Via onze telefoon keken we vanochtend tijdens het ontbijt naar de weersverwachtingen. Vandaag zou het een groot deel van de dag droog blijven en zonnig zijn. Morgen wordt het regen, regen en regen met veel wind. Heiko besloot zodoende, om het wandje van de veranda op deze dag te gaan schilderen. Aan de achterkant van ons huis. Het wandje, dat we zelf in 2017 geplaatst hebben, als vervanging van een paar oude vlechtmatten. De verf voor deze klus hadden we vorige week gekocht. De bovenkant van de planken zitten best wel hoog eigenlijk, bekeken vanaf de oprit achter het huis, en de ladder moest dan ook behoorlijk uitgeschoven worden. Heiko vond het niet echt prettig, vanwege zijn “gevoelloze” voeten, maar met rust en voorzichtigheid deed hij het toch. Nadat dat wandje klaar was ging hij verder met het houtwerk van de serre. Dat hadden we vijf jaar geleden in dezelfde kleur geverfd. Hiermee creëerden we eenheid aan de achtergevel.
Ondertussen kon het jasje uit: het was warm in de zon! Tijdens het verven van de plankjes van de serre, kreeg Heiko gezelschap van twee wespen. Nee drie! Nee vier! Zelfs vijf! Oei… Zo rustig mogelijk ging hij door, al staande op de ladder. “Als ik hun niet plaag, plagen ze mij ook niet” dacht Heiko. Helaas dacht één wesp daar anders over. Heiko werd gestoken! Daarop daalde hij snel de trap af en kwam bij mij in de keuken, om de prikplek te behandelen met de after-byte-stift met ammoniak. Dat hielp meteen! Hierna werd het schilderwerk hervat. Heel voorzichtig, echter de familie wesp kwam terug! Daarop besloot Heiko een klein stukje van het houtwerk maar te laten voor wat het was. De wespen verdwenen net boven de goot, onder de dakplaten en hebben daar waarschijnlijk een nest. Het overgrote deel kon gewoon afgemaakt worden. Evenals het stukje om het hoekje vanaf het terras. Mooi, dat kan er weer vijf jaar tegen!
Ons dametje Ebba had geen last van de wespen. Die lag zich rustig achter Heiko op het terras te wassen. Hmmm… Men zegt toch, dat er visite komt als de kat zich over de oortjes wast? Nou, dat is een fabel, want er kwam niemand langs. Even later was Ebba ook alweer verdwenen, om op jacht te gaan. Op zoek naar een lekker muisje. Ontelbaar veel heeft ze inmiddels verslonden. De populatie aan muizen in Ödarp moet inmiddels flink verminderd zijn lijkt mij. “Goed bezig, Ebba!”
Nadat ik maandag de bovenverdieping had schoongemaakt, was vandaag de begane grond aan de beurt. Daarbij pakte ik ook alle kunstbloemen weg. Oh jee! Wat is het kaal en kil zonder die groene en kleurrijke neppers. Er staat bijvoorbeeld iets van kunst op de trapopgang naar boven en die naar de kelder en op de kast in de donkere kelderhal. Daar zal geen echte plant het overleven, omdat het daar driekwart van het jaar bijna altijd donker is. Echte planten hebben immers licht nodig om te overleven en om te groeien. De kunstplanten van de bovenverdieping gingen boven onder de douche en werden boven op een droogrek gedroogd. Met onder het rek een paar grote badlakens. De kunstplanten van de benedenverdiepingen gingen beneden onder de douche en daarna naar buiten, ook op een droogrekje. Die waren door de zon en de wind erg snel droog!
Na het schilderwerk was Heiko ´s middags te vinden op de plaats waar de grote sparrenboom was omgewaaid. De boom, die hij eerder deze week in stukjes had gezaagd en in de houtstek had gelegd. Onder de kluit lagen enorm veel keien. Hele grote zware en ook keien die best wel “handelbaar” waren. Zomaar voor het oprapen! Hij hoefde er niet voor te graven. De kruiwagen werd opnieuw goed gebruikt. Die werd gevuld tot een bepaald gewicht. Het moest natuurlijk wel te doen zijn, om de zware kruiwagens over ruig terrein te manoeuvreren. Ongeveer tien kruiwagens met keien werden versleept: vanaf de kluit van de boom naar de houtstek. Verder kon hij met de kruiwagen niet komen. Er is op dit moment (nog) geen paadje, waarlangs je rond de houtstekken kunt lopen.
De keien zijn verzameld voor het verfraaien van de wand van het dammetje. Vanaf de bodem van de vijver wil Heiko nog een nette keienwand opbouwen. De dikkere keien onderin en de kleinere daarop gestapeld, tegen de schuin lopende oever. Hij heeft een behoorlijke stapel keien verzameld. Alleen heeft hij voor die wand, volgens zijn eigen inschatting, nog meer nodig! Ach, onder de andere twee omgewaaide bomen liggen ook nog een groot aantal keien, dus dat komt wel goed. De vraag is nu wel hoe de keien weer uit de houtstek gehaald kunnen worden en bij het dammetje terecht komen. Opnieuw kruiwagen vullen en verrollen over het grasveld? Nee. Heiko dacht dat met de aanhanger te doen, achter de auto. Daar kan veel meer op en dan hoeft hij waarschijnlijk slechts een of twee keer heen en weer te rijden. Dat moet dan wel zo spoedig mogelijk gebeuren, omdat de houtstek vrijgemaakt moet worden voor meer brandhout. Boom twee en drie komen er binnenkort aan. Heiko is voorlopig nog wel even bezig buiten.
Toen alle kunstplanten droog waren, konden ze teruggeplaatst werden. Dat laatste is altijd weer spannend, want waar stond nu welke plant? Uiteindelijk is het gelukt om ze weer een plaatsje te geven. Die zijn allemaal weer lekker stofvrij en fris en kunnen er zeker een (half) jaartje tegen. Kleine moeite en een leuk resultaat. Want zeg nou zelf: het lijkt toch veel mooier met hier en daar een (nep)plantje?
´s Avonds belden we met Heiko zijn ouders. Normaliter doen we dat op zondagavond. Ware het niet, dat de microfoon van mijn laptop het niet deed en ze ons zodoende niet konden horen. Het is ons ondertussen nog steeds nog niet gelukt, om de microfoon van mijn laptop weer actief te krijgen, zodat we de laptop van Heiko ervoor gebruikten. Dat ging prima gelukkig en zodoende konden we elkaar weer even gezellig spreken en zien. Over een maandje zitten we als het goed is weer bij hen op de bank. Onder het schilderij, dat we nu steeds via het computerschermpje zien. Ze vertelden, dat de bronchitis van Heiko zijn vader gelukkig hersteld is. De medicatie heeft geholpen en ook het feit dat de temperaturen omlaag zijn gegaan hebben er goed aangedaan.
Het mooie weer was even op en ze hadden net een stevige storm achter de rug. Waarschijnlijk komt die storm nu onze kant op. Heiko zal de kettingzaag voorzien van een nieuwe ketting en volgetankt met olie en benzine klaarzetten bij de achterdeur! Laat maar komen die bomen. Heiko zijn moeder was ondertussen al ver gevorderd met het project “Diamond Painting”, met de afbeelding van de drie kleinkinderen uit Onstwedde. Het viel haar erg tegen. De diamantjes zijn namelijk bijzonder klein en moeten met een soort pincet één voor één opgepakt worden. Een enorm priegelwerkje. We hebben grote bewondering en respect voor Heiko´s moeder, dat ze dat doet. Ze vertelde, dat het voor haar alleen maar ontspanning was. “Verstand op nul en de diamantjes met de juiste kleur zoeken en plakken”. Heiko zijn vader waagt zich er niet aan, die houdt het bij zijn puzzelboekjes.
Toen we na het gesprek naar buiten keken
zagen we een hele bijzondere lucht richting het westen.
De zon drukte zich met veel moeite door de vele wolken heen.
Af en toe lukte dat en gaf het geheel een opmerkelijke aanblik.
Morgen zal het er zeer waarschijnlijk heel anders uitzien…
