Gisteravond was de wekker niet gezet. Vorige week donderdag had Heiko zich ziekgemeld bij Kenth, vanwege zijn rug-heupklachten. Zaterdag belde Kenth hoe het met Heiko ging en ook zondag hadden ze nog even contact. Werken zat er nog niet in en daarmee hoefde de wekker vanochtend ons niet te wekken. Het is dan trouwens niet zo, dat we tot tien uur of langer in bed liggen hoor. Om half zeven (ikke) en maximaal om half acht (Heiko) zijn we in ieder geval beneden. In de ochtend beperkten we ons tot wat kleine dingetjes: een beetje schoonmaken, de was aan de kant maken, het eten voorbereiden, hout halen, kachel stoken, website updaten, foto’s sorteren, sociale contacten onderhouden, Wordfeud spelen, koffie drinken, enzovoort. Ook hadden we de appels, die we zondag van Norbert en Cecile hadden gekregen, samen geschild, gekookt en in de diepvries gemaakt. Het zijn lekkere zachte, zoete appels, die uitstekend geschikt zijn voor een appeltaart en voor het gerecht stamppot appels. Vier zakjes à circa 500 gram verdwenen in de diepvries. Kortom: de ochtend was ook nu zomaar voorbij!
Na de middag besloten we weer een klein rondje te lopen. De zon was erbij en dan heb je een heel mooi natuurlijk licht, om de herfst tafereeltjes vast te leggen met de digitale fotocamera. “En met de mobiele telefoon, hè Heiko?” Meteen nadat we ons huis achter ons lieten, draaiden we ons om en konden we het huis mooi fotograferen. Wij vonden het een heel mooi scherp plaatje, die vele verschillende kleuren in zich had. Ook de blauwe hemel met een paar tinten grijze wolken, maakte dat het een kostelijk tafereeltje was. We begonnen aan het rondje Hagen, via het huisje tegenover ons huis, maar deze keer de omgekeerde route. Normaal lopen we tegenover ons huis het pad omhoog. Nu liepen we eerst over de weg richting het zuiden, om dan de eerste de beste afslag naar rechts te nemen. Een zand/ gruspad, naar het dorpje Hultarödje. Op ongeveer 600 meter vanaf ons huis zagen we, op nagenoeg dezelfde plek waar we vorige week drie reetjes zagen, nu een ree! Oh, oh, oh, wat toch een aantrekkelijk dier.
We hadden nog maar net weer een klein stukje over de asfaltweg verder gelopen, toen buurman Erling ineens achter ons stopte. Meteen begon hij een praatje te maken. Hij was naar Tranås gereden om een emmer verf te halen, faluröd. Gisteren had hij ons trouwens nog gebeld. Er was iemand overleden en de nalatenschap, “dödsbo” in het Zweeds, werd middels een veiling (deels) verkocht. Daaronder viel ook een grote houtklover. Hij belde Heiko toen, om te vragen of wij er nog belang bij hadden. In dat geval zou Erling voor ons bieden. Tja, we hebben zelf vorig jaar een nieuwe gekocht… Jammer, want deze die geveild werd, was namelijk groter, sterker en sneller dan die van ons. Het is niet anders en uiteindelijk levert onze huidige klover ook geweldig werk! Je moet een keer tevreden zijn, toch? Na een paar minuten hoorden we de toezegging, dat ze ons snel zouden uitnodigen. De fles met Southern Comfort moest namelijk nodig een keer opengetrokken worden… Daarna reed hij weer verder: hij ging verven…
Wij vervolgden onze wandeling. Onderweg werd vele maken gestopt voor het maken van foto’s. Dieren kwamen we niet meer tegen, maar wel pootafdrukken. Wederom van opnieuw de koning van het bos, de eland. Ergens halverwege de wandeling kwamen we buurvrouw Maria tegen. Die stopte ook voor een praatje. Ze vertelde, dat ze naar hun koeien was geweest, om te controleren of ze nog in de wei stonden. Gisteren waren de koeien namelijk ontsnapt! Een fietser had een zevental koeien zien lopen op de asfaltweg die voor ons huis langsloopt. Die fietser had Johan en Kristina gewaarschuwd, een dorpje verderop, omdat hij wist dat die koeien hadden. Het waren echter niet hun koeien. Hij kon de fietser wel vertellen, dat ze waarschijnlijk van Roy en Maria waren.
Johan nam de waarschuwing naar Roy en Maria voor zijn rekening en zo vlogen die twee met hun auto (en een emmer voer) in de richting van de koeien. Die waren inmiddels een eindje richting Bordsjö gelopen. Gelukkig waren de zes dames en de stier te lokken met de meegebrachte brokken. Als in een optocht liepen ze achter Roy aan, terug naar het weiland. Maria reed er in de auto achteraan en filmde een stukje. Wat een prachtig mooi gezicht. In een heel rustig tempo volgden de koeien hun baas naar het groen grasveldje, ongeveer 5 kilometers verderop. De dames en de stier hadden er al een behoorlijke wandeling op zitten! In het weiland aangekomen zagen Roy en Maria, dat er een boom was omgewaaid, die precies over het schrikdraad was gevallen. De nieuwsgierige koeien liepen daar naar toe… En verder, over het draad en het weiland uit. Wát een avontuur!
Roy en Maria waren heel erg opgelucht, dat de koeien weer veilig terug waren. Verder spraken we nog even over het berichtje van buurvrouw Martina. Zij had gisterochtend, toen ze om ze uur ’s ochtends naar haar werk ging, een lynx gezien! Die lopen hier dus inderdaad rond. Maria vertelde, dat haar zoon Emil een dode jonge ree had zien liggen. Die was in zijn hals gebeten, zeer waarschijnlijk door die lynx. De jachthond van Emil had het dode dier opgespoord. We vroegen of het nu gevaarlijk was, om Ebba naar buiten te laten, maar dat dacht ze niet. Een huiskat is veel sneller dan een lynx. Eveneens kan een huiskat hoger en sneller in een boom klimmen dan een lynx. Die is groter en zwaarder en kan zodoende niet zo hoog en snel klimmen. Daar gokken we dan maar op…
Na dit gesprek vervolgden we onze wandeling voor de zoveelste keer. Nou, nou, nou, even een uurtje wandelen wordt op deze manier zomaar twee uurtjes onderweg… Fijn hoor, meteen even weer de nodige sociale contacten onderhouden. Het laatste stukje van de route is door het bos en daar was het een stuk donkerder en kouder. Gelukkig hadden we ons warm gekleed, alhoewel het voor het eerste gedeelte van de route, in de zon, te warm was. We kwamen uit bij het vakantiehuis Hagen van de dames uit Stockholm en liepen langzaamaan de berg af richting ons huis. Strava had alles geregistreerd en vertelde ons dat we 3,45 kilometers hadden gelopen en daarbij 1,06 uur daadwerkelijk hadden bewogen. We waren echter bijna twee uur onderweg geweest. Zonder koffie! Oh kee… Nog een paar foto´s…
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Na terugkomst koppelde Heiko de aanhanger achter de Volvo en reed de combinatie op de asfaltweg voor ons huis. Hij wilde de takken gaan opruimen, die de mannen onlangs in opdracht van E-On onder de loop van de stroomkabels hadden omgezaagd. De takken, althans de bladeren daarvan, waren inmiddels redelijk vergaan. Het zag er daarom in de berm vrij rommelig uit. Daar willen wij niet steeds tegen aankijken, als we door het raam in de kamer naar buiten kijken. We hebben sterk het vermoeden, dat de mannen niet meer terug zullen komen, om die afgezaagde takken weg te halen. Dan doen we het zelf! Twee aanhangers vol bracht Heiko naar boven. Hij legde alles bij de andere stapel takken die daar nog steeds ligt.
Op de terugweg van boven nam hij een aantal stukken boomstam mee. Die lagen daar maar te liggen, sinds men na de twee stormen een fors aantal bomen had omgezaagd. De “te korte” stukken boomstam, kunnen niet gebruikt worden voor het zagen van planken. Die bleven achter. Stukken van een of twee meter van de stammen van een dennenboom. Die stammen legde Heiko in de aanhanger op zijn weg terug en legde ze vervolgens in onze tuin bij de houtbewerkingsplaats neer. Misschien kan hij dat morgen in kortere stukken zagen en daarna kloven. Het is een redelijke stapel. Waarschijnlijk ligt daar wel een kuub brandhout. Dat kan beter in de kachel verdwijnen, dan dat het in het bos ligt te verrotten. Of niet soms?
