Het was droog en niet te warm. Dat zijn twee ingrediënten voor Heiko om de tuin in te gaan. Gisteren tijdens het grasmaaien ontdekte hij, dat de border vlak bij de vlonder, vergroot moest worden. De planten en struiken die daarin staan waren behoorlijk in omvang gegroeid en tegelijkertijd was het gras naar binnen gekropen. Tijd om de schep ter hand te nemen en een nieuw randje rond die border weg te graven. In het najaar, als de planten zijn uitgebloeid zullen er een aantal verpoot worden, opdat ze het volgend jaar weer meer ruimte krijgen. Nu verpoten is geen optie: de grond is verschrikkelijk droog.
Aan de andere kant van ons beekje, een mooi eindje van ons huis af, liggen sinds januari vorig jaar twee omgewaaide, grote sparrenbomen. Die stonden ongeveer op de grens van ons land en het land van de vereniging in Stockholm. Wetende dat zij ze niet weghalen, eigenen wij ons die toe. Lange tijd dacht Heiko, dat ze erg moeilijk te bereiken zouden zijn. Vandaag ging hij eens “op safari” om te bekijken of het op de een of andere manier te doen zou zijn, om die bomen te zagen en daarna te vervoeren naar onze houtbewerkingsplaats. Om daar te komen moest hij de strook grond oversteken, waar twee mannen in opdracht van E.On alles onder de stroomkabels omgezaagd hadden.
Alle wildgroei is vorig jaar met een bosmaaier door de twee mannen neergesabeld en uiteraard gewoon blijven liggen. Dunne stammetjes van vele bomen lagen kriskras over en door elkaar. Heiko begon met het opzij leggen van die stammetjes en creëerde zo voorzichtig een paadje. Later haalde hij er nog een zaag bij en langzamerhand werd het een toegankelijk pad. Daar waar hij ook met een kruiwagen overheen zou kunnen gaan. Mooi! Het voorbereidende werk is gedaan. De volgende stap is om de omgewaaide bomen van hun zijtakken te ontdoen en aansluitend in blokken van veertig centimeter te zagen. Misschien volgende week?
Vanaf de houtbewerkingsplaats, waar de drie houtstekken staan, en waar in principe alles gekloofd wordt, liep Heiko steeds over het zelfgemaakte bruggetje. Dat is de enige route om die omgewaaide bomen op een fatsoenlijke manier te kunnen bereiken.
Het bruggetje heeft al eens volledig onder water gestaan, alsmede de grond rond de houtstekken. Het is maar goed dat het hout op twee, op elkaar gestapelde, pallets vanaf de grond ligt.
Nu staat het beekje helemaal droog en zag Heiko vele keien op de bodem liggen. Zwart geworden keien door de vieze klei en andere vuiligheid die door het beekje stroomt. En keien die volledig onder de waterplanten zaten.
De keien waren nu prima bereikbaar en daar profiteerde Heiko uiteraard van. Vele keien werden uit de grond gewipt en op de wal gelegd. Die keien moeten de oever verhogen en voorkomen, dat er in het voorjaar opnieuw zoveel water onder de houtstekken komt. “Even een klusje tussendoor” zoals Heiko het noemde.
Vorige week had ik voor vanmiddag zes personen opgegeven voor een rondleiding en bierproeverij bij de plaatselijk brouwerij in Nääs. Dat ligt op tien minuten rijden vanaf ons huis. Via Facebook had ik gelezen, dat ze een extra proeverij hadden georganiseerd, omdat alle toekomstige proeverijen al volgeboekt waren. Er komen daar bussen vol toeristen, die meteen voor het maximale aantal bezoekers zorgen. De groep die rondgeleid wordt kan niet te groot worden, omdat er anders onvoldoende ruimte is in de ruimtes van het fabricageproces. Ik had Klaas en Reinie, Rob en Marijke en ons beide aangemeld. Het zou om vijf uur beginnen. Helaas liep het voor mij anders vandaag. Mijn lichaam zei “Stop”. Het was over. De laatste weken met alle bezoek was natuurlijk fantastisch, maar schijnbaar net te veel van het goede. Ik moest afzeggen… Een besluit waar je erg verdrietig van wordt. Ik drukte Heiko echter op het hart, dat hij wél moest gaan en mij later maar verslag uit moest brengen. Om half drie zocht ik mijn bed op, waar ik in slaap viel en uiteindelijk om half zes weer wakker werd. Ondertussen zaten “de vijf” reeds aan het bier! Rob en Marijke hadden Heiko opgepikt en Marijke was de “Bob”. Klaas en Reinie kwamen met eigen auto. Die moesten maar liefst twee minuten rijden!
De proeverij begon stipt om vijf uur met een groep van 21 personen. De brouwer van de brouwerij, Gunnar, begon iets te vertellen over de historie van de boerderij. In de ruimte waar ze zaten stonden vroeger koeien op stal! De huidige eigenaar, een kleinzoon van die veeboer, heeft de boel omgegooid en is een bierbrouwerij begonnen. En met succes! Ze produceren 120.000 liter bier per jaar en hebben een breed assortiment. Dat bierbrouwen zijn passie is bleek wel uit het verhaal van de brouwer. Helaas konden ze niet alles goed volgen, omdat de man niet de beste verteller was en minder goed articuleerde, waardoor ze het niet altijd even goed konden verstaan. Ook was het zo, dat het af en toe een erg technisch verhaal was over het brouwproces en daar hebben zij als leken geen verstand van.
Ze kregen zes verschillende biersoorten voorgeschoteld, waar de brouwer het een en ander over vertelde. Voor ieder deelnemer lag een papier op tafel, waar die zes biertjes omschreven werden. Ze begonnen met een Nääs Eko Ale, die een alcoholpercentage bevatte van 5,0%. Hij noemde dat biertje een festivalbiertje. De smaak was goed en je zou er zomaar een aantal van achterover slaan.
Alle zes biersoorten werden geproefd, waarbij “de vijf” het erover eens waren, dat nummer drie, de Nääs Hoppy Sour, een buitenbeentje was. Heiko zijn eerste reactie was “arregat”. In dat biertje was citroen en grapefruit verwerkt. Dat glas ging niet leeg! Vervolgens kwam er een IPA biertje met 3,9% alcohol. Vreemd genoeg sloeg die er behoorlijk in. Zwaar op de maag zeg maar. De tweede IPA, de premium met 6,3% alcohol was prima en werd aan het eind van de proeverij unaniem tot de nummer 1 uitgeroepen. De laatst geproefde Tripel met 8,0% alcohol kon daar niet aan tippen.
Na het proeven volgde de rondleiding door het gebouw.
Als eerste vertelde brouwer Gunnar een heleboel over de twee grote rvs ketels en wat daar in kwam.
En hoe vaak het overgepompt werd van de ene naar de andere ketel.
Na dat proces kwam het bier in iets kleinere, maar nog steeds grote rvs containers,
om te rijpen en op zijn eigen specifieke smaak te komen.
Dit na toevoeging van kruiden.
In de volgende ruimte liet Gunnar zien hoe de flesjes werden schoongemaakt,
van een etiket werden voorzien, gevuld en in dozen werden verpakt werden voor de verkoop.
De rondleiding eindigde in de ruimte waar ze begonnen waren
en vandaaruit liepen ze naar buiten.
De prijs voor bierproeverij en rondleiding was overigens €.32,- per persoon.
Buiten waren ondertussen twee grote barbecues op temperatuur en werden allerlei stukken (wild-) vlees gebraden. Voor de kraam stond een behoorlijke lange rij met mensen te wachten en op een bordje zagen ze de prijzen voor het vlees. In de bovenzaal van de grote schuur zou later een koor optreden. “De vijf” hadden geen belangstelling voor het koor en gezien de prijzen ook geen belangstelling voor het eten. Ze besloten om naar de Pizzeria & Grill in Aneby te rijden, om daar iets te gaan eten. Er moest wel iets in de maag komen na zoveel biertjes… Per persoon hadden ze drie flesjes bier opgedronken. Bij de pizzeria waren ze uiteraard van harte welkom. Ze hebben het heel gezellig gehad en Heiko was rond negen uur thuis. Toen werd uitgebreid over de avond verteld, waarna ons lampje rond elf uur uit ging…
