Zodra het licht werd vanochtend stapte Heiko in de Volvo om naar Aneby te rijden. Daar had hij een aantal boodschapjes te doen. Voordat hij vertrok gooide hij echter eerst nog alle gescheiden afval achter in de kofferbak: een grote vuilniszak met plastic afval, een krat met legen flessen en blikken, een lege zak van de pellets met daarin vele andere lege pelletszakken en een paar stukken karton van kapotgemaakte lege dozen. Terwijl hij daar mee bezig was schrok hij van een harde knal. Dicht bij ons huis. Héél dicht bij ons huis. Het was een geweerschot, dat had hij meteen wel door. Toen hij de weg opreed en voor ons huis was, zag hij de boosdoener. Een jager liep over de weg in zuidelijke richting. Zeer waarschijnlijk had die het schot gelost. Hij liep daar overigens met lege handen, dus blijkbaar had hij zijn doel niet geraakt…
Net voordat Heiko de plaats Aneby inreed, stopte hij bij de waterval van Stalpet. Die was nagenoeg volledig bevroren en had zodoende de nodige aantrekkingskracht. Dan wil je maar een ding en dat is uitstappen, om het van dichterbij te bekijken. Het is een jaarlijks terugkerend iets, maar toch blijft het bijzonder. Met zijn mobieltje maakte hij een aantal mooie foto´s van dit natuurschoon. Achter het ijs stroomde het water trouwens gewoon verder. Het eerder rondspattende water, dat daarna was bevroren, had weer eens voor een mooi plaatje gezorgd. Dit keer zagen we er geen modellen in, of figuren. Misschien de volgende keer weer. Je kunt niet alles hebben en dat wil je soms wel…
Bij de afvalcontainers, achter de ICA werden een aantal “donaties” gedaan aan de verschillende bakken. De bak met karton zat overigens aardig vol. Misschien van de verpakkingen van de kerstcadeaus? Ondanks de kerstdagen waren de bakken van de glascontainer nog niet vol. Dat verbaasde ons dan weer een beetje. Meestal staat het er tegen deze tijd rondom de glascontainers helemaal vol met lege wijnflessen. Misschien na de jaarwisseling? Nadat de auto weer leeg was, reed hij door naar de zaak waar Husqvarna producten worden verkocht (foto is van internet hoor…). Daar haalde hij de geslepen kettingen op. Het bleken er maar liefst dertien stuks te zijn! De stompe kettingen waren bewaard in een plastic bak met veel olie erop, maar hoeveel het er precies waren wist Heiko niet.
Na het betalen van de gemaakte onkosten reed hij terug naar het centrum van het dorp. Supermarkt Coop Konsum was de volgende stop. Daar kon hij twee vliegen in een klap slaan. Allereerst een paar boodschapjes halen en tegelijkertijd bij de kassa/ het postagentschap, een pakje retour sturen naar Duab. Het bedrijf waar de elektrische snoeischaar was gekocht. Via de mail was er een retourbon gekomen en een dag later een verzendbon. Die eerste had Heiko bij het pakje ingedaan en de tweede op de ingepakte doos geplakt. De kosten voor de retourzending kwamen voor rekening van Duab. Een en ander is heel prettig geregeld en zeer klantvriendelijk. In de mail stond nog, dat men na ontvangst van het apparaat een nieuwe zou toesturen.
Ondertussen had ik onze website bijgewerkt en was ik daarna in de keuken aan de slag gegaan. Een beetje aan het rommelen geweest en toen ik dat genoeg vond pakte ik mijn eigen kookboek erbij. De vorige week had ik er even in zitten bladeren en kwam ik het recept van een appel-abrikoos-yoghurt-taart tegen. Dat zag er op het plaatje weer erg lekker uit en in mijn herinnering had ik die al eens een keer gemaakt. Maar hoe die smaakte? Dat moesten we proeven! En aangezien de rijstevlaai toch net op was… Dit keer maakte ik de taart met kleine stukjes gedroogde abrikozen. Die kwamen in het deeg, onder de appels.
Toen Heiko vanuit Aneby thuiskwam stond de taart net in de oven. Tot zijn grote spijt. Hij was ongeveer een uur te vroeg thuisgekomen, want de taart moest niet alleen nog gebakken worden, echter hierna ook nog afkoelen. Toen de taart uit de oven kwam deed ik, als kers op de taart, nog een laagje abrikozenjam over de warme taart. Op het moment dat alles afgekoeld was, was het alsof de taart geglazuurd was. Het leek allemaal goed… Maar zoals gezegd helaas, konden we nog niet proeven toen Heiko thuiskwam, omdat dit alles nog een uur aan tijd kostte. We namen zodoende een kop koffie en deden daar maar een stukje banketstaaf bij. Die had Heiko vorige week meegenomen vanuit Nederland. Even kort in de magnetron… Ook niet te versmaden!
Op zijn mobieltje zocht Heiko nog even de uitslagen op van de wereldkampioenschappen darten in Engeland. We wisten inmiddels, dat Raymond van Barneveld was uitgeschakeld. Een dag later werd bij hem trouwens Corona vastgesteld en moest hij sowieso naar huis. Ook de Nederlander Vincent van de Voort moest naar huis, omdat hij besmet was met het corona virus. Groot was onze verbazing, dat er bij de wedstrijd, die Michael van Gerwen zou moeten spelen “walkover” stond aangegeven: zijn tegenstander, een onbekende naam overigens, was door naar de volgende ronde. Wat bleek? Michael was eveneens positief getest en moest het toernooi ook verlaten. Jeetje! Drie “grote” Nederlandse darters naar huis gestuurd in verband met een positieve coronatest! Erg jammer. Vooral voor Michael, omdat hij van deze drie darters de meeste kansen had voor de wereldtitel.
Hij werd in het verleden al drie keer eerder wereldkampioen en wilde die titel uiteraard heel graag opnieuw veroveren. Corona maakte dat voor hem onmogelijk dit jaar. Flink balen, maar voor iedereen gelijke spelregels: corona is naar huis! Nu we het toch over het darten hebben: in de tweede week van februari krijgen we bezoek uit Assen. Onze vrienden Jan en Dietske komen dan langs en Jan neemt ongetwijfeld zijn dartpijlen mee. Begin dit jaar zouden ze ook komen, echter moest alles vanwege corona geannuleerd worden. Daarvoor had Heiko nog regelmatig gedart, om Jan, die wekelijks dart met zijn broer, enige tegenstand te kunnen bieden. Sindsdien heeft hij de pijlen niet meer in zijn handen gehad. Zo langzamerhand de hoogste tijd om dat weer op te pakken. Het mag natuurlijk geen “walkover” worden.
Heiko had vandaag geen zin in verven en daarmee bleef het verfblik bleef dicht en bleef de kwast in het water staan. In plaats daarvan reden we na de middag naar Gränna. Via Facebook had ik gezien, dat er een nieuwe tentoonstelling was in het Grenna museum. Hetzelfde museum, waar we in de zomer met neef Sietse waren geweest, voor de expositie over de reis van ballonvaarder Andrée. Die wilde samen met twee reisgenoten via een luchtballon de Noordpool bereiken en het gebied in kaart brengen. Een vlucht die de drie mannen uiteindelijk noodlottig is geworden. Dat vonden we toen zo´n indrukwekkende tentoonstelling, dat we nu deze vertoning met foto´s van een reis in 1893 naar Spitsbergen ook graag wilden zien.
Het zijn foto´s uit een album, dat in 2014 aan het Grenna Museum werd geschonken. Het album bevatte foto’s, welke gemaakt waren door de Engelse luitenant en fotograaf Herbert C. Chermside. Hij nam de foto’s in verband met de expeditie van landgenoot Benjamin Leigh Smith. Die ging in 1873 naar Spitsbergen. Dat was ook de plaats, waar Andrée op 11 juli 1897 vertrok. Het doel van de expeditie van Smith was onder meer het redden van de expeditie van AE. Nordenskiöld. Die bracht de winter door in Mosselbaai, in het noorden van Spitsbergen. Het fotoalbum is waarschijnlijk het enige dat bestaat. In deze tentoonstelling worden niet alleen de foto’s van Chermside getoond, maar eveneens het fotoalbum zelf.
We kochten een kaartje bij de balie en vroegen waar we deze foto´s konden vinden. De dame vertelde ons, dat die beneden in de kelder waren te zien. Oké, dan gaan we meteen naar beneden. De rest van de tentoonstelling was van Andrée en die hadden we al gezien. Onderaan de trap was een groot digitaal scherm, waar diverse foto´s voorbij kwamen. We zagen onder andere een aantal “ietwat” wazige foto´s van een grote zeilboot met daarop een paar mensen en wit besneeuwde bergen op de achtergrond. Tevens vele foto´s van ijsschotjes in de grote zee en dat was het wel zo ongeveer. Dat de plaatjes niet allemaal scherp waren is heel begrijpelijk. Denk aan de kwaliteit camera´s van die tijd. Alleen leken de opnames erg veel op elkaar en waren ze eigenlijk (voor ons) nietszeggend.
Best wel een beetje teleurgesteld liepen we bij dat scherm vandaan. Om niet binnen vijftien minuten weer buiten te staan, maakten we van de gelegenheid gebruik, om nog een keer de tentoonstelling van de poolexpeditie van ingenieur Andrée te bekijken. We vinden dat nog steeds ontzettend interessant en zagen vandaag zelfs nog weer nieuwe dingen. Nieuw was ook een groot digitaal informatiebord. Daar kon je diverse foto´s zien en zelfs aanklikken, waarbij informatieblokken tevoorschijn kwamen. Met wederom informatie. Deze informatie kon je zelfs vergroten, en was te zien op een beeldscherm aan de wand. Fantastisch! We pakten ook nog even de kans om van Heiko een ware “polarheld” te maken en hem met Andrée op de foto te zetten. Terwijl we even uitrustten op een bankje werd ik plotseling aangevallen door een ijsbeer… -kleedje…
Nadat ik uit de klauwen van dat dier was bevrijd, zochten we snel de uitgang op. We staken de weg over en liepen naar een loppis van het Rode Kruis. Eenmaal binnen werd ons via een geschreven briefje vriendelijk doch dringend verzocht om hoesjes over de schoenen te doen. Bij gebrek aan hoesjes in maat 46 stonden we ook daar snel weer buiten. We hadden besloten om naar huis terug te gaan. Maar niet voordat we in een gezellige konditorei nog een kopje koffie hadden genomen. Met een lekker broodje. Heiko een baguette met kaas en rauwkost en ik een bolletje met ham en kaas met rauwkost. Dat smaakte heel goed en hierna konden we met een gerust hart in de auto stappen. We zouden niet omvallen van honger…
Het was nog maar half vier, echter de schemering was al ingevallen op het moment, dat we de konditorei verlieten. Op zich niet eens zo verkeerd. Want toen we de terugreis een eindje langs de kustlijn van het grote meer het Vättern reden, werden we verrast door de vele kerstverlichting. Er stond in een tuin zelfs een verlichte tractor! Was het nog lichter geweest, hadden we dit niet zo goed kunnen zien. Qua verlichting spande het huis in Gripenberg toch wel weer opnieuw de kroon. Jemig zeg: wat maken die mensen er elk jaar veel werk van. De verlichting gaat tot aan het schuurtje! Mooi? Ach, het kan ook te veel zijn. Meer is niet altijd beter vind ik. Gezellig? Dat zeker!
