Week 7 tot en met 15 oktober

Vandaag ontvingen we een pakketje via PostNord. Een mooi handig doosje, dat afkomstig was uit Nederland! Helemaal onverwachts kwam dit pakketje niet hoor. Via de mail had PostNL ons al een berichtje gestuurd, dat er een pakketje onderweg was. Via Track&Trace konden we volgen waar het was. Het bleek afkomstig te zijn van Heiko zijn uitgever “Grenzenloos”. Bijna dagelijks kwam er een mail over de “verblijfplaats” van het pakketje. En toen werd het maandag door een postbode van PostNord in Ödarp aan ons aangeboden. Uiteraard werd het doosje meteen geopend en daarin bleken acht exemplaren van Heiko zijn vierde boek te zitten. Yes! Ze zijn nu daadwerkelijk klaar en we hebben een aantal boeken in onze handen. Telkens weer een leuk moment om het in gedrukte vorm te zien. Nu is het boek echt tastbaar. Dit boek heeft de titel “Zweden, wat een verschil” en is een aanvulling op de drie eerder verschenen boeken over onze emigratie en integratieproces. Het boek is via alle (digitale) boekhandels te koop en interessant voor een ieder die nieuwsgierig is naar de verschillen tussen Nederland en Zweden. Een heleboel verschillen komen aan de orde, maar uiteraard komen ze niet allemaal naar voren. Bijna elke week ontdekken we nog weer nieuwe verschillen. Het geeft in ieder geval een behoorlijke indruk.

In het weekend van 7 en 8 oktober hadden we onze eerste nachtvorst van de komende winter! Drie nachten op rij was het gras wit uitgeslagen, was het dak van de carport wit en zagen we -1 en zelfs een keer -2 op onze thermometer staan. Terwijl het feitelijk volop herfstweer is laat koning Winter ons alvast weten dat hij in aantocht is. De nachtvorst deed het proces van het bladverliezen wel een beetje versnellen. Een aantal bomen in onze tuin waren ineens helemaal kaal! Gelukkig hadden we buitenom alles al nagenoeg winterklaar, alle tuinmeubels en ook allerlei tuindecoratiespullen staan inmiddels in het trollenhuisje. Over zeven maanden, begin mei, kan dat weer naar buiten. Een van de laatste dingen die nog onderdak moesten was de zware houtklover. Die trok Heiko daarom na de eerste nachtvorst meteen over het gras achter zich aan en die verdween in de vorstvrije garage. Het voordeel van de nachtvorst was het mooie zonnige weer dat we overdag voorgeschoteld kregen. Een mooie blauwe lucht en veel zon. Heerlijk! Wat dat betreft mag die winter wel komen hoor.

Ik weet niet of het vanwege de eerste nachtvorsten was, maar deze week werden de sneeuwstokken weer in de bermen gepoot! Het, ons inmiddels bekende, autootje reed met gepaste snelheid langs de bermen en een machine zette om de maximaal 50 meter een sneeuwstok in de berm. De stokken zijn twee meter lang, oranje van kleur met een reflecterend gedeelte erin. Volgens voorschriften moeten de stokken 30 centimeter uit de kant van de weg geplaatst worden. Het proces is behoorlijk gemechaniseerd en kan door één persoon gedaan worden. Goed over nagedacht! Veel later op de dag zagen we het autootje de andere kant weer oprijden en de stokken, snökäppar genoemd, in de andere berm plaatsen. De stokken blijven de hele winter staan en zullen rond 1 mei weer opgehaald worden. Probeer je eens een voorstelling te maken van het aantal snökäppar, dat in heel Zweden langs bijna alle wegen in de bermen geplaatst worden! Dat moeten er miljoenen zijn! En ieder jaar raken vele stokken kapot. Bijvoorbeeld als gevolg van het sneeuwruimen. De schuiver komt soms iets te ver in de berm en… Floep! “Dag stok!” De snökäppar die in het bos of in weilanden kapot komen worden niet weer opgepakt, behalve misschien door de eigenaar van het perceel. Ook verdwijnen er veel. Dat betekent dat er ieder jaar nieuwe stokken aangekocht moeten worden. Voor de lol heb ik even gegoogeld wat die stokken kosten: gemiddeld is dat €.2,- exclusief BTW. Het zal wel betaald worden vanuit de pot wegenbelasting…

In Hoogezand hadden we op de laatste dag van ons verblijf in augustus een gipsen afdruk gemaakt van de handen van Heiko zijn ouders. Die afdrukken heb ik een beetje bewerkt en verfraaid, waarna ze nu staan te pronken in onze boekenkast op de overloop. Daar staan onze eigen handen ook. Beide “kunstwerken” heb ik op een ronde houten schijf geplaatst. Het mooist is om er een stolp overheen te plaatsen. Die heb ik nu even niet, maar wellicht lopen we daar een dezer dagen een keer tegenaan. Dan blijven ze namelijk mooi stofvrij. De handen zijn nu en later een speciale herinnering aan Heiko zijn ouders.

Terwijl de kerstballen en slingers al een paar weekjes in de winkels liggen, zien we nu ook een behoorlijk uitgebreide collectie voor Halloween. Onder andere bij de winkel Fyndlagret in Tranås kun je de meest gruwelijke poppen of attributen kopen. Ik blijf het een zeer vreemd “feest” vinden. Overgewaaid uit Amerika. En ik kan me niet aan de indruk onttrekken, dat het hier puur om commercie gaat. Dit is mijns inziens geen kinderfeest. De dingen die je in dit kader kunt kopen, neem nep afgesneden vingers en tongen (met uiteraard veel bloed), zijn toch gewoon veel te eng voor kinderen? Zit hier wel handel in voor de warenhuizen? Gezien de grote hoeveelheid en zeer brede aanbod, dat dit jaar groter is in vergelijking tot vorig jaar, zal ik er wel naast zitten wat dat betreft…

Het regenwater van vorige week bereikte ons in eerste instantie rechtstreeks, waardoor we de pomp achter het huis aan moesten zetten. De dagen erna bereikte het regenwater ons ook nog eens indirect. Via de beekjes en stroompjes kwam het water uit de omgeving in ons eigen beekje, achter in de tuin, waardoor die opnieuw buiten zijn oevers trad. Het verhogen van de oevers heeft wel resultaat gehad, maar tegelijkertijd ontstaat er op een andere plaats, logisch, een laagste punt. Dat het water over het dammetje heen loopt is prima. Graag zelfs. Alleen liever niet via het gras! Het geleiden van het water behoeft opnieuw een beetje aandacht, dat is wel duidelijk.

De grote hoeveelheid water stroomde trouwens met indrukwekkend veel kracht verder, naar het lager gelegen deel van het beekje. Helaas wordt er op dit moment geen stroom opgewekt, omdat de buis waar het schoepenradje in zit eerst bladvrij gemaakt moet worden. Daarvoor krijgen we echter niet de kans met zoveel aanbod van water. Zelfs met laarzen aan zouden de sokken helemaal nat worden. Ook is het levensgevaarlijk met deze sterke stroming: hoe makkelijk kun je van de stenen en keien afvallen?

Dinsdag waren we naar Tranås gereden. Nadat ik uit het ziekenhuis was ontslagen hadden we veel informatie meegekregen. Vele brochures, waaronder eentje van de Zweedse hart long stichting. Hier heet dat “Riksförbundet HjärtLung”. Bij deze vereniging in Tranås heb ik mij aangemeld en vorige week maakten we (Heiko was mee) kennis met deze vereniging, de locatie waar ze bijeenkomsten organiseren en de bestuursleden van de afdeling in Tranås. Er waren vier nieuwe leden en we moesten ons alle vier persoonlijke voorstellen. De vereniging heeft in totaal 132 leden en er wordt maandelijks een bijeenkomst georganiseerd.

Vandaag was zo´n bijeenkomst. Met deze keer een spreker, die iets vertelde over Erikshjälpen. Omdat ik daar vrijwilligster ben geweest leek het me leuk om daarnaartoe te gaan. Tegelijkertijd ontmoeten we daar mensen, die eveneens hartproblemen hebben en krijgen we de kans om ervaringen uit te wisselen. Het viel ons meteen op, dat de gemiddelde leeftijd van de ongeveer 30 aanwezigen, minstens 10 tot 15 jaar hoger lag dan die van ons. Er werd koffie geschonken met een smörgås, een lekker gezond belegd broodje. Het was een gezellige bijeenkomst. De spreker kreeg na zijn presentatie uit handen van de voorzitter een bloemetje en schoof daarna bij ons aan tafel. Zodoende kregen we de kans een aantal woorden met hem te wisselen. We hebben ons bij de voorzitter meteen ook maar aangemeld voor de bijeenkomst in november. Dan wordt namelijk het 50-jarig jubileum van de vereniging gevierd!

Tot onze verbazing vonden we, nadat we terug kwamen van de bijeenkomst in Tranås, opnieuw een pakketje in de brievenbus. Het doosje stak net iets buiten onze brievenbus, waar die qua afmeting nét in paste. Toen we aan kwamen rijden zagen we het meteen. Hé! Deze was niet vooraf aangekondigd. Daarmee een volslagen verrassing. Het was van onze vrienden Klaas en Reinie. Toen ze in de zomer bij ons waren had Reinie een erg leuk, klein en handig tasje bij zich. Groter dan een portemonnee en kleiner dan een handtas. Net groot genoeg voor een mobiele telefoon, alle pasjes en een paar andere kleine dingetjes. In het pakketje trof ik nu zo´n tasje aan! Een cadeautje van ze. Wat toch lief! Er was een mooie kaart bijgevoegd met lieve woorden. Heel ontroerend! In het doosje zat verder ook nog iets voor ons beide, waarmee ze Heiko niet waren vergeten! Ondermeer heerlijke gevulde speculaas en een pak eierkoeken lachten ons toe. Wát een heerlijke verrassing en wat een heerlijke traktatie. “Dank jullie wel, lieve Klaas en Reinie!”

Heiko was deze week ook weer “een paar uurtjes” beneden in de nieuwe wc/ doucheruimte te vinden. Het koperwerk, zoals hij de leidingen noemt, werd verder aangelegd. Vanaf het punt waar de oude douchecabine stond werden de buizen een andere kant op geleid. In de koudwaterleiding werd een T-stuk geplaatst. Die leiding loopt namelijk nog verder door naar de garage, waar een “buitenkraan” zit. De warmwaterleiding kreeg een bochtje en werd, net als de koudwaterleiding, door de betonmuur geleid. In de wc/ doucheruimte werd dat verder langs de muur aangelegd. Tot aan de plaats waar de wasbak moet komen. Deels werden de bochten met knelfittingen gemaakt en deels met behulp van de oude “buigbeugels” van Heiko zijn opa Pietersen. De opa waar hij naar vernoemd is. Die opa was gasfitter en heeft die beugels heel vaak gebruikt. Hoe bijzonder, dat Heiko nu nog steeds diezelfde buigbeugels gebruikt!

De koudwaterleiding, die naar de kraan boven de wasbak leidt, kreeg een T-stuk, omdat die leiding verder langs de muur zou gaan vanwege de aanleg van een kraan aan de buitengevel. Niet te verwarren met de leiding naar de garage. Deze gaat echt naar buiten. De warmwaterleiding ging met een “knietje”, een bochtje, omlaag naar de kraan. Die kraan werd ook meteen aan de muur vastgezet en daarmee is dat deel van het leidingwerk klaar! Nu op zoek naar een wasbak en een kastje dat er onder komt te staan. Op de andere wand werden de leidingen voor de douchecabine afgemonteerd. De cabine die we nu boven gebruiken gaat naar de kelder en boven willen we een nieuwe. Daarvoor gaan we binnenkort naar Jönköping om iets uit te zoeken. Ook willen we dan laminaat kopen voor op de vloer in de wc/ doucheruimte. Een andere dag in deze week pakte Heiko een verfroller en de bus met 10 liter witte saus. Het plafond in de ruimte werd gewit, evenals alle wanden. Lekker fris geworden!

Er kwamen sierlijstjes om de beide deuren heen, alle kozijnen werden geschuurd, nog een paar extra beugeltjes aan de wand geschroefd om de koperleidingen mee vast te zetten. Verder werd het wandje in de tvättstuga, waar de oude douchecabine was weggehaald, donkergrijs gesausd. Ook de oude “aankleding” (spiegel, kastje en hangers) werd daar weggehaald en in de garage klaargezet om hergebruikt te gaan worden in de nieuwe ruimte. Bijna elke dag doet hij een beetje en zo vordert het fantastisch. Ruim op tijd voor onze eerste “campinggasten” in 2024. “Toch, Marco en Viviën?”

Zelf ben ik op enig moment aan het knutselen gegaan. Al een behoorlijke tijd lag het in de bedoeling, om een herfstkrans te maken. Toen we een paar weken geleden in Vetlanda bij de grote ICA liepen, zag ik mooi decoratiemateriaal liggen voor zo´n krans. Een klein doosje met wat “herfst-deco” had ik meegenomen, wetende dat er thuis nog wel het een en ander meer in mijn knutselkast lag. Eindelijk maar toch gunde ik me de tijd om creatief te worden: herfstkrans-tijd!

Eerst werden alle attributen uit de kast gehaald. En op dat moment merkte ik, dat… Nou ja… Ehhh… Niet alles meer op z´n plek lag zeg maar. Eigenlijk was het een beetje een rommeltje in mijn knutselhokje. En ook op mijn bureau… De laatste tijd was er veel in mijn hokje en op mijn bureau gelegd en van opruimen was geen sprake geweest. En toen? Nou, als er iets is wat ik beslist niet kan hebben is het een rommeltje! Dan weet je al wel wat er vervolgens gebeurde: alles wat op de grond stond ging uit het hokje. Dat wat op de planken stond werd gesorteerd en opgeruimd. Dat was op het bureau lag: van hetzelfde laken een pak. En al met al duurde het slechts een uurtje toen het naar mijn idee weer lekker opgeruimd was en ik weer wist wat er was! Dat was een heerlijk gevoel, want elke keer als ik eerder langs mijn hokje en bureau liep ging het snel, om maar niet naar het niet opgeruimde te hoeven kijken. En nu? Ik ging voor een herfstkrans! Echt!

Dat ging eigenlijk van een leien dakje.
Vooral omdat ik al een idee in mijn hoofd had
hoe het kransje eruit zou moeten komen te zien.
In grote lijnen dan hè. En dat lukte.
Samen met de benodigde deco-materialen en een lijmpistool was het heel mooi om te doen.
Het resultaat is naar mijn zin en daarom ging ik al snel met de krans naar het portiekje.
Daar werd hij uiteindelijk aan de deur gehangen. Net voor het raampje.

Tezamen met de overige herfstartikelen in ons portiekje is het naar onze mening een leuk geheel geworden. De stropop hadden we in de zomer op een rommelmarkt in Jönköping gekocht en de pompoen hadden we vorig jaar al eens op de kop getikt. Een heideplantje en een paar zonnebloemen erbij en we hebben een herfst-Halloween-tafereeltje.

Heiko bracht deze week twee keer een bezoek aan de fysiotherapeut in Tranås. De nekspieren zijn een beetje stijf en veroorzaken vervelende pijntjes. Met name heeft het hoofdpijn tot gevolg. De fysiotherapeut doet zijn best, om via massage de spieren weer een beetje soepel te maken. Met de warmte van een lamp, een trilapparaat en massage. Soms lijkt het volgens Heiko goed te gaan en dan is het de volgende dag ineens weer minder goed. Na onze reis naar de Noordkaap volgt er een afspraak voor de nek in het Ryhov Ziekenhuis te Jönköping. Dan gaat er een neuro-orthopeed naar kijken. Er schijnt ergens een vernauwing in de wervelkolom te zitten, waardoor zenuwen in de knel komen. Dat zou misschien ook zijn huidige klachten kunnen verklaren. We wachten het af.

Er werd ook weer rond de schemering rondgereden deze week. Op zoek naar reeën, dassen, vossen en elanden. Helaas bleef het beperkt tot alleen die eerstgenoemden. Maar dan wel bijna twintig stuks binnen een half uur! Twintig stuks! Tegen zes uur reden we van huis en een half uur later was het al zo donker, dat we in het bos geen dieren meer konden zien. Tenzij ze midden op de weg zouden gaan staan. Dan zou Heiko het extra licht van de led balk op de Volvo aan doen. Wat geeft dat toch veel extra licht en daarmee veiligheid.

Zitten we in de keuken rustig een broodje te eten, zegt Heiko ineens: “Reetjes in de tuin!” Ja! Onder de oude, grote appelboom liepen twee reetjes. Op zoek naar valappels en die vonden ze ook. Een van de twee was echter al snel klaar met de appels en verplaatste zich daarop naar onze groentetuin. Die is eigenlijk leeg, op de aardbeiplantjes na. We zagen vanuit het keukenraam, dat er ergens van gesmuld werd. Zal het mooie beestje zich tegoed gedaan hebben aan een paar oude, overrijpe aardbeien? Ik probeerde ze uiteraard op de foto te krijgen. Op een van de foto´s is duidelijk te zien, dat de ree die onder de appelboom stond aan het wisselen is met zijn vacht. Het mooie bruine maakte plaats voor de grijze, grauwe wintervacht. Ineens kregen ze mij in de gaten… Hopla! Een paar grote sprongen richting de witte deur aan de andere kant van het beekje en foetsie. Uit het zicht verdwenen! Leuk, lief, gezellig en onverwachts. Wat een verrassing!

Omdat we een afrastering achter het huis hebben gekregen voor de koeien, hadden we niet meer op reetjes in de tuin gerekend. Gelukkig blijven ze gewoon komen. Oh, oh, dat betekent, dat ze dus alsnog onze mooi bloeiende sedum te grazen kunnen nemen. Letterlijk en figuurlijk. Want daar zijn ze namelijk gek op! Gelukkig hebben ze die nog niet ontdekt dit jaar en staan de drie struikjes lekker in bloei. De sedum is op dit moment een van de weinige struikjes die voor kleur in de tuin zorgt. “Mooi donkerrood is niet lelijk…”

Aan het einde van de week zetten we daadwerkelijk koers naar Jönköping.
Wat hadden we geluk met het weer! Droog en zonnig.
Nauwelijks een wolkje aan de lucht. Te vroeg gejuicht.
In Jönköping werd het bewolkt.
Maar dat heeft de pret totaal niet gedrukt:
wat hebben we onderweg genoten van de herfstkleuren!
En herfsttaferelen, zoals de vele strobalen in het plastic. We hadden veel te zien onderweg!

Het doel van “de grote stad” was een douchecabine. Daarvoor konden we bij een groot aantal winkels terecht, waaronder Jula, K-Rauta, Byggmax, Beijer en meer. Thuis hadden we al modellen bekeken en nu zagen we ze in het echt. We slaagden uiteindelijk bij Jula, maar dan wel online. Bij de winkel zelf was namelijk niets meer op voorraad van het door ons uitgezochte model! Via hun webwinkel konden we wel nog een van de laatsten kopen en laten bezorgen. Prima! Wordt binnen twee tot vijf werkdagen thuis geleverd. En toen was het zomaar half een: tijd om de inwendige mens te verzorgen. Dat deden we bij een vestiging van de keten ChopChop, tegenover onder andere Jula en het grote overdekte Asecs winkelcentrum. Daar aten we lekkere noodles, respectievelijk nasi met elk een eigen keuze qua vlees daarbij. Heerlijk!

Natuurlijk gingen we naar Ikea! Daar kochten we namelijk een aantal pakketten laminaat voor op de vloer van de nieuwe wc/ doucheruimte. Dat was precies wat we zochten. Als de ruimte, die nu “het camping sanitair” heet, klaar is, kunnen we onze gasten volwaardige, eigen sanitair bieden. Zonder dat ze ons lastig hoeven te vallen of rekening met ons hoeven te houden. Bij de grote winkel keken we ook nog naar een wasbak, maar helaas zat het model dat wij voor ogen hebben er niet bij. Dat wordt even verder kijken. We kochten nog wel een… Later!

Op de terugweg vernamen we dat de wind die de hele dag al aanwezig was, aangezwollen was tot een stevige storm. De boomtoppen zwiepten behoorlijk heen en weer, veel loof stoof in het rond en hier en daar zagen we omgewaaide bomen. Om half vier was het donker en zagen we op het Assjö (meer), dat er schuimkoppen op het water stonden: flinke golven! Tezamen met de regen was onze conclusie: het is herfst!

Met een mooie voorraad hout zien wij de koudere periode echter met veel vertrouwen tegemoet. Alle vier houtstekken zitten volledig vol met stookhout. De ketel kan goed gestookt worden met deze voorraad. In totaal ligt er 80 m3 hout gestapeld. Als je dat moet kopen, koop je het los en zijn alle stammetjes op een bult gegooid en dat schijnt ongeveer 70% te zijn van de hoeveelheid als het is gestapeld. Als al ons hout dus los op een stapel gegooid zou worden, hebben we 114 m3 hout op voorraad. Hmmm… Keer ongeveer €.40,- per m3 dan hebben we zo´n €.4.500,- aan hout liggen in die vier houtstekken! Gelukkig hebben wij dat er niet voor betaald en komt het meeste hout uit eigen tuin, van de Fin uit Eksjö en van buurman Erling.

Deze week hebben we de laatste peren uit eigen boom geoogst.
Een kleine twintig stuks legde Heiko voor me neer bij de keukendeur.
Een paar aten we meteen op en tja… Wat doe je met de rest?
Een perentaart bakken natuurlijk!

Snel het recept uit mijn “privécollectie recepten” gepakt en aan de slag. Voor deze taart was ik zes dikke peren nodig. Die werden geschild en midden doorgesneden. Onder in de springvorm kwam eerst boter vermengd met suiker en kaneel. Daarop werden de peren gelegd. Met de buik naar beneden. “Naar beneden, Joke!” Ik deed het natuurlijk precies andersom: omgedraaid en verder! Op de peren kwam het deeg. Daarmee werden de peren lekker ingestopt. Daarna even in de oven en smullen! Af en toe mag het!

Vanochtend was het weer tijd voor Heiko zijn haar. Het was vier weken geleden geknipt en de hoogste tijd om er weer een beetje model in te maken. Naar de kelder! Ook met het oog op de vakantie naar de Noordkaap, die over een week begint. Dan wil je er natuurlijk wel een beetje netjes opstaan. Ja, toch? Er kwam best wel veel af deze keer. Het was blijkbaar goed gegroeid. Nadat het weer lekker kort was en het model terug was, trimde Heiko zijn baard nog even en kon alles bijeen geveegd worden. Best weer de moeite waard!

Uiteraard werd er deze week ook weer gewandeld. Waar we eerder korte stukjes heen en terug liepen, maakten we deze week voor het eerst weer een echte rondwandeling. Om te zien hoeveel kilometers we zouden lopen en in hoeveel tijd, zette ik de app Strava aan op mijn telefoon. Het rondje via “Hagen” bleek 3 kilometers te zijn en legden we af in 42 minuten.

Het rondje via Ödarp,
twee dagen later, bleek 5,1 kilometers te zijn
en werd in 1 uur en een kwartier afgelegd.

En vandaag werd een wandeling gemaakt vanaf ons huis richting Västorp en via Edhult terug. Een route van zelfs ruim 6,1 kilometer, die in 1,5 uur werd afgelegd. Met daarin een hoogteverschil van 60 meter! Wát een overwinning, want het ging eigenlijk heel goed. Dat geeft de burger en met name mijzelf erg veel moed. Gedurende de routes werden er uiteraard een aantal foto´s gemaakt van de mooie natuur, die nu serieus aan het verkleuren is. Loofbomen met gele blaadjes, oranje blaadjes, rode blaadjes en uiteraard ook nog gewoon groene blaadjes. Afgewisseld met de altijd groenblijvende sparren. Ik herhaal het: ieder jaargetijde heeft zijn charme, maar de herfst is toch wel bijzonder mooi vanwege al deze kleuren. En de koeien bij Ödarp? Die liepen een poosje met ons mee! Zo geweldig!