Ohhh… Zie je die hoogte? Dat was ergens in de buurt van Winterberg, waar Gert en Elise met onze kleinkinderen op vakantie zijn geweest. Er was daar net een 360 meter lange voetgangersbrug gereed gekomen: de Geierlay hangbrug. Deze hangbrug is de langste en spectaculairste voetgangersbrug van Duitsland. Heb je geen hoogtevrees? En wil je iets bijzonders meemaken? Dan is deze brug een “must” om te gaan bewandelen. Vlak bij het plaatsje Mörsdorf, in de Duitse Hunsrück ligt, op beter gezegd, hangt de spectaculaire Geierlay. Het is een uitstapje op zeer grote hoogte. Als je daar overheen loopt zit je ver boven de boomgrens en kun je echt heel ver kijken. De vallei eronder ligt 100 meter lager! Gert en Elise durfden het aan, om er met de kleintjes overheen te gaan en maakten daarvandaan spectaculaire foto´s. Geweldige prestatie hoor!
Onderweg van Aneby naar Bordsjö zagen we een klein wit autootje geparkeerd staan. In een zijweggetje. Dat moest of van een paddenstoelen-plukker zijn of van een bestuurder/ machinist van een bosbouwmachine. Het was inderdaad dat laatste. Aan de andere kant van de weg zagen we namelijk zo´n grote machine aan de slag met het omzagen, ont-takken en in stukken zagen van de lange en dikke boomstammen. Blijkbaar was dat perceel nu aan de beurt. Moeiteloos verdween de ene na de andere boom in kale stukken stam van 3 of 4 meter. De dagen erna zagen we de forwarder aan de slag, met het verzamelen van de stammen. Die kwamen op hoge stapels langs de weg te liggen, waar de vrachtauto’s ze vervolgens weer wegpakte. Opnieuw is een groot stuk bos verdwenen in onze omgeving.
Binnen een paar dagen kijk je naar een kaalslag. Gelukkig wordt er vrij snel weer aangeplant en over een paar jaar is het weer helemaal groen. Zo gaat dat in het productiebos. De dikke bomen gaan naar een van de vele houtzagerijen, waar er planken van gezaagd worden. Planken en balken, die we later weer bij de bouwmarkt kunnen kopen. Wij hier bij de Optimera of Byggmax en in Nederland bij de Praxis of de Gamma. Dankzij deze bomen kunnen wij bijvoorbeeld weer een garage of carport bouwen.
Veel mooier om naar te kijken was naar “onze koeien!” Deze week werden de elf koeien weer verplaatst naar een ander weiland. Eerst stonden ze bij ons achter het huis, daarna verhuisden ze naar een ander stuk grond, twee weken later opnieuw naar een ander grasland en nu was het tijd om ze terug te verplaatsen naar het eerste veld. Daarvoor moesten ze het pad op tegenover ons huis en dan een stuk door het bos. Buurvrouw Maria stond bij ons voor het huis met een wit lint, waarmee de weg tijdelijk werd afgesloten. De koeien moesten namelijk eerst weer een stukje over de openbare weg en daarna het zandpad op naar boven. De zoon des huizes, Marcus, reed met zijn quad voorop en de koeien gingen in een draf achter hem aan. Hij riep ze steeds en schudde met de emmer met voer. Zonder problemen renden de elf achter hem aan. Dat blijft een geweldig mooi gezicht! Maria vertelde ons, dat de koeien zeer waarschijnlijk dit jaar niet meer bij ons achter het huis komen te staan. Als ze weer van boven komen gaan ze vermoedelijk op stal, omdat het dan winter wordt en daarmee te koud. We hebben in ieder geval van ze genoten!
Deze week werd er ook bijna elke dag weer een korte wandeling gemaakt. “Een trainingsrondje” zoals we het zelf noemen. Er moet weer conditie opgebouwd worden en zodoende minstens een half uur per dag bewogen worden. Dat lukt absoluut. Zeker als je de interne bewegingen, binnen de vier muren van ons huis, meerekent. In ons huis loop ik zeer regelmatig de trap op naar boven, terug naar woonkamer/ keukenniveau, dan even via de trap omlaag naar de kelder en weer omhoog. Dat traplopen is ook een hele goede training voor het hart. Buiten is het uiteraard veel leuker: in de frisse buitenlucht, tussen de vele bomen, struiken en paddenstoelen en met het zien van pootafdrukken (en uitwerpselen) van bosbewoners. Soms van een paar reeën en soms ook van een eland. Ze zijn hier dus echt wel! Na een paar dagen kon ik verbetering merken en konden we het pad helemaal aflopen. Het laatste stuk loopt vrij stijl omlaag. Dat is geen probleem, maar terug wel! Toch lukte dat vrijdag en dat was een grote overwinning voor mij. Heerlijk gevoel!
Onderweg zagen we op diverse plaatsen deze mooie, feloranje gekleurde paddenstoel. Het blijkt om de “grote oranje bekerzwam” te gaan. Met zijn opvallende kleur kun je er bijna niet omheen. Op sommige plaatsen kleurde de bodem heerlijk fris oranje. De grote oranje bekerzwam is een zakjeszwam en doet enigszins denken aan weggeworpen sinaasappelschillen. Vind je niet? De bekertjes verschijnen van de late zomer tot de herfst, meestal in groepen en vaak in grote aantallen. Altijd op de grond en dan voornamelijk op open, zonnige plaatsen. Vrolijk!
Een paar weken geleden hadden we een paar vetplantjes gekocht. Ik had een leuk idee voorbij zien komen: ze verwerken in een lege fotolijst! Dat idee zag Heiko echter niet zitten en daarbij komt: waar moeten we dat ophangen? Het idee werd zodoende aangepast naar het uit elkaar scheuren van de vetplantjes, om ze vervolgens allemaal apart in een paar bakjes te poten. Daar mogen ze groeien en zich vermeerderen. Voorlopig komen ze in de kamer, waar ik ze wekelijks vertroetel met aandacht en water.
Deze week werden we ook weer “blij verrast” met veel neerslag. Jeetje! Het viel opnieuw met bakken tegelijk uit de lucht. De grond kon het niet aan, ondanks dat die de laatste tijd wel gewend geraakt moet zijn aan het verwerken van regenwater. Bij het laagste punt, voor de grote garagedeuren, ontstond wederom een bassin rond de ingegraven specieton. Nét voordat het de garage in dreigde te stromen hing Heiko de dompelpomp in de specieton en pompte het water zo´n vijf meter verderop op het gras. Handig hoor, zo´n pompje. Later op de dag herhaalde hij deze actie nog een keer en vervolgens was het grootste risico weer voorbij. De pomp kon weer opgeborgen worden in de garage.
Heiko bracht deze week een bezoekje aan de fotvård, aan een pedicure. Hij heeft steeds last van likdoorns en voor zover mogelijk probeert hij die zelf weg te halen. Eens per half jaar vraagt hij hulp van de pedicure in Aneby. Zij haalt op professionele wijze weg wat weg moet, zodat Heiko weer goed kan lopen. Ze adviseerde hem om een afspraak te maken met degene die zijn steunzolen heeft gemaakt, omdat volgens haar zijn voetproblemen (grotendeels, zo niet helemaal) opgelost kunnen worden via een aanpassing van de steunzolen. Momenteel is de druk op de voet namelijk niet goed en dat veroorzaakt de likdoorns. Binnenkort gaat hij een afspraak maken met schoenenzaak Foten in Tranås.
Op een ochtend, het was nog vroeg, kregen we onverwacht bezoek! Twee reetjes liepen voor ons huis, langs de kant van de weg en in de berm. Waren dit “Pippi en Tommy”? In ieder geval een jongetje en een meisje. Waren ze op zoek naar iets te eten? Wat een heerlijke “ontmoeting” blijft dat toch, om die reetjes zo dicht bij huis, in hun omgeving te kunnen bewonderen. Wat ons betreft mogen ze iedere dag wel even langskomen en kunnen ze ook nog wel een appeltje krijgen. Of twee! Ze hebben zeker een minuut of twintig in de buurt gelopen. Totdat een auto onze en hun rust verstoorde…
De camper werd weer op zijn “winter-stalling-plek” gereden. Sinds we terug zijn uit Nederland stond de camper achter het huis en dat is best een grote blikvanger eigenlijk. Alles was er al uitgehaald en de camper is schoongemaakt. Gezien het weer en mijn gezondheid weten we zeker, dat we dit jaar niet meer op pad gaan en trouwens de camper staat ook te koop via Blocket.se, de Zweedse Marktplaats. Voordat de camper op de twee rijen tegels naast het trollenhuisje geplaatst kon worden, moesten er een paar tegels verhoogd worden.
Vorig jaar waren die rijen tegels er neergelegd, maar op nieuw, opgebrachte grond. Dat moest uiteraard nog beklinken, waardoor er tegels zakten. Eveneens waren er een paar tegels gezakt vanwege het gewicht van de camper. Om te voorkomen, dat de camper te scheef zou komen te staan werden de bewuste tegels iets omhoog gebracht, waarna de camper erop gereden werd. Die staat nu mooi recht! De watertanks zijn leeg en ook de leidingen, zodat er niets kapot kan vriezen. Een drietal vochtvreters erin en klaar voor de winter. Binnenkort nog een dekkleed erover, net voordat de eerste sneeuw valt en dan is het helemaal klaar. Als de camper niet wordt verkocht gaan we er wellicht volgend jaar gewoon weer mee op pad!
In huis werd verder gewerkt aan de wc/ douche ruimte. Nadat de rioolbuis buiten gelegd was en de sleuf gedicht was, werd binnen verder gewerkt aan het vervolg van de afvoerleidingen. De aansluiting van de wc-pot kwam klaar, alsook de afvoer voor de douche en de wasbak aan de andere kant van de ruimte. Daarvoor moest overigens een sleuf gehakt worden in de betonvloer. Halverwege dat klusje begaf de hakmachine het echter! Over en uit! Er moest een nieuwe gekocht worden. Parkside, verkocht door Lidl, had er een in zijn assortiment en die werd gekocht. Met de nieuwe hakmachine werd het klusje geklaard, waarna de afvoerbuis, 50 millimeter in doorsnee, erin gelegd werd en rondom weer werd aangesmeerd met beton. Tot zover is de afvoer klaar!
Daarna werd het wandje tussen de wc en de douche geplaatst.
Ook werd er een klein beginnetje gemaakt met het aanbrengen van de koperleidingen
voor de aanvoer van warm en koud water.
Er zijn weer de nodige meters gemaakt deze week!
Voor het ontbijt hadden we deze week vaak knäckebröd! Nou is dat niet ongewoon, maar dit brödje wel! Het was een pak met hele grote, ronde knäckebröd! Zo eentje, die je niet in één keer op kon eten. Dat was gewoonweg te veel van het goede. Zodoende deden we er twee keer over. Een exemplaar werd in vier stukken gebroken en daarna opgegeten. Voor Heiko was dat met boter en kaas. Zelf at ik het graag met kaas of ham en daarop een paar plakjes tomaat of komkommer. Best lekker hoor! We zijn echter wel blij, dat de acht grote schijven nu op zijn. We kijken uit naar weer eens een broodje!
Op een mooie, zonnige dag besloten we even weg te rijden. Er even uit. De picknickmand werd gevuld met koffie, een paar koeken en wat fruit, waarna de Volvo gestart werd. Het werd de route die we wel vaker hadden gereden, richting Hestra en dan rechtsaf richting Österbymo. Ons doel was om naar Torpön te rijden. Onderweg passeerden we een “landwinkel”. Volgens het bord, dat in de berm stond, kon je daar ook onder andere schapenwol en -huiden kopen. We waren er al vele keren aan voorbij gereden. Vandaag besloten we daar eens een kijkje te nemen. Tot onze verbazing zagen we als eerste een groot aanbod aan plantjes, struiken, bomen en potgrond. Het bleek behalve de schapenfarm, ook een tuincentrum te zijn! In de grote schuur was vervolgens heel veel te vinden voor het inrichten van een huis. Allemaal leuke spullen, die je ter decoratie in je huis kunt gebruiken. En daar was dus ook een assortiment van wol en zo. Heel erg mooi hoor, echter eveneens behoorlijk prijzig…
Nadat we dat hadden gezien en onszelf getrakteerd hadden op een ijsje en reden we via een mooie route door naar het schiereiland Torpön. Bij de eerste parkeerplaats, waar het ´s zomers altijd erg druk is met badgasten, stopten we voor een kijkje over het Sommenmeer en de mooie eilandjes voor de kust. Even een selfie en daarna verder het schiereiland op. Richting de camping. De kronkelige weg die we reden leidde ons langs de kustlijn van het grote Sommen meer en de vele idyllisch gelegen zomerhuisjes. Aan het einde van de weg bevindt zich de camping en een haventje met een restaurant. Alles is inmiddels in de winterstand en dus gesloten. We besloten om in het haventje onze picknickmand te “plunderen”.
Onderweg zagen we deze buizerd op een paal zitten.
Met de zoomlens konden we een mooie scherpe foto van het prachtige dier maken.
Veel tijd kregen we er echter niet voor.
Het dier voelde zich bedreigt door de stilstaande auto en vloog weg.
Naar een veiliger plek.
De eerste keer ooit, dat we een dergelijke roofvogel konden fotograferen!
De weg over het eiland loopt dood bij het water. Wij gingen voor 50 cent met het pondje over en vervolgden aan die andere kant de mooie route. De weg eindigde in het plaatsje Boxholm en via weg 32 reden we terug naar Tranås en door naar Ödarp.
Oh, nou vergeet ik te vertellen, dat we op de parkeerplaats aan wegnummer 32, bij Tranås nog even een stopten, voor de laatste koffie uit de thermo. Op die parkeerplaats, “Höganloft”, heb je namelijk een schitterend uitzicht over de stad. Mits het helder weer is en dat was het uiteindelijk! In de verte zie je het grote Sommen meer, waar Tranås aan ligt. Aan de rand van dat meer staan de duurste villa´s en er wordt nog steeds bijgebouwd. Op deze parkeerplaats stopten we al vaker. Zelfs al in de tijd, dat we nog met de camper op vakantie waren in Zweden. We waren pas laat in de middag terug en hadden een leuk middagje uit! “De zinnen zijn weer eventjes verzet” zoals dat zo mooi heet.
In onze border naast de oprit bloeiden ondertussen een aantal kleurrijke plantjes. Stuk voor stuk plantjes, uit de bloembollen die we van Marco en Viviën hadden gekregen. Toen ze in de maand mei bij ons op bezoek waren kregen we een groot aantal zakjes met bloembollen. Die zijn nadat de nachtvorsten voorbij waren in de grond gepoot en zie hier het resultaat. Een kleurrijk geheel!
De weg van Blå Grindar naar Bordsjö, het kronkelpaadje, werd een stukje verbreed. Ja, heus! Toen we op een dag terugkwamen vanuit Aneby zagen we deze vrachtwagen van Svevia ons tegemoet komen. Positief belangstellend als we zijn, vroegen we ons natuurlijk meteen af, wat die auto hier te doen had. Al snel bleek, dat er een heel smal strookje asfalt naast de weg gelegd was. Een behoorlijk eindje naast de onderbroken witte streep, aan de bermkant. Niet langs de hele weg, maar op sommige plaatsen. Waarom deden ze dat? Het zal ongetwijfeld voor de veiligheid van de verkeersdeelnemers zijn. Toch?
Net als in Nederland waarschijnlijk, liggen hier de kerstspullen ook alweer in de winkels. Het neemt je meteen mee naar de gezellige, warme tijd van Kerst, met hopelijk een forse laag sneeuw overal, lichte vorst en een strakblauwe lucht overdag met veel zonneschijn. Onafgebroken kerstliedjes op de radio, kerstfilms op tv… De praktijk is echter anders. De herfst begint net! De bladeren moeten nog (meer) verkleuren en (meer) vallen. Oftewel: te vroeg worden naar onze bescheiden mening de winkels met kerstartikelen gevuld. Jammer, maar anderen zijn het die daarover beslissen. Een feit is wel, dat de kerstdagen nog maar een paar een kleine drie maanden voor ons liggen, terwijl eind november, na de eerste advent, de kerstperiode al begint. Dan mogen we er sowieso actief mee bezig gaan in de vorm van buitenverlichting. Ook wel weer mooi…
Het is einde oefening met onze wildcamera! Toen we die binnen haalden, om te kijken of er filmpjes van wild op stonden, bleek de camera kapot te zijn. Het plastic plaatje, waarachter de infraroodlamp zit, is stukgemaakt. Het zal me niet verbazen als dat een specht is geweest, die met zijn zeer krachtige, spitse snavel er dwars doorheen heeft gepikt. We hebben nog wel geprobeerd te filmen, maar helaas lukt dat zo niet meer. De camera registreert geen bewegingen meer en neemt zodoende ook niets meer op. Daar moet een nieuwe voor komen. Een leuk cadeautje voor onder de kerstboom misschien?
Uiteraard werd er ook weer gekookt deze week. Zoals bijvoorbeeld deze prei-ovenschotel. Normaliter zou ik een pakje van Honig hebben gepakt, maar dit keer echter niet! Op het grote world-wide-web, het www, werd een recept opgezocht en uitgeprobeerd. De ingrediënten waren, voor zover nagegaan kon worden, nagenoeg gelijk. Het gehakt, natuurlijk de prei (nieuw met paprika´s en uitje), de beetgaar gekookte aardappelschijfjes, een beetje kerriepoeder en een sausje met crème fraiche en diverse kruiden. Heerlijk even bezig zijn in de keuken. En laat het nu ook nog eens goed gesmaakt hebben!
