Week 24 tot en met 30 september

Heiko zijn vierde boek is uit!

We kregen op enig moment via de mail het bericht, dat “Zweden Wat een verschil!” klaar is. De uitgever gaf aan, dat het concept was geredigeerd, eventuele fouten waren eruit gehaald en de foto´s waren in het boek verwerkt.

Het boek was geen concept meer: het was een écht boek! Klaar om gekocht en gelezen te worden.

En natuurlijk keek ik even op internet of het daadwerkelijk zo was. Dat was geen teleurstelling, eerder een hele positieve verrassing! Meerdere boekhandels hebben het boek inmiddels in hun assortiment.

En dan de woorden van de uitgever erbij: helemaal in de wolken! We zijn blij en trots op het boek!
Nieuwsgierig geworden? Hier is het boek te bestellen:

Maandag de 25ste waren we voor een controle op de hartafdeling in het ziekenhuis te Eksjö. De verpleegkundige vertelde ons onder andere, dat het tekort aan uithoudingsvermogen mede komt doordat ik hartfalen heb. Mijn hart pompt niet meer zo goed als het zou moeten. Daarvoor krijg ik nu eerst nog maar 1 van de 4 tabletten, die onder andere het hart versterken, proppen moeten voorkomen en de bloeddruk moeten verlagen. Echter in verband met mijn (standaard) lage bloeddruk, kunnen ze mij die andere drie nog niet geven. Nu eerst één extra tablet in een lage dosering en dan langzaam opbouwen. Waarschijnlijk vanwege de 30 milligram Oxycodon tegen mijn rugpijn, slaap ik eindelijk na vele jaren weer eens goed. Maar toen sliep Heiko een poosje slechter. En dat kwam voor een groot deel door mijn gesnurk. Daarbij is het Heiko opgevallen, dat mijn ademhaling regelmatig stopt. Apneu? Binnenkort volgt hiernaar een onderzoek.

Voor onze vakantie naar Nederland was Heiko al even begonnen met het graven van een sleuf onder het terras. Hij wist dat daar “ergens” een afvoerbuis liep en daarop wilde hij de nieuwe buis van de te maken wc/ douche aansluiten. Hij is inmiddels verder gegaan met het uitgraven van de sleuf en legde behalve de bestaande rioolbuis, onder andere de glasvezelkabel bloot en onze bronwater aanvoerslang. Hij wist dat die daar lagen en was zodoende voorzichtig aan het graven geweest. Het graven was zwaar werk. Met name in verband met de vele dikke stenen en andere rommel die hij in de grond tegenkwam. Om die reden deed hij elke dag een klein stukje. Tegelijkertijd bedacht hij hoe hij de nieuwe buis op de bestaande buis zou kunnen aansluiten. De oude buis loopt namelijk in een erg vreemde bocht. Gelukkig hoeft daar alleen het water van de keuken door en niet van de toiletten. De nieuwe buis wil Heiko aansluiten achter die vreemde bocht en achter het ontstoppingsstuk.

Nadat de sleuf gegraven was moest er een gat in de betonvloer in de ruimte voor de wc/ douche gemaakt worden. En een gat door de buitenmuur. Een klus waar tegenop werd gezien. Een betonmuur waar Heiko eerder een gaatje in had geprobeerd te boren bleek kei- en keihard te zijn! Zou het lukken, om met eigen gereedschap door de vloer en door de buitenmuur heen te komen? Met een speciaal hak-boor-gereedschap maakte Heiko een gat in de betonvloer, nadat de juiste plek aan de binnenkant was uitgemeten. Er zat minstens dertig centimeter beton ter plekke, maar het lukte hem daadwerkelijk om een gat in de vloer te maken!

Een dag later begon hij aan het gat in de buitenmuur. Iets optimistischer gestemd, dankzij het succes van het gat in de vloer. De muur bleek, gelukkig maar, niet uit een massieve betonmuur te bestaan, echter uit opgemetselde betonblokken met holle ruimten. Het lukte zodoende, om van binnenuit een centimeter of tien van zo´n betonblok weg te beuken. Hierna verplaatste hij zijn werkplek naar buiten in de sleuf. Vanaf die kant werd ook een blok weg gebeukt. Hmmm… Dan zou je toch zo ongeveer door de muur heen moeten zijn? Ja hoor! Ineens schoot de boor door de muur en verscheen er licht! Snel naar binnen om te kijken of het op de juiste plaats was. Jahoe! Gelukt en goed uitgemeten! Op exact de juiste plaats waren de betonblokken uit de muur gehakt. Alleen zat het gat binnen een stuk lager dan het gat buiten. Oh, omdat de vloer lager ligt. Geen probleem, want vanaf buiten werd het gat gewoon nog een stukje groter gemaakt. Mooi! Daar kon de buis door die al gekocht was bij een bouwmarkt. Heiko komt verder. Super hoor! De sleuf kan nu weer dicht, ruim op tijd voordat de winter in valt.

Er werd weer gebakken! Naast stroopwafelmuffins, waar we beide dol op zijn, had ik Heiko verrast. Met bitterkoekjes! Ik dacht, dat het maken daarvan heel erg moeilijk zou zijn. En juist het tegenovergestelde bleek waar te zijn! Men neme: * blanke amandelen * poedersuiker * amandelextract * snuf zout en eiwitten. Het komt erop neer, dat alles in de blender fijngemalen en vermengd wordt en daarna via een spuitzak met een glad spuitmondje op de bakplaat met bakpapier gespoten wordt. Even in de oven en Heiko kon smullen. En dat heeft hij zeker gedaan! Natuurlijk wilde ik ze zelf ook even proeven en ik denk, dat ik nu toch ook wel bitterkoekjes lust…

In de week na midsommar, begin juli dus, hadden we alle rabarberstengels uit de grond getrokken. De rabarber die na juli nog weer groeit schijn je niet meer te mogen eten. Dan zouden ze te veel oxaalzuur bevatten… De verkregen opbrengst van daarvoor zit al in de diepvries hoor. Geen probleem. De meeste stengels zijn overigens ten behoeve van onder andere de heerlijke rabarbertaart. Ondertussen is de rabarberplant toch nog weer enorm gegroeid en zitten er hele grote bladeren aan. We werden creatief! Al een hele tijd wilden we betonnen afdrukken maken van zo´n groot rabarberblad. Die had mijn moeder jaren geleden ook vaak gemaakt. Deze week had Heiko een beetje beton nodig voor een klusje en besloot hij de rest van de aangebroken zak beton te gaan gebruiken voor twee grote rabarberbladen. In de groentetuin werden op een heuveltje met zwarte grond twee rabarberbladen gelegd. Daaroverheen goot hij beton en twee dagen erna pakte hij die op en maakte hij de betonnen bladeren ze schoon. Kijk nou, wat leuk! Die komen ter decoratie in onze tuin! Althans dat was de bedoeling. Het werden al snel twee presentjes!

Eentje namen we medio september al mee naar Rob en Marijke in Flisby.
Toen die ons hadden uitgenodigd voor een fika.
Die waren er erg blij mee en zouden het blad ergens in hun tuin leggen.
Of moest die mee naar Nederland?
Later bleek, dat die mooi in Flisby is gebleven.
Waarschijnlijk wordt hij daar het volgend jaar ergens tentoongespreid.
Marijke kennende…

De tweede gaven we later aan de buren Lennart en Irene, toen we daar deze week werden uitgenodigd voor een fika. Bij binnenkomst overhandigden wij hun een zelfgemaakte betonnen rabarberblad en een paar zelfgebakken stroopwafel-muffins. Dat werd in dank aanvaard, waarna we in de eetkamer plaatsnamen aan de hoge tafel. Die was al gedekt voor vier personen en we werden getrakteerd op zelfgebakken, Franse lekkernij met een paar garnalen er op. Nog nooit eerder gehad, maar wel erg lekker! Als het goed is komt het recept mijn kant nog op.

Na de eerste ronde met de garnalen werd koffie geserveerd en een zelfgemaakte pruimentaart. Met pruimen uit eigen tuin. Heerlijk! Lennart pakte er toen de verkoopbrochure bij van hun nieuw aangekochte huis in Torsa. Langzamerhand worden hun spullen die ze willen houden vanuit Västorp verplaatst naar hun nieuwe woning. Via de brochure kregen we een goed inzicht in hun nieuwe stulpje, wat een prachtig landhuis bleek te zijn met diverse bijgebouwen, waaronder een vrijstaand gastenverblijf. Achter het huis op de noordzijde een grote rots en naast het huis de zee. Niet verkeerd! We kregen in ieder geval alvast de uitnodiging mee om hun daar weer op te zoeken. Dat gaan we zeker doen!

Nadat ze weggegeven waren, maakten we toch maar opnieuw betonnen rabarberbladen. Het werden er drie, omdat daarmee het zakje beton leeg was. Ha! Dit was tegelijkertijd de laatste kans om ze te maken, omdat de rabarberplant nu echt uitgebloeid is en de bladen slap begonnen te worden. Ze werden maar meteen afgeknipt en weggehaald. Een deel van de bladeren kwam als bemesting op de wortels en de rest verdween op de compostbak. De bladen liggen nu te drogen op het heuveltje van zand en kunnen na een paar dagen schoongemaakt worden en gebruikt worden. Bijvoorbeeld voor een herfststukje.

Tijdens een van zijn wandelingen, waarbij genoten werd van het weer, de schitterende natuur om hem heen en de vergezichten, zag Heiko plotseling iets bewegen in een struikje. In een hazelaar. Heel voorzichtig verplaatste hij zijn voeten, op het met vele kleine, losse stenen bedekte pad, wat een snerpend geluid maakte bij elke stap die Heiko zette. Nóg rustiger werden de voeten opgetild en verplaatst in de richting van het struikje. Ineens kreeg hij de eekhoorn in het oog, die daar heen en weer bewoog. Zo te zien op zoek naar iets te eten. De mobiele telefoon was inmiddels ter hand genomen en het fototoestel daarvan geactiveerd. Op goed geluk maakte hij zoveel mogelijk foto´s van de zeer beweeglijke eekhoorn. Eveneens een filmpje. Wonder boven wonder zat er een hele leuke foto bij en nog eens een leuk filmpje ook! Mooie, lieve diertjes toch?

Op Facebook las Heiko een verhaal over het reinigen van een waterput. Geëmigreerde Nederlanders hadden bij hun huis een eigen waterput. Net als wij. Hun water kreeg een “smaakje “en ze hadden geen idee waar dat van kwam. Bij buren werd navraag gedaan en via via werden ze erop geattendeerd, dat de put misschien een keer schoongemaakt moest worden. Dat hebben ze laten doen door een bedrijf en daarna was het probleem verholpen. Omdat ons water volgens Heiko, ik ruik het niet, ook een geurtje heeft, las hij dat artikel met bovengemiddelde interesse. Hij besloot om onze waterput zelf maar eens te gaan inspecteren. De betonnen deksel ging eraf en er werd in de put gekeken. “Hmmm… Op het eerste gezicht niets bijzonders te zien”. Geen rottende bladeren of dode muizen gelukkig en ook de wanden zijn schoon. Het water leek goed helder en schoon.

Daarop haalde hij de dompelpomp erbij en zette die aan het werk. Die stond een paar uurtjes te pompen, waarna het waterniveau in de put van 3 meter hoog naar plusminus 40 centimeter omlaag ging. Dat was het maximum wat ons pompje er loodrecht omhoog uit kon pompen. Ondertussen stroomde het verse grondwater alweer door de kieren van de betonnen putringen door, de put in. Schoon drinkwater! Omdat er verder niets vreemds geconstateerd werd sloot Heiko de put weer af met de zware betonnen deksel. Binnen een uur stond het water alweer hoog in de put. Top! Onze drinkwatervoorziening is qua hoeveelheid geen probleem. Nu nog ontdekken waar dat geurtje vandaan komt. Misschien komt het uit de onlangs verwisselde waterfilters?

De onkruidboom, midden achter het huis, groeide enorm. De boom werd jarenlang zo genoemd, omdat we niet wisten wat voor soort het was. Tot Marco kwam en ons vertelde, dat het een boswilg was. Toen we hier kwamen te wonen was het nog een “leuk boompje”. Weliswaar stond die op een vreemde plaats, midden in de oprit achter ons huis, maar ach. Laat maar staan. De wortels van die boom kwamen steeds verder boven de grond uit en dat leek eigenlijk best wel grappig. Omdat de boom zo langzamerhand toch te groot werd, had Heiko begin dit jaar minstens twee meter van de top afgezaagd. Ondertussen was dat er alweer bij aan gekomen. Zowel aan de bovenkant als aan alle zijkanten… Er was geen houden meer aan. Het uitzicht richting het oosten vanuit ons keukenraam was feitelijk helemaal weg en daarmee het zicht op onze tuin. Ik gaf zodoende aan Heiko aan, dat die boom nu toch wel weg mocht. Wat vreemd! Ik hoefde dat slechts één keer te zeggen… Hij maakte meteen tijd vrij om de kettingzaag te starten. Een klein uurtje later was alles weg en opgeruimd! Op de stam na, want daar wil ik later nog iets mee doen. En oh… Wat hebben we nu weer een fijn uitzicht! Beide helemaal blij!

Door onze buurman Erling werden we erop gewezen, dat je bij de grote kippenschuren, nét buiten Askeryd, eieren kon kopen. Hoe we het daarover kregen weet ik niet meer, maar aangezien we door onze voorraad eieren heen waren, besloten we daar eens te gaan kijken. We waren er al vaak aan voorbij gereden, op weg naar de Stenbrottet. Dan zagen we de honderden kippen vrij rondlopen op een groot terrein. Achter het gaas uiteraard. Dit keer waren er niet zó heel veel buiten. En die wel buiten liepen, die waren toch bang voor ons!

We reden dit keer naar de voorzijde van de grote schuren en zagen een deur, waarop stond aangegeven dat we dáár moesten zijn. Geen twijfel mogelijk. Binnen stonden daadwerkelijk een groot aantal trays met eieren opgesteld. Daar kon je een van pakken, maar nadat je in een schriftje je naam en het aantal trays dat je meenam, had opgeschreven. Via Swish kon er betaald worden en klaar! Dag en nacht bereikbaar. Ideaal zo´n eierboer! De eieren zijn ongeveer even duur als bij de supermarkt, alleen een beetje groter. Sommige veel groter. En dat vindt Heiko wel zo leuk. Helemaal sinds we de eieren van Klaas en Reinie hebben gehad. Geweldig, dat we dit ook weer ontdekt hebben!

Uiteraard werd er deze week ook weer gekookt. Zoals een bloemkoolschotel. Echter “anders dan anders”. Deze keer was het zonder aardappelen. Veel van de ingrediënten brachten herinneringen boven, van de tijd dat we koolhydraatarm aten. Dat was nog in Blijham. Een nagenoeg vergelijkbaar recept had ik destijds ook gemaakt. En net als toen vormde de bloemkool de basis. De roosjes werden even gekookt, waarna die op een bakplaat werden gelegd, met klein gesneden paprika´s. Dat werd even geroosterd in de oven.

In de pan werd een ui gefruit en met tomatenpuree vermengd en aan de kant gezet. Het gehakt werd geruld, waaraan diverse kruiden werden toegevoegd. Toen kwam de bloemkool en paprika in de ovenschaal. Daarbovenop het gehaktmengsel. Vervolgens werden ham reepjes en kleine stukjes salami toegevoegd en als laatste kwam er een laagje geraspte kaas op. Eventjes in de oven en smullen maar. Dat laatste deed Heiko trouwens meer dan ik. Hij vond het heerlijk! Voor mij hoeft het niet opnieuw op het menu te komen. Het is uiteraard niet zo, dat alles wat een ander lekker vindt, wij ook lekker vinden. Want dat gaf het recept wel aan: “Erreg lekkah!” Smaken verschillen gelukkig.

Ook werd er gebakken! Deze keer een wit broodje volgens het recept van Rob! Zijn brood is altijd erg luchtig en zijn deeg rijst “de pan uit”. In tegenstelling tot mijn deeg voor witbrood. Dat moest ik natuurlijk ook eens proberen. Het grappige is, dat ik niet anders weet, dan dat je het deeg heel flink moet kneden. Door zoveel mogelijk te kneden, maak je het luchtig. Rob heeft een hele andere visie. Je mag het juist niet te veel kneden, omdat je dan iets “kapot” maakt. Zijn methode is gebaseerd op de Franse manier. Hij noemt het zelf dan ook “brood bakken met de Franse slag”. Ik volgde zijn recept en beschrijving nauwlettend en inderdaad: het deeg rees enorm goed. Nadat het gerezen was, moest het 12 uur in de koelkast staan! In de koelkast! Nou ja zeg…

De volgende dag pakte ik de schaal met het koude deeg uit de koelkast en moest het 7 keer dubbelgeslagen worden. Vervolgens in de bakvorm nog eens twee uur laten staan. Tenslotte in de oven. Eerst met de deur dicht en daarna met de deur op een kier. Het resultaat was een heel lekker broodje! Alleen nog steeds niet zo luchtig als die van Rob. Er moet zeker nog een keer geëxperimenteerd worden, om die grote luchtbellen in het brood te krijgen zoals Rob ze krijgt. Het begin is er! “Bedankt zover Rob!”

In november volgend jaar wordt de controversiële belasting op plastic tassen weer volledig afgeschaft! De belasting werd in 2020 ingevoerd, om de EU-consumptiedoelstelling voor plastic draagtassen te behalen. “De afgelopen twee jaar lag het verbruik van dunne plastic draagtassen in Zweden echter onder de 20 plastic draagtassen per persoon per jaar. De consumptie ligt daarmee ver onder de EU-consumptiedoelstelling van maximaal 40 dunne plastic draagtassen per persoon per jaar. Het ligt zelfs op de helft!” aldus de minister van Klimaat en Milieu. Tegen deze achtergrond is het kabinet van oordeel, dat de consumptiedoelstelling van de EU ook zonder belasting op plastic draagtassen zal worden bereikt en stelt daarom voor deze af te schaffen. Het kabinet zal nauwlettend in de gaten houden hoe het verbruik van plastic draagtassen zich in de toekomst ontwikkelt. Het kabinet stelt dus voor om de belasting per 1 november 2024 af te schaffen…