Afscheid van Örtengren en collega´s

Vanochtend reed Heiko naar Tranås met een doosje, gevuld met werkkleding en een beetje tuingereedschap. Hij wilde de knoop symbolisch en ook definitief doorhakken, door de werkkleding, die hij in de loop der tijd van Kenth Örtengren had gekregen, in te leveren. Ook de gewone snoeischaar, de elektrische, een duimstok en een tuin-mes om onkruid mee tussen de tegens weg te halen werden ingeleverd. Oh ja! Niet te vergeten de sleutel van het hek en alle overige deuren van het pand! In Tranås zette hij de doos voor Kenth neer en overhandigde hij hem de sleutel. Het einde van het tijdperk “tuinieren bij anderen”. Eveneens van de “betaalde cursus Zweeds” zoals Heiko het vaak noemde. Het gaat gewoon niet meer…

Het snoeien van de honderden fruitbomen, het knippen van vele heggen, de ritjes naar de stort met een volle aanhanger met tuinafval en het maaien van vele gazonnetjes, het planten van duizenden bomen en struiken, het leggen van terrasjes en ook het doen van administratie… Dat alles is voltooid verleden tijd! Heiko zijn lichaam is niet gewend om dit zware werk dagelijks of drie dagen in de week te doen. Natuurlijk doet hij thuis ook veel, maar in porties. Afgewisseld met de nodige pauzes en wanneer het hem past. Dat is heel anders dan het werk bij Örtengren. Ze spraken even samen, tot er klanten binnenkwamen. Daarop schudde Heiko de hand van Kenth met de woorden “We houden contact!” In de winkel trof hij nog twee dames, Marie en Magdalena aan. Hun vertelde hij, dat hij alles zojuist had ingeleverd en beiden waren een beetje verdrietig, dat het nu definitief over was. Met lege handen liep Heiko terug naar de auto en zette de rit in Tranås voort…

Bij bouwmarkt Byggmax keek hij naar de gewenste grote buis, die moet dienen als extra uitgang (de eerdergenoemde nooduitgang feitelijk) voor het te veel aan water in de vijver dat op enig moment zal komen. Helaas hadden ze ook daar slechts “kleine” buisjes met een diameter van 110 millimeter. Blijkbaar wordt de grotere diameter van 125 millimeter of meer hier niet gebruikt. “Dan maar twee stuks van 110 millimeter” dacht Heiko. Dat is samen immers een opening van 22 centimeter. Die nam hij mee en zullen binnenkort op de juiste hoogte ingegraven worden. Hierna reed hij naar de supermarkt voor een paar boodschapjes en daarna snel weer naar huis. Net na de middag was hij thuis en was het tijd voor een lekker warm, vers afgebakken broodje.

Thuis was ik de hele ochtend bezig geweest met rabarber. Gisteren had ik aan het einde van de dag alle stengels eraf gehaald en vandaag wilde ik dat verwerken tot rabarbermoes, rabarberjam en een deel meteen in de diepvries doen voor rabarbertaart. Tenslotte wilde ik een rabarbertaart bakken, omdat we morgenmiddag bezoek krijgen. Van onze buurtjes uit Västorp, Lennart en Irene. Als eerste had ik een voorraadje lege jampotjes uit de kelder gehaald. Die bewaren we voor dit soort eigen producties. De potjes maakte ik schoon met een sopje en daarna met soda.

Voordat Heiko naar Tranås reed had hij me geholpen met het strippen van de rabarber. Het schilletje halen wij er altijd af, want die is taai en draderig. Daarna maakte ik het in kleine stukjes en deed het in twee verschillende pannen, waar het in gekookt werd. In de ene pan voegde ik geleisuiker toe en in de andere pan gewone suiker. Na veel roeren werd de inhoud in de pan met geleisuiker iets steviger en de pan met gewone suiker lekker zoet van smaak. Voor de kleur had ik bij de jam een beetje perenrood gedaan en bij de moes een drupje rode bessensap.

De inhoud van de pannen kwam warm in de potjes, waarna die op de kop werden gezet. Vervolgens werden er kleine rondjes rood geblokte doek geknipt en elastiekjes erbij gezocht. Als laatste schreef ik de etiketten voor de potjes. Het resultaat: twee potjes met rabarbermoes en zeven (in diverse maten) met rabarberjam. Daarnaast kwamen vier zakjes met rabarberstengels in de diepvries. Net voordat Heiko thuiskwam had ik alle potjes weer rechtop staan, hadden ze een rood geblokt doekje over de dekseltjes en hadden ze allemaal een etiket. Een leuk tafereeltje!

Op een broodje werd meteen de rabarberjam uitgeprobeerd en die smaakte ons heel goed! De jam was gelukt! Niet te zoet, niet te zuur: lekker fris! Nu zijn de drie rabarberstruiken kaalgeplukt en moeten we weer wachten tot volgend jaar. In de diepvries liggen nu zeven zakjes met rabarberstengels ten behoeve van een taart of andere baksels. Elke zakje is in ieder geval voldoende voor een taart. Dat worden dus maximaal zeven rabarbertaarten tot juni volgend jaar. Ach, tussendoor bijvoorbeeld een keer een walnotentaart of een mokkataart is ook geen straf…

´s Middags ging Heiko toch maar weer naar buiten. Ondanks de stevige wind en regenbuien. Hij wilde de houtstek leegmaken. De houtstek, waar hij gisteren een behoorlijke hoeveelheid keien in had gelegd. Deze keer werkte hij niet met de kruiwagen. De Volvo werd namelijk gestart en de aanhanger werd erachter gekoppeld. Hij reed daarmee naar de houtstek, waar de keien een voor een werden opgepakt en in de aanhanger werden gelegd. De aanhanger werd tot zijn maximum belast en vervolgens ging de combinatie over het gras naar de andere kant van de tuin. Naar het dammetje.

Daar reed Heiko de aanhanger achteruit, over de vers gestorte slib uit de vijver. Zo dicht mogelijk bij het dammetje. Die slib was echter nog lang niet droog. De wielen van de zware aanhanger zakten in de natte grond weg en drukte die grond volledig opzij! De modder zat tot aan de as van de aanhanger… Tot ongeveer twee meter van de dam kon de aanhanger achteruitgedrukt worden. De laatste afstand moest dus opnieuw met de benenwagen overbrugd worden. Om daar fatsoenlijk te kunnen staan werden twee kleine pallets op de natte ondergrond gelegd.

Een voor een werden de keien langs het talud van de dam, aan de zijde van de vijver, naar beneden gerold. De dikste keien onder, die vervolgens meteen in de blubber wegzakten en daaronder verdwenen. Vele keien volgden en langzamerhand ontstond er een mooie muur van keien. Dit werd voortgezet met de tweede aanhanger vol en vervolgens nog met drie volle kruiwagens, die vanaf de andere kant van de oever geleegd werden. In het laatste stukje dam. Toen de voorraad in de houtstek op was, was het talud precies helemaal bedekt! De dam was feitelijk al klaar, dat wil zeggen functioneel, maar nu is het ook nog eens een mooie dam geworden. Het oog wil uiteindelijk ook wat. Waar of niet?

Tijd voor een kopje koffie samen! Ik had ondertussen de was droog, gestreken, opgevouwen en in de kasten gedaan en het een en ander achter de laptop kunnen doen. Iets dat voor de nodige afwisseling zorgde. Na de koffie ging Heiko opnieuw naar buiten. Het was toen half vijf en hij wilde nog “heel eventjes” met de kettingzaag aan de slag. Die tweede boom van de zijtakken ontdoen was zijn doel. Ruim een uur later kwam hij weer binnen en kon ik aan de hand van de foto´s zien, dat niet alleen de zijtakken weg waren… De boom was ook al in kleinere stukjes gezaagd! Die kunnen morgen zo in de kruiwagen gelegd worden en richting de houtstek vervoerd worden. Nog een paar bomen verzagen en verslepen, waarna de klover weer gestart kan worden!

Vanachter de laptop zag ik de grote vrachtauto, die een keer per vier weken onze container leegt, aankomen rijden. Die gaat in het zomerseizoen eerst naar boven, om de container van het vakantiehuis van Anna te legen. Vervolgens is onze container aan de beurt. We hebben in onze digitale agenda staan, wanneer de container geleegd wordt, want anders kunnen we het niet onthouden. In een mum van tijd was de container leeg en werd die weer naast de heg gezet. Wij brachten hem weer achter het huis, waar hij kan wachten op de volgende leging.