Om half elf stapte ik woensdagochtend in de auto, om Heiko op te halen. Zodoende zou ik er tegen kwart voor twaalf zijn en dat was vroeg genoeg. Het vliegtuig waarin hij overkwam zou tegen half twaalf landen op airport Linköping. Gelegen, meteen naast een van de fabrieken van Saab. Zo kreeg Heiko rustig de tijd om uit het vliegtuig te stappen, eventueel zijn koffer op te zoeken en naar buiten te komen. Ik reed via Sunhultsbrunn en vanaf daar werd weg met nummer 32 genomen, richting Linköping. Het was enorm bewolkt vanochtend. Van die vies grauwe donkere wolken. Van die wolken, waar elk moment regen uit zou kunnen vallen. Het bleef echter redelijk droog en het werd af en toe zelfs zonnig! In het plaatsje Sommen aan het gelijknamige grote meer, werd ik nog even flink opgeschrikt door een trein! Het spoor loopt daar meteen naast de weg, maar ik had er geen seconde aan gedacht, dat daar een trein zou kunnen rijden! Niet op dát moment, net toen ik rustig over die weg reed. Ik werd bijna letterlijk en figuurlijk wakker geschud: er kunnen treinen over het spoor rijden! Ha!
Bijzonder eigenlijk, dat Heiko op dat tijdstip boven mij vloog. Ergens tussen Aneby en Linköping. Dat had ik qua tijd uitgerekend. In de lucht zat Heiko aan de raamkant, helaas precies naast een vleugel. Toch kon hij, althans op het eind, goed uitkijken. In Nederland was het bewolkt en zag hij niets meer nadat het vliegtuig eenmaal op hoogte was en boven de wolken zat. De hele vlucht zat hij boven de wolken, maar wel lekker in het zonnetje! Rond elf uur zag hij af en toe stukjes land van Zweden verschijnen. Er kwamen open plekken tussen de wolken!
Wat vreemd: het regende op de weg,
terwijl rechts van mij het zonnetje scheen.
Daar was het droog! Net als boven de wolken.
Heiko landde om twintig over elf. Vijf minuten vroeger dan gepland. Hij had mij geschreven, dat ik beter iets te laat kon zijn. De kleine “tijdelijke” parkeerplaats zou wederom vol staan met auto´s. Waardoor ik daar niet zou kunnen parkeren en daarmee daar ook niet op hem zou kunnen wachten. Het kwam er nu op neer, dat Heiko me al tegemoet was komen lopen. Een paar honderd meter vanaf het vliegveld. We begroetten elkaar, zoals twee mensen dat doen, die bijna een week niet samen zijn geweest. Heiko was weer veilig in Zweden aangekomen en vervolgens gingen we samen naar huis. Samen naar Ödarp, samen naar Ebba en Sune!
In Mjölby reed Heiko de auto van de autoweg. Er moesten een paar boodschappen gedaan worden bij DollarStore en we konden er meteen kijken naar een nieuw vloerkleed voor in de keuken. Sune had immers het kleed dat er lag vernield. We vonden er eentje die ons beide wel aanstond! Na het afrekenen liepen we naar de auto. Oh jee… Tegenover die winkel zit een KFC… “Hoe moet dat nou?” Beide waren we rond zes uur opgestaan en na het ontbijt hadden we niets meer gegeten. De magen gaven dat ook wel duidelijk aan. Die waren leeg om half een! Daar moest iets in! Toen ik Heiko vroeg of hij liever een schnitzel, met aardappelen en gekookte rode bietjes at vanavond of nu iets van de fastfoodketen, was het antwoord er al uit, voordat ik de zin volledig had uitgesproken: “Patatjes met kip!”
Zodoende reden we, al etende, het laatste stuk naar huis. Nou moet ik eerlijk zeggen,
dat ik Heiko zijn keuze de juiste vond hoor!
Lekkere frietjes en overheerlijke, malse (en boneless) kip
met een extra knapperige en pittige buitenkant.
Ahhh… Het water loopt me alweer in de mond…
Eenmaal thuis werd Heiko ontzettend enthousiast door Sune
“Welkom thuis” geheten!
Zijn staartje ging heen en weer en nam meteen de achterkant van zijn lichaam mee!
Wat een vrolijkheid! Dat is toch wel een groot verschil tussen een hond en een kat.
Ebba liet Heiko naar zich toekomen.
Oh kee… Het was toch wel fijn, om weer door hem geaaid te worden…
We gingen meteen aan de koffie. Toen kwamen er cadeautjes op tafel! Van Merle kreeg ik een mooie tekening van een hondje. Dat was vast Sune!
Van Heiko zijn ouders kreeg ik een briefje met een lieve tekst, de Diamond Painting schilderijen en een pakje chocolaatjes. Met een wel hele leuke tekst erop! Zie je hem liggen?
Ook van Heiko kreeg ik chocolade. Zou men weten, dat ik dat wel lust? Hij had nog gekeken naar een boek, maar wist niet precies welke boeken ik had (gelezen). Het zou jammer zijn, om de (gemiddelde) prijs van rond de 25 euro te betalen, terwijl het boek bij ons al in de (digitale) boekenkast staat. Nou, die chocolaatjes zijn heerlijk hoor en het voordeel hiervan is, dat ik ze met Heiko kan delen! “Allemaal bedankt voor de attenties, lieve mensen!”
Na de koffie en langere gesprekken over en weer, was het tijd om het nieuwe vloerkleed uit te rollen. Oei, iets langer dan de oude. Hmmm… Toch wel fijn! Voor Heiko was een nieuw kleed niet zo nodig geweest, maar ik ben er wel weer heel blij mee! Als je redelijk veel uurtjes in de keuken doorbrengt, is het wel aangenaam om op een zacht, warm kleedje te staan. Deze is “anders”, maar we zijn er beide toch blij mee! Qua kleur past het immers precies bij de keukenkastjes.
Velen vragen ons nu, hoe het Heiko is bevallen bij de B&B in Veendam. In een woord: “Prima!” Maandagavond had hij koffiegedronken met de eigenaresse van de B&B, om het verblijf te evalueren. Ze had zelfs een taart gebakken! Ze had op onze website gezien, dat ik ook graag bak en had begrepen dat Heiko de bakwerkjes graag opeet. Hij koppelde terug, wat hij mij ook al had geschreven: “Het is een mooie ruime, schone B&B, heel compleet, gelegen in het centrum van Veendam. Het is sfeervol, fijn aangekleed. Rustig en aangenaam. Ook de koffie en theevoorziening was uitstekend en ook het ontbijt. Er stond bij aankomst zelfs een flesje wijn met twee glazen klaar! Ook de WiFi-code voor het internet lag al klaar, net als voldoende handdoeken in de badkamer en het bed was al opgemaakt!”
Omdat Heiko zo positief was, dacht ik meteen aan onze volgende reis naar Nederland, in augustus. Nu we de camper verkocht hebben, overwegen we, om in augustus ook naar deze B&B te gaan. Met dat in het vooruitzicht meldde Heiko aan de eigenaar, dat het bed wel aan de smalle kant is. Namelijk 1,40 meter breed. Dat is niet alleen voor ons smal, maar hoogstwaarschijnlijk ook voor eventuele andere gasten. Het zou mooi zijn als er een ander, breder bed kon komen of eventueel twee losse bedden. Verder zou een leuning bij de trap naar boven wel fijn zijn. De eigenaar was blij met de feedback en ging bekijken wat ze kon doen. Maar nogmaals: een mooie, ruime en schone B&B, met een hartelijke, sociale en onderhoudende eigenaresse! Fijn om zo´n persoon te ontmoeten! Met dank aan Klaas en Reinie die ons met haar in contact hebben gebracht.
Ik had eveneens een paar cadeautjes gekregen van kleinzoons Noud en Mason uit Rotterdam. Die hadden “handjes” voor mij gemaakt. Mama Daniëlle had ze geplastificeerd, waarmee ze ook in de tuin konden staan. Ik vond echter een leuk plekje in de kamer! Namelijk onder in de grote bloempot van een grote, groene plant. Qua kleuren passen ze precies bij het schilderijtje van de klaprozen, gemaakt met Diamond Painting door Heiko zijn moeder. Lekker vrolijk geheel zo! Dankjewel lieve Noud en Mason!
Dat we woensdagavond niet laat naar bed gingen zal duidelijk zijn. De reis en het vele (bij-) praten was vermoeiend en vergde veel energie van ons. Dat vroeg naar bed gaan betekende wel, dat ik donderdagochtend alweer vroeg wakker was. Nadat ik met Sune naar buiten was geweest ging ik naar de kelder. Daar zou de kachel opgestookt worden. En wie keek me met een paar lodderige groene ogen aan? “Goedmorgen Ebba!” Die lag nog lekker in haar mandje in de kelderhal te slapen en had ik wakker gemaakt. Omdat ik mijn camera nog in de jaszak had nam ik een paar foto´s. Niet de meest scherpe, want ons dametje ging gapen…
Bij de DollarStore in Mjölby hadden we, behalve het nieuwe vloerkleed, onder andere ook een paar fotolijstjes gekocht. Die waren bedoeld voor de meegekregen Diamond Painting kunstwerkjes van Heiko zijn moeder. Donderdag, de dag na Heiko zijn thuiskomst maakte ik ze meteen in de lijsten. Het was even een gepuzzel, want er waren geen lijsten met de juiste afmetingen. Daarom moest er hier en daar een beetje bijgeknipt worden. Uiteindelijk lukte het allemaal. Mooie kleuren en mooie afbeeldingen!
Onze vriend Jan uut Assen is gek op pinguïns. Al jaren! Daarom kreeg hij van ons op mijn verjaardag een kleine plastic pinguïn en hij was er zichtbaar blij mee. Van hem kreeg ik gisteren een link doorgestuurd, waarvan de inhoud mij wel aansprak: “Op 25 april is het elk jaar Wereld Pinguïn Dag, een mooi moment om stil te staan bij deze guitige zeevogel. Deze dag is in het leven geroepen door verschillende dier- en milieuorganisaties, om aandacht te vragen voor bedreigde diersoorten. Doordat pinguïns verstrikt raken in visnetten en hun leefgebied wordt aangetast, wordt de pinguïn in zijn voortbestaan bedreigd.
Waarom Wereld Pinguïn Dag op 25 april? Het verhaal gaat, dat de oorsprong van deze dag ligt bij een onderzoeksstation in Antarctica. Wetenschappers zagen daar elk jaar een kolonie pinguïns terugkeren van hun maandenlange verblijf op zee. Jaarlijks keerden ze precies op dezelfde dag (25 april) terug naar exact dezelfde plek. Toeval? Na jarenlange observaties bleek, dat dit het normale migratie patroon van de Adélie pinguïn is. Wetenschappers zijn toen gestart met het vieren van de aankomst van de pinguïns. Dit was de start van Wereld Pinguïn Dag! In Ouwehands Dierenpark leeft een groep van 26 Humboldt pinguïns. Denk je aan een pinguïn, dan denk je aan sneeuw, ijs en natuurlijk de Zuidpool. In sommige gevallen klopt dat wel. Toch leven niet alle pinguïns op de Zuidpool. Zoals de Humboldt pinguïn bijvoorbeeld, die leeft aan de kust van Chili en Peru in Zuid-Amerika. Ouwehands Dierenpark zet zich in voor het voortbestaan van de Humboldt pinguïn. Hoe ze dat doen? En wil je helpen, om de pinguïn te beschermen? Klik dan op de button en de site van het dierenpark wordt geopend en kun je lezen hoe je dit kunt doen!
Onze Pantro was gék op een tennisbal. Daar speelde hij buiten ontzettend graag mee! Die konden we dan ook niet vaak genoeg weggooien. Hij vloog er achteraan en kwam altijd met de bal terug. Vervolgens gaf hij hem niet af, maar oké. Aangezien Sune een Labrador Retriever is en dus in principe ook graag dingen ophaalt (retrieven), lieten we hem nu ook kennismaken met een soortgelijke bal. Hij begreep het meteen. “Die bal gooien jullie weg en dan moet ik erachteraan lopen, om die bal op te halen. Hmmm… Oké.” Sune rende inderdaad naar de bal en pakte die op. Ergens halverwege ging hij er vervolgens bij liggen en ging met de bal spelen. Het “retrieven” heeft hij nog niet helemaal door…
Deze dag was een hele mooie, zonnige dag.
Wel met een koud windje, maar toch: het zag er fantastisch uit.
Dat vonden Sune en Ebba ook en ze gingen dan ook graag mee naar buiten.
Dat Ebba in het geheel niet (meer) bang is voor Sune bleek wel.
Ze draaiden wat om elkaar heen
en Ebba ging er zelfs bij liggen! Vlak bij Sune!
Toen Ebba rustig wegliep, liep Sune ook rustig weg.
Toen Ebba echter ineens weg sprintte, sprintte Sune er eveneens op hoge snelheid achteraan.
Totdat Ebba een plekje hogerop vond en hij niet meer bij haar kon komen.
Geweldig spelletje van die twee!
En van dat buitenspelen raakt je energie op…
Jeetje zeg! Wát een contrast! Gisteren een stralende zon en een ochtend later was de wereld hier ineens weer helemaal wit! We zitten eind april nog steeds in de zogenaamde Zweedse “Lente-Winter”. De “vårvinter” zoals ze dat hier noemen. Het ene moment is het overduidelijk lente, de dag erna weer overduidelijk winter. Toch gaan, zoals we al hebben gezien, de temperaturen geleidelijk aan omhoog en wordt het medio volgende week ongeveer 17 graden. Niet meer de eerder voorspelde 19, maar toch ook nog lekker! Daar hebben we echt zin in! Ter geruststelling: rond het middaguur was het gras vrijdags alweer helemaal groen en de sneeuw overal gesmolten hoor.
“Onze druiven” bloeien! Dat wil zeggen, dat onze Magic Bells plant, bloemen vertoont!
Onder in een paar van de “druiven” komen kleine rode blaadjes tevoorschijn.
Dat had men al geschreven in een omschrijving van de plant,
maar dat moet ik dan eerst zien, voordat ik het geloof.
Ik geloof het nu! Het is heel fris en “fruitig” om te zien.
We hebben hopelijk nog vele te gaan.
Vrijdag bekeken we een opgenomen tv-programma over 50 jaar ABBA. De wereldberoemde popgroep, die op 6 april 1974 in Engeland het eurosongfestival won met het liedje Waterloo. Tot op dat moment was de groep redelijk onbekend in de rest van de wereld. Even een “greep-je” uit hun historie: Een jaar eerder hadden ze Zweden al vertegenwoordigd met het nummer “Ring Ring”. Daarmee werden ze derde. Die avond in 1974 begon hun internationale carrière! Die avond in 1974 veranderde hun leven volledig!
De groepsleden hadden in de jaren zestig al muzikale successen in elke richting geboekt: Benny Andersson met de Hep Stars, Björn Ulvaeus met de Hootenanny Singers en Agnetha Fältskog en Anni-Frid Lyngstad als soloartiesten. Andersson en Ulvaeus werkten vóór het Abba-tijdperk samen als muziekproducenten en songwriters bij Stikkan Anderson’s platenlabel “Polar Music”. Onder meer voor Ted Gärdestad en de Hootenanny Singers.
Ulvaeus en Fältskog, Andersson en Lyngstad ontmoetten elkaar ongeveer tegelijkertijd en werden twee koppels. Muziekproducenten en songwriters Björn en Benny brachten hun zangvriendinnen mee naar studio-opnames, voor zowel Björn & Benny-opnames als voor andere artiesten. De eerste opname, waarop alle vier de zangers en zangeressen meedoen, is de single “Hej gamle man!” van Björn & Benny. Dit was in 1970. Het liedje stond tien weken op de “Svensktoppen”, een muzieklijst. De twee koppels verschenen voor het eerst samen op het podium op 1 november 1970 in Restaurant Trädgårn in Göteborg. Op 13 december 1970 verscheen het kwartet in het tv-programma “Five Minutes Saloon”, met hun versie van “California, Here I Come” uit 1921.
In 1972 kwamen de eerste singles waarop alle vier de Abba-leden op de cover verschenen. Dat deden ze onder de groepsnaam “Björn & Benny, Agnetha & Frida”.
De eerste single die onder deze naam werd uitgebracht was “People Need Love”.
In de Verenigde Staten werden de eerste drie singles van de groep gelanceerd door “Playboy Records” onder de naam Björn & Benny (met Zweedse meisjes). De producent bedacht uiteindelijk de naam ABBA, door de eerste letters van de vier artiesten te gebruiken: Anni-frid, Benny, Björn en Agnetha. Om het speels te maken werd de tweede B in de naam omgedraaid.
Het tv-programma dat wij zagen was een eerbetoon aan de vier superartiesten, die Zweden op muzikale wijze op de kaart hebben gezet. Ondanks dat de band slechts 10 jaar heeft bestaan, van 1972 tot 1982, hebben ze vele hits uitgebracht en zijn ze heden ten dage nog steeds erg populair. Abba is een van de meest succesvolle bands ter wereld. Zo niet dé meest succesvolle! Vele miljoenen platen en cd´s zijn er over de hele wereld verkocht, waarmee ze een van de bestverkopende band in de wereld zijn. Daarnaast is er in 2008 een musical gemaakt met Abba liedjes, genaamd “Mama Mia”. In 2021, bijna 40 jaar na het einde van de groep, kwam nog eens hun nieuwste CD “Voyage” uit.
Na vele jaren van voorbereidend werk werd eveneens aangekondigd, dat de concertervaring van “Abba Voyage” begin juni 2022 in première zou gaan. In een speciaal gebouwde arena (!) in Londen. Die kreeg de toepasselijke naam de “Abba Arena”. Het concert bestaat uit een live-orkest, waarbij de popgroep aanwezig is (allen inmiddels 70+!) als hologrammen van zichzelf. Zoals de groep er in 1977 uitzag. Het materiaal bestaat uit klassieke Abba-liedjes uit de carrière van de groep, maar ook twee nieuw opgenomen nummers. Daarmee heeft de groep Abba zich onsterfelijk gemaakt. In vele opzichten was Abba een groep die zijn tijd ver vooruit was, met name dankzij het duo Benny en Bjorn. Die hadden een zeer innovatieve kijk op muziek. Dat duo heeft voor vele artiesten liedjes geschreven. Overigens: in de tv-show traden artiesten op, die de vele hits van Abba vertolkten. Tussendoor leuke videofragmenten van de band en van de individuele leden. We hadden een aangename avond!
Nee, eens niet naar Tranås voor de boodschappen!
Ik ging vrijdag alleen, omdat Heiko nog steeds snipverkouden was.
Daarom koos ik voor een “stabielere” weg en reed ik via Bordsjö naar Eksjö.
Op het moment van vertrek, even voor negen, lag er ook die ochtend nog sneeuw.
Langzamerhand werd dit natuurlijk door de warmte van de zon opgelost.
Die was er niet aldoor bij, maar wel vaak. Dan is het mooi om onderweg te zijn hoor!
Met dat weer kwam het meer “Bordsjö” er schitterend uit te zien. Er was nagenoeg geen wind, wat maakte, dat er weinig golfjes op het water te zien waren. Hierdoor werden de wolken mooi weerkaatst. Ja, hier houden wij Leugjes wel van!
Ook meteen nog even een paar eieren halen bij de kippenschuur in Askeryd. En weer zitten er “langwerpige” eieren tussen. Daarin zaten op de vorige tray niets anders dan dubbele dooiers in. Zouden ze nieuwe kippen hebben gekregen? Jonge hennen? Over een paar dagen weten we het, want dan wordt de nieuwe tray met eieren gebruikt. Ben benieuwd.
De rest van de dag was het een lekker weertje hoor!
Ja, ja, ja! Zaterdag al vroeg in de morgen kregen we bezoek, achter onze vijver!
Bezoek van een reebokje! Die dronk zelfs even wat water uit onze vijver!
“Maar wacht! Er is ook een vrouwtje bij!
Oh, er lopen nóg twee reetjes! Iets verderop, op het land!
Nou ja! In totaal lopen daar vier! Daarmee komt het totaal van deze groep op zes!” Zes reetjes mochten we in onze achtertuin begroeten! Hoe mooier wil je je ochtend beginnen?
Het was ons een poosje niet duidelijk waar de Diamond Painting schilderijen moesten komen te hangen. In de kamer, op het drukke behang, zouden ze niet goed uitkomen. In de trapopgang naar boven was het van hetzelfde laken een pak. De hal! Daar is het behang vrij neutraal en rustig. Het ophangen duurde niet zo lang als het zoeken naar de juiste plek!
Zaterdag de 27e vierden wij geen Koningsdag, omdat we die hier simpelweg niet hebben te vieren. Daarvoor in de plaats hebben wij het vergelijkbare “Nationaldagen”. Via WhatsApp-contacten en Facebook beleefden we het volksfeest een heel klein beetje mee. Voor ons geen oranje tompoezen, zoals in huize Koers in Muntendam, maar een lekkere chocolade muffin bij de koffie. Uiteraard met slagroom voor de verkouden Heiko. Daar wordt hij weer beter van. Zegt hij…
“Oh, wat ben ik moe…
Ik doe nu beide oogjes toe…
Welterusten allemaal!”