Oh, oh, oh wat was het vandaag weer een mooie zonnige dag. Na een paar administratieve klusjes binnen ging ik dan ook gauw naar buiten. Profiteren van de gratis door de zon aangeboden vitamine D!
Uiteraard hadden we al samen een kopje koffie genomen op het terras. Bij het naar buiten lopen vanuit de keuken zag ik het vogelvoederhuisje. Daar was het mooie wel een beetje af na de winter.
Ik besloot daarop om het vogelvoederhokje, dat meteen naast onze keukendeur staat, te verven. De “jaarlijkse verfbeurt” noem ik het maar.
Het hout heeft de kleur faluröd en het dakje is gitzwart.
Het is voor ons belangrijk om dit vogelvoederhuisje goed te onderhouden, omdat we er ´s winters erg veel plezier aan beleven. Nee, natuurlijk niet aan het huisje zelf:
aan de vele gevleugelde gasten die ons bezoeken en er een graantje uit pikken. Hij kan er weer een jaartje tegen!
Toen ik toch de bus met zwarte verf open had, speciaal voor metalen oppervlakten, werkte ik het ijzeren hekwerkje langs de betonnen keukentrap ook meteen even bij. Daarna deed ik het hekwerkje rond de groentetuin ook direkt. Tijdens het poten van de diverse zaden was het al opgevallen, dat die behoorlijk gehavend waren. Op sommige stukken zat zelfs helemaal geen verf meer! Dat lijkt natuurlijk niet fraai. Daar wil je toch niet het hele seizoen naar kijken? En je er dan stiekem ook nog eens aan ergeren? Verven! Ja, het is inderdaad een kwestie van onderhouden! Dan blijft het netjes.
Heiko rolde de stroomkabels uit en zette de klover aan het werk. De stammetjes van berkenboom “D” werden in anderhalf uur tijd verwerkt tot brandhout. Met dit gekloofde hout kwam houtstek drie helemaal vol te liggen en moest een begin gemaakt worden met het stapelen in houtstek twee! Aan de rechterkant. Links ligt reeds vol. Daar kan vijftien kuub liggen, zodat er nog ruimte is voor, in de toekomst om te zagen, bomen en te kloven hout. Of we dit jaar nog iets van buurman Erling krijgen is nog maar de vraag, Zijn zoons hadden namelijk ook hout nodig. Deels brandhout en deels planken.
De dikkere bomen uit het bos heeft Erling laten verzagen tot planken bij de houtzagerij in Blå Grindar, zo vertelde hij ons laatst. Die gaan naar zijn zoons. De dunnere stammen, waar geen planken van gezaagd konden worden, zijn in stukjes gezaagd en gekloofd. Ook moest Erling zijn eigen voorraad brandhout weer aanvullen. Voor de rest is er veel hout verkocht. We zullen dit jaar waarschijnlijk op eigen kracht en uit ons eigen bos die vijftien kuub bijeen moeten scharrelen. Nog vijftien berkenbomen te gaan dus “E”, “F”, “G”, “H” t/m “S”…
Na het kloven pakte Heiko de kruiwagen en een schop! Hij wilde het randje zwarte grond onder en langs de heg weer netjes maken. Het gras was opnieuw een beetje richting de heg gegroeid, waardoor het zwarte randje smaller was geworden. Dat was vervolgens ook nog eens lastiger met het grasmaaien. Nu kon hij niet meer het grasrandje meenemen met de zitmaaier, omdat die tegen de takken van de heg aankwam. Eveneens was er hier en daar onkruid in de strook zwarte grond gegroeid. Dit is volgens Heiko een erg leuke klusje om te doen met prachtig zonnig weer. Dit is zijn manier van zonnebaden! Stilliggen op een stretcher is niets voor hem, maar in de blote bast tuinieren wel. Dat het ook een mooi resultaat oplevert is een pure win-win situatie!
Gisteren zijn mijn neef Sietse en zijn vriendin Annet aan hun reis naar Zweden begonnen. Een dag eerder dan in eerste instantie gepland. Dankzij het feit, dat een collega van Annet haar diensten wilde overnemen. De reis gebeurt met de VW Passat en die weet de weg inmiddels. Met die auto is Sietse hier al vele keren geweest. Ze hebben besloten dat hun vakantieweekje meteen na het instappen in de auto al begon. De reis zou geen “snelle rit” van A naar B worden, maar de reis zou eveneens onderdeel uitmaken van de vakantie. Er werd rustig gereden en er werden voldoende koffiepauzes ingelast. In Denemarken hadden ze nog een overnachting geboekt. Op hun tweede reisdag werd zelfs nog een amusementspark bezocht met een hoge uitkijktoren. Daarna reden ze via de Öresundbrug bij Malmö Zweden binnen. Ook deze tweede dag werd er in alle rust gereden en in Älmhult werd het IKEA-museum nog aangedaan. Dat viel helaas tegen in verband met de verbouwing die daarin gaande was. Jammer. Een kleine teleurstelling. Hierna reden ze door naar hun overnachtingsplaats, op ongeveer 25 minuten rijden vanaf ons huis. Het was in eerste instantie de bedoeling, dat ze vanavond nog bij ons zouden komen. Helaas kwamen ze daarvoor te laat aan. Morgenvroeg zullen we elkaar in de armen kunnen sluiten. We zien er naar uit!
Voor de geplande ontmoeting van vandaag had ik een rabarbertaart gebakken. In de groentetuin zien we de nieuwe rabarber alweer flink groeien, terwijl ik in de diepvries nog een paar zakjes met rabarber had liggen van vorig jaar. Daarvan pakte ik een zakje en gebruikte die inhoud voor een lekkere frisse rabarbertaart. Een half uurtje later stond de taart al in de oven te bakken. Na de middag was de taart voldoende afgekoeld en begrepen we inmiddels, dat ons bezoek vandaag niet meer zou komen. Dat zou een dag worden uitgesteld. Het proeven van de taart niet hoor! Wij namen alvast een voorproefje met vanzelfsprekend een beetje slagroom erbij. Zelf keurden we de taart goed en daarom durven we die morgen onze gasten met een gerust hart voor te zetten.
Onze vrienden Rob en Marijke zijn ondertussen al ver gevorderd met hun wandeling vanaf Leer naar hun vakantiehuisje in Flisby. Dagelijks krijgen we via een app hun wandeling in beeld. Geïllustreerd met een stuk of vijftien foto´s. Foto´s van hun wandelpaden dwars door de Zweedse bossen. Foto´s van hun overnachtingplekken aan een mooi meertje of soms op een camping. Foto´s van bijzondere gebouwen in dorpjes die ze passeren: geweldig! Zij zijn de plaats Växjö inmiddels gepasseerd en als wij het zo inschatten zijn ze over drie weken in Flisby.
Wat kunnen zij straks terugkijken op een unieke belevenis! Wat hebben zij veel gezien en beleefd onderweg. Wij nemen nu al ons petje af voor deze prestatie van Rob en Marijke. Er is uiteraard veel voorbereidingen aan vooraf gegaan in de vorm van trainen voor zo´n lange afstandsloop, de benodigde spullen, de te maken keuzes van wat neem je wel mee en wat niet, de route, de rustplaatsen, enzovoort. Een prestatie van niveau!
Terwijl we vanmiddag weer op de vlonder zaten te pauzeren,
vloog ons een grote bonte specht over het hoofd.
Echt niet meer dan een meter!
Hij deed ons niets hoor.
Hij nam plaats op de stam van de, vorig jaar omgewaaide, vogelhuisjesboom.
Daar vond hij echter niet dat wat hij zocht
en vloog een paar minuten later verder.
In de groentetuin zag ik vandaag de eerste aardbeienplantjes in bloei staan. We krijgen dus weer aardbeien! Oh, daar kan ik mij alweer op verheugen. Zo lekker! De paar aardbeiplantjes die we in het begin hadden, zijn inmiddels enorm vermeerderd en alle vier moestuinbakken zitten nu helemaal vol met jonge stekken. We zien het dit jaar nog even aan, maar zeer waarschijnlijk kunnen de oudste planten aan het einde van het seizoen opgeruimd worden. Die zijn dan vier jaar oud en zullen zeer waarschijnlijk niet meer zoveel produceren. Gelukkig hebben ze voor vele opvolgers gezorgd en kunnen we aardbeien blijven eten.
Waar we ook een goede opbrengst van (hopen te) krijgen is van de besjes. De rode en zwarte wijnbessen. De plantjes gaven eerst alleen bladeren te zien en de laatste dagen zijn daar kleine trosjes bij gekomen. Dat is het begin van de besjes! Zelfs de frambozenstruik, waarvan wij dachten dat die dood was, geeft tekenen van leven en jonge bloei!
Vorig jaar hebben we ergens tijdens een ritje in het bos een mooie struik gezien. Een struikje, die fraaie gele bloemen gaf. Van die struik hebben we toen een paar takken afgesneden en meegenomen. Thuis werden die op een vaas met water gezet en warempel: er kwamen worteltjes aan. De takken werden in de herfst in de koude grond gezet en bewaterd. Dat hebben ze overleefd en nu begint de struik te groeien en te bloeien. Leuk! Via Google zocht ik naar de naam van dit struikje. Als ik het goed heb, is dit een trosvlier. “Het is een heester waarbij de takken tegenover elkaar staan en de bladeren oneven geveerd zijn met 5 tot 7 blaadjes. De trosvlier is gemakkelijk te herkennen aan haar gelige bloemtrossen en later roodblijvende bessen.
Vegetatief is vooral het merg van de twijgen het onderscheidende kenmerk. Overigens geurt het blad en de bast van de twijgen van trosvlier vaag.” En nu blijkt, dat het in Zweden een invasieve plantensoort is! “Invasieve soorten zijn soorten die zich buiten hun oorspronkelijke verspreidingsgebied hebben gevestigd en door hun aanwezigheid en/of door de groei van hun populatie, tot problemen kunnen leiden. Ze kunnen een bedreiging vormen voor inheemse soorten en dus voor biodiversiteit.” Wij vinden deze gewoon mooi en houden de plant. Natuurlijk zullen we ervoor zorgen, dat hij niet te groot wordt en alles gaat overwoekeren.
