“Sune” komt!

Eindelijk was het woensdagmiddag: de dag, dat we bij de puppy´s in Eksjö mochten kijken! En eindelijk was het twee uur in de middag, want om zo laat hadden we afgesproken bij de kennel Lill Huldas, even voor de stad Eksjö. Wat zagen we daar naar uit! “Zouden we later op de middag een puppy hebben?”

Via de website die de vrouw, die zich had voorgesteld als Carina, zaterdag aan Heiko had doorgegeven, hadden we al gezien, dat het een kennel is waar ze Labrador-Retrievers opleiden voor de jacht. Nu is het niet onze bedoeling om te gaan jagen, maar een goed opgevoede hond is natuurlijk wel erg belangrijk. De drie honden waar ze zaterdag mee liep had ze perfect onder controle! Zo mooi om te zien! Zodoende had Heiko ook meteen gevraagd of ze ons zouden kunnen helpen met de opleiding. Ja, dat was geen enkel probleem, omdat ze hondentrainingen verzorgen. De belangrijkste commando´s zijn natuurlijk “zit”, “af”, “volg” en “blijf”. En natuurlijk: “goed zo!”

Aan de hand van de, zaterdag eveneens meegekregen, routebeschrijving kwamen we bij een groot erf, waar een aantal gebouwen stonden. En een mooi woonhuis. Aan een doodlopend weggetje, nabij het bos stond een traditioneel rood geverfd Zweeds huis. We zagen echter geen honden lopen. We hadden een grote ren verwacht, waar een aantal Labrador-Retrievers zouden rondspringen, maar dat was niet het geval. Tja, ons beeld bij een kennel is een grote ren met blaffende honden. Niets van dat alles! Zelfs toen we de auto achter het huis hadden geparkeerd en uitstapten en richting het huis liepen hoorden we geen enkele hond blaffen. “Zijn ze niet thuis?” We werden echter gewenkt door een vrouw, die achter het huis op de veranda stond. Zo wisten we waar we naar toe moesten gaan. We twijfelden namelijk tussen het woonhuis en een van de twee grote schuren.

Binnen werden we hartelijk ontvangen door Carina en haar man Leif. En een zevental mooie zwarte Labradors. We deden onze jas en schoenen uit, vroegen of we foto´s mochten maken (kregen daarvoor akkoord) en toen werden de honden een voor een aan ons voorgesteld. Wát een perfect opgevoede beestjes! Ze stonden allemaal keurig in de keuken te wachten en mochten ons begroeten, nadat hun naam was geroepen. Geen dringende, zenuwachtige, onrustige of blaffende honden. Nee, allemaal geweldig onder controle. Wat een genot! We kregen meteen uitleg wie wie was. De ene was Mercedes, wat de moeder van de acht puppy´s is. En ook de oma van Mercedes was erbij en een oom en een nicht… En nog meer. Leif en Carina kenden hun honden uiteraard goed, voor ons leken ze echter allemaal heel erg op elkaar. Zwart met schitterende bruine ogen… Zucht…

Na de kennismaking met de grote Labradors liepen we door en konden we kennismaken met de acht puppy´s. Die hadden ook allemaal al een naam gekregen en door een beetje nagellak ergens op de huid aan te brengen konden de eigenaren onderscheid maken tussen de acht zwarte druktemakertjes. Wát een beweging en wát een mooie diertjes. Alle acht even beweeglijk en lief. “Ohhh… Heiko? Mogen we ze alle acht?” We kregen uitgebreid de tijd om contact te maken met de jonge Labrador-Retrievers, waarvan er eentje voor ons zou zijn. Er waren vier meisjes en vier jongetjes en er was nog één jongetje over. Die hadden zij “Stanley” genoemd, maar dat was slechts tijdelijk. Officieel heet ons hondje Lill Huldas Stanley.

Wij konden de naam gelukkig zelf kiezen en hebben dan ook gekozen voor de naam “Sune” (uitgesproken met een lange u). Dat is oud Zweeds voor zoon/ zon. Als zoon is het na 1800 niet meer gebruikt trouwens en maar goed ook, want je wilt je hondje toch niet zoon noemen? We gingen uiteraard voor een Zweedse naam. Nadat heel veel namen de revue waren gepasseerd en stuk voor stuk door Heiko of mij werden afgekeurd, vonden we Sune beide wel lekker klinken: Zweeds en een goede betekenis. Terug naar Eksjö: De puppy´s hadden een aparte kamer in het huis. Hun eigen plekje. In die kamer was een metalen rek geplaatst, met daarin een groot aantal hondenkleden. Nadat ze uit dat rek en in beweging kwamen werd er overal geplast. Daar waren de eigenaars natuurlijk op voorbereid en met kranten en (vele vellen) keukenrol werd het meteen opgeruimd. Na zes weken zijn ze nog niet zindelijk, maar de eigenaars vertelden ons, dat het meestal na een week of acht wel het geval is.

Ongeveer een uur zaten we samen te midden van de hondjes: op de grond waren die druk aan het spelen rondom ons heen. En bij ons op schoot. Bijten vonden ze ook erg leuk. Vooral in onze tenen en hakken. Au! Die tandjes zijn wel erg scherp… Verder waren ze (uiteraard) erg lief! Ondertussen vertelden Carina en Leif veel over hun passie voor deze honden en kregen we eerste opvoedingstips. Bijvoorbeeld de tip om de pup op te tillen en uitgebreid elk pootje te bevoelen en vast te houden, zodat het hondje het straks heel normaal vindt, dat je daarbij zit als de nageltjes geknipt moeten worden. Ook liet Carina hoe ze een druk hondje op schoot nam en aaide totdat het hondje zich overgaf en weer rustig werd. Belangrijk om te laten merken wie er de baas is: “Ik bepaal wat er gebeurt”, zei Carina, “Niet de hond”.

Na het uurtje merkte Leif op, dat de hondjes moe werden en dat het tijd was om ze weer terug te doen in hun beschermde omgeving. Om ze te laten slapen. Ze slapen immers nog een heel groot deel van de dag. Een voor een werden de acht puppy´s opgepakt en achter het hekwerkje geplaatst. Stanley, onze Sune, als laatste. Die mochten we nog even vertroetelen. En dat deden we heel graag!

Meteen nadat de puppy´s terug waren geplaatst en op hun dekentjes lagen waren ze rustig en gingen ze slapen. Onvoorstelbaar! Binnen vijf minuten waren ze rustig en sliepen ze stuk voor stuk! Hierna liepen wij met Carina en Leif mee naar de keukentafel en werd ons koffie aangeboden met een zelfgebakken “kanelbulle”. Ondertussen kregen we nóg meer informatie over hun kennel, over de hondjes, over het voedsel, over een verzekering, over de opvoeding, over de dierenarts en meer. Veel meer. Je zult misschien begrijpen, dat we er met hoofdpijn vandaan reden. Heel veel informatie én alles in het Zweeds natuurlijk. Sune is nu zes weken oud en kan opgehaald worden als hij acht weken oud is. Dan krijgt hij een laatste keuring door de dierenarts en kan hij aan ons verkocht worden.

Vervolgens zullen nog een aantal inentingen volgen, waaronder eentje tegen rabiës, voordat we met Sune de grens over mogen. Ook een hondenpaspoort moet te zijner tijd geregeld worden via de dierenarts. Woensdag 13 maart om 12:00 uur hebben we afgesproken om Sune op te halen. We hebben zodoende nog twee weken de tijd om alles voor zijn komst voor te bereiden. Heiko gaat een “hekwerkje”, een soort huisje voor Sune maken, waarin hij zich in de hal even terug kan trekken en wat veilig voor hem zal voelen. Ik ga in ieder geval opschrijven, wat er allemaal aangeschaft moet worden (kleedjes, speeltjes, beloningssnoepjes…) en een aantal opvoedingsfilmpjes via YouTube bekijken.
Het was een grauwe, sombere middag, maar in onze harten scheen het zonnetje! “Tot gauw, lief hondje. Tot gauw, lieve Sune!”