Op een klein schoolbordje,
ooit gekregen van Geert en Froukje,
hebben we bijgehouden wie, wanneer bij ons langskomt.
Het is dit jaar echt wel veel
en dat was niet meer uit het hoofd bij te houden…
Deze week, te beginnen op de dinsdag dan wel te verstaan, hebben we bezoek van mijn neef Sietse en zijn vriendin Annet! Gisteravond laat kwamen ze aan op hun logeeradres en vanochtend konden we elkaar in de armen sluiten. Voor mij was het de eerste kennismaking met Annet. Heiko had haar in maart al ontmoet bij Sietse thuis, toen hij alleen naar Nederland was gegaan. Met het vliegtuig. Na de innige omhelzingen volgde uiteraard koffie met… Rabarbertaart en slagroom! Het was heerlijk weer en we namen dan ook plaats op het terras. Daar was het inmiddels opgewarmd tot over de twintig graden. Sietse en Annet kozen voor een plekje onder de parasol en wij in de zon. “Kom maar op met die vitamine D!” De koffie en het gebak werd door iedereen goedgekeurd.
Na het eerste kopje koffie liep Sietse naar de auto en haalde er een grote doos uit. Het bleek te gaan om onze bestelling van de twee ijzeren katten met glinsterende ogen. Die had ik bij een Nederlandse winkel online gekocht en bij Sietse laten bezorgen. Nu kon hij dat aan ons overhandigen.
Toen we de doos openmaakten moesten we wel heel erg lachen. Die was namelijk voor tachtig procent gevuld met opvulmateriaal! In de vorm van papier! Onderin lagen twee kleinere pakjes met de katten.
Ik maakte het eerste pakje open en toen kwam verrassing twee: in het eerste pakje zaten twee katten. In het tweede pakje zaten eveneens twee, zodat we er in totaal vier hadden. Ik had blijkbaar niet goed gekeken bij het bestellen. Ik dacht dat ze per stuk gekocht moesten worden, maar het was per paar! We hoefden echter maar twee te gebruiken en gaven zodoende eentje aan Sietse en eentje aan Annet.
Opnieuw liep Sietse naar de auto voor nóg een doos. Vol met boodschappen. Deels dingen die ik hen gevraagd had om mee te nemen en deels met dingen, waarvan hij wist dat wij die wel lekker vonden: een paar droge worsten, diverse soorten bier en een paar flessen rode en witte wijn. En een paar blikken rasechte bruine bonen: Heerlijk! Wat wederom een verrassing. Een andere vorm van “verrassing” was de echter Groninger koek die ik van hun kreeg. Dat type koek heet “Oude Wijven”. Hmmm… “Waarom kreeg ik die, Sietse?”
Daarmee hield het echter nog niet op! Sietse liep opnieuw naar de auto en pakte daar twee dozen uit. Een cadeautje van hem en Annet voor Heiko en eentje voor mij. Heiko maakte zijn pakje als eerste open en zag dat hij twee kleine luidsprekerboxen had gekregen voor de laptop! Als we zondags met Heiko zijn ouders bellen is het geluid “goed”, maar daarmee is het ook wel gezegd. Vandaar dat wij nu ook twee kleine luidsprekerboxjes aan de laptop wilden koppelen. Ik wist dat Heiko die kreeg, omdat Sietse mij gevraagd had naar een kleinigheidje voor hem…
Daarna maakte ik mijn doos open. Totaal onverwachts voor mij bleek daar een stenen kip in te zitten. Een kip, die je als sieraad op een plank of een kast kunt leggen. Wát een geweldig leuk ding! Ik had ze al vaak gezien, alleen vond ik ze te duur om aan te schaffen. Ze zijn er in verschillende modellen trouwens. Ik ben er erg blij mee: hij is schitterend. “Dankjewel, lieve Sietse en Annet!”
Na een lekkere broodmaaltijd ging Heiko samen met Sietse en Annet een korte wandeling maken. In principe is dat een wandeling van een uurtje, mits je stevig doorloopt. Heiko had onderweg echter zoveel te vertellen en uit te leggen, dat het een wandeling werd van zeker twee uur. Ze vonden het allemaal zeer interessant wat Heiko wist te vertellen. Over de verschillende mossen, de pootafdrukken van reeën, het zomerhuisje van Anna en de inhoud van de grote schuur, het gerooide bos en het herbeplanten, enzovoort. De lengte van de wandeling was slechts bijzaak.
Via een bospad, een zandpad en als laatste de asfaltweg voor ons huis langs, kwamen ze terug in Ödarp. Ondertussen had ik alles klaargezet voor de koffie en aansluitend het grillen. Na die voorbereidingen zakte het me in de benen (en rug) en was ik even gaan liggen. Óp van de drukte van vanochtend, de broodmaaltijd en de emoties. In de keuken vond Heiko mijn briefje met de tekst “Maak me om vijf uur aub wakker!” en dat deed hij. Ondertussen hadden ze met hun drieën de koffie en een koek genuttigd.
Toen ik me weer bij hen voegde gingen we grillen! Iedereen nam een taak op zich en als een gesmeerde organisatie werd alles klaargezet op de grote katrol, naast de grilplaats. Sietse pakte de kruiwagen en zorgde voor het hout en in no-time brandde het vuurtje. De eerste worstjes konden al snel met de telescoopprikker boven het vuur gebraden worden. Ze vonden het beiden een geweldig leuke ervaring. Voor Sietse was het de tweede keer en voor Annet de eerste keer. Ze ervoeren het beiden als het “ultieme vakantiegevoel”. Net zoals schoonzoon Peter dat een paar weken geleden zo beschreef. Leuk! De worstjes, de hamburgers, broodjes en de salades smaakten eenieder prima en de magen werden op een leuke, speelse manier gevuld. Ondertussen werd er druk gepraat en kreeg ik de kans om Annet beter te leren kennen. Een aangename en gezellige, aardige en spontane meid!
Nadat iedereen voldoende had gegeten en het grillen feitelijk klaar was, begon het heel zachtjes te regenen. Niemand werd echt nat, maar op het schermpje van de mobiele telefoon (waarmee vele foto´s door Sietse en Annet werden gemaakt) kon je zien, dat er kleine drupjes vielen. Op de blote onderarm voelden we eveneens af en toe een spettertje. We besloten de boel op te ruimen en binnen een kop koffie te nemen als toetje. Tegen negen uur ´s avonds stapten onze gasten op en reden ze door de schemering richting hun overnachtingsplaats, op ongeveer 25 minuten rijden. Voorzichtig rijdend en hopend op een kennismaking met een eland. “Welterusten allemaal en tot morgen!”
