Gisteren keken we op de apps van Yr en Klart op onze mobiele telefoons, naar de weersverwachting voor de komende week. De afgelopen dagen waren de temperaturen weer een beetje gestegen en zelfs voorzichtig boven nul geweest. Dat resulteerde toen zelfs in een beetje regen. De sneeuw die er nog lag, was daardoor geslonken naar een dunner pakket. Mijn inschatting was, dat er nog ongeveer vijf centimeter lag. Het was in ieder geval nog overal mooi wit. Al waren de takken van de bomen ondertussen wel alweer sneeuwvrij! De apps leerden ons eveneens, dat het die middag opnieuw zou gaan sneeuwen. Het zou de hele namiddag, avond en nacht blijven doorgaan. In totaal werd er ongeveer 20 centimeter sneeuw voorspeld. De moeite waard! De temperaturen zouden van -1 in de loop van de week opnieuw dalen naar -10 en -12!
Twee dagen daarvoor hadden we een hele leuke wandeling gemaakt. Van bijna vier kilometer.
Het was hetzelfde rondje, dat Heiko een paar dagen daarvoor had gelopen.
Bij de weg langs, voorbij de afslag Västorp en dan bij de berg (waar de twee elanden ooit stonden) omhoog.
Het gevoel nadien was zo goed, dat we besloten om weer op pad te gaan. Immers, als er inderdaad 20 centimeter verse sneeuw valt, zou lopen door de bospaden een stuk moeilijker worden. Zo niet onmogelijk…
Overigens ging de wandeling van twee dagen daarvoor boven verwachtingen goed. Dan heb ik het over mijn conditie.
Het stappen door sneeuw kost sowieso meer energie en er zat ook nog eens een behoorlijke klim in. Toch was ik, eenmaal boven, niet buiten adem! Een rustpauze hoefde niet ingelast te worden! Een geweldige overwinning en supergoed gevoel!
We overlegden over de te lopen route, waarbij Heiko de “eland-skelet-route” voorstelde. Daarmee weten we beiden meteen welke route ermee bedoeld wordt. Dat is een mooie, rustige boswandeling, waar we wel eerst even met de auto naar het beginpunt moeten rijden. Een ritje van vijf minuten. Omdat het uiteraard wel fris was in het bos trokken we warme kleding aan. Beiden kozen we dit keer voor een skibroek, zodat de benen in ieder geval warm zouden blijven. Heiko had na de vorige wandeling een beetje last van zijn rug gekregen en hij vermoedt zelf, dat het door optrekkende kou is gekomen. Toen liep hij met minus vijf graden gewoon in een spijkerbroek. Je lichaam koelt, als je buiten door de sneeuw loopt, langzaamaan af. Dat heb je niet door. Totdat je weer in huis komt. Dan verneem je pas hoe koud je bent. Om herhaling daarvan te voorkomen trokken we extra kleding aan. Thermo-ondergoed is ook altijd heerlijk om aan te trekken met deze weersomstandigheden. Het deed Heiko herinneren aan zijn werkzame periode bij Örtengren, waar ze in de eerste drie maanden van het jaar altijd de fruitbomen mochten snoeien. Vaak in de sneeuw en terwijl het vroor. Dan had hij ook altijd zijn thermo-ondergoed aan.
Om een stevige grip te hebben op de besneeuwde paden, deden we de rubbers met spikes weer onder de schoenen. Goed voorbereid gingen we de deur uit. Heiko had zijn gele werkjas met reflecterende strepen aangetrokken. Die jas is niet alleen lekker warm, maar valt ook op in het bos. Stel je voor dat er die middag jagers in die omgeving actief zouden zijn en ons per ongeluk aan zouden zien voor wild! De laatste keer dat we dat rondje liepen hoorden we vlakbij namelijk vele geweerschoten. Er werd op dat moment waarschijnlijk ergens door jagers geoefend, gezien de hoeveelheid schoten. Als men jaagt schiet men een of twee keer en dan hebben ze hun prooi wel te pakken. Om het hoofd te beschermen tegen kou had ik de onlangs gekochte oorwarmers opgezet. Ik vind een muts op het hoofd maar niets. Dat irriteert mij op den duur. De oorwarmers bevallen me uitstekend. Heiko had wel een lekkere warme gebreide muts op. Beiden hadden we handschoenen aangedaan. Ik had mijn kofjes aan, zodat ik mijn vingertoppen kon gebruiken om de fotocamera mee te kunnen bedienen.
De zon was er die middag spaarzaam bij. Korte momenten liet hij zich zien en dat leverde mooie plaatjes op. Voor de rest was het bewolkt, maar niet echt donker in de lucht. Er stond geen wind die het extra koud maakte en de echte temperatuur van -1 deed veranderen in een gevoelstemperatuur van bijvoorbeeld -10 of iets dergelijks. Eigenlijk waren dit wel prima omstandigheden voor een wandeling. Het was ongeveer half een, net na de middag, toen we in de Volvo stapten en richting Bordsjö reden. Daarna rechtsaf richting Aneby en dan bij een zijweg, een bospad, de auto parkeren. Vooraan bij het pad staat namelijk een bord dat aangeeft, dat het verboden is om in te rijden met motorvoertuigen. Althans voor degene die er niets te zoeken hebben. Dat respecteerden we uiteraard en gingen vanaf daar te voet verder.
Op onze mobiele telefoons startten we allebei de app Strava, zodat we na terugkomst precies konden zien hoeveel kilometers deze “eland-skelet-route” is. Overigens heeft deze route van ons deze naam gekregen, omdat we er een paar jaar geleden in de zomer hebben gelopen en toen naast het pad, ongeveer 10 meter het bos in, een elandskelet hadden gevonden. De kop met onderkaken daarvan hebben we op een plankje vastgezet en staat bij ons in de tuin. Een redelijk bijzondere vondst.
De paden van onze route bleken wel geschoven te zijn, zodat het te voet prima begaanbaar was. Op het pad zagen we vele pootafdrukken van reeën, die zowel van links naar rechts uit de bermen waren gelopen en waren overgestoken, als andersom. Dat is het mooie van een laagje sneeuw. Je ziet enorm veel sporen. In de zomer is daar uiteraard geen sprake van. Getuige die vele sporen is de populatie aan reeën groot. Het eerste wat we op deze route tegenkwamen was overigens een “gård”. We telden drie huisjes en een gigantisch grote schuur. Op het erf stonden, voor zover we het konden zien, vier auto´s, een tractor en een aanhangwagen. De ramen van het huis zaten half dichtgetimmerd. Bij geen enkel huis kwam rook uit de schoorsteen en het geheel zag er verlaten en somber uit. De gebouwen stonden een eindje van de weg af en vooraan bij de oprijlaan stond een rollator. In het mandje, dat aan de voorkant van de rollator zat, leken zelfs nog boodschappen te liggen! Bij nadere bestudering zagen we onder die boodschappen ook een krant, folders en post liggen. Hmmm… Nu lezen we de laatste tijd erg veel spannende boeken, Scandinavische thrillers, waardoor we wellicht extra alert werden. Of was het zo dat onze fantasie op hol sloeg?
Richting het huis waren geen voetsporen in de sneeuw te vinden. Dat duidde erop dat er niemand vanuit het huis naar de weg was gelopen. “Maar hoe komt die rollator hier dan?” Die moet er dus al veel langer hebben gestaan, was de conclusie van het “rechercheurs duo Leugs”. Is de eigenaar van die rollator ontvoert? Is die opgehaald door familie? Ligt de eigenaar in het ziekenhuis? Wat nou als de eigenaar alleenstaand was en in het ziekenhuis is overleden? Wat komt er dan van de gebouwen terecht? Op de brievenbus stond een naam en die hebben we genoteerd. De brievenbus bleek overigens vol met post te zitten. Oké! Die wordt dus niet dagelijks leeggehaald. Er zal toch niet iemand dood in het huis liggen? Wie zou het merken als het een alleenstaande betreft? Het huis ligt erg afgelegen… Alleen de postbezorger merkt dat de bus niet geleegd wordt. Als de bewoner geen partner heeft en geen kinderen (of alleen op afstand) wordt hij niet meteen gemist. Na deze heftige overpeinzingen liepen we toch maar verder over het besneeuwde pad, ondertussen nog enkele scenario´s uitwerkend.
De grote pootafdrukken van een overgestoken eland deed onze gedachten weer teruggaan naar het heden, naar de werkelijkheid. Aan de vorm van de grote, diepe pootafdruk met de twee extra diepe afdrukken van de voorste tenen, konden we opmaken welke richting het dier was opgelopen. Het was overduidelijk, dat het dier van links was gekomen, het pad was overgestoken en rechts tussen de kale loofbomen zijn of haar pad had vervolgd. Er werden foto´s van gemaakt en we liepen verder. Op datzelfde stukje bospad vonden we nog vier keer pootafdrukken van overgestoken elanden. Ook passeerde ons ineens een auto met twee inzittenden, maar dat vonden we eigenlijk veel minder spannend. Sterker nog, het was storend. Het was een witte VW Caddie. Om onze ervaringen van deze wandeling echter compleet te maken, vond ik het wel nodig om dit te vermelden… Het was op zich ook wel een beetje vreemd dat er auto langskwam, omdat vooraan bij het pad immers dat bord staat met “Verboden in te rijden”. Blijkbaar staat er aan de andere kant van het pad geen bord. De auto reed richting de plaats waar wij de Volvo hadden staan en waar wij vandaan kwamen.
Elanden zijn goed getrainde dieren, die zonder problemen steile heuvels oplopen. Hun beenspieren zijn goed ontwikkeld. Dat kan niet anders, getuige de sporen die we in de sneeuw volgden. Mooi hoor, om te zien wat er allemaal aan wild in deze bossen leeft. Dat er ook mensen zoals wij zijn, die een wandeling maken bleek eveneens. Volgens ons hadden die hetzelfde rondje gelopen. We zagen een kleinere voetafdruk en een grotere en trokken daardoor de conclusie dat het een man en een vrouw waren geweest die hier hadden gelopen. Zij met schoenmaat 38 en hij had volgens ons schoenmaat 45. Overigens hadden ze daar gelopen met een hond. Zij wel… Uiteraard lieten wij ook onze voetsporen achter in de sneeuw. Die van mij waren wel heel bijzonder. Ik liet namelijk een schoenzool met zes diepe puntjes achter…
Nadat we de eerste pad naar links voorbij waren gelopen, daar zouden we later weer uitkomen, namen we de tweede pad naar links. Het viel ons op dat de bomen langs dit bospad gesnoeid waren. Alle, naar de weg uitstekende of overhangende takken waren verwijderd. Net zoals we dat een paar dagen geleden bij ons voor het huis zagen gebeuren. Korte stompjes takken, kapstokjes, vanaf de boom naar de weg toe, verraadden die actie. In de bermen zagen we plekken waar de sneeuw was weggekrabd door dieren. De bosjes van de blåbär struiken waren zichtbaar. Zouden reeën daar op zoek zijn geweest naar een paar overgebleven bosbessen? Of dassen of wellicht vossen? Het eten wordt hen in deze maanden natuurlijk niet op een presenteerblaadje aangereikt.
Naast het huis dat we eerder gepasseerd waren was een weiland. Ook daar hadden we vele plekken gezien, waar de sneeuw was weggekrabd door reeën, zodat ze het gras wat eronder ligt konden eten. Vlak bij dat weiland liepen nog de ouderwetse stroomkabels. Blijft toch bijzonder om te zien. In Nederland is dat al heel veel jaren uit het straatbeeld verdwenen en hier is het nog gewoon van alle dag. Bijzonder genoeg om op de gevoelige plaat vast te leggen en hier te benoemen.
Het mooie van de rustperiode voor de loofbomen is, dat het blad weg is. Zodoende kun je de soms erg grillige vormen van de stam en takken goed zien. In de zomer is het een dichte wand van groen, maar nu zie je de “basisconstructie” van de bomen. Gelukkig liepen we er overdag, terwijl het volledig licht was. Stel je voor dat er in het donker zou lopen. Dan ziet het er een stuk onaangenamer uit en zie je in elke boom een (spook-)figuur. Links van de weg passeerden we een grote berk met veel baardmos aan de takken. Wist je, dat baardmos al minstens 1.000 jaar medicinaal gebruikt wordt als antibioticum? De werkzame stof is de “usninezuur” volgens Wikipedia. Baardmos is eetbaar en rijk aan vitamine C.
De tweede afslag naar links was het pad waarlangs we een paar jaar geleden het elandskelet hadden gevonden. Het zou kunnen dat we vandaag opnieuw langs vele elandskeletten zijn gelopen, maar die zijn vanwege de sneeuw uiteraard nu niet te zien. Wel zagen we de uitkijktoren of schiettoren, die jagers gebruiken als ze de diepvries weer willen vullen. Ik had nog nooit op zo´n toren gestaan. Vele schiettorens die we tijdens wandelingen waren tegengekomen, waren in erbarmelijke staat. Ze worden ooit een keer geplaatst op plaatsen waar bos gekapt is. Daarna worden ze volgens mij niet meer onderhouden en op enig moment gewoon afgedankt. Ze blijven gewoon staan. Ondertussen zijn de bomen die er omheen staan alweer flink gegroeid en zie je vanaf die schietstoel geen wild meer, althans niet meer in de verte. Wat die schietstoel betreft: laat de natuur haar werk maar doen, zeg maar. Dit exemplaar zag er wel stevig uit. Ik klom er via het trapje aan de achterzijde op en stond ineens twee meter boven Heiko. Een mooi uitzicht over de weg, die we zojuist hadden bewandeld. Ver het bos inkijken was er niet bij. Dat was ondertussen te dicht begroeid.
Verder het pad oplopend werd het lichter. We kwamen in een gedeelte van het bos waar een jaar of vijf geleden alles was gekapt en vervolgens opnieuw was aangeplant. Jonge sparrenbomen en pinasbomen, van ongeveer een meter tot een meter vijftig hoog, zagen we daar. Een mooi open stuk terrein. De bewolking trok heel voorzichtig een beetje open en daardoorheen zagen we een mooie lichtblauwe streep. Heiko stopte en speurde het gebied af. Toen we stilstonden vernamen we de stilte om ons heen. De enigen die geluid maakten waren wij. Elke stap die we zetten maakte geluid. De vriesdroge sneeuw kraakte onder onze voeten. Eventueel wild dat zich hier zou bevinden, zou ons binnen de kortste keren horen en wegvluchten. Ook onze jassen en skibroeken maakten een zacht ritselend geluid bij elke stap die we deden. Je zwaait nu eenmaal een beetje met je armen als je wandelt en dat maakte een schurend geluidje, als de nylonmouwen van de jas langs het lichaam heen en weer gaan. Hetzelfde geldt voor de benen, omdat de gewatteerde skibroek dik is, waardoor de bovenbenen langs elkaar schuren. In deze vrij open omgeving met de jonge boompjes zagen we ook twee schiettorens staan. Goed geplaatst op heuveltjes in het landschap, zodat een jager vanaf daar een groot stuk kon overzien.
Het duurde niet lang eer Heiko mij toefluisterde “een ree!” Hij wees in de richting waar hij het dier zag. “Ehhh… Waar dan?” vroeg ik. “Daar, boven op die heuvel. Kijk maar in het verlengde van die dikke kei. Naast die half omgezaagde dode boom.” Een tel later zag ik inderdaad een heel eind verder op de heuvel een ree staan. Ik probeerde snel een foto te maken. Het dier had ons echter ook al in de gaten, werd zenuwachtig van die twee stilstaande mensen en vluchtte een paar seconden later met grote sprongen uit ons gezichtsveld. Toen volgden er plotseling nóg twee reeën! Die leken een slag kleiner, voor zover we dat op de grote afstand konden zien. En laten we toch de drie reetjes op de foto hebben gekregen! Ach… Wat toch mooi spul! Hier genieten wij zó enorm van! We zijn weer beloond voor het feit dat we het huis uit zijn gegaan en een wandeling hebben gemaakt.
In onze herinnering was deze route een vrij vlakke route, zonder echte stijgingen en dalingen in het pad. We werden dan ook een beetje verrast toen, nadat we opnieuw linksaf waren geslagen op een driesprong, dat het pad omhoog liep. Het maakt blijkbaar verschil of je de route linksom loopt of rechtsom. Dit was de eerste keer dat we de route linksom liepen. Vanaf de andere kant gaat het uiteraard ook omhoog en omlaag, maar veel gematigder. Voor ons was het iets meer inspanning deze keer en opnieuw was het voor mij een heerlijk gevoel, dat de hellingen probleemloos werden belopen. Zonder ademnood, zonder extreem te hijgen. Dat geeft de burger moed!
Het laatste stukje van de route bleven we zoeken naar verse sporen in de sneeuw. Die vonden we genoeg, zij het dan alleen van reeën. Dit gedeelte van deze wandeling ging over hetzelfde traject, naar de plaats waar we de Volvo hadden staan. Naast het pad zagen we nog wel een paar jonge berkenbomen, waarvan de toppen geknakt waren. We weten dat het elanden zijn die dat doen. Om zich tegoed te doen aan de bast en de sappen van de berkenboom. Bij één berkenboom konden we het verse, geelachtige hout zien van de stam. Oftewel, die was nog niet zo lang geleden geknakt! Hadden we die eland nu net gemist? Vlak bij de auto kwamen we ook weer langs de “gård”, verzameling huizen met aan het begin van de oprit de rollator. Alles lag en stond er nog precies zo bij…
Heiko zijn gedachten gingen nu niet meer naar mogelijke scenario´s als amateur rechercheur, maar dacht nu meer van “Zou het te koop zijn?”. “Wat zouden we daar een mooi zomerhuisje van kunnen maken, voor de verhuur…” Overigens zei hij dat, nadat ik heel duidelijk had gemaakt dat ik daar absoluut niet wilde wonen. Te ver van de weg af en te ver van eventuele buren vandaan. Als verhuurobject zou het absoluut interessant zijn. Als er maar niet te veel grond bij is. Het leek namelijk een oud boerderijtje te zijn geweest en daar hoort vaak (veel) grond bij. Weidegrond en bos. Daarmee wordt de prijs al snel te hoog. Dat zouden we kunnen opzoeken, maar nee… Doorlopen en naar huis! Het was weer een mooie wandeling! Volgens Strava hadden een uur en tien minuten gelopen. Dat was volgens de app onze beweegtijd. Uiteraard waren we langer onderweg geweest, omdat we op diverse plaatsen hadden stilgestaan om foto´s te nemen of gewoon om de schoonheid van de natuur in ons op te nemen. Vanaf het moment dat we uit de auto stapten en weer terug waren, hadden we de app 1 uur en 45 minuten blijkbaar aangehad. Onderweg hadden we een hoogteverschil van 45 meter overbrugd en was ons hoogste punt op 303 meter boven de zeespiegel. Dat valt erg mee dus. Geen hoogte om angstig van te hoeven worden. Oh ja! Zou ik het bijna vergeten: de gelopen afstand was 4,3 kilometer!
