Slideshow – Wandeling in de regen

De ochtend begon goed: we kregen bericht van de Nationale Grote Clubactie. Die hadden onze betaling (van de loten die we van kleinzoon Jelte hadden gekocht) verwerkt en stuurden ons nu twee lotnummers. Nu zagen we pas, wat de prijzen eigenlijk waren. Die zijn beslist niet mis! De hoofdprijs is maar liefst een bedrag van €.100.000,-! De tweede prijs een auto en de derde prijs een cheque van €.10.000 voor een nieuwe keuken. Daarnaast zijn er nog ruim 350.000 (!) andere prijzen. Dat is toch onvoorstelbaar? Wat geweldig, dat de club zoveel sponsoren heeft. En de prijs? De trekking is op 6 december aanstaande. Nee, we gaan er niet vanuit dat we in de prijzen zitten. Daarvoor hebben we de loten niet gekocht. We steunen de club CSV Onstwedde van kleinzoon Jelte. En we zijn sowieso vaak ongelukkig in het spel, maar wel gelukkig in de liefde…

Op deze ochtend was het buiten donker in de lucht. Toen de zon ook nog eens even tegen de wolken scheen werden ze helemaal donker. Gewoon dreigend! “Nog even en ik laat ongelofelijk veel water vallen!”-dreigend. Toch bleef het op dat moment wel droog. De weerdeskundigen hadden geen regen voorspeld voor vandaag trouwens. Nou weten we allemaal, dat die dames en heren het ook niet altijd bij het goede eind hebben. Want wind zou er ook nagenoeg niet zijn, maar dat was wel even anders… Het ging soms best flink te keer. De hoge berken van de buurman zwiepten erg ver heen en weer!

Toch werd het weer aan het einde van de ochtend eigenlijk gewoon aangenaam! De wind was iets gaan liggen en de wolken waren uiteen geblazen. Daardoor kreeg de zon meer en meer de ruimte om er tussendoor te schijnen. Toen we dat eenmaal in de gaten kregen, hoefden we elkaar alleen maar aan te kijken en niets meer te zeggen: we zouden vanmiddag een wandeling maken! Heel aantrekkelijk met dit weer! We besloten al snel, dat het “het rondje Ödarp” zou worden. Dat is bij ons rechtsaf richting Tranås en dan de eerste weg links, om achter het huis in het centrum (!) van Ödarp de bossen in te gaan. Een wandeling van ongeveer een uurtje. We troffen enkele voorbereidingen, zoals het opladen van de fotocamera en mobiele telefoon. Foto´s zouden er wel gemaakt worden! Dat deed ik ook nog even toen ik boven was. Vanuit het doucheraampje zag ik, dat de zon weer tevoorschijn was gekomen en scheen op de sterk verkleurde bladeren van de bomen naast onze oprit. Toen was het meteen “klik, klik, klik…”

Om me al helemaal in te leven liep ik voor de lunch nog de tuin in. Heel rustig even alles weer eens goed bekijken. Zo liep ik ook over het paadje achter de vijver en beekje. Op dat paadje zag ik ineens wel heel veel paddenstoelen staan! Ik overdrijf niet, als ik zeg dat het om honderden ging. Hele kleintjes, wel in diverse groottes, maar hoger dan een paar centimeter kwamen ze niet. Het gaat hier om de Grote bloedsteelmycena. Ze komen heel veel voor en zijn daardoor zeer algemeen. De paddenstoelen zijn klokvormig, hebben een roodbruine hoed en de rand is iets gekarteld. Groeit in groepjes, zei het internet. Daar hebben ze volledig gelijk aan: dit is een grote groep bloedsteelmycena´s.

Ik vervolgde mijn route(-tje) over het paadje achter het beekje, om vervolgens tegen het, door ons gepote, kastanjeboompje (verkregen van Geert en Froukje uit Kolham) aan te komen. Nou, die bladeren hebben het herfstgevoel helemaal begrepen hoor: hoe mooi zijn ze geworden? Zouden die bladeren langer blijven zitten dan die van de andere bomen? Ze leken me nog vrij “vast” aan het stammetje te zitten. Voor mij hoeven ze nog niet te vallen. Ze brengen kleur achter het vijvertje!

Dit in tegenstelling tot het struikje bij de carport (waarvan ik de naam niet kan onthouden…). Hoewel die ontzettend mooie bladeren kreeg is hij nu nagenoeg leeg! De eerste foto werd genomen op 4 oktober en de tweede vandaag, de 9e. In vijf dagen tijd (!) is hij van een volle struik veranderd in een kaal exemplaar. Bijna kale struik, want er zitten nog een tiental blaadjes her en der. Dat de laatste bladeren eveneens vallen zal een kwestie van een paar dagen zijn. Wat gaat het allemaal snel. Vind je niet?

Zoals gezegd gingen we na de middag aan de wandel. Omdat gisteren hier de elandjacht is begonnen, “bewapenden” wij ons met een reflecterende jas, respectievelijk een dito hesje. En een paraplu werd meegenomen, want of we het droog zouden houden was nog maar zeer de vraag. Zo had men geen regen voorspeld, maar de donkere wolken brachten ons toch aan het twijfelen. Meteen bij de achterdeur zette Heiko de app Strava aan en daarna liepen we de oprit af richting Tranås. Een klein stukje over de asfaltweg nummer 1047, om dan de eerste de beste laan naar links te nemen. Die laan heeft vorig jaar een naam gekregen en heet nu Ödarpvägen, oftewel de Ödarpsweg. Daar staat één huis aan en dat staat al bijna een jaar leeg. Via de beide zussen uit Stockholm hadden we een keer gehoord, dat hun vader daar was geboren en dat dát huis het begin van Ödarp was.

Om de Ödarpvägen op te kunnen lopen moesten we het grote ijzeren hek openen. Er loopt namelijk een kudde koeien op dat stuk grond. Dat was duidelijk te zien aan de lange laan. Precies in het midden hadden de koeien hun pad gemaakt: vol met hoevenafdrukken. Toen we bij het huisje aankwamen zagen we de kudde staan, gedeeltelijk midden op het pad. Wat we ook zagen waren donkere wolken en een tel later voelden we de regendruppels al. Gelukkig stond er een grote boom bij het huis waar we onder konden schuilen. Én gelukkig had ik een jas met een capuchon en had Heiko zijn paraplu. Wat kon er gebeuren? Helemaal niets! Nadat de dikste druppen voorbij waren liepen we verder.

De koeien keken ons erg nieuwsgierig aan en gingen aan de kant, op het moment dat we het pad wilden vervolgen. Een enkeling bleek nieuwsgierig naar ons te zijn en wachtte behoorlijk lang met het opzij stappen. “Wil je een praatje maken of een aai over de bol? Prima! Doen we!” Aan de andere kant van het gebied was opnieuw een groot ijzeren hek dat we moesten openen, om de zandweg te kunnen vervolgen. We kwamen bij de kruising waar we, althans ik, altijd rechtsaf gaan. Tot vandaag! Op diezelfde kruising kun je namelijk ook rechtdoor. Die weg had Heiko een keer genomen, toen hij samen met dochter Daniëlle en schoonzoon Peter een stuk had gewandeld. Hij wist zodoende waar we langs zouden komen en waar we uiteindelijk uit kwamen. Ik wilde ook wel eens iets nieuws ontdekken en we besloten daarom om toch maar rechtdoor te gaan. Spannend!

Het werd een mooie route met veel fotomomenten… Het pad werd trouwens op enig moment “een lus”. Dat is waarschijnlijk ooit eens gebruikt voor groot materiaal en vrachtverkeer, tijdens en na het kappen van bomen in deze omgeving. Er waren op meerdere plaatsen duidelijk sporen zichtbaar, waar de harvester (bomenkapmachine) door was gekomen. Dat hout moest daarna weg en via de lus in de weg konden de machines draaien. Zelf denk ik, dat het al een poosje is geleden, dat het werd gebruikt, want op de weg in de lus groeide alweer gras. De route die wij volgden was aangenaam verrassend. We gingen zelfs nog even van het padje af, omdat wij dachten dicht bij de nieuwe weg (naast Hagen) te zijn. Je weet wel, tegenover ons huis en dan naar rechts. We hadden het mis, maar wel even een leuk “uitstapje” gehad.

Tot ongeveer op de helft van de route hadden we, niet al te vrolijke wolken in de lucht hangen, maar plotseling scheen de zon de strijd om door te breken te hebben gewonnen: ze straalde van haar overwinning! Dat maakte ons ook meteen vrolijker. De weg eindigde bij een huis, een vakantiehuis, diep in de bossen. Er was niemand thuis. Heiko wist van die eerdere wandeling nog, dat we door hun tuin heen moesten lopen, om aan de andere kant het zandpad te kunnen vervolgen. Oké, dan doen we dat. En inderdaad: aan de andere kant vonden we opnieuw een pad. Het was wel even zoeken, omdat het paadje de laatste tijd niet gebruikt was en er nu flink overwoekerd bij lag. We gebruikten even onze digitale kaart en na een paar honderd meter vonden we een begaanbaar pad en konden we onze wandeling vervolgen. Een paar keer moesten we het draad van een schrikdraadomheining weghalen om verder te kunnen. We zagen onderweg dan ook diverse koeien en moesten goed uitkijken waar we onze voeten plaatsten. De vlaaien lagen overal!

We kwamen uiteindelijk uit bij een boerderij. En op het land, precies bij het hek naar de laan die wij moesten hebben, stond een grote kudde met verschillende rassen koeien. We namen even de tijd om van ze te genieten. Aaien konden we deze niet. Als eentje een beetje bang was geworden, omdat we te dichtbij kwamen, rende die weg en nam direct de rest van zijn vriendinnen ook mee! Geweldige dieren. Toen we uiteindelijk probeerden om het hek te openen, zodat we van het land konden, kwamen ze echter enthousiast naar ons toe. Sommigen op een drafje. Ze dachten dat ze eruit mochten… Oh, wat sneu, dat we toen het hek weer moesten sluiten… “Geen negatieve gedachten graag, Joke, want ze hadden een schitterend stuk land, waar ze “woonden”!”

Zo snel als de wolken verdwenen waren, zo snel kwamen ze ook weer terug! Onze wandeling werd daarom voor ons toen ineens, laten we zeggen een uitdaging: zouden we droog thuiskomen? We liepen op de weg, zandpad van Hultarödje. Daar waar de bomenkap ooit begonnen was. Het was bekend terrein, waardoor we met het lopen een versnelling hoger konden gaan. Niet lang. Zouden we het pad vervolgen moesten we rekenen op nog een uur lopen. En dat terwijl we de eerste druppen al voelden en hoorden vallen. We besloten door het bos terug te gaan, via Hagen. Dat pad is wel uitkijken geblazen, want zo heb je keien onder de voeten, zo boomstronken, dan weer takken of gras: denk aan de enkels!

Ongeveer een kwartiertje later stonden we bij de schuur van Hagen. We zagen Anna daar lopen: ze was er dit weekend! We spraken een poosje met elkaar, waarbij zij ons de grote schuur van binnen liet zien. Haar vader was een verzamelaar geweest van onder andere raamkozijnen en dakpannen. Een deel van zijn “collectie” stond daar. Schitterend! Ze vertelde, dat ze nu alleen eigenaar was van het huis van haar ouders. Haar zus vond het niet leuk meer om hier te komen en daarom was die uitgekocht. Na dit prettig gesprekje was het nog ongeveer een kwartiertje lopen: we liepen ons eigen erf weer op. Een prachtige wandeling, die een uur zou duren, maar uiteindelijk bijna twee was geworden. Mede door het weer, omdat we soms moesten schuilen. En vanwege het maken van foto´s…

er zijn geen afbeeldingen gevonden