Bij de winkel van DollarStore zagen we een leuk bordje met de tekst “Beware of the dog Keep Out!”. Oftewel, “Pas op voor de hond. Blijf buiten!”. Een waarschuwingsbord voor bezoekers. Het bord wekt de indruk, dat er een grote, gevaarlijke hond op het erf rondloopt en dat de bezoekers op moeten passen. Niets is minder waar uiteraard. Onze kleine, speelse Sune doet geen vlieg kwaad. We vonden het wel een leuke combi. Het bordje werd aan het hek bij de voordeur geplaatst. Sune ging mooi poseren bij de voordeur en zie hier het lieve plaatje.
Omdat ons kereltje nog niet 100% zindelijk is, laten we hem ongeveer elke twee uur even uit. En toch gaat het binnen af en toe nog mis. Het is niet anders. De laatste dagen lijkt het er echter op, dat hij onze aandacht vraagt en probeert aan te geven, dat hij eruit moet. Is hij bezig zindelijk te worden? De eerste weken gingen we er ´s nachts ook met hem uit. Eerst ook om de twee uur. Daarna mocht hij nog om drie of vier uur even naar buiten om te plassen, waarna hij en wij weer verder konden slapen. Er in de nacht nog uitgaan is niet meer aan de orde! Hij slaapt de hele nacht door en is ´s morgens tegen zes uur nog droog! Dat wil zeggen, de vloer in de hal is nog droog. We worden dan enthousiast door hem onthaalt en gaan vervolgens snel met hem naar buiten. Daar volgt de ontlading… Goed van hem hè?
Vrijdag waren we samen naar Linköping geweest. Ook bij Ikea. Wat een leuke spullen heeft die winkel toch! Wij kochten namelijk deze plant: de Kalanchoe Magic Bells. “Met zijn opvallende bloeiwijze en hoge sierwaarde in de diverse plantstadia overtreft hij alle andere kamerplanten die verkrijgbaar zijn op de markt. De opvallendste eigenschap van de Magic Bells zijn de lichtgroene lampionnetjes aan het einde van de bloemsteel. Na verloop van tijd verschijnen uit die lampionnetjes prachtige oranjerode bloemen, die vanzelf weer verdwijnen na de bloei. Daarna kan er nog voor lange tijd genoten worden van de groene “Bells” en mooie bladeren. De bladeren van deze Kalanchoe cultivar zijn groot.” Is hij niet bijzonder? Wij vinden de bloei lijken op druiven!
Daar zit ik dan weer. Achter de naaimachine. Met gordijnen! Bij Ikea hadden we vrijdag eveneens valletjes gekocht. Ter vervanging van die, die we een poos geleden hadden gekocht. Die waren véél te wit. Daarom had ik ze in heet water met theezakjes gedompeld. Toen waren ze goed. Maar na het wassen? Wit! Om te voorkomen, dat ik ze elke keer met thee moet behandelen kochten we deze. “Van nature” iets meer naar gebroken wit. Ze lijken stukken beter, alleen waren ze te lang. Daarom maakte ik een extra tunneltje voor de spiraal. Daarna pasten ze prima. Qua hoogte…
Want… Wat was het geval? Na het verhogen hing ik er eentje op en toen bleek dat er toch nog iets mee gebeuren moest! Uit mijn hoofd dacht ik te weten hoe breed de ramen waren en dat keer 1,5. Je raadt het al: de ramen bleken helaas breder te zijn en daarmee waren de gordijnen te smal! Daarom kon Heiko zaterdag alweer naar Ikea! Die haalde er een paar pakjes bij en met die valletjes werden die van thuis breder gemaakt. Een les voor de volgende keer: toch maar eerst iets opmeten, want hetgeen is opgeslagen op de harde schijf (lees in geheugen) klopt niet altijd…
Heiko ging zaterdag sowieso naar Jönköping, om een dakluik voor de camper af te geven aan de kopers. Net voor de verkoop hadden we namelijk een nieuw dakluik gekocht. Een grotere, zodat er meer licht door het dak zou komen. Dat idee was ontstaan, nadat we een lekkage bij het oude dakluik hadden ontdekt. Normaal gesproken had Heiko dat grotere dakraam zelf geplaatst, maar nu de camper inmiddels verkocht is, gaven we het dakluik er maar bij. De koper gaf aan, dat hij het zelf wel kon plaatsen. Nou, prima! De kopers van onze camper wonen in Ulricehamn en Jönköping lag ongeveer in het midden tussen hun woonplaats en (ook ten opzichte van) Ödarp. De afspraak, om ieder de helft te rijden was snel gemaakt. De grote doos met het dakluik ging van de kofferbak van de ene Volvo, naar de kofferbak van de andere Volvo. Opgelost! En zodoende kon Heiko ook nog even bij Ikea aan!
Het weer was weer eens onvoorspelbaar. Zo scheen het zonnetje heerlijk en dacht ik mijn wasgoed mooi op te kunnen hangen, om aan de waslijn te laten drogen. Natuurlijk, dat kan altijd! Maar of het die dag ook droog zou worden? Sterker nog: zou het nog natter worden? Toen de was eenmaal aan de lijntjes hing werd het me toch donker in de lucht! Het wasgoed is overigens halfdroog geworden en volledig droog, nadat het nog een nachtje op een rekje in de kelder had gehangen…
“Tekenen der lente!”
Elise stuurde foto´s van haar drie kinderen. Zittend in hun klassen! Het bleek, dat de ouders de mogelijkheid hadden hun kinderen op school te bezoeken. Dat was een leuke kans en die liet Elise uiteraard niet aan haar voorbij gaan. Daniëlle had kiekjes van haar drie kinderen. Die lieten zien, hoe de beide jongens met hun zusje omgaan. Die zijn er helemaal verliefd op! Nog een paar jaar en dan gaan ook zij alle drie naar school. Tijd gaat immers snel…
Voor de winter hadden we de wc en douche voor campinggasten geïnstalleerd. De douchecabine kwam van boven, uit onze badkamer. In de douchecabine was de mengkraan meeverhuisd. Om ervoor te zorgen, dat de leidingen niet zouden bevriezen tijdens de strenge nachtvorsten, hadden we het water afgetapt. In de wc-pot en andere afvoeren was zout gestrooid en daarmee dachten we alle voorzorgsmaatregelen te hebben genomen. Helaas! Toen het water weer op de leidingen werd gezet bleek de mengkraan in de douchecabine kapot te zijn. Die was bevroren geweest! Er moest een nieuwe mengkraan komen. Als je op het internet zoekt naar mengkranen krijg je verschillende soorten en maten voorbij komen. En de prijzen logen er niet om. Laat nou Ikea een mengkraan hebben, die een gemiddelde prijs had? Die nam Heiko dus eveneens mee van Ikea uit Jönköping. De dag erna werd deze gemonteerd en klaar is Kees. Ehhh… Heiko!
Zondag bemoeide Heiko zich een tijdje met de tuin. Ondanks de stevige storm die over Ödarp en omgeving raasde. Het waaide de hele dag stevig en na de middag kwamen daar tussendoor hevige rukwinden van minstens 25 tot 26 meter per seconde. Oftewel windkracht 10! De grote sparrenboom bij ons trollenhuisje ging dan ook behoorlijk heen en weer. Heiko was daarmee op zijn hoede voor krakende bomen. Een tweetal borders werden onkruidvrij gemaakt. De bestuurders van voorbijrijdende auto´s zullen hem ongetwijfeld voor gek hebben verklaard, dat hij met dat weer in de tuin aan het werk was gegaan. Heiko wilde echter even lekker buiten bezig zijn. Keek om zich heen en zag die borders. Bingo!
Toen dat klaar was verplaatste hij zijn werkzaamheden naar het “dijkje”. Het dijkje, dat langs de kant van het beekje was ontstaan. Als afscheiding van de tuin.
Alle afvaltakjes, bijeengeharkt blad, afgemaaide gras en bloemen die in de herfst werden afgeknipt, gooiden we al minstens zes jaar op dit walletje. Zo langzamerhand werd een heus dijkje gevormd, dat ieder jaar weer slonk, omdat het uiteindelijk organisch materiaal is wat er kwam te liggen.
Waarom we dat deden? Ten eerste omdat we het tuinafval kwijt moesten. Ten tweede leek het wel leuk en we dachten dat het dijkje een “bescherming” zou zijn voor “loslopende kleinkinderen”. Die zijn inmiddels zo groot, dat ze niet meer in zeven sloten tegelijk lopen. In principe hadden we gewoon verder kunnen gaan met het ophogen van het dijkje met tuinafval. Echter…
Achter de uitbreiding van houtstek 3 loopt de grond af. Daar is het een stukje lager en als bij deze uitbreiding nog een uitbreiding nodig is, moet die grond opgehoogd worden. “Hé!”, dacht Heiko “Voor het ophogen kan ik mooi de compost van het dijkje gebruiken!” Zodoende werd het dijkje met gras, blad, takjes en meer, met een hooivork afgegraven en met de kruiwagen achter de uitbreiding van houtstek 3 gegooid. Aan het einde van de middag was nagenoeg de helft van het dijkje al weg en een leuk stukje grond opgehoogd. Langzamerhand komt het beekje met het vele, snelstromende water, weer in zicht. Dat is toch ook wel weer mooi om te zien. Ach… En zo hou je jezelf wel lekker bezig…
Even verderop in de vijver bloeien de eerste dotterbloemen! Dat ze behoorlijke natte voeten hebben deert ze dus totaal niet. Normaal zitten ze namelijk op de scheiding tussen wal en water. Nu zitten ze daar zeker een centimeter of twintig vanaf. In het water! En er komen meer dotterbloemen, want er worden meer en meer zichtbaar. Super, omdat ze mooie gele bloemen geven. En de schoenlappersplant komt in blad! Die geeft hopelijk straks weer mooie paarse bloemen!
Natuurlijk keek ik nog op de plaats waar de bruine kikker zijn eitjes had gelegd. Hebben ze de sneeuwbuien en vorst overleefd? Als leek zou ik denken, dat er nieuwe eitjes zijn gelegd. Klopt dat? Er liggen immers weer honderden aan de wateroppervlakte. Ook zijn er vele gezonken. Hoort dat zo of zijn die dood? Hoewel veel op het internet is te vinden kon ik op deze vraag geen antwoord vinden…
Als Sune eten krijgt is hij helemaal door het dolle heen. Hij krijgt vier keer per dag zo´n 225 gram zachte brokken. Dat is erg weinig, maar volgens de mensen van de kennel mag hij niet te snel groeien, omdat zijn lichaam dat niet aan kan. Begrijpelijk dat Sune, als zijn eten uiteindelijk wordt geserveerd, er als een raket op afvliegt. Het was nauwelijks mogelijk om de bak met brokken rustig op de grond te zetten. Met geduld en duidelijke commando´s is het nu zo, dat hij eerst gaat zitten, een paar tellen wacht op het juiste commando en dán gaat eten. Samen met een antischrokbak (de bodem lijkt op een doolhof waar de brokjes uitgezocht moeten worden) is het een hele verbetering! “Goed zo, Sune!”
Het kan een tijdje duren, maar PostNord en PostNL bezorgt haar post wel!
Dat weten we nog van een paar jaar geleden. Een paar weken voor Kerst verstuurden we toen pakketjes naar familie. De een kreeg hem binnen een week en anderen kregen hem eind januari.
Dit keer ging het om een paasgroet.
Qua bezorging was het net als destijds met Kerst: ook nu had de een hem voor de Paasdagen, terwijl we in dit geval van Klaas en Reinie deze week een berichtje kregen dat het kaartje was gearriveerd… Oh, die post! We krijgen geen verstand van hun beleid wat bezorging betreft…
We blijven even bij Klaas en Reinie. Daarvan kregen wij, tijdens hun bezoek aan ons voor mijn verjaardag, een doos eieren met dubbele dooiers. Deze week moesten we weer nieuwe voorraad eieren halen. We haalden die, zoals gebruikelijk, van de kippenboerderij in Askeryd. Een tray met 30 eieren. We hadden een willekeurige tray gepakt. Eenmaal thuis waren een aantal eieren een beetje ovaal. Meer dan normaal, want we lieten het elkaar nog zien. Wat schetste onze verbazing, toen ik de eerste eieren van die tray gebruikte voor een omelet? Deze eieren hadden ook dubbele dooiers! Alle vier! We zeiden altijd, dat ze die in Zweden niet hadden. Wel dus! Dubbeldooiers worden meestal gelegd door jonge hennen. Die hebben ze hier natuurlijk ook! Naarmate de hennen ouder worden neemt het aantal dubbeldooiers af. Bij jonge hennen is de hormoonspiegel hoog, waardoor het aantal dooiers, dat aan de eierstok rijpt, hoger is. Krijgen we van deze tray nog meer dubbeldooiers?
Vorige week kon Heiko niet bij de buurman verder werken aan de bomen, vanwege de sneeuw en de storm. Nu pakte hij wel een dagje voor de “noaberhulp”. De grote berkenboom, die midden in het grasveld stond, werd geveld. De boom was bezig dood te gaan en daarom wilde buurman Jörgen die kwijt. De berk stond mooi vrij in de vrije ruimte en kon zodoende moeiteloos neergelegd worden. Toch had Heiko zijn nieuwe gereedschap meegenomen en ook gebruikt!
Met de kettingzaag werd een grote zaagsnede gemaakt aan de voorzijde en daarna een kleine aan de achterzijde. Met de zware ijzeren wig werd de boom vervolgens in de gewenste richting geduwd. De berk viel precies daar waar Heiko dat had gewild. Daarna begon het “ont-takken” en het in stukjes zagen. Het was een forse boom die goed is voor ongeveer 2,5 kuub brandhout. De boom was gelukkig nog lang niet helemaal dood, zodat het nog uitstekend brandhout oplevert. Het is niet gelukt om alles in stukken te zagen en mee te nemen. Daarvoor was het te veel. Volgende week verder. “Dankjewel, buurman!”
Een losse draad aan een van Heiko zijn pantoffels was mij al een tijdje een doorn in het oog. Het stiksel had losgelaten en dat lijkt natuurlijk slordig. Tijd voor een naald en een stevige draad! Met de juiste dikte van de naald en een beschermende vingerhoed werd het stiksel weer compleet gemaakt. Ik probeerde hierbij met de naald in de bestaande stikselgaten te steken. Zo kon ik door het leer komen, zonder dat “brute kracht” gebruikt moest worden. Nader onderzoek toonde, dat er op meerdere plaatsen stiksels loszaten. Die werden allemaal maar meteen aangepakt. Toen de sloffen vervolgens ook even gereinigd en gepoetst werden, waren ze weer als nieuw. Kleine moeite, groot plezier. Die kunnen nog zeker een tijdje mee!
Kleinzoon Jelte jarig!
In Onstwedde verjaarde de jongste telg van “De Bende van Vijf”. Hij werd zes jaar jong op de 16e april. Dat werd uiteraard gevierd met gebak.
Niet op zijn verjaardag zelf, maar met hun gezinnetje al op de zondagmiddag ervoor.
De week van zijn verjaardag werd een middag geprikt, om met zijn vriendjes en vriendinnetjes zijn verjaardag te vieren. Altijd lastig om te plannen. Door de week hebben zowel de kinderen als de ouders weinig tijd. De kids zijn allemaal naar school en hebben daarna allerlei verplichtingen. En vaak werken beide ouders.
Om die reden werd hij dus twee dagen flink in het zonnetje gezet. Dat de zon ook nog eens echt scheen en ze in een T-shirtje buiten konden spelen, was een bonus. “Hieperdepiep, hoera voor Jelte!”
De oude roestige fiets, die ter markering vooraan bij de weg staat, hadden we een aantal jaren geleden voorzien van een rieten mand. Achter op de bagagedrager. Daarin hadden we zand en stenen gelegd en een aantal kleurrijke plastic bloemen. De mand heeft echter zijn maximale levensduur bereikt! Door regen, wind en zon is het riet dermate vergaan, dat de mand uit elkaar dreigt te vallen. In Linköping vonden we een nieuwe mand van hard plastic. Volgens ons kan die tegen een stootje. We hebben de nieuwe mand met nieuwe bloemen inmiddels samen op de bagagedrager gezet. De mand was door het zand en de stenen zo zwaar! De roestige fiets werd hiermee een beetje vrolijker gemaakt. Vind je niet?
En weer werden er deze week een paar fruitbomen gesnoeid! Opnieuw reed Heiko met collega Fredde en Jimmy mee naar een plaats, waar een zestal grotere fruitbomen onder handen genomen moesten worden. Het huis stond ergens midden in de bossen tussen Tranås, Gränna en Ödeshög. Op deze twee foto´s hierboven is te zien, welke puinhoop ze aantroffen. De bomen waren al langere tijd niet gesnoeid en de bomen waren volledig dichtgegroeid. “Jeetje! Waar moet je in dat geval beginnen?”
Het werd een ware veldslag en vijf uur later hadden ze met z´n drieën de bomen weer netjes gemaakt. Wat lagen er veel takken op de grond! Zo te zien lag er aan het einde van de dag meer op de grond dan dat er nog aan de bomen zat… En toch: de bomen overleven het zeker en zullen hopelijk mooi fruit geven dit jaar. Ondanks het vele zaag- en knipwerk was het een dankbaar klusje!
Net op het moment, dat je denkt dat de winter voorbij is en net op het moment, dat we met Sune naar buiten gingen, kwam er een plaagstootje van Koning Winter: een hagelbui! Sune wist niet wat hem overkwam, maar vond die kleine ijsjes wel lekker! De ene na de andere hagelsteen werd opgegeten. Ook het lopen in de hagelbui was geen probleem. Ons jongetje houdt wel van de winters omstandigheden.
Dat hij tegelijkertijd de zon ook kan waarderen is ons ook duidelijk. In de keuken gaat hij op een plekje liggen waar de zon schijnt en lijkt hij er echt van te genieten. Uiteraard moet het ratje mee!
Onze kleine heeft veel energie en kan buiten lekker ravotten. Niet alleen buiten trouwens, ook binnen moet hij een paar keer per dag zijn energie kwijt. We gooien dan met een knuffel door de kamer, die hij met veel enthousiasme ophaalt en terugbrengt. Soms gaan we dan even “touwtje trekken” en soms zeggen we “los” en leert hij daadwerkelijk om de knuffel los te laten! Dat spelletje herhaalt zich dan vele keren. Even later is het dan lekker rusten op “moeders schoot”.
Oei! “Avondrood, water in de sloot”?
Nee, sneeuw! En niet zo´n beetje! Zeker vijf centimeter! Op 18 april ligt er weer overal sneeuw! Afgelopen nacht heeft de temperatuur dus duidelijk rond het vriespunt gelegen en de neerslag in de vorm van sneeuw laten vallen. Net op de dag, dat we samen (wederom) naar Linköping gaan. Nee, niet om te winkelen, maar om Heiko naar het vliegveld aldaar te brengen. Hij gaat namelijk een paar dagen naar Nederland, met name om zijn ouders te bezoeken. Wij vonden het niet zo leuk, maar Sune wel!
