Ja! We hebben ze weer in de tuin staan: sneeuwklokjes! Als dat geen teken is dat de lente komt! Oh, heerlijk! Het zonnetje was er die dag bij en dat maakte bij ons een lentegevoel los. We hebben echt heel erg genoten van de winter met veel sneeuw en vorst, werkelijk heerlijk. Alleen nu de sneeuw weg is en de zon zich regelmatig overdag laat zien, lokt de lente toch ook wel weer. Op dit moment hebben we lichte nachtvorst met temperaturen rond de -2 tot -4, wat overdag resulteert in prachtige zonnige dagen. Het zal echter nog wel enige tijd duren voordat het gras voor de eerste keer gemaaid kan worden. Dan zijn de sneeuwklokjes alweer weg, dus genieten we nu eerst hiervan.
De plant die niet meer bloeit is de amaryllis. Uit de grote bol waren drie stengels gekomen en aan elke stengel kwamen maar liefst vijf bloemen! Vijf prachtige, donkerrode klokken. De stengels moesten op enig moment zelfs ondersteund worden vanwege het gewicht van die bloemen. Volgens mij heeft de amaryllis een week of vier in bloei gestaan en onze keuken opgefleurd. Nu is het echter over en uit. Maar gelukkig komen er buiten alweer sneeuwklokjes én komen er knoppen in onder andere de seringenboom naast de keuken en kunnen we daar straks weer van genieten!
Door de jaren heen hebben we de nodige Scandinavische thrillers gelezen. Onze boekenkast staat er vol mee. Toch is het nog maar een schijntje van hetgeen er gelezen is, omdat we de rest in de vorm van E-books hebben. Deels verkregen boeken, deels gekochte boeken. Voor mijn verjaardag kreeg ik opnieuw vier digitale boeken! Van onder andere Jussi Adler, Jo Nesbö en Lars Kepler. Na mijn verjaardag kocht ik er nog een paar bij en daarmee hebben we (volgens mij) de hele serie van die drie schrijvers compleet. Op dit moment ben ik bezig met een (digitaal) boek van Lars Kepler getiteld “Jager”, met in de hoofdrol inspecteur Joona Linna. Elke avond lees ik minstens een uur als we naar bed zijn gegaan. Lekker ontspannen met een spannende thriller…
Zoals inmiddels wel bekend is, maak ik op elke eerste dag van de maand een backup van onze bestanden die op de laptop staan. De laatste keer kreeg ik problemen met de grootte van de externe harde schijf! Telkens gaf hij aan, dat er te weinig ruimte aanwezig was op die schijf. Aanleiding om te gaan opschonen, wat ik vorige maand ook drastisch heb gedaan.
Ondanks dat, kreeg ik deze maand opnieuw ruzie met een externe harde schijf! We hebben er drie stuks trouwens. Tijd om deze keer een andere schijf kritisch te bekijken. Toen ik dat deed ontdekte ik een map met video´s. “Hè?”. Van elke video stonden twee in die map! Twee verschillende versies… Opschonen! Het waren opnames van bijvoorbeeld ons uitje in München en Budapest. Leuke herinneringen, want een paar werden natuurlijk even bekeken… De dubbele video´s werden verwijderd en nog een paar die niet interessant waren, waarna er zomaar 42 Gigabyte aan ruimte vrijkwam op deze harde schijf. Jeetje! Dát was de moeite waard! Het kopiëren/ back-uppen ging daarna moeiteloos.
Weer een dagje Örtengren! Een dagje in de week wil Heiko nog wel aan het werk voor hovenier Örtengren. Voorlopig kiest hij voor de donderdag. Ook deze keer kon hij met collega Fredde op pad. Naar een inmiddels vertrouwd adres en naar een nieuw adres. Op het vertrouwde adres werden ze hartelijk ontvangen en kwam na een uurtje de koffie erbij. In het zonnetje werd daarvan genoten en ook van het gebak dat erbij werd geserveerd. Gebak! De drie verschillende fruitbomen: een appel, een peer en een pruim, werden in drie uurtjes vakkundig gesnoeid. De klant was zeer tevreden en ze mochten het resultaat van het snoeien (de fruitoogst) in augustus komen bekijken.
Vlakbij konden ze op het nieuwe adres, bij een vakantiehuis aan hetzelfde meer, het Sommenmeer, twee appelbomen snoeien. Dat dat geen luxe was blijkt wel uit de linker foto. De uitlopers stonden wel twee meter hoog in de lucht te prijken. Verspilde energie van de boom, waardoor ze zeer waarschijnlijk slechts kleine appeltjes hebben gehad vorig jaar. Alle uitlopers, die recht omhoog stonden, werden weggehaald, waarvan het meeste met een zaag. De rest werd met een snoeischaar gekortwiekt. Het resultaat (zie rechter foto) was een mooie fruitboom, die het komende jaar waarschijnlijk veel minder, maar wel dikkere appels zal dragen. En daar gaat het om!
Op een ritje naar Aneby zagen we, dat de weilanden weliswaar nog steeds onder water staan, maar dat het wel minder erg was dan een week eerder.
Het water trekt zich terug, zodat de boer zijn grond terugkrijgt en er straks weer koeien op kan laten grazen.
Ineens zagen we ze staan: de eerste kraanvogels van 2024! Ta da…
Deze twee vroege vogels (letterlijk en figuurlijk) stonden met hun poten in het drassige grasland in het dal tussen Aneby en Blå Grindar.
Naast de sneeuwklokjes het tweede teken van de aanstormende lente. Als binnenkort de miljoenen witte bosanemoontjes weer gaan bloeien en de koekoek zijn stemgeluid laat horen is het definitief lente!
Nat, nat, nat… Ja, ons beekje treedt nog steeds buiten zijn oevers.
Onvoorstelbaar hoeveel water daar momenteel doorheen loopt.
Het kan gelukkig geen kwaad, want alles blijft ver van de weg.
Hoe lang het duurt, voordat het water weer binnen “de lijntjes” blijft? Geen idee.
“Wat ligt daar op ons grondgebied op de grond? Een stuk berkenboom?” Heiko zag iets liggen, precies achter de drie houtstekken, toen hij stapvoets wegreed richting de buurman, om daar bomen te gaan zagen. In het weekend daaropvolgend liep hij ernaartoe en zag hij, dat er een groot deel van een grote berk was afgeknapt! De top van minstens tien meter lengte lag op de grond! Gelukkig richting de houtstekken, overigens zonder schade aan te brengen. Was de wind uit de andere richting gekomen, zou deze top tegen de elektriciteitsdraden aangevallen zijn. Puh! De top werd meteen even “schoongemaakt”, in stukken gezaagd, gekloofd en in houtstek 1 gelegd. De grote stam staat er nog en zal later weggehaald worden. Voorlopig heeft Heiko zijn handen nog vol aan het hout bij de buurman!
Overigens heeft Heiko niet alleen zijn handen vol. Ook de houtstekken zijn bijna vol! Alleen in houtstek 1 is nog ruimte voor maximaal zes kuub en dat komt zeker nog bij de buurman vandaan. Het ziet ernaar uit, dat we niet de kans krijgen, om nog iets van onze eigen bomen langs de weg om te zagen en in een houtstek neer te leggen te drogen. Tenzij, en dat is wel de bedoeling, dat houtstek vier wordt vergroot. Het geeft ons een lekker gevoel te weten, dat er voldoende hout op voorraad ligt. Daar waar we de komende twee jaar op kunnen stoken. En het geeft Heiko nog een extra lekker gevoel vanwege de lichamelijke beweging die hij erdoor krijgt.
Ken je dat gevoel? Ineens heb je zin om iets te bakken. Een taart! En niet eentje die je al vele keren hebt gemaakt. Nee, ik wilde eens iets nieuws voor Heiko maken! Ooit had ik een recept ontdekt voor een cheesecake met Lotus Biscoff koekjes, een soort speculaas koekjes. Wat er nog meer in kwam? Boter, (Philadelphia) roomkaas, slagroom, poedersuiker, vanillesuiker en speculaaspasta. De bodem werd gemaakt met de koekjes, die in de gesmolten boter werden verkruimeld en verdeeld over de bodem van de taartvorm. De rest, met uitzondering van de pasta werd tot een romig beslag geklopt en kwam op de bodem.
Vervolgens werd een potje speculaaspasta geopend en ging de inhoud in een schaaltje in de magnetron. Ongeveer 1 minuut, waardoor het vloeibaar werd. Dat werd voorzichtig over het beslag gegoten en met een warme lepel goed verdeeld. Wat rook dat allemaal lekker! Toen moest het geheel een uurtje in de koelkast afkoelen. Dan wordt de bodem weer hard (doordat de boter stevig wordt) en de roomkaas “plus” en ook de pasta (opnieuw) kon opstijven. Binnen een uur stond er toch koffie met een lekker gebakje op tafel! We konden niet meer wachten! Op de taart werden nog een paar koekjes verkruimeld, wat een extra dimensie aan alles gaf. En het was lekker! En het was zoet! Heiko vond het heerlijk en daarmee was mijn missie weer geslaagd!
Ohhh… Die Ebba… Op een ochtend was ze helemaal “in love” met Heiko! Ze ging voor hem liggen en wist niet hoe gek ze moest doen, om zijn aandacht te krijgen. Uiteraard kreeg ze die. Toen draaide ze haar kopje over Heiko zijn voet en begon toch te spinnen! In kon haar in de hal horen. Op het moment, dat Heiko zijn hand terug nam, keek ze hem verontwaardigd aan, waardoor hij toch nog maar even doorging. Even later mocht hij zelfs haar buikje aaien. Ebba leek volledig in tranche.
Na kleinkinderen Merle en Daan heeft nu ook de jongste telg van de “Bende van Vijf”, Jelte, zijn zwemdiploma A gehaald. En daar is hij maar wat trots op! Net als opa en oma Zweden overigens! Zus en broer, Merle en Daan hebben overigens diploma B ook al op zak en daar gaat Jelte nu ook mee verder. In het zwembad te Vlagtwedde kon hij afgelopen zaterdag afzwemmen. Na alle verplichte onderdelen, zoals onder andere zwemmen met kleren aan, duiken, onder water zwemmen en watertrappelen, kon hij na afloop het diploma in ontvangst nemen. Met een gerust hart kunnen Gert en Elise hem nu de komende zomer laten zwemmen in het openluchtzwembad in Onstwedde. Lijkt me een geruststellend gevoel. “Gefeliciteerd, Jelte!”
Ondertussen werd de jongste zoon Mason, van Peter en Daniëlle van “het Rotterdams Kwintet”, betrokken bij het bereiden van het warm eten!
Getuige hiervan waren de foto´s, die we via WhatsApp kregen toegestuurd.
Daarop zagen we, dat Mason een stronk broccoli aan het snijden/ knippen was en even later water wilde toevoegen aan het pannetje waar de broccoli inmiddels in lag. Klaar om gekookt te worden!
Handig hoor zo´n zoon! Naast dit huishoudelijke klusje zagen we, dat hij zijn kleine zusje Lynn graag de fles geeft. Een fijne ontlasting van moeders…
Zijn grotere broer Noud was naar de kapper geweest. Na het knipwerk had de kapper gel in zijn haar gesmeerd en toen Noud vervolgens in de spiegel keek, zei hij spontaan: “Hé! Ik lijk wel een egel!” Gezien de twee duimen die hij erbij omhoog steekt en de lach van oor tot oor, was hij wel tevreden met het eindresultaat. Gelukkig maar. Nu heeft hij bijna hetzelfde kapsel als opa Zweden!
Helemaal vanuit Muntendam kregen we twee doosjes met grote eieren. Eieren met dubbele dooiers! Die kregen we van Klaas en Reinie, toen die bij ons waren voor mijn verjaardag. Vorig jaar in augustus hadden we het daar over gehad en omdat ze weten dat wij die ook heel lekker vinden, en we ze hier nog niet gevonden hebben, namen ze een stuk of twintig voor ons mee. Ze hadden allen de autorit en boottocht overleefd en zodoende aten wij deze week een broodje ei met twee dooiers. Ohhh… Wat toch lekkerrrr…
Een paar dagen na mijn verjaardag vond ik het tijd worden, om de grote ballonnen met de cijfers 6 en 0 weg te halen. De slingers waren twee dagen na mijn verjaardag weggehaald en nu wilde ik ook niet langer herinnerd worden aan mijn nieuwe leeftijd. Heiko wilde ze een jaar laten hangen en daarna de 0 vervangen door een 1, enzovoort. Dat leek mij niet zo´n goed idee. Nadat ze van de wand gehaald waren en ze even op de vloer gelegd waren, keek Ebba wel heel nieuwsgierig naar die grote dingen! Ze begon er zelfs even aan te snuffelen. Gelukkig zette ze haar nagels er niet in! Via een rietje liet ik de ballonnen uiteindelijk leeglopen. Misschien kan ik ze in april weer gebruiken (althans de 6), voor als Heiko 63 wordt…
Ben ik nog geen week 60… Zondag at ik een stukje notenkoek, die ik van Klaas en Reinie voor mijn verjaardag had gekregen. Ineens meende ik “een steentje” in mijn mond te voelen. Iets dat uit de koek kwam. Bleek het een stuk van een kies te zijn! Maandagochtend meteen met de tandarts gebeld: geen pijn, maar wel hele scherpe kanten. Om half één kon ik er terecht. Helaas met teleurstellend resultaat… Nadat ze ruim drie kwartier bezig waren geweest te proberen mijn kies te repareren en daarmee te behouden, heeft de tandarts hem uiteindelijk getrokken. Ze kregen geen houvast. Het feit, dat het na het trekken begon te bloeden was nog even een “dingetje”. Vanwege de bloedverdunners die gebruikt worden, wilde het maar niet stoppen. Na vele (opgerolde) steriele gaasje erin gedrukt te hebben, ging het bloeden uiteindelijk tegen de tijd van het slapen gaan over. Nu, enkele dagen later, is het gevoel in mijn mond weer als voor dit weekend. Zij het met een kies minder…
In de week van mijn verjaardag was Heiko niet naar buurman Jörgen geweest om bomen te kappen. Te druk met mijn verjaardag en de gasten uit Nederland. Deze week ging hij wel weer een dagje naar de buurman, met de auto plus aanhanger en de kettingzaag. Deze keer werd achter het huis erg veel weggehaald. “Trosjes bomen” zoals hij het noemt, wat tot nu toe alweer ruim drie kuub hout heeft opgeleverd. Het beste hout kwam van een, eerder omgewaaide, grote kersenboom. Blij toe, dat het allemaal redelijk goed te benaderen was.
Het resultaat is verbluffend! Het wordt erg open nu die bomen verdwijnen en dat is precies wat Jörgen graag wil. Openheid. Wij vinden het prima. Tot nu toe ligt er al 14 kuub van dat hout bij ons in houtstek 1 te drogen. En dat is nog niet alles: er komt nog een heleboel bij. Het trosje met grote bomen, die je nog op de foto ziet staan, wordt ook nog gekapt. Misschien volgende week. Nu moet eerst hetgeen deze keer is gehaald verwerkt worden tot kleine stukjes en in de houtstek gelegd worden.
“Bultje, bultje, bultje, kan nog meer op!” Opnieuw tijdens onze lunch kwamen de kool- en pimpelmeesjes gezellig lunchen. De ronde ring had ik de dag ervoor voor de zoveelste keer deze winter gevuld met vetbollen. Die vielen in de smaak, want met zes vogeltjes tegelijk en een aantal wachtenden in de seringenboom, pikten ze er genoeglijk van. Het waren vetbollen of mezenbollen van een ander soort. Blijkbaar zijn deze erg lekker. Tè lekker? De dag erna waren ze grotendeels op en kon ik opnieuw aan het bijvullen. Toch wel erg gezellig hoor, al die gevleugelde vriendjes en vriendinnetjes!
Eindelijk hadden we ook weer eens een goudvinkje in de tuin. In een van de berkenbomen. Wat een schitterend beestje is het toch! Dit keer was alleen het mannetje in de buurt. De dames waren in geen velden of wegen te bekennen. Vaak is het toch zo, dat ze minimaal met z´n drietjes zijn? Maakt ons niet uit hoor: deze goudvink, domherre in het Zweeds, heeft ons weer bezocht! “Tot de volgende keer!”
Tja… Mijn nieuwe leeftijd… Krijg ik deze week een envelop in de brievenbus van het Karolinska Universitetssjukhuset te Solna: “vanwege mijn leeftijd (!)” kan ik meedoen aan een darmonderzoek.
“Het is een onderzoek naar dikke darm- en endeldarmkanker en deze wordt aangeboden aan iedereen tussen 60 en 74 jaar. Het onderzoek vindt plaats via een ontlastingstest. Daarin wordt “onzichtbaar bloed” gedetecteerd. Detecteren is het selectief waarnemen van een signaal of ander natuurkundig verschijnsel. De kans op overleving neemt toe als de ziekte vroeg wordt ontdekt. Er is vastgesteld, dat twee procent van degenen die het onderzoek ondergaan bloed in hun ontlasting hebben. Van degenen, die vervolgens op een colonoscopie overgaan, krijgt ongeveer zes procent een diagnose van kanker. In 2022 werden meer dan 200 mensen gediagnosticeerd met dikke darm- of endeldarmkanker via dit onderzoek. Men was er in vele gevallen tijdig bij, om behandelingen te starten met positief resultaat!
Iedereen aan wie het onderzoek wordt aangeboden ontvangt een brief met de post, met daarin het onderzoek buisje, instructies en een antwoordenvelop. Het is helemaal gratis en het aanbod duurt zes maanden. Je doet de steekproef thuis en de ontlastingstest moet voor analyse opgestuurd worden. Nadat de ontlastingstest is ingediend, duurt het ongeveer vier weken voordat een antwoord per post wordt ontvangen.”
Uiteraard heb ik meegedaan! Mijn moeder is aan deze vorm van kanker overleden… Nu wachten op uitslag tot ongeveer 6 april…
De volgende dag bracht ik de ontlastingstest naar Aneby, waar ik hem op de post deed.
Het was andermaal schitterend weer!
En Heiko?
Die was heerlijk aan het genieten in de schuur:
hij was aan het kloven gegaan!
Kijk hem daarbij stralen!
