Dit hadden we geen van beide verwacht: auto sneeuwvrij maken op 18 april! Toch was het zo. Wilden we zien waar we reden moesten de ramen echt schoongemaakt worden. Vanochtend vertrokken we namelijk rond half tien naar Linköping.
Heiko reed ons door een sneeuwbui van een uur naar het vliegveld aldaar. Zijn vliegtuig zou om even voor twaalf uur die middag vertrekken.
Omdat het maar een klein vliegveldje is, hoeft men niet meerdere uren voor vertrek aanwezig te zijn. Slechts een uurtje.
Wij namen in verband met het weer het zekere voor het onzekere en vertrokken daarom op tijd.
Eenmaal in Linköping aangekomen bleek, dat we inderdaad op tijd waren. Ruim op tijd.
Het was druk op de parkeerplaatsen, waardoor de auto alleen nog op de parkeerplaats voor “in- en uitstappen” gezet kon worden.
Dat betekende, dat we rond half elf al (tijdelijk) afscheid van elkaar namen. We namen elkaar nog even stevig in de armen en gaven elkaar een paar dikke smokken. Daarna zwaaide ik Heiko uit, terwijl ik zag dat hij naar de ingang liep. “Heel veel plezier samen en tot de volgende week, laiverd!”
Wat maakte Heiko een contrast mee: in Linköping stapte hij in een behoorlijke sneeuwbui in het vliegtuig, terwijl hij in Amsterdam in een zonnetje uitstapte! Daar werd hij opgehaald door schoonzoon Peter, die hem nog meenam naar zijn werk. Naar een schip, waar voor maandag nog het een en ander aan gebeuren moest. Peter heeft daarvoor de eindverantwoording en kon nog niet naar huis. Heiko vond dat helemaal geen probleem, want hij kreeg nog een rondleiding en mocht nog op het helikopterplatvorm staan!
Onderweg naar huis kwam ik deze nog tegen:
“skogens konung”, de koning van het bos: een eland!
Ebba en Sune kregen niets mee van het vertrek van Heiko. Uiteraard moest Sune even een paar uurtjes alleen zijn en dat ging hem prima af! Hij had niets kapot gemaakt en de hal was schoon toen ik thuiskwam. Meteen met hem naar buiten en klaar was Sune! Mooi hoor, dat hij al zo lang alleen kan zijn. Ebba is niet lang buiten geweest. Die vindt die sneeuw en kou maar niets. In de kamer in de warmte op haar krabpaal liggen: dat is ons dametje ten voeten uit!
Twee mensen, die er wel degelijk iets van Heiko zijn reis meekregen, waren Heiko zijn ouders!
We hadden ze, tijdens ons wekelijks telefoongesprek afgelopen zondag, verteld van Heiko zijn gepland bezoek.
En hoewel ze het voor mij jammer vonden dat ik niet mee kwam, waren ze wel zo eerlijk om te zeggen, dat ze het toch wel heel erg blij waren, dat hun jongste zoon hen zou bezoeken. Heerlijk toch? Wat waren ze positief verrast!
Heiko was bij Peter en Daniëlle en hun kinderen Noud, Mason en Lynn. Hij vermaakte zich daar prima!
In die tijd maakte ik mij een kopje koffie.
Een Senseo met ons nieuw apparaat!
Die hadden we een poosje geleden besteld.
Onze “3-in-1” was immers naar de “apparaten-hemel” gegaan.
Tijdelijk maakten we gebruik van het Senseo-apparaat van de camper.
Om die daarvoor te blijven gebruiken schaften we een nieuwe aan.
Die konden we onlangs ophalen.
Om eerlijk te zijn geeft dit apparaat (ook die tijdelijke) lekkerder koffie dan die kapot is gegaan.
Het bekende gelukje bij een ongelukje.
Binnen een week: voor de sneeuw zagen de plantjes er zó uit!
Over een maandje kunnen we rabarber eten!
Nou, we eten ze niet rauw hoor.
Maar een taart of muffins ervan maken… Hmmm…
Heb zelfs een recept van Rob en Marijke gekregen
voor “Rabarber Champagne”.
Gaan we binnenkort zeker maken! Hmmm…
Nog een paar weekjes wachten…
Dit kon echter niet uitgesteld worden: ons dametje moest ontwormd worden! Een viertal keer per jaar krijgt onze Ebba hiervoor een tabletje. Althans voor ons is het een kleintje, maar voor haar is die best groot. Daarvoor doe ik hem middendoor en geef het haar in twee keer. Doordat de tablet een inkeping heeft werken beide helften los van elkaar alsof ze een hele zijn. Daarmee kan het dus. Helaas lukt het me nooit om het via lekker vlees of zo te doen en daarom is het voor Ebba even vervelend. De halve tablet wordt achter in de keel gedrukt en daarna houd ik haar bekje even een poosje dicht, met haar kopje licht omhoog. Nadat ze geslikt heeft is nagenoeg zeker de tablet doorgeslikt. En dat moet dan twee keer. Gelukkig is ze er al aan gewend en doet ze keurig wat ze moet doen. Daarna krijgt ze iets lekkers als beloning. “Tot in augustus bij dokter Joke, Ebba!”
Kijk Mason nou trots en parmantig met de koffer van Heiko lopen! Vrijdagochtend vroeg bracht Peter Heiko naar de metro. Voorgaande keren kon hij een auto van hun lenen, maar dat zat er nu niet in, omdat Peter steeds naar het schip moest. Geen probleem: met de metro en de trein!
Peter en Daniëlle waren die dag vijf jaar getrouwd!
Ze zijn nu een “houten paar”!
Uiteraard al vele jaren langer bij elkaar, vanaf 2008.
Sinds 19 april 2019 gaan ze als man en vrouw door het leven.
Toen hadden ze net te horen gekregen, dat ze in verwachting waren!
Nu, vijf jaar later, hebben ze een heerlijk gezinnetje. Samen met Noud, Mason en Lynn!
Een feestje zit er dit jaar niet in. Wellicht gaan ze met elkaar nog iets leuks doen.
Veel tijd om even bij te praten was er helaas niet, omdat ze beide aan het werk moesten en de kinderen naar school en de opvang.
Dinsdag gaat Heiko vroeg terug naar Rotterdam, om zo alsnog een aantal uurtjes met ze door te brengen.
“Gefeliciteerd met jullie vijfde huwelijksdag, Peter en Daniëlle!”
Van Daniëlle had Heiko instructies gekregen over hoe hij in de stations moest handelen voor wat betreft het betalen. Nagenoeg overal gaat dit namelijk digitaal. En inderdaad: bij de metro en de trein in Rotterdam moest “gepliept” worden. Even je betaalpas op een paaltje met zo´n oogje houden, wachten tot er “gepliept” was en er was al betaald. Bij het uitstappen gold hetzelfde, zodat het systeem wist, dat Heiko was uitgestapt. Wel even wennen hoor. Heiko is dit immers helemaal niet meer gewend!
Binnen tien minuten was hij met de metro bij het station. Daarvandaan ging hij met de trein naar Kropswolde (bij Hoogezand), met een overstap in Groningen. Het was rustig in zowel de metro als trein. Er werd wel veel gewisseld van passagiers. De ene kwam, de ander ging. Zou wel wat voor mij geweest zijn: mensen kijken… Om ongeveer kwart over acht stapte hij op de trein en rond elf uur was Heiko op zijn eindbestemming.
Met zijn vader was afgesproken, dat hij hem daar op zou halen. Maar niet alleen zijn vader stond op het perron te wachten: zijn moeder ook!
Ze waren alle drie enorm blij, dat ze elkaar na vier maanden weer in de armen konden nemen!
Wat een heerlijk gevoel was dat volgens Heiko.
Meteen nam hij het stuur van de auto van zijn ouders over en reed hij naar Hoogezand.
Daar stond koffie op ze te wachten.
Wat werd er direct gezellig bijgepraat! Dat is toch wel even anders: nu zat Heiko bij ze op de bank en anders zien ze hem (ons) op de laptop…
Heiko zijn vader wilde graag, dat Heiko hem hielp met de verkoop van zijn elektrische fiets. Die wordt niet meer gebruikt en staat maar in het schuurtje “te staan”.
Er werd een foto van gemaakt en al gauw was een advertentie gemaakt. Eentje kwam in de hal van het gebouw te hangen en eentje kwam digitaal op Marktplaats. Nu maar hopen, dat die snel verkocht wordt!
Eveneens werden diezelfde dag een paar (voor Heiko) kleine computer probleempjes opgelost. Daarna werd er weer gepraat! Wat op tafel kwam waren een aantal Diamond Painting schilderijtjes. Die had ik bij Heiko zijn ouders laten bezorgen, toen we hoorden, dat Heiko zijn moeder geen schilderijtjes meer had! Ze heeft ontzettend veel plezier van “dat gepriegel met die steentjes” (brrr…). Met recht keek ze dan ook trots naar het resultaat wat voor haar lag. Haar zonder werk te laten zitten vonden we onverantwoord, zodat we haar via internet graag nieuwe stuurden. Waarschijnlijk neemt Heiko deze, die klaar zijn, mee naar Ödarp. Daar komen ze in een lijstje en krijgen ze een mooi plekje! “Erg bedankt, mam. Ze zijn zo te zien prachtig geworden!” Na een stamppotje met de alom bekende, overheerlijke gehaktballen ging Heiko rond acht uur naar Veendam.
Daar hebben wij namelijk een B&B gevonden. Nou… Gevonden? De eigenaresse is een vriendin van onze vriendin Reinie. Die vertelde dat zij al langer met het idee rondliep, om iets dergelijks te beginnen. Heiko is daarmee de eerste gast! Hij gaf ´s avonds aan, dat het er keurig netjes was. “Mooi, ruim, schoon, compleet en rustig”, waren zijn woorden. Wat heerlijk om te horen, lezen. Denkende aan de blokhut van december: niet te vergelijken!
Deze avond had ik “mijn kookkunsten” maar eens weer de vrije loop gelaten. Ergens had ik iets gelezen over het maken van een Taco-burger. De taco´s waren op, maar daarvoor in de plaats nam ik taco-bootjes. De rest van de ingrediënten had ik wel in huis en werden klaargezet en alvast gesneden. Denk hierbij aan uitjes, champignons (!), sla en een tomaatje. De ui werd gefruit en daarna kwamen de champignons erbij in. Toen dit lekker bruin was ging er gehakt bij. Ongeveer voor twee bootjes. De bootjes kwamen vijf minuutjes in de oven. Daarmee waren ze lekker knapperig en toch niet hard!
Op het moment dat alles klaar was, werd er in de twee bootjes een beetje sla gelegd en kwam het gehaktmengsel erbij. Daarop een paar stukjes tomaat met een half plakje smeltkaas. Toen kon er gegeten worden. Het probeerseltje is goed gelukt! De smaak was uitstekend. Waarschijnlijk mede door de champignons (met een knipoog naar Heiko), die ze dus niet lust. Iets met “als de kat van huis is…”!
De zaterdagochtend begon in Veendam iets minder goed. Heiko had slecht geslapen! Hij moest wennen aan het bed en dan met name aan het matras. Wij hebben een keiharde en deze was stukken zachter. Eveneens was hij af en toe wakker geworden door onbekende geluiden, door de andere, vreemde omgeving. Begrijpelijk, maar wel vervelend als je daardoor wakker wordt. Na het douchen had hij echter heerlijk uitgebreid kunnen ontbijten: er was brood en knäckebröd, boter en een diversiteit aan beleg! “Goed geregeld” schreef Heiko! Hierdoor voelde hij zich alweer stukken beter!
Donkere luchten hingen boven het Groningse landschap. Even later ging het flink regenen en waaien…
Deze ochtend ging hij door een grauwe, regenachtige omgeving naar Hoogezand.
Daar had hij een paar boodschapjes te doen in het winkelcentrum, tegenover de flat van zijn ouders.
En toen was het tijd voor koffie met gebak!
Het was namelijk 67 jaar (!) geleden, dat Heiko zijn ouders elkaar het “Ja-woord” gaven!
Onvoorstelbaar! Wat mogen deze twee lieve mensen vele jaren samen zijn!
“Van harte gefeliciteerd, lieve pap en mam!”
Dit noemen ze een “Chinchilla-paar”!
Heiko nam een mooi boeket bloemen voor ze mee. Onze kaart met chocolade-hartjes was ook die dag al vroeg bezorgd.
Dit keer was de timing van de post gelukkig wél goed!
Vanzelfsprekend belden we met elkaar.
Met beeld en ik zag me toch een drietal blije mensen!
93, 88 en 63 jaar: samen deze dag mogen beleven is heel bijzonder!
Bijzonder mooi!
Zo fijn, zo blij, dat Heiko dit met zijn ouders heeft meegemaakt!
Wat hadden wij in Ödarp een ander weertype: de zon scheen volop! Het had vannacht licht gevroren, ongeveer 4 graden onder nul, waardoor het vaak de dag daaropvolgend mooi weer is. Sune zocht het zonnetje weer op in de keuken. Op de vloer. Nadat hij eten had gehad gingen we naar buiten, waar we de zon echt konden voelen. Die voelde al lekker warm aan.
We voelden echter ook de wind!
Er stond een wind uit het noordwesten en die was koud!
Dat het toch flink had gevroren bleek uit de ijspegels,
die aan het mos hingen, op het trollenhuisje.
Vanuit Hoogezand kreeg ik nog deze foto´s: er werd getoost op het 67-jarig huwelijk!
Heiko vertelde nog, dat zijn moeder om zes uur (!) van bed gegaan was,
om haar bekende en superlekkere salade te maken.
Zou het daarom zo heerlijk gesmaakt hebben?
Feest in “Huize Leugs” in HighSand!
Omdat er nog een paar pakjes stroopwafels in de kelder lagen, nam ik er eentje mee naar boven. Er zouden muffins van gemaakt worden. De neus van Sune werkt goed, want hij had meteen door, dat er iets op het aanrecht lag wat hij wel zou willen eten! Helaas. Hoe graag ik hem ook het een en ander zou willen geven: hij moet niet leren schooien. Vandaar dat alles werd verwerkt in het beslag voor de stroopwafelmuffins. Zie je die dubbele dooiers? Weer twee keer… Al met al was het bakken een werkje van ruim een uur, met als resultaat zes zakjes met vier muffins in de diepvries. Sorry: vijf zakjes. Eentje heb ik eruit gelaten. Ik moet ze toch proeven?!?
Sune en ik waren vaak even buiten te vinden. Om de twee uur laat ik hem immers plassen. Het was beslist geen straf! Het zonnetje scheen vaak lang en dan was het super vertoeven in de tuin hoor. Sune heeft het graven ontdekt! Naast de stam van de omgewaaide “vogelhuisjes-boom” ligt de grond iets losser en daar rook hij iets, waardoor hij op onderzoek uitging. In de grond! Dat werd een behoorlijk gat, want zijn kop verdween erin! Of hij er iets uitgehaald is, is mij ontgaan. In ieder geval heeft hij weer iets geleerd: “ik kan graven!”
Elise ging wel op een hele speciale manier naar haar volleybaltraining!
Alle spelers en trainer moesten iets bedenken op het meenemen van hun spullen.
Dat mocht niet in de gebruikelijke, traditionele tassen.
Elise ging met een gevulde kinderwagen onderweg. Ze staat als tweede van rechts. Hoe origineel bleek zij te zijn!
Haar medespelers waren eveneens creatief geweest: ze kwamen onder andere met een schoonmaakkar, waslijn en grasmaaier!
Het was een “Challenge”. Iemand is er ergens mee begonnen en anderen namen het idee over.
Wat een geslaagd “project”! Wat zullen ze een lol gehad hebben!
Deze dag was het “Polkagris dag”! Ja, heus! Dit is de dag, waarop men dit snoepgoed elk jaar onder de aandacht brengt. Dit is daarmee wel het moment, om een beetje over de historie te vertellen. De vrouw die Gränna op de wereldkaart heeft gezet heet Amalia Eriksson. Het is haar verdienste, dat het stadje voor altijd geassocieerd zal worden met de rood-witte lekkernij, die om (nog) onbekende redenen “Polkagris” heet. Amalia werd geboren in 1824 en groeide op in Gränna, waar ze trouwde met de kleermaker. Samen kregen ze een dochter Ida. Op slechts 25-jarige leeftijd werd Amalia weduwe en alleenstaande moeder. Amalia was een ondernemende vrouw en vervaardigde zogenaamde rouw-, doop- en huwelijks-lekkernijen. Op dat moment was ze ook begonnen met het maken van haar zogenaamde Polkagris, aanvankelijk in de vorm van kleine “plutters”, kleine snoepjes. Om in haar levensonderhoud te kunnen voorzien, vroeg en kreeg Amalia in 1859 toestemming van de magistraat, om zich bezig te houden met de verwerking en de vervaardiging van Polkagris. Tegenwoordig, ruim 160 jaar later, worden de Polkagris in Gränna op vrijwel dezelfde manier gemaakt als in de tijd van Amalia. Deze informatie komt van de site: Vår story – Grenna Polkagriskokeri. Voor als je meer wilt weten.
Waarom heet het “Polkagris”? Gris betekent hier uiteindelijk varken?
Nou, dat zit zo: toen Amalia Eriksson in 1859 met de productie van deze delicatesse begon, noemde zij ze Polkagris.
Deels naar de dans, de polka. In die tijd was dat heel erg “in”.
En gedeeltelijk na het woord “gris”, dat in het oudere Zweedse “karamel” betekent.
Zoals gezegd betekent het woord nu varken en is daarmee wel een beetje heel erg “vreemd” voor snoepgoed. Gelukkig weten we nu hoe het zit!
Met Sune naar Mycklaflon Camping! Dit was voor hem de derde keer, dat hij met (een van) ons in de auto ging. In het begin was het even wennen en “huilde” hij. Na een paar minuten vond hij het schijnbaar wel goed. Hij keek naar buiten. Hij kon namelijk nét over de rand van de deur van de kofferbak kijken. “Wat gaat alles snel voorbij!”
Ook snel waren een viertal haasjes! Op de weg tussen Bordsjö en Blå Grindar, het kronkelweggetje, sprong plotseling een haas over de weg. Ik denk zo´n honderd meter voor mij. Hij rende naar het naastgelegen stuk grond, waar nog eens drie haasjes over het land renden. Wat leuk om te zien! Een paar bochten verder lagen een vijftal koeien in een weiland. Twee grote en drie kalfjes. Geweldig!
Maar dat was nog niet alles! Op de weg 32, tussen Blå Grindar en Eksjö, ter hoogte van Hagersryd zag ik links van de weg twee elanden! Twee! Het leek erop, alsof ze daar lekker rustig stonden te grazen. Die rechter, voor die rotsen, lag er zelfs bij op zijn voorpoten! Potverpielekesnogaantoezeg! Dat waren nummer twee en drie deze week! Ongeloveloos!
Er stond me nog meer te wachten! Omdat ik de weg vanaf Bruzaholm naar de camping nam, kwam ik dicht bij een van de vele meertjes langs. Daar stond een Grote Canadese gans! Wat een prachtig dier is dat. Het is een grote, bruingrijze gans met zwarte kop, hals en snavel. De ganzen hebben een grote witte wangvlek. Van nature komen ze voor in Noord-Amerika. Net als de Nijlganzen veroorzaakt dit soort schade aan kwetsbare vegetaties, eutrofiëring van plassen en concurrentie met inheemse watervogels, waardoor al geruime tijd maatregelen getroffen werden, om de populatie aan banden te leggen. In veel van de oorspronkelijke kernregio’s heeft dit geleid tot een stabilisatie of zelfs afname van de aantallen. Jammer, want hij lijkt zo mooi…
Nadat ik hartelijk werd ontvangen door Ben en Hanny van de camping nam ik de frikandellen en kroketten in ontvangst. Er werd betaald en nog een poosje gebabbeld. Hierna ging ik nog even met Sune naar het meer. Dat vond hij fantastisch! Zoveel water! Wel even iets anders dan ons vijvertje…
Op de terugreis ging ik nog snel aan bij DollarStore. Daar kocht ik voor onze nieuwe huisgenoot een tweede grote mand. De rode mand, kleed is leuk. Alleen ontzettend vervelend om schoon te houden. Omdat er door Sune wel eens gekauwd wordt op een stukje hout voor de kachel in de kamer komen daarvan stukjes in de mand. Niet erg. Echter het worden steeds meer en ze eruit krijgen: ho maar! Nadat deze is gewassen komt die te zijner tijd op de veranda te liggen, als wij daar ook zijn. Zo kan Sune daar mooi bij ons liggen. Nu hebben we twee manden voor hem: eentje in de kamer en eentje in de hal. Scheelt enorm veel sleep-werk en Sune vindt hem mooi!
“Even” meteen de frikandellen en kroketten maar in de diepvries maken. We hadden van elk een doosje besteld. In totaal hebben we nu 40 frikandellen en 28 kroketten. Alleen die dozen passen zó nooit en te nimmer in de diepvries! Daarom deed ik ze weer per twee in zakjes. Wat was ik blij, dat de wasmand nog boven stond! Daar heb ik alle zakjes in gedaan en zo kon ik ze gemakkelijk naar beneden brengen. Best wel zwaar hoor… De “snack-la” is weer volledig gevuld! Al met al was ik drie uur onderweg en bezig met het opruimen: koffie!
Heiko had tussen de middag met zijn ouders pizza gegeten. Het was een feestdag en hij wilde zijn ouders niet aan het werk zetten met eten koken. Ze werden bij de “overburen” besteld en opgehaald. Wat hebben ze er lekker in gegeten! ´s Middags namen ze samen een kopje thee, wat meer was voor het smeren van de keeltjes. Er werd nogal veel gepraat! Later in de middag ging Heiko naar Zuidbroek. Daar bezocht hij neef Sietse! Ook die zijn vriendin Annet was aanwezig. Ook daar werd heel gezellig gekletst “over van alles en nog wat”. Op enig moment werd de tafel leeggehaald en kwamen de broodjes op tafel! Het was volgens Heiko een “Luxe broodmaaltijd” met onder andere… kroketten! Na een hele fijne tijd was het lampje rond acht uur uit en ging Heiko weer naar de B&B in Veendam. Hij had weer een grandioze dag gehad!
