Nee, 2022 zoals in de titel staat, is geen lees- of typefout. Het jaarboek over 2022 heb ik namelijk nog niet gemaakt! Het maken van een Jaarboek vergt tijd. Tijd, die ik naar mijn eigen (bescheiden) mening niet heb gehad. Tijd, die voornamelijk zit in het sorteren van foto´s. In de map “Foto´s 2022” zitten maar liefst 10.649 beelden, in 21 mappen, waaronder ook nog eens 166 submappen. Die moeten allemaal bekeken worden! Map voor map, foto voor foto… Stél je voor, dat je een hoogte- of dieptepunt van dat jaar zou missen! Dat kan (volgens mijn normen) absoluut niet gebeuren hoor! Voor zover ik het nu echter kan overzien heb ik tweederde van de het aantal foto´s bekeken en hoef ik nog slechts een kleine 3.500 foto´s door te spitten. Op zoek naar alle foto´s die absoluut niet mogen ontbreken in het Jaarboek 2022.
Marcus Wandt is 42 jaar, geboren in de Zweedse plaats Mora en opgegroeid in Hammarö, Värmland. Hij woont nu in Linköping met zijn vrouw en kinderen. Waarom ik hem hier noem? Wat er zo bijzonder is aan deze Zweed? Je ziet het al aan zijn kleding: hij werd in november 2022 geselecteerd uit ruim 22.500 (!) kandidaten, voor een nieuwe Europese astronautengroep van in totaal 17 gelukkigen! Wandt is een getrainde gevechtspiloot, in zowel Zweden als de VS. Als Marcus Wandt geen astronaut is, werkt hij als hoofdtestpiloot bij Saab, ook in Linköping. Op 18 januari 2024 reisde Marcus naar het internationale ruimtestation, als lid van de missie Axiom Mission 3, Ax-3. Het is het Amerikaanse ruimtevaartbedrijf Axiom Space dat de reis regelt, via een samenwerking met de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA, het ruimtevaartbedrijf SpaceX en de European Space Agency ESA.
Alper Gezeravci uit Turkije, Walter Villadei uit Italië
en Michael Lopez-Alegria uit Spanje.
In 2023 werd Marcus Wandt in recordtempo opgeleid, om de eisen en certificeringen te behalen die zijn andere Europese astronautencollega’s ontvangen tijdens hun reguliere training. Die opleiding duurt doorgaans twee jaar. De Ax-3-bemanning werd naar het internationale ruimtestation gestuurd vanaf het NASA’s Kennedy Space Center in Florida. Wandt zal de eerste twee weken aan een Zweeds onderzoek werken. Daarnaast zal hij, samen met zijn collega-astronauten, deelnemen aan ongeveer twintig internationale experimenten op het gebied van gewichtloosheid.
Een van de twee Zweedse projecten die door Wandt worden uitgevoerd gaat over stamcelonderzoek. Stamcellen zijn eerder met sonderingsraketten de ruimte ingestuurd en blootgesteld aan een paar minuten microzwaartekracht. Er is aangetoond, dat stamcellen een groter vermogen krijgen om zich te delen en zich te ontwikkelen tot volwassen cellen, dan onder normale omstandigheden hier op aarde. Het doel is om te begrijpen hoe de invloed van microzwaartekracht op stamcellen kan bijdragen aan het gebruik ervan voor medische doeleinden. Dan het project “Orbital Architecture”: hierin wil men onderzoeken hoe de fysieke en mentale gezondheid van mensen wordt beïnvloed, door langdurig verblijf in krappe ruimtes. Ze zullen de stress, cognitieve prestaties (onder meer geheugen, intelligentie, taal en concentratie), hartactiviteit en bewegingen van Marcus Wandt analyseren.
De onderzoeksresultaten kunnen niet alleen bijdragen aan een betere leefomgeving voor toekomstige astronauten, maar kunnen ook worden overgedragen naar extreme omgevingen op aarde. Denk hierbij op onderzeeërs, arctische onderzoeksstations en offshore-platforms. Door te begrijpen hoe gewichtloosheid het lichaam beïnvloedt, kan men medische oplossingen op aarde vinden. Bijvoorbeeld manieren om osteoporose tegen te gaan en meer te leren over de veroudering van het lichaam. Het is goed, dat men deze experimenten kan doen als ze de ruimte in gaan, want het zou minder gepast zijn om mensen op aarde aan dezelfde behandeling te onderwerpen. Toch stiekem een beetje trots op deze Zweed…
Zou hij vanuit het heelal kunnen zien, hoe dooi het hier zo langzamerhand wordt?
Wij zien het van dichtbij heel goed!
De bomen in ons bosje langs de weg vanaf Bordsjö
staan inmiddels met de voeten in het water. In veel water. Het is een groot moeras nu!
Het vriest ´s nachts af en toe nog een paar graden,
terwijl het overdag juist een paar graden boven nul is.
Met af en toe het zonnetje erbij gaat het dooien met een redelijke snelheid.
“Opgestaan, plaats vergaan…”
Heiko en Ebba strijden soms om plaats te kunnen nemen op de schommelstoel. Sinds de kerstboom er weer uit is staat deze stoel weer beneden. Heiko vindt het fantastisch om op te zitten.
Gisteren was het een heel grappig gezicht. Heiko zat op de stoel en Ebba ging aan zijn voeten liggen. Ze wilde geaaid worden. Dat gebeurde dan ook. Maar zodra Heiko ging staan om naar de keuken te lopen, sprong Ebba op de stoel, krulde zich lekker op en ging daar slapen. Heiko kon een andere stoel pakken als hij wilde gaan zitten. Een duidelijk voorbeeld van “Opgestaan, plaats vergaan”! Ondanks deze actie van Ebba vinden we haar nog steeds erg lief hoor. Ze is dagelijks nog steeds veel tijd binnen. Die winter duurt voor haar veel te lang. Ze kan nu namelijk niet op muizen jagen vanwege de sneeuw. Uit pure verveling gaat ze dan maar slapen. Onder andere op de schommelstoel. Wat haar betreft mag die sneeuw snel verdwijnen. Dat gebeurt op dit moment ook wel trouwens, maar we vertellen haar maar niet, dat er voor volgende week nieuwe sneeuw wordt voorspeld…
Aan de hand van deze drie foto´s is duidelijk te zien, dat de sneeuw elke dag een beetje verder verdwijnt. Dit is het paadje van de achterdeur naar de carport, die Heiko de hele tijd consequent vrij heeft gehouden, zodat we veilig naar de auto kunnen lopen en terug. Op dit moment is de sneeuwschuiver (Heiko) werkeloos. Dat zal waarschijnlijk niet zo heel lang meer duren. De sneeuwschuiver (grasmaaier) blijft nog even paraat staan. Misschien dat die binnenkort toch nog weer nodig is.
Wát een geweldige service van Parkside! In verband met de verstopping van onze riolering hadden we in 2021 een eigen ontstoppingsapparaat gekocht. Bij de Lidl in Tranås. Van het merk Parkside, waar ze ondertussen al veel meer soorten gereedschap van verkopen. Niet duur en wel goed. Toen Heiko dat apparaat begin dit jaar weer wilde gebruiken, knapte de veer af, toen hij die in de afvoerbuis had ingevoerd en weer terug wilde trekken. Met behulp van een tang kreeg hij die vijf meter lange veer er wel weer uit, alleen kon het apparaat niet langer gebruikt worden. Een paar blogs terug schreven we al, dat we een nieuw apparaat hebben gekocht. Deze keer bij de Lidl in Eksjö. Toen Heiko het oude apparaat weg wilde gooien, zag hij dat je de veer helemaal aan het einde los kon schroeven. Het leek erop, dat je die zou kunnen vervangen. Daarop zocht hij een serviceafdeling van Parkside op, waar hij de vraag stelde of en waar hij een nieuwe veer kon kopen. Nadat er een paar foto´s en een aankoopnota waren verstuurd werden we deze week verrast met een grote doos die via PostNord werd bezorgd. Er zat een nieuwe rioolontstopper in! Als dát geen uitstekende service is! Geweldig hoor. Daar hadden we totaal niet op gerekend. Het apparaat was immers al twee jaar oud. Het enige wat we vroegen was een nieuwe veer en we krijgen een nieuwe machine! Super hoor! “Dankjewel, Parkside!”
Vorig jaar bakte ik regelmatig rozijnenbollen. Meestal zorgde ik steeds voor een beetje voorraad in de diepvries. Nu was het alweer een behoorlijke tijd geleden en ze werden deze week ineens door ons gemist. Soms wil je wel eens iets anders dan een “gewoon” plakje brood. Zodoende stond ik dinsdag in de keuken deeg te maken voor een bakplaat vol rozijnenbollen. Het deeg rees weer fantastisch boven de radiator in de keuken en de bollen werden dan ook zeer luchtig. Omdat Heiko graag grote bollen heeft, kon ik slechts dertien stuks uit het deeg halen. De meesten gingen in de diepvries, echter een paar hebben we meteen, lekker warm, opgegeten! De smaak was ook als vanouds en zo hebben we onszelf weer eens getrakteerd op een lekker broodje. Zoute boter van het merk Lätta erop en een plakje jong belegen kaas. Hmmm… Smullen!
Een paar dagen geleden gaf ik aan, dat we de deurmat van het stookhok misten. Ergens op het besneeuwde grasveld zou die moeten liggen. Nu de sneeuw voor een deel is gesmolten, zagen we opeens achter de “zit-boom-bank” een zwart randje. “Hé! Dat is onze deurmat!” Yes! Gevonden! Een paar dagen later kon die onder de sneeuw vandaan getrokken worden. We hingen hem over een balk van de carport om hem te laten drogen, waarna die werd teruggelegd. Op zijn plaats bij de achterdeur in het stookhok. Mooi! Mysterie weer opgelost!
Als je op Instagram kijkt, kom je van alles tegen aan filmpjes. Onder andere over lekker eten. Alleen daarom kijk ik er graag op. Ik zag bijvoorbeeld iets voorbijkomen over wraps. En dan specifiek over de vulling daarvan. Dat zag er zo lekker uit, dat ik dat recept overnam en in de afgelopen week eens uitprobeerde. Gehakt rullen, met daardoorheen een ui, paprika en uiteraard voldoende kruiden, tacokruiden in dit geval. Die inhoud werd in een dubbelgevouwen wrap gedaan, verdeeld over drie wraps. Daarna kwam er geraspte kaas over en tenslotte kwamen ze kort in de oven op 200 graden. De drie gevulde wraps had ik in een ronde taartvorm gedaan, zodat ze rechtop bleven staan toen ze in de oven moesten. Een handige tip van het filmpje op Instagram! Het resultaat? Een smakelijke maaltijd.
Boven, voor het raam bij het balkon, hangt al een aantal jaren een kerstcactus. Zolang je die wekelijks een beetje water geeft en verder lekker met rust laat, doet die het hartstikke goed. Omdat we dat zo´n leuk plantje vonden, kochten we er vorig jaar een kleintje bij. Die staat voor het kamerraam. Eerder schreven we al dat er veel knoppen aan zaten. Deze week heeft deze plant besloten om mooi te gaan bloeien! Nu staat die dus in volle bloei. Genieten! De beide plantjes bloeien niet tegelijkertijd. Die boven hangt bloeide in december. Is dit plantje in de kamer nu een “laatbloeier”?
Onverwacht bezoek! Aan het eind van de ochtend was in het stookhok bezig om de kachel te voeren met een paar blokken hout. Toen werd er op de achterdeur geklopt. Ik schrok ervan, want wie staat daar nu ineens onaangekondigd voor de deur? Ik keek op en zag door het raam bezoek uit Nederland voor de deur staan. Nu ja zeg! Wát een verrassing! Ons werd verzocht om geen naam of foto te plaatsen en dat respecteren we uiteraard! We kunnen wel noemen, dat we elkaar al jaren kennen en dat we goede vrienden zijn. Zweden is bij onze bezoeker/ bezoekster redelijk bekend en omdat het al een paar jaar geleden was, dat dit land was bezocht, werden met name de wandelingen in de oneindige Zweedse bossen enorm gemist. Daarom werd besloten om een paar weekjes naar hier te komen. Voor de eerste week was een huisje gehuurd in Vetlanda en omdat dat redelijk bij ons in de buurt is, werden wij met een bezoekje vereerd! Geweldig leuk! We konden weer even bijkletsen onder het genot van een kopje koffie.
Nadat Heiko thuis was gekomen met een volle aanhanger hout werd ook hij bijgepraat. Daarna aten we samen een… Zelfgebakken rozijnenbolletje! Daarna ging ons bezoek even een uurtje, anderhalf aan de wandel in het bos voor, naast en achter Hagen, om vervolgens weer hier te komen en samen met ons thee te drinken. Het merendeel van de tijd van de vakantie zou besteed gaan worden aan wandelen door de bossen, buiten de wandelpaden. Op zoek naar sporen. In Nederland wordt namelijk een cursus over het vinden en onderscheiden van sporen (onder andere pootafdrukken en uitwerpselen) van wilde dieren gevolgd. In het bos tegenover ons kon dan ook van alles gevonden en gefotografeerd worden. Dat was onder andere een deel van een opdracht voor de studie. Rond vier uur werd de reis naar Vetlanda weer opgepakt, om de spontane vakantie te vervolgen. Erg leuk dat hij/ zij langs is geweest. “Tot ziens! Bedankt voor de lekkere stroopwafels en drop en nog een heel fijn verblijf in Zweden gewenst!”
Het gaat in deze blog wel vaak over eten realiseer ik me nu. Tja… Het is nu eenmaal een favoriete bezigheid van ons. Ik maak het en Heiko eet het, samen met mij, heel graag op. We hadden het er de vorige keer al over, dat het eten ons lekker bezighoudt! Op enig moment wilde ik wel weer eens casselerrib eten. Dat stukje vlees eten wij met eigenlijk wel met regelmaat. Gewoon gebraden in de koekenpan met aardappels en groente of in stukjes gesneden door een pasta, vaak door de bami. Voor de broodnodige variatie zocht ik er deze keer een nieuw recept bij. Gelukkig heeft Google veel te bieden!
En ovenschotel werd gemaakt! De casselerrib werd in dit geval in vele dunne plakjes gesneden en in een bakvorm voor in de oven gelegd, dakpansgewijs. Op het vlees werd een gefruit uitje met eveneens twee gefruite appels, in dunne plakjes, gelegd. Daarna kwam er een sausje over dat gemaakt was van crème fraîche, slagroom en kruiden. Tenslotte werd het afgedekt met geraspte kaas. Ongeveer vijfentwintig minuutjes in de oven en gaar. “Aan tafel!” Het was echt verrukkelijk! Het vlees was in de oven gegaard en de kaas gesmolten. De casselerrib-schotel werd geserveerd met rijst en boontjes (uit eigen tuin). We moesten ons inhouden om er niet te veel van te eten…
“Alone”! Dat is een Amerikaanse serie, die we een paar weken lang nagenoeg dagelijks ´s avonds bekeken. Heiko had het al vaker gezien, eerdere seizoenen, maar het kon mij niet zo bekoren. Tot ik een gedeelte van de laatste aflevering van een vorig seizoen zag. Toen was ik om! In het zesde seizoen van de populaire survivalserie “Alone” moest een nieuwe groep dappere deelnemers tot het uiterste gaan, terwijl ze hun indrukwekkende overlevingsvaardigheden aanboorden in een gevecht, om als laatste over te blijven en de geldprijs van 500.000 Amerikaanse dollars te winnen. De tien personen (zeven mannen en drie vrouwen) moesten met elkaar concurreren, ijskoude temperaturen doorstaan, voor voldoende en juist voedsel zorgen en het opnemen tegen wilde dieren, in een poging om zo lang mogelijk daar te verblijven. Geen cameraploegen. Geen gimmicks. Met slechts tien (!) overlevingsitems per persoon en voldoende camera-uitrusting om hun ervaringen zelf te documenteren, was dit het zwaarste seizoen tot nu toe van de serie.
Deze zesde serie uit 2019 vond plaats langs de oostelijke arm van de Great Slave Lake, het Groot Slavenmeer.
In de Northwest Territories van Canada.
Ongeveer 400 kilometer ten zuiden van de poolcirkel en ongeveer 120 kilometer ten zuiden van de arctische boomgrens.
Het was de meest gewaagde test van het uithoudingsvermogen die ooit is geprobeerd.
Tien mensen betraden de wildernis met alleen datgene wat in een kleine rugzak past.
Ze waren helemaal alleen op ruw, meedogenloos terrein. Met één enkele missie: zo lang mogelijk in leven blijven.
Om verschillende redenen vielen er mensen af: * Een man verstapte zich al op de eerste dag op natte, gladde stenen en verdraaide zijn knie. * Een andere man had iets verkeerds gegeten en werd ernstig ziek. * Weer een andere kreeg verschrikkelijk heimwee naar zijn vrouw en kinderen. * De vierde lukte het niet om voldoende eten te vinden en moest het opgeven vanwege de honger. * Een vijfde moest met spoed afhaken nadat zijn zelfgebouwde hut in de brand vloog en hij alles in een keer kwijt was. Ook werden er twee deelnemers door een medisch team “afgekeurd”. Ze waren té veel vermagert om door te mogen gaan. Ze hadden meer van 25% van hun eigen lichaamsgewicht verloren en dat was gevaarlijk voor de organen. De uiteindelijke winnaar werd Jordan Jonas. Een echter “survivalist”. Prachtig om te zien hoe die man zich daar redde, onder barre omstandigheden. Het meest indrukwekkende vonden wij, dat hij met slechts één pijl (hij had een pijl en boog meegenomen om wild te schieten) een eland doodde. Onvoorstelbaar! In totaal bleef hij 77 dagen (!) volledig geïsoleerd in de wildernis, waarmee hij de laatste deelnemer was. Hij werd door een helikopter met het medisch team en zijn vrouw opgehaald. Een super prestatie.
Maandag begon Heiko bij de buurman met het omzagen van de bomen langs de greppel, zoals eerder met Jörgen was besproken. Diverse grotere en kleinere “onkruid-bomen” werden neergelegd met behulp van de kettingzaag. Bij deze actie merkte Heiko op, dat de kettingen goed geslepen waren op de nieuwe slijpmachine. De ketting vrat zich moeiteloos een weg door het harde hout. Super! Telkens als er een boom horizontaal lag werden meteen de vele takken van de stam gescheiden. De zijtakken van enig formaat werden in lange lengtes op een stapel gelegd. De meest dunne uiteinden kwamen op een “takkenbos” stapel. Die worden later verbrand. Als alles was opgeruimd werd de volgende boom aangepakt. Aanhanger na aanhanger werd volgepakt met takken en dikke blokken stam, totdat de maximale belasting was bereikt. Daarna werd de aanhanger 500 meter verderop in onze tuin weer geleegd. Na vier dagen noeste arbeid is hij nog niet op de helft van deze klus. “Mycket ved” oftewel” veel brandhout”!
De buurman vond dat er te veel bomen langs zijn perceel stonden. Ze gaven hem het gevoel, dat hij opgesloten zat. Hij wilde uit kunnen kijken en om die reden zoveel mogelijk bomen kwijt. Nou, dat hoef je maar een keer tegen Heiko te zeggen! Hij vindt het erg leuk werk en doet het met veel plezier. Dat het vervolgens ook nog eens een flinke stapel brandhout oplevert is gigantisch meegenomen! Vier dagen was hij deze week actief bij de buurman en de eerst 7,5 kuub ligt inmiddels bij ons achter het huis. Dat moet nu verder verwerkt worden: in kortere stukken gezaagd, althans de takken, en de dikke stukken stam moeten gekloofd worden. Er gaan vele uurtjes vrije tijd in zitten, echter vindt Heiko dat totaal niet erg. Het is voor hem een heerlijke bezigheid in de buitenlucht en het levert ons gratis energie op voor de winter van 2025-2026.
