Na veel foto´s knippen en plakken, weer sorteren, in de juiste volgorde van tijd in het album plaatsen, de foto´s van ronde kanten voorzien, ze een schaduw geven in de juiste kleur, achtergronden bewerken en teksten schrijven is het “Jaarboek 2022” besteld! En nog met een mooie korting ook! Omdat de fotoalbums van de jaren altijd behoorlijke boekwerken zijn, wacht ik meestal op een aanbieding en die kwam precies op het juiste moment. Een dag voordat die actie verliep bestelde ik het jaarboek. Ontzettend blij dat die af is. Nu het “Jaarboek 2023” nog en ook een album over onze trip naar de Noordkaap… Zucht…
Zweden werd deze week officieel lid van de NAVO! 200 Jaar formele militaire niet-gebondenheid is over. Op donderdag 7 maart overhandigde de Zweedse premier Kristersson de toetredingsdocumenten aan de VS, waarmee Zweden het 32e lid van de defensiealliantie NAVO werd. Iets na twee uur onze tijd had Hongarije het document ter goedkeuring ingediend. Kort daarna nodigde NAVO-secretaris-generaal Stoltenberg Zweden uit, om zich bij de alliantie aan te sluiten. Nu valt dit land ook onder de wederzijdse defensiegaranties uit artikel vijf van het NAVO-verdrag. “Het hebben van Zweden als NAVO-bondgenoot zal de Verenigde Staten en onze bondgenoten nog veiliger maken”, schrijft het Witte Huis op zijn website. Binnenkort zal de Zweedse vlag naast de vlaggen van de andere landen worden gehesen op het NAVO-hoofdkwartier in Brussel.
De weg die voor ons huis langs loopt heeft deze winter erg te lijden gehad onder de vorst. Op het gedeelte van de weg vanaf ons huis naar Bordsjö is een stukje weg zelfs helemaal kapotgereden. Het asfalt is overigens erg dun op deze weg. De basis bestaat uit stenen en daaroverheen heeft men een beetje asfalt laten lopen, als een soort lijm zeg maar. De bovenlaag is de laatste maanden veel bevroren geweest en daarmee erg “krokant” geworden. Toen er vervolgens een iets te zware auto overheen reed, werd over een paar meter de weg volledig vernielt. Hopelijk staat het in de planning van de provincie, om deze weg gauw weer te herstellen. En dan het liefst het hele traject vanaf Tranås tot Bordsjö, want ook richting Tranås is deze weg huilen met de pet op…
Van Elise kregen we foto´s van de drie kleinkinderen. Van “De Bende van Vijf” uit Onstwedde.
Ze waren in Borger geweest, bij het Boomkroonpad.
“Hoog tussen de bomen op de Hondsrug ligt het Boomkroonpad. Een pad van 125 meter lang.
Vanuit de worteltunnel loop je tussen de bomen door naar een punt van 22,5 meter hoog. Vroeger keek je hier uit over de bossen, nu sta je letterlijk tussen de boomkronen, waar de vogels fluiten en de eekhoorns leven.”
Een heerlijke belevenis in de bossen. En dat er dan mooie foto´s volgen…
Daniëlle belde een dag later met ons.
Die had net Lynn op schoot en na een poosje begon deze te huilen: ze had eigenlijk wel zin in haar flesje! Toch bleven we nog even babbelen.
Onder andere over en met Mason. Dapper kereltje en (nagenoeg) altijd vrolijk.
Peter en Daniëlle waren nog niet zo lang geleden
naar een nieuwe kinderboerderij geweest.
Daar hadden de beide jongens van “Het Rotterdams Kwintet” paardgereden!
Nee, niet op een houten paard in een draaimolen, maar op een échte!
En ze hadden zelfs geitjes mogen voeren. Zo te zien vonden ze het fantastisch om te doen!
Enige tijd geleden hadden we een reclame op televisie voorbij zien komen over een vaccinatie tegen RS. “Het RS-virus is een virus, dat luchtweginfecties veroorzaakt. Het virus is ook bij ouderen een vaak voorkomende oorzaak van luchtweginfecties en kan ernstige klachten veroorzaken.” Toen er werd gebeld door de hartafdeling (de maandelijkse check-up) werd door ons de vraag dan ook gesteld of deze vaccinatie nodig was. Het antwoord was nee. Wel werd aangeraden, om te vaccineren tegen pneumokokken. Dat zijn bacteriën, die verschillende ziektes kunnen veroorzaken. Dat kunnen bijvoorbeeld luchtweginfecties zijn, maar ook bloedvergiftiging of hersenvliesontsteking. Die vaccinatie kreeg ik dan ook deze week toegediend door een verpleegkundige van de huisartsenpraktijd in Aneby. Tezamen met de griepspuit. “Voorkomen is beter dan genezen”!
De zorg zal duurder worden! Dit jaar zullen de prijzen op de spoedeisende hulp en het zorgcentrum stijgen! En de verschillen in wat de patiënt moet betalen zijn groot in dit land. Bij de spoedeisende hulp in Västernorrland kun je 600 kronen betalen, terwijl het in Jönköping (onze provincie) slechts 250 kronen kost. De financiën van de regio’s staan onder druk en nu moeten de zieken “meebetalen”. Elf van de 21 regio’s hebben besloten tot een verhoging van de bijdragen voor het bezoeken van de spoedeisende hulp en 10 voor bezoeken aan gezondheidscentra. In Västra Götaland en Västmanland worden de prijzen dit jaar, respectievelijk in april en september, verhoogd. In andere regio’s zijn ze al verhoogd. In Jämtland Härjedalen kost het het meeste om naar een gezondheidscentrum te gaan. Het tarief voor patiënten werd verhoogd van sek 300 naar sek 400. In Blekinge en Kronoberg, die dit jaar de vergoeding niet verhogen, kost het bijbehorende bezoek “slechts” sek 150.
Grafiek links laat het prijsverschil voor een bezoek aan het gezondheidscentrum in de 21 regio’s zien. In Västernorrland kost zogezegd een bezoek aan de spoedeisende hulp sek 600. Volgens de regiodirecteur in Västernorrland is de vergoeding niet verhoogd om de inkomsten te verhogen, maar om patiënten naar het juiste zorgniveau te begeleiden: “We hebben historisch gezien een overconsumptie van spoedeisende zorg gezien. We moeten daarmee omgaan”.
Grafiek rechts laat het prijsverschil voor spoedeisende hulp in de 21 regio’s zien. De onderzoekster vind de resultaten ronduit “opmerkelijk”. Ze is onderzoeker in gezondheidseconomie aan het Karolinska Instituut en legt uit: “Het is problematisch vanuit een gelijkheidsperspectief oogpunt. Volgens de wet moet de gezondheidszorg, indien mogelijk, gelijk zijn. Als het zo is, dat er in bepaalde regio’s meer onnodige bezoeken plaatsvinden, zou dat wellicht een hoger tarief voor patiënten kunnen rechtvaardigen. Maar ik heb geen statistieken gezien waaruit blijkt, dat er in bepaalde regio’s meer onnodige gezondheidszorgbezoeken plaatsvinden”. Krijgt dit onderwerp nog een vervolg?
Nu we weten, dat we morgen, de 13e maart, Sune op kunnen halen, zijn we al een paar dagen thuis druk bezig met de voorbereidingen voor zijn komst. We hadden nog diverse spullen die Pantro altijd had, echter besloten we, om Sune zijn eigen spullen te geven. Zodoende liepen we verspreid over meerdere dagen diverse keren, diverse winkels binnen. We zochten en vonden een leuke donkerrode mand voor hem, een grappige lichtblauwe (jongenskleur) halsband en riem, borstel, bijtring en diverse speelgoedjes. Gisteren waren we nog in Eksjö, waar we bij de DollarStore binnenliepen en op de afdeling huisdieren nog een leuk speeltje vonden. En alle speeltjes komen in de mooie rieten mand, die ik op mijn verjaardag van Klaas en Reinie kreeg!
Bijna dagelijks zijn we aan het nadenken hoe het zal zijn in “Huize Leugs” met een energieke puppy, die nog geen enkele opvoeding heeft genoten. “Moeten we veel prullaria wegzetten?” “Zet hij overal zijn tanden in?” “Zal hij ´s nachts wel kunnen slapen, nu hij ineens bij zijn moeder en alle zeven broertjes en zusjes is weggehaald?” “Zullen wij wel kunnen slapen na zijn komst?” “Hoe moeten we het doen als we samen wegmoeten?” Hoe dit, hoe dat… We vinden het heel fijn, dat Sune bij ons komt en tegelijkertijd is het ook best wel spannend. Het zal een grote verandering geven in onze daginvulling.
Joepie! We zien knoppen in diverse bomen en struiken verschijnen!
In Nederland zal het jaargetijde iets verder gevorderd zijn dan hier.
Ongeveer een week of drie, vier.
Is het verschil bij jullie te zien, in vergelijking tot Ödarp?
Via social media zag ik, dat vriendin Viviën een prachtige “Sami-armband” had gemaakt. Een leren band met prachtige golfvlechten van tin. Sami zijn een, van oorsprong nomadisch volk, dat het Noord-Europese Lapland bewoont. Ik was meteen enthousiast over de “look” en dat liet ik haar merken. Viviën gaf me dan ook door waar ik het een en ander kon bestellen, om vervolgens zélf een dergelijke armband te kunnen maken. Alleen stond de prijs me niet aan en daarbij komt, dat ik dat “priegelwerk” totaal niet zie zitten. Daarop bood Viviën meteen spontaan aan, dat zij voor mij een dergelijke armband wilde maken! Ik kon de kleur van de armband uitzoeken en zelfs het modelletje van de vlechten. Hoe lief! Uiteraard is de nieuwsgierigheid nu enorm groot, hoe de armband eruit gaat zien. “Alvast erg bedankt, Viviën!”
Op een van de uiterst mooie zonnige dagen na een nachtvorst, wilde Heiko niet langer in of bij huis blijven. Even aan de wandel. Mijn gezondheid liet het op dat moment (weer eens) niet toe om mee te gaan, dus ging hij alleen. De wandeling ging naar de kern van het drop Ödarp, waar het eerste huisje van Ödarp staat. Leeg! Leeg en in erbarmelijke staat. De grote boerenschuur op het erf wordt zelfs al ontmanteld. Alle bruikbare materialen worden er vanaf gehaald en langzamerhand zal de schuur, zoals het ernaar uit ziet, verdwijnen. Omdat Heiko denkt, dat het huis weleens het volgende slachtoffer voor ontmanteling zou kunnen zijn, maakte hij er een paar foto´s van en zelfs een viertal filmpjes. Dat huisje heeft voor ons bepaalde historische waarde. Op die plaats is het dorp Ödarp immers ontstaan en via onze buurvrouw Elisabeth weten we iets meer over die historie. Haar vader is namelijk in dat huis(je) geboren en heeft daar met vele broertjes en zusjes (ik meende met totaal zeven kinderen) gewoond. Onvoorstelbaar, omdat het naar de huidige maatstaven voor twee personen al te klein zou zijn. De wandeling was een succes: een frisse neus, lekker in het zonnetje en de nodige beweging!
Het was alweer enige tijd geleden, dat we met onze buurtjes Erling en Britt hadden afgesproken. De laatste keer hadden we bij hen gegeten en nu was het onze beurt. Dan is het natuurlijk de vraag: “Wat gaan we eten?”. Na enkele verschillende ideeën kwam ik op “Chinees eten”. Het werd Bami met stukjes kip in een lekker (redelijk) pittig sausje. Daar zat verder taugé door, paprika, ui, prei en tomaat. Ter aanvulling hadden we stokbrood en zelfgemaakte satésaus en nog een frisse salade met slasaus en meer. Het eten had ik ´s morgens al zoveel mogelijk voorbereid, zodat we, op het moment dat ze zouden komen, direct aan tafel konden. Precies op het afgesproken tijdstip werd er aan de deur geklopt en kwamen ze enthousiast binnen.
Meteen kregen we een bosje tulpen in handen gedrukt. Mooie roze: dank je wel!
Toen wij beide tegelijkertijd zeiden: “Ha! Tulpen uit Amsterdam!” zei Erling: “Nee hoor, gewoon van de bloemenzaak uit Tranås. Amsterdam was ons te ver weg.”
We gingen aan tafel en we merkten al snel, dat het eten onze gasten uitstekend smaakte. Er werd smakelijk van gegeten.
Met nog een bakje ijs met vruchtjes en slagroom na waren al onze buiken vol!
Toen verplaatsten we ons naar de kamer, waar we nog meer bij kletsten dan dat we tijdens het eten al hadden gedaan. Heiko en Erling onder het genot van een borreltje. De fles met Southern Comfort kwam namelijk uit de kast. De namiddag en begin van de avond vlogen wederom om. Wat een goed teken is, omdat het supergezellig was.
Voordat Zweden lid kon worden van de NAVO moest er nog “veel water door de Rijn”. Maar niet alleen door de Rijn, ook door het Ödarps beekje! Toch merken we, dat het al iets rustiger wordt met de stroming. Hierdoor waagde Heiko het erop, om nog eens naar de waterkrachtcentrale te kijken. Eerder kon hij er niet bij komen vanwege de te sterke stroming. Wat bleek? Bij een omvormer zat een kabel los, die uiteraard onmiddellijk weer werd bevestigd. Bij de buis, waar het water doorheen stroomt, werd de as met het schoepenrad eruit gehaald en bleek dat er toch opnieuw blad voor het schoepenrad zat. Daardoor kon er geen water door de buis stromen en kon er uiteraard ook geen stroom opgewekt worden. Een en ander werd schoongemaakt en weer teruggeplaatst. Het water stroomde acuut daarna met flinke snelheid door de buis. Helaas wordt er ondanks dat geen stroom opgewekt. Wat er mis is weten we écht niet. We zullen moeten wachten op het deskundige oordeel van onze schoonzoon Peter, de bedenker van dit alles.
Het halen van haardhout duurt nu ietsjes langer, omdat houtstek 1 leeg is. Nou ja “leeg”, eigenlijk is die alweer bijna vol, maar nu met hout dat twee zomers mag drogen. Het droge hout, 30 m3 gestapeld hout, is opgebrand. Het stookhout komt nu uit houtstek 4 en die staat iets verder van het huis af. Zodoende is Heiko nu iets langer onderweg en worden er vanaf nu door de stappenteller op de mobiele telefoon meer stappen geregistreerd, als Heiko hout haalt.
En toen kwamen de tuinstoelen ineens tevoorschijn! Nee, niet zomaar: de zon scheen zo heerlijk die dag en er was nagenoeg geen wind!
Die weersomstandigheden waren de uitnodiging voor een kopje koffie bij houtstek 1. Lekker in het zonnetje zitten en genieten!
Dat wilde ik uiteraard op de gevoelige plaat vastleggen. Dat moest met de timer, omdat de fotocamera op een vlakke en droge ondergrond moest staan en daarvoor was de boomstam van de omgewaaide “vogelhokjes-boom” uitermate geschikt.
Nadeeltje was, dat het een eindje van ons af stond. Daarmee moest diegene die de camera instelde op een drafje naar de ander teruggaan, om op tijd voor de foto te zijn.
Dat is niet helemaal gelukt… Of de camera was te snel of wij waren te langzaam.
Toch zijn het nog wel leuke foto´s geworden (al zeg ik het zelf). Op de ene zie je mij nog net de koffie pakken en op de andere zakt Heiko zijn stoel plotseling in de grond en komt hij scheef te zitten! Ja, gewoon puur natuur!
Dat we het juiste moment hebben gepakt om in het zonnetje te gaan zitten
en daarvan te genieten was een geluk.
De dag erna begon met wederom met minus graden
en er stond een stevig windje.
Die koude bleef de hele dag aanhouden
en de zon was eigenlijk niet eens zoveel te zien die dag.
Dat toch ook de lente wel in de lucht hangt en Koning Winter wil verdrijven, is niet alleen te zien aan de knoppen in bomen en struiken.
Meer en meer zijn stukken land alweer omgeploegd.
Dan zal het ook niet lang meer duren,
voordat de eerste landbouwers weer beginnen met gieren.
“Wasgoed binnen houden!”
En wie hebben we daar? Een viertal wilde zwanen. Over lente gesproken… Vanuit hun broedgebieden keren de wilde zwanen terug. Je ziet ze luid trompetterend in V formatie door de lucht vliegen of rustig drijvend als een witte “L” over het water dobberen. Wat zijn het sierlijke, elegante en fiere watervogels. Hoe je de wilde zwaan herkent? Ze hebben: * Het is een grote, helderwitte zwaan * Ze zijn slanker dan knobbelzwanen en groter dan kleine zwanen * Hun borst steekt sterk vooruit * Ze hebben zwarte poten * Op hun zwarte snavel loopt een gele plek tot voorbij de neusgaten * Ze houden hun lange hals fier rechtop tijdens het zwemmen * Ze vliegen groepsgewijs in V of schuine lijn met een langzame, sissende vleugelslag. Ook al wilde zwanen gezien?
Zoals hierboven gemeld halen we morgen ons puppy Sune op. Onze onopgevoede Sune. Om de pup een plezier te doen, en onszelf, gaan we met Sune naar een puppytraining! Zo hadden we het afgesproken. Totdat we een heleboel YouTube filmpjes over de opvoeding van een puppy ontdekten. Daarin werden hele handige tips en trucs gedeeld, waardoor we nu de indruk hebben, dat we niet meteen naar een fysieke training hoeven. Diverse trainers geven in hun instructievideo aan hoe je een puppy moet verwelkomen, moet benaderen, moet corrigeren en dingen aan kunt leren. Heel erg verhelderend en leerzaam. Eveneens bijzonder amusant!
Bij de kennel waar Sune vandaan komt zagen we, dat de acht puppy´s samen in een soort kooi liggen te slapen. Dat is hun “veilige plaats”. Een plaats, waar ze zich terug kunnen trekken en tot rust kunnen komen. Dat leek ons ook wel een goed idee voor Sune. Hij zal zich in het begin erg onveilig kunnen voelen, doordat hij in een vreemde omgeving komt en helemaal alleen (in vergelijking tot de situatie bij de kennel). Om hem rustig de tijd te geven aan ons te wennen is een “veilige plaats” belangrijk. Via een instructievideo leerden we ook, dat we niet te enthousiast moeten zijn als Sune er is. Dat is voor hem “onrust” en geeft geen veilig gevoel.
Van een paar geplastificeerde ijzeren rekken maakten we een hekwerkje voor de deur naar de keuken en naar de trap. De hal wordt hiermee voor Sune de veilige plek. Daar komt ook zijn “bedje” te staan. De rekjes voor de deuropeningen werden met twee schroefoogjes draaiend gemaakt, zodat wij die simpel open en dicht kunnen doen. De voordeur kan dicht, de kamerdeur kan dicht, de kelderdeur kan dicht en de wc deur kan dicht. Met de twee rekjes is de hal een volledig afgesloten ruimte geworden, waar Sune ´s nachts kan verblijven.
Op een bodemplaat maakte Heiko vier geplastificeerde ijzeren hekjes aan elkaar vast, zodat er een stevig geheel ontstond. Daarin legde ik een dikke deken en een kussen, waar Sune, hopelijk, heerlijk op kan slapen. Eén kant is draaibaar en kan door ons geopend en gesloten worden. Al naar behoefte. Zodra Sune gewend is (en gegroeid is) kan het hekwerkje weggehaald worden en blijft het “bed” (in het Zweeds säng) over. In de kamer heeft hij een mand (in het Zweeds een korg), waar hij in kan liggen als hij bij ons wil zijn. We schrijven de Zweedse namen erbij, omdat we van plan zijn Sune Zweeds op te voeden. Dan kunnen we hem ook een keer bij Erling en Britt achterlaten als wij (plotseling) weg moeten.
Een van de laatste dingen die we graag geregeld wilden hebben was een hekje op het paadje naar de weg. Het tegelpad vanaf de weg naar onze voordeur ligt in een rechte lijn en als Sune een sprintje zou nemen vanaf de voordeur, staat hij zomaar op de weg. Met alle gevaren van dien. Om dat te voorkomen maakte Heiko van een oud ijzeren hek, dat ooit op de veranda stond, een draaihek.
Om het ijzeren hekwerk kwam een frame van hout en dat werd, net als het ijzeren hek, zwart geverfd. Maandag werd het geplaatst. Er kwamen links en rechts een paal in de grond. Met een grondboor werd een gat gemaakt, waarin de palen, na nog een paar harde slagen op de kop, stevig werden geplaatst. Links werd het hekje met scharnieren vastgemaakt en rechts wordt het gesloten hek vastgezet. Onder het houten frame had Heiko een zwenkwieltje geplaatst, zodat het zware hek niet te veel aan de linkerpaal hoeft te hangen. Ik vind het super! Het is nu alleen nog de vraag of Sune tussen de spijlen door kan. Is dat het geval? Dan gaan we er alsnog een soort kippengaas voorlangs spannen. Dat staat overigens al klaar in de garage. “Sune, wij zijn er klaar voor! Tot morgen, wanneer we jou na de middag letterlijk “over de drempel van de voordeur dragen”! Je bent zó welkom!”
