Maandag, 24 april 2024: onze 13e huwelijksdag!
Vanaf vandaag zijn we een jaar lang een “kanten paar”!
“Huh? Water op de vloer van het toilet beneden? Voor het kastje? Dat kan niet! Waar komt dat vandaan?” Dat waren zondagavond onze vragen, nadat Heiko dat water had zien liggen. Op dat moment kon hij er niets meer aan doen en werd de nattigheid opgedroogd en bij de hoogstwaarschijnlijke “dader”, een oude koperbuis, een dweil gelegd. De volgende dag zou hij op onderzoek uitgaan.
Tuurlek! Het kon niet anders of het was de leiding precies naast het kastje! Daar waar Heiko niet bij kon komen om het eenvoudig te repareren, omdat… Juist: het kastje ervoor stond! Die werd leeggehaald en de inhoud kwam in de keuken te staan, zodat Heiko het water af kon koppelen van de kraan op het kastje. Het kastje moest er weg. Die ging op een paar millimeters bij de wc-pot langs! Een geluk bij een ongeluk. Wilde dat niet? Dan had de pot ook nog weggehaald moeten worden. En misschien zelfs het laminaat… Niet dus!
De kast werd in de hal gezet en toen was er eindelijk ruimte. Ruimte om te kunnen kijken waar het water vandaan kwam. Dat het er al een poosje had gelekt bleek uit het feit, dat de plaat onder het laminaat op twee plaatsen nat was! Niet heel erg nat, maar genoeg reden om die plaat eruit te halen. Je wilt niet, dat het verder onder de vloer nat wordt: op onderzoek uit!
Gelukkig was het onder die plaat droog! “Maar waar komt dat water nou vandaan?” Er zat geen gaatje in de koperbuis zoals eerst gedacht. Heiko draaide alle moeren van de knelkoppelingen nog maar eens stevig aan. Alle koppelingsstukjes werden gecontroleerd en voor zover mogelijk ook ietsjes verder aangedraaid. Daarna was het een kwestie van afwachten. Wachten op nieuwe lekkageplekken, zodat we konden zien waar het vandaan kwam en wat we eraan konden doen…
Een poosje terug was ik getroffen door een afgebroken kies. En hoe goed de tandarts ook zijn best had gedaan om die kies te behouden: hij werd getrokken.
Uiteraard komt daar dan een nota van. Die werd meteen betaald. Een paar weken later lag die nota nog in mijn la, daar waar ik “gaande zaken” in heb liggen: de nota werd betaald.
Twee keer! De nota was gescand en al en had na de eerste betaling gewoon bij het oud papier gemoeten, maar kwam dus in de la te liggen…
Een paar weken later kreeg ik van de Swedbank een bericht, dat ik geld terug kreeg van de tandarts. Inderdaad het bedrag van “de tweede nota”.
Er zat een “avi” aan het bericht. Daarmee kon ik naar de bank om het geld op te nemen. Ook was er de mogelijkheid, om het online via de bank te laten overmaken naar onze rekening. Dat laatste deed ik (natuurlijk). Men vroeg om het rekeningnummer en de gegevens van die “avi”. Al met al was het een kwestie van een kwartiertje, waarna een bericht in beeld kwam, dat het geld binnen enkele dagen op de rekening gestort zou zijn. En dat was het! “Netjes geregeld, tandarts!”
Diezelfde middag gingen we nog verder met water. Dit keer was het de beurt aan de auto om gewassen te worden. Van binnen en van buiten. Volgens mij was het de eerste keer dit jaar! Als excuus hebben we uiteraard het weer: of er lag sneeuw, of het vroor, of het regende, of het waaide te hard… Van die weersomstandigheden was deze dag geen sprake en daarmee kwamen we er niet onderuit. Heiko nam de buitenkant voor zijn rekening, terwijl ik de auto van binnen schoonmaakte. Het was wel nodig hoor. Wat kwam er vies water af! Maar wat gaat het fijn, om het samen te doen. Het gaat daadwerkelijk twee keer zo snel!
Meteen nam ik de oppottafel maar onder handen. Even afsoppen en daarna afspoelen. Hiervoor zou ik een bloempotje gebruiken. Lekker handig. Alleen kon ik daar heel lang mee bezig zijn geweest, want dat potje had vele gaatjes onder in de bodem! Niet handig niet… Ik werd verstandig en pakte toch maar eentje waar géén gaatjes in zaten. Toen was het in een mum van tijd gepiept!
“Waar komt Ebba nou mee de oprit oplopen?” Sune had al iets door en ging diezelfde oprit op. Vanaf de tuinkant. Ons dametje had een muisje gevangen aan de andere kant van de weg! Die kwam ze, zoals gewoonlijk, aan ons laten zien. Dit keer kwam ze echter niet verder dan de oprit, omdat Sune haar de weg versperde. Dat bleef hij doen en Ebba gaf het op. Ze zou dit muisje niet in huis krijgen en laten zien. Daarom begon ze maar op het grind aan “haar maaltijd”… Jig!
Nee, dit kan in april 2024 echt niet meer!
Dorre, droge herfstbladeren onder het terras.
Even harkje erbij en weg ermee!
Wat een verschil(-letje)!
Op onze trouwdag gingen we na gedane arbeid uit eten! Dat hadden we al een hele poos niet gedaan. Als dit geen goeie aanleiding was? We besloten om naar Tranås te gaan. We wilden naar Strandbaden, maar die is gesloten. Daar was het eten goed, maar ze hadden te weinig klanten. Volgens de geruchten zijn ze failliet. Het Chinees-Indisch restaurant “Golden Tai” niet. Daar is het eten ook goed weten we uit ervaring. We kozen elk ons eigen nummer uit het menu en hebben ervan genoten. Van het gezelschap en het eten! We besloten, om voor nog eens 13 jaar te gaan! “Iedereen bedankt voor de lieve felicitaties!”
Vorige week was ik voor boodschappen naar Eksjö en daar reed ik achter een van de grote vrachtauto´s aan van Eksjöhus. Dat is een bedrijf, die houten huizen bouwt. Je kiest er eentje uit, het huis wordt bij hen in de loodsen samengesteld en wordt snel geleverd en geplaatst! Omdat we ze vaker zien rijden en daarmee weten van hun bestaan, wilden we meer informatie. Die vonden we op hun site. Het blijkt, dat ze al 80 jaar woningleverancier zijn en een toonaangevende huizen fabrikant zijn in Zweden. De basis voor het bedrijf werd in 1941 gelegd door Simon Lindholm en zijn timmerbedrijf. In 1944 begon hij met de productie van kant-en-klare huizen, en zo werd Eksjöhus geboren. Het bedrijf is nog steeds eigendom van de familie Lindholm.
Op hun site kun je kiezen uit vele modellen woningen. Er is enorm veel keuze en ze zijn mooi! Tegenwoordig zijn ze niet alleen huizen fabrikant meer, maar hebben ze ook houtzagerijen en transportactiviteiten. Via hun eigen zagerij hebben ze “controle over de grondstof die we kopen en kunnen we de sterkte ervan zagen, plannen, primen of berekenen”. Met hun eigen vrachtwagens “kunnen wij onze klanten garanderen dat hun huis op tijd wordt afgeleverd en dat hun huis met de grootste zorg wordt vervoerd”. Heb je hiernaast de woning van je dromen gezien? Of juist niet? Kijk dan voor meer info op www.eksjohus.se!
In een paar weken reden we drie keer naar Linköping. Een keer om te winkelen, een keer om Heiko naar het vliegveld te brengen en een keer om hem op te halen. We rijden dan door het dorp Sommen. Daar staat een grote fabriek langs het spoor en het viel ons op, dat er elke keer een vrachtauto stond. Eigenlijk niet vreemd, want die kan immers de geproduceerde goederen ophalen, of juist goederen leveren voor de productie. Alleen was er iets bijzonders aan deze auto. Hij stond er elke keer. Wat bleek? Deze vrachtauto zou voorlopig meer rijden: hij had in brand gestaan! De achterkant was zwartgeblakerd en we denken, dat het witte bij de banden blusmateriaal is. Om te voorkomen, dat de vrachtauto door “vreemden” wordt meegenomen, stonden er de laatste keer een tweetal IBC-tanks voor. Nee, die vrachtauto gaat voorlopig nergens heen.
Het was droog in het toilet! Na 24 uur bleek dat er niets meer had gelekt! Het aandraaien van de moeren van de knelkoppelingen was voldoende. Erg vreemd, dat die na ongeveer zes jaar ineens gaan lekken. Maar goed: het lekkageprobleem is weer opgelost en behalve enige moeite, was het kosteloos. Het kastje werd teruggeplaatst, de afvoer weer aangesloten alsmede de warm- en koudwaterleiding voor de kraan.
Het was uiteindelijk misschien nooit gelukt, zonder de deskundige hulp van Sune…
En alsof er niets is gebeurd! Het toilet beneden is weer tiptop in orde!
Omdat het samenwerken weer zo lekker vertrouwd ging (autowassen) werd deze week nog een klusje samen begonnen. Dat was kloven! Heiko had bij buurman Jörgen weer een vrachtje grote blokken berkenstam opgehaald. Daar werd een deel van gekloofd. Sune was erbij en kloofde een stuk hout op zijn eigen manier. Met zijn vlijmscherpe tandjes bleef hij in het hout bijten. Hetgeen Heiko kloofde legde ik in het verlengde deel van houtstek drie. Een paar productieve uurtjes!
30 April: “Valborgsmässoafton”! Elk jaar wanneer de lente begint, kijken veel Zweden uit naar de Walpurgis-kermis. Deze feestelijke dag is een mix van oude en nieuwe tradities, van het aansteken van vreugdevuren tot het zingen in koren.
Het is een dag waarop mensen witte petten dragen, als onderdeel van de studentencultuur en samenkomen om de lente te verwelkomen. Hoewel het vreugdevuur een oude oorsprong heeft en misschien werd aangestoken om roofdieren weg te jagen of voor magische doeleinden, is de koorzang een nieuwer onderdeel van de viering.
En het is de gelegenheid bij uitstek, om als zanger met bijna alle zangers van het land tegelijkertijd de longen te ventileren. Ze zingen dan een aantal liederen, die overal hetzelfde zijn, en beweren dat met deze avond de winter voorbij is en dat de lente is aangebroken.
Het kan enigszins “zielig” zijn als tegelijkertijd een sneeuwbui het vuur dooft. Voor het grootste deel is de lente gelukkig al goed op weg. Tenminste in het zuiden van Zweden.
Ja! Hij kan het! Met veel geduld, heel veel geduld en na vaak zelf achter de bal aan te hebben moeten lopen, heeft Sune nu een paar dagen achtereen de weggegooide bal teruggebracht! Getuige dit filmpje! Hij wordt daarna meteen beloond met een snoepje en daarvoor doet hij veel hoor! Of hij de volgende keer dat we met de bal gaan spelen weer doorheeft, dat hij hem bij ons terugbrengt??? Afwachten.
Als er eentje zat was van die dikke wintertruien, nou, dan was ik het wel! En die winterse truien heb ik overigens niet eens zo vaak aangehad. In huis is het altijd aangenaam warm en gaan we naar buiten is een goede jas voldoende. Daarom besloot ik om alvast dunnere kleding in de kasten op de achterste overloop te leggen, respectievelijk te hangen. Er gingen een paar kledingstukken in zakken voor de kringloop. Die vielen of zaten gewoon niet meer lekker, na ongeveer 10 kilo te zijn afgevallen. Nee, nieuwe kopen zit er niet in, want er zijn ook kleren bij, die ik juist nu weer kan dragen! Mooi! Maar goed dat ze zijn bewaard!
Oh! Wat blieft? “Nederland staat op de drempel van 18 miljoen inwoners. Volgens statistiekbureau CBS groeide de bevolking van Nederland in het eerste kwartaal van 2024 met bijna 20.000 mensen naar 17,97 miljoen inwoners! De bevolkingsgroei in het eerste kwart van 2024 is echter aanmerkelijk kleiner dan in dezelfde periode vorig jaar. In het eerste kwartaal van 2023 groeide de bevolking namelijk met ruim 27.000. De kleinere groei komt volgens het CBS vooral, doordat meer mensen Nederland verlieten en minder mensen naar Nederland kwamen. In de eerste drie maanden van 2024 vestigden bijna 75.000 mensen zich in Nederland en vertrokken bijna 48.000 mensen (!) naar het buitenland. Per saldo kwamen er dus 27.000 mensen bij door migratie, 8.000 minder dan in dezelfde periode vorig jaar. Er werden in het eerste kwartaal 40.000 kinderen geboren. Daarnaast overleden 47.000 mensen. De zogenoemde natuurlijke aanwas kwam zo uit op min 7.000, vergelijkbaar met vorig jaar. Het CBS verwachtte eind vorig jaar al, dat Nederland ergens in 2024 18 miljoen inwoners zou tellen. Als de huidige bevolkingsgroei doorzet, wordt die mijlpaal ergens komende zomer bereikt. Tien jaar geleden werd die mijlpaal nog voorspeld in 2014.
Acht miljard mensen op aarde: wanneer piekt de wereldbevolking?
Vooral minder Europese migranten: de afname van het migratiesaldo kwam gedeeltelijk, doordat er minder vluchtelingen uit Oekraïne naar Nederland kwamen. Vanuit vrijwel landen, zowel binnen als buiten Europa, kwamen minder mensen naar Nederland. De meeste migranten kwamen uit Syrië (5.700), Oekraïne (3.600), Turkije (2.300), Polen (1.000) en Roemenië (1.000).
Van de vertrokken inwoners, die niet in Nederland geboren zijn, ging een grote meerderheid (69 procent) terug naar het land van herkomst. Emigranten die in Nederland geboren zijn, bleven meestal binnen Europa.”
Nederland past elf (11) keer in Zweden, waar nu ongeveer 10,5 miljoen mensen wonen. Het is een van de vier dunst bevolkte landen van Europa. Binnen het land zijn er grote verschillen in bevolkingsdichtheid. Zo wonen er in Stockholm 250 mensen per km², maar heeft het noorden slechts 3 inwoners per km².
Volgens PopulationPyramid.net (zie link in knop hieronder):
Zweden had in 2023 een gemiddelde bevolkingsdichtheid van 23,58 inwoners per km2.
Nederland had in 2023 een gemiddelde bevolkingsdichtheid van 424,13 mensen per vierkante kilometer…
Heiko had weer een aanhanger vol met stammen van de buurman gehaald. Hij wil die klus namelijk graag zo snel mogelijk voor Jörgen afronden. Alleen lukt dat dit voorjaar niet meer. De sappenstroom in de bomen is al flink op gang gekomen, waardoor het drogen langere tijd vergt: “Nog twee bomen gaan om en dan blijven er nog een aantal staan, die in de komende herfst omgezaagd zullen worden” zo vertelde Heiko. Deze “dikke jongen”, een berk, werd dit keer gekloofd!
Omdat het samenwerken weer zo mooi ging, gingen de “houthakkers-handschoenen” weer aan en werd begonnen met het stapelen van de gekloofde stammen. Alleen moest ik daarbij, vanzelfsprekend, op Heiko wachten. Die had er immers een flinke hap aan. Til maar eens een dergelijk boomstammetje uit de aanhanger, om die vervolgens op de klover te leggen! Daarom slingerde hij mij de kettingzaag aan en zaagde ik wat dikkere takken en dunnere stammetjes in stukken, die zonder te worden gekloofd, in de houtstek konden worden gelegd.
Die werd daarmee zienderogen voller en voller! Als het Heiko lukt, om de twee bomen nog te kappen en te kloven, zal deze houtstek nog volledig gevuld worden en hebben we bijna een volledige wintervoorraad uit de bomen van Jörgen kunnen halen… Ruim 35 kuub.
Klopt! Dit was het gat, waar vorige herfst water in stond.
Meer dan nu trouwens.
Daarmee had ik de jerrycans gevuld, die aan de camper kwamen te hangen,
zodat het kleed niet op zou waaien.
Er stond echter genoeg water in voor onze pup!
Tijdens het kloven hadden we hem weer bij ons. Met zijn lange riem vastgemaakt aan een dikke boomstam.
De riem was achteraf té lang!
Onze Sune had het gat ook ontdekt en was erin gaan spelen! En het spelletje beviel hem uitstekend!
Met zijn poten in de blubber slaan, zodat het opspat! Geweldig! Snuffelen wat in die blubber zit! Het gat dieper graven!
Oeps!
We hadden toch een zwarte Labrador? Toen we Sune zo zagen hebben we eerst een flinke, gezonde portie gelachen! En ons kereltje keek ons aan: hij snapte niets van die hilariteit!
Heiko stelde voor, om Sune mee te nemen naar de vijver. Hij vindt het immers fantastisch, om ook daar met zijn pootjes beweging in het water te maken. Daarmee zouden zijn pootjes deels schoongemaakt worden. Sune ging daadwerkelijk de vijver in. “Een graspolletje te ver…” Hij kwam daarmee los van de bodem en moest een paar centimeters zwemmen! Dat deed hij super! Zonder te stressen kwam hij weer op het gras. “Top, Sune!”
Tja… Toen moest hij toch nog maar onder de douche. De douche voor onze gasten. Het blijkt, dat het ook heel goed te gebruiken is voor vieze hondjes. Sune was braaf en liet het douchen ook maar over zich heen komen. Een kwartiertje later lag hij heerlijk schoon en fris ruikend in de hal in zijn mandje. Mijn activiteiten rond het stapelen waren abrupt beëindigd en ik kon de douche boven opzoeken… Wat een heerlijk avontuur!
Heiko ging nog even door en kwam met een paar foto´s binnen, waarop een grote, rode rups te zien was. Een lelijke en toen ik nog verder inzoomde op de kop… Uhwieh… Het blijkt te gaan om de “Större träfjäril”, de grote houtvlinder. Er zijn talloze synonieme namen voor deze vlinder, van de meer fantasierijke boommoordenaar (boomvernietiger) en houtboorder tot gewone houtvlinder. De rups voedt zich met hout en geeft de voorkeur aan wilgen, maar wordt ook aangetroffen op espen, berken en sommige fruitbomen. Het vrouwtje legt haar eieren onder de schors van de boom en de larven leven daar maximaal vier jaar. Vier jaar! In het najaar worden vaak grote larven aangetroffen op zoek naar een geschikte plek, om te overwinteren en het popstadium te voltooien. De larven kunnen een stevige knijpbeweging geven en kunnen ook stinkende stoffen uitstoten, om zich mee te verdedigen. De volledig gevormde vlinder is actief van mei tot augustus en eet helemaal geen voedsel. Die vlinder lijkt op een motvlinder. Nee, zowel de rups als de vlinder zijn niet knap…
Vorig jaar waren we op de 30e april bij de boerderij van de familie Stjärne in Linnekulla. Op het bedrijf met dezelfde naam. Daar mochten die dag de koeien, na vele maanden op stal te hebben gestaan, weer de groene weide in. Dit jaar was het gisteren, op de 1e mei dat de dieren de vrije natuur weer in mochten lopen. Via de Facebookpagina van “Linnekulla Br. Stjärne” had ik dat gelezen. Omdat onze vrienden Rob en Marijke hier nu ook zijn, vroegen we hen of ze zin hadden om mee te gaan. Daar werd meteen heel enthousiast op gereageerd.
Zodoende reden met ons vijven, ja, Sune was ook mee, om negen uur vanaf Ödarp via Hestra de weg 131 op, richting Ramfall. Daar ligt rechts het dorpje N. (Norra) Linnekulla. Wat een omgeving… We waren niet de enige die hun Facebookpagina hadden gelezen. Vele auto´s reden die kant op en we konden op aanwijzingen van personeel van de boerderij de auto achter een grote schuur parkeren. Dit was wederom prima geregeld.
We liepen naar dezelfde plaats als waar we vorig jaar stonden.
In de eerste bocht vanaf de stal naar het groene weiland.
Daar, waar de “dames “na vele maanden eindelijk weer eens gras onder de poten kregen.
En wat maakten ze weer gekke bokkesprongen! Leuk om te zien hoor!
Dat vonden Rob en Marijke gelukkig ook.
Na het nemen van een paar foto´s bleek de batterij van mijn camera leeg te zijn! “Hoe kan dat nou, gisteren nagenoeg de hele middag aan de laptop gehangen om op te laden!”
Helaas werden er met die camera daarna niet zo veel foto´s meer gemaakt. Ik gebruikte Heiko zijn mobiele telefoon hiervoor.
Nadat de koeien tot rust waren gekomen schonken we ons een kop koffie in en kregen we er een kanelbulle bij. Super geregeld! Heiko maakte tussendoor nog even een praatje met de beide broers Stjärna, omdat hij herkent werd als “de fruitbomensnoeier van Örtengren”. Grappig.
Onze Sune vond het allemaal reuze interessant! Die bleef maar om zich heen kijken. Niet alleen naar de grote, reusachtige koeien, maar ook naar de mensen. Hij werd door velen van hen even geaaid. Door jong en oud! Hij is voor dit evenement geslaagd, want hij was niet bang, niet angstig. Juist het tegenovergestelde! “Cool man…”
Een paar koeien gingen tijdens onze koffiepauze
alweer terug naar de stal!
Wat was er mis met het gras?
Niets, waarschijnlijk was het hun beurt om gemolken te worden!
Na de lekkere koffie en bulle hadden we genoeg van de koeien gezien en stapten we weer in de auto. We namen de toeristische route terug naar huis. Dan zie je nog weer eens een andere omgeving. Na ruim twee uur waren we weer terug in Ödarp.
Daar namen we eerst een beetje drinken, om het stof van het weiland weg te spoelen. Sune en Ebba werden door Rob en Marijke verwend met een speeltje! Ebba kreeg daarnaast nog een lekkere soep! Een van de drie zakjes gaf ik haar en die smaakte haar ontzettend goed! In een mum van tijd was het op! Wij kregen ook nog cadeautjes en voor hen hadden we een boek gekocht. Eentje van Astrid Lindgren, die Marijke graag wilde lezen.
Hierna was het tijd voor de lunch! We trakteerden onze vrienden met broodjes kroket, respectievelijk frikandel (speciaal). Die gingen erin als koek. Ook mijn zelfgebakken brood, zonnebloempitten, werden smakelijk gevonden. Dat is uit de mond van Rob een compliment hoor, want die bakt lekker brood!
Ze hadden deze week vanuit hun vakantiehuis in Flisby ook al een wandeling gemaakt, zo sportief als ze zijn en daarbij hadden ze een super vondst gedaan. Ze hadden een elandschedel gevonden. Met de hoorns eraan! Om het bot schoon te maken hebben ze de schedel in het beekje bij hun vakantiehuis gelegd. “Bedankt voor de gezellige tijd, jongens!”
Vandaag maakten we nog even een ritje naar Tranås. Heiko had spulletjes naar de stort te brengen, wilde een gipsplaat halen voor de wc/ douche beneden en ik zou tijdens dat laatste een paar boodschappen doen. Die winkels zijn namelijk nagenoeg buren.
In het dorp stonden de Japanse kersenbomen volledig in bloei!
Wat toch een prachtig gezicht! Die zachtroze kleur. Mooi hoor!
Een enkele boom was alweer nagenoeg uitgebloeid!
De tijd gaat snel, dat blijkt wel weer. Daarom genieten van elke dag!
Sune was van alle indrukken van de koeien en vele mensen gisteren behoorlijk moe geworden. Hij gaf aan, op de schommelstoel te willen liggen. Daar slaapt hij de laatste tijd heel graag namelijk. Soms met “de rat”, soms met “de hond”. Dit keer de laatste. Zo mooi te zien, dat zijn speeltje bijna (nog) net zo groot is als hij. Het duurde dan ook niet lang, dat beide heren in diepe rust waren. Volgens mij, aan het koppie van Sune te zien, naar alle tevredenheid…
