Vanochtend dronken we na het ontbijt nog een aantal koppen koffie met onze vrienden Koos en Carla. En dat terwijl er onafgebroken werd gepraat. Ja, nog steeds… Koos liet op enig moment op zijn telefoon aan ons zien, hoeveel kilowatts stroom ze op dat moment opwekten met hun zonnepanelen. Die hebben ze eerder dit jaar laten installeren en via de app op hun telefoon kunnen ze continue zien hoeveel stroom er wordt opgewekt. Wat een techniek! Als de voorcalculatie goed is kunnen ze met hun 13 panelen het hele jaar door voldoende stroom voor eigen gebruik krijgen en kunnen ze op sommige momenten zelfs stroom terug leveren aan het net! Fijn hoor, dat ze de tegemoetkoming van de Gasunie op deze manier gebruiken en hun maandlasten aan energie enorm omlaag kunnen brengen. Eerder kochten ze al een pelletskachel van een andere tegemoetkoming, waarmee het gasverbruik eveneens omlaag werd gebracht. Precies daarvoor is die aardbevingsbijdrage ook bedoeld. Goed bezig!
Heiko glipte er vanochtend opnieuw snel even tussenuit, omdat hij de buurtjes in Västorp, Erling en Britt, beloofd had vandaag de andere heg te knippen. Een acht meter lange heg van seringen. Met de motorheggenschaar was dat binnen een uur geklaard. Inclusief de drie jasmijnstruikjes van twee meter hoog. En zelfs inclusief een kort praatje met Erling! Snel gooide Heiko de gebruikte gereedschappen weer achter in de Volvo en reed terug naar Ödarp.
Daar had ik net een nieuwe pot met koffie gezet. Koffie met een stukje Toscakaka! Tegen half twaalf was het dan toch echt tijd voor onze vrienden om te vertrekken. Koos had de stroomkabel inmiddels weer afgekoppeld en de camperwielen van de oprijblokken gereden. Klaar voor vertrek, maar uiteraard niet voordat er een groepsfoto was gemaakt. Totdat ze de bocht hadden genomen en voor ons uit het zicht verdwenen, zwaaiden we ze uit. Hun volgende stop in Zweden is het eiland Öland. “Fijne vakantie verder, Koos en Carla! En bedankt voor de gezellige dagen!”
Ondanks de regen ging Heiko naar buiten, om het laatste stukje van boom drie in stukjes te zagen en naar de houtstek te brengen. Nadat hij vier blokken, dus ruim een meter van de lange stam had afgezaagd, vernam hij dat er beweging in de stam zat! Hij kon de zware stam heel eenvoudig heen en weer bewegen. Het geheel, stam en kluit veerde! Toen wist hij al wel hoe laat of het was. Deze kluit zou terugveren in zijn oorspronkelijke positie. Na ruim anderhalf jaar!
Er kon nog één blok van 40 centimeter vanaf gezaagd worden en daar ging die! Het resterende deel stond binnen een paar seconden precies rechtop. Jeetje! Toen moest de resterende stam eerst bij de kluit afgezaagd worden en nadat die op de grond lag kon Heiko hem verder in stukken zagen. Als je niet weet dat deze boom horizontaal heeft gelegen, kun je het bijna niet meer zien. Geweldig! Al het hout ligt inmiddels, in de vorm van grote blokken, in de rechterhelft van houtstek twee. Alles bij elkaar, nadat het gekloofd en gestapeld is, waarschijnlijk 7,5 kuub!
Herinner je je deze schoonheid nog?
Het is de gewone oeverlibel.
Daarover werd op 16 juni jongstleden geschreven.
Toen gaf ik ook aan de verschillen
tussen een libelle en een (water-) juffer op te zoeken.
Dat heb ik inmiddels gedaan!
De meeste onder ons zien een libelle vliegen. Ook al is het een juffer. De term “libellen “wekt soms ook enige verwarring hoor. De “orde der libellen” bestaat namelijk uit twee onder-orden: de juffers en de “echte” libellen. De “echte” libellen worden meestal echter kortweg libellen genoemd. De echte libellen hebben een robuuster en meestal breder achterlijf. De achtervleugels zijn aan de basis breder dan de voorvleugels. In rust worden de vleugels meestal gespreid of zelfs schuin naar beneden gehouden. Libellen hebben grote ogen, die elkaar boven op de kop raken. “Bijna” raken, want niet alle libellen hebben de ogen zo groot, dat ze elkaar daadwerkelijk raken.
De (water-) Juffers daarentegen hebben een lang, dun achterlijf. In tegenstelling de tot “echte” libellen hebben de vleugels van juffers alle vier dezelfde vorm. De vleugels worden in rust meestal langs of boven het achterlijf samengeklapt. De ogen zijn gevormd als een halve bol en zijn geplaatst aan de zijkanten van de kop. Bij juffers raken de ogen elkaar niet. Nu ik de foto´s erbij zie, heb ik zoiets van “Ja, natuurlijk! Er bestaat een overduidelijk verschil!” Vandaar een belofte aan de (water-) juffers: ik zal jullie nooit meer libelle noemen!
Aan het einde van de middag kookte ik stamppot uien. Daar hadden we beide weer eens zin in. Dit is officieel een Fries recept, maar ik leerde het van Heiko zijn moeder. Een echte Groningse. Voordat ik het bij hen had gegeten, wist ik niet van het bestaan van deze stamppot. Ik heb noch mijn moeder, noch mijn oma er ooit over gehoord. Laat staan dat ze het recept maakten. Natuurlijk kun je nagenoeg van alle groenten ook stamppot maken: koken, aan puree van aardappelen toevoegen en klaar. Alleen komt de smaak van de groente dan niet altijd tot zijn recht. Wel met deze stamppot. We waanden ons weer even aan tafel bij Heiko zijn ouders…
Ja hoor! Weer een schitterende voorstelling tijdens de zonsondergang. De lucht zal vol wolken, waardoor zich er een fantastisch tafereel afspeelde. Waarschijnlijk op vele kilometers vanaf de aarde. Ik kon het niet laten Heiko hiermee op de foto te zetten. Ken je het fenomeen “Lichtende nachtwolken”? Dat zijn wolken, die het hoogst zitten van alle wolken die er rond de aarde zijn. Ze zitten op ongeveer 83 kilometer hoogte, in de mesosfeer! Er rijpt waterdamp in de weken rond de langste dag van het jaar op stofdeeltjes van onder andere meteoren, waardoor grote sluiers ijskristallen ontstaan. Wanneer de zon onder de horizon staat kan het zonlicht soms nog net deze wolken aanlichten. Daardoor worden ze zichtbaar als het donker is. Omdat het vaak heel hard waait op die hoogte bewegen de wolken, waardoor het lijkt alsof zilverblauwe wolken dansen. Als de zon verder wegzakt worden de wolken niet meer belicht en worden ze onzichtbaar. Bij toeval kwam ik dit tegen. Nee, wat wij zagen waren beslist geen lichtende nachtwolken, maar toch wel bijzonder.
