Heiko viert 63ste verjaardag!

Afgelopen zondag, 7 april, was het Heiko zijn beurt om te verjaren. Op die dag was het 63 jaar geleden, dat hij ter wereld kwam in Hoogezand-Sappemeer. Om precies te zijn in een gebouw van de St. Jozefstichting te Sappemeer, waar een kraamafdeling werd gerund door nonnetjes van de katholieke kerk. Zijn wiegje kwam te staan in een huis aan de Sportterreinstraat te Hoogezand. Op zijn verjaardag kreeg hij behalve kaartjes met lieve wensen, ook vele felicitaties via Facebook, Instagram en Whatsapp!

Onze vrienden Klaas en Reinie hadden mij gevraagd wat Heiko graag voor zijn verjaardag zou willen. Omdat hij zoveel tijd besteed aan het zagen kwam ik op het idee van zaagmachine-handschoenen. Dat vonden Klaas en Reinie een uitstekend idee! We besloten, dat ik ze zou bestellen, zodat Heiko ze op zijn verjaardag kreeg. De verrassing was groot, toen hij het pakje opende! “Daar ben ik ontzettend blij mee!” en dat straalde hij dan ook uit! Deze handschoenen zijn speciaal bestemd voor het zaagwerk. Net als in een beschermbroek zit er in de handschoenen ook “iets”, waar de kettingzaag niet (goed) door kan, wanneer deze in zijn handen zou willen zagen. Veiligheid boven alles!

Bezoek was er van onze vrienden Martin en Marijke. Die kwamen gezellig een paar uurtjes met ons Heiko zijn 63ste verjaardag vieren. Van onze vrienden kreeg hij een paar kunststoffen “kloofwiggen”. Die zijn uitermate geschikt voor het splijten van grote en onregelmatige houtblokken. Maar ook tijdens het vellen van een boom! De stam kan ervoor zorgen, dat het zaagblad van de kettingzaag na verloop gaat klemmen. Dit is iets wat natuurlijk niet gewenst is en met een kloofwig is dit te voorkomen. Als de boom op een gegeven moment ver genoeg is ingezaagd kan de kloofwig in de zaagsnede geslagen worden, waardoor de boom vervolgens over zijn dode punt komt en in de juiste richting zal vallen. Wederom een heel praktisch cadeau! Herinner je je nog, dat ik voor hem een taart aan het bakken was? Vooraf had ik Heiko namelijk gevraagd wat voor gebak hij graag wilde en dat werd een rijstevlaai! Dat smaakte hem én ons uitstekend!

De presentjes voor Heiko waren niet bescheiden: de nieuwe kettingzaag van Husqvarna, die goede zaagmachine-handschoenen, de kunststof wiggen en nog een “trädfällriktare”, vrij vertaald “boomvalrichter”. Daarmee kun je eveneens een boom de juiste kant op laten vallen: “Een onschatbare hulp bij het vellen van bomen. Tegen de wind in en als bomen de verkeerde kant op leunen. De boomvalrichter is ook een hulpmiddel bij gericht vellen, naar of van het pad, in de buurt van huizen en gebouwen.” Heiko was heel erg blij met zijn cadeaus. Alles komt uitstekend van pas voor het aanleggen en bijhouden van onze houtvoorraad: zijn hobby!

Heiko zijn ouders feliciteerden hun jongste zoon (en mij) al rond koffietijd!
´s Avonds belden we uitgebreid met elkaar! Heel gezellig!

Gert, Elise, Merle, Daan en Jelte feliciteerden “O, Pa” eveneens via de telefoon!
Er werd zelfs voor hem gezongen!
Met “hen “De Bende van Vijf” werd heerlijk bijgepraat!

“Het Rotterdams Kwintet” belde later nog en ook daar
hoorde Heiko een verjaardagsliedje uit de mobiele telefoon komen!
Vrolijke gezichten van Peter, Daniëlle, Noud, Mason en Lynn kwamen in beeld.

Later in de week kwamen er nog meer kaartjes. Van familie en vrienden! Eentje was echter zonder afzender. Op deze kaart stonden niettemin een dartbord met een foto, waarbij Heiko aan het darten was. En wie is er nou “vaker” met hem aan het darten? Ja! Jan oet Assen! Die had de kaart gestuurd en was daadwerkelijk vergeten een afzender te plaatsen… “Bedankt allemaal voor de kaarten!”

Heiko was duidelijk in zijn sas met de vele lieve felicitaties,
die in vele vormen werden gezonden!
Het was een heerlijke dag!
“Bedankt allemaal, lieve mensen!”

Nadat Heiko en Martin een keer samen een paar bomen omgezaagd hadden bij de buurman, lag er inmiddels een mooie voorraad “nog te kloven” hout bij de houtbewerkingsplaats in onze tuin. Martin had al aangegeven, dat hij het werken met hout erg leuk vond en bood opnieuw zijn hulp aan! Zodoende werden er deze week twee middagen gevuld met zagen en kloven. Heiko deed ´s ochtends nog even wat “voorwerk”, waarmee beide heren ´s middags meteen aan de slag konden. Heiko zaagde daarbij vele stukken boomstam in korte stukjes en Martin stond de hele tijd achter de hydraulische kloofmachine.

Hij kloofde menig blok hout en genoot ervan, zo vertelde hij. Ondanks dat het geestdodend werk was en hij het gekscherend “een taakstraf” noemde. Zodra er weer een stapeltje gekloofd hout lag, ruimde Heiko dat op in de nieuwe uitbreiding van houtstek drie. Terwijl hij tussendoor allerlei dunnere takken in korte stukjes zaagde en meteen in de houtstek opstapelde.

Ook de voorraad gekloofd hout dat nog in de garage lag werd verhuisd naar de houtstek en aan het einde van de tweede middag was het meeste verwerkt. Dat ligt nu te drogen en kan over twee jaar gestookt worden. Die twee heren werkten prima samen! Mede dankzij de hulp van Martin is er veel hout in de houtstek beland: super! Het werkje werd overigens beide middagen onder perfecte weersomstandigheden gedaan. De zon scheen en op de plek waar ze bezig waren was geen wind. De extra jas kon dan ook al snel uitgetrokken worden. Het klusje was een mooie bezigheid om tegelijkertijd van het heerlijke weer te genieten. Volgende week kan Heiko weer een aantal bomen gaan zagen bij buurman Jörgen.

In totaal bijna 4 kuub hout!
De heren waren tevreden
en verlieten “moe maar voldaan”
hun werkplek van deze twee middagen!

Op een ochtend was het weer zo mooi, dat er in de tuin gewerkt ging worden. Met de nieuwe kruiwagen! Uit twee van de vier bakken met aardbeiplantjes werden de dode bladeren weggehaald en werd een begin gemaakt met het schoonmaken van de border naast de groentetuin. Daar ging behoorlijk veel werk inzitten en nadat slechts een derde klaar was, was ik er klaar mee. Sune was uiteraard bij mij in de buurt, aan de lijn. Dat was nou niet wat je noemt een succes. Hij hielp me van de wal in de sloot: wat ik aan onkruid in een emmer gooide haalde hij er weer uit en ging ermee spelen! Als ik vervolgens de lijn korter maakte begon hij te janken… Bij het vervolg maar iets anders bedenken voor onze grote, kleine vriend.

Sune speelt vanzelfsprekend heel graag! De laatste tijd gooien we een speeltje, vaak de rat van IKEA, voor hem weg. Vervolgens komt hij met de rat bij ons terug. Nee, loslaten doet hij niet meteen. Hij houdt de rat vast en schudt “hem “zijn prooi” als een gek heen en weer! Af en toe gromt hij er zelfs bij en daarvan kijkt hij zelf op! Dapper kereltje!

Nee, dit is niet mis! Momenteel gaat er door de waterval van Stalpet duizenden liters water! Door onder andere het smeltwater wordt veel water “boven” weggevoerd naar lagere gedeelten en dat moet allemaal door die ene buis, die uitkomt in het ongeveer 20-meter lagergelegen dal. Bijzonder mooi om te zien. Het ernaar luisteren doe je niet lang: een lawaai dat het geeft!

Oh, die Ebba. Ze heeft het er soms maar moeilijk mee, om rustig de kamer in te komen. Sune is meteen enthousiast als hij haar ziet. En dat is enthousiast met hoofdletter E! Hij rent op haar af en wil haar begroeten met “een kus”. Snuffelen. Daarna is het voor hem feest en voor Ebba over met de rust…

Als Ebba middels blazen laat weten, dat ze zijn enthousiasme niet deelt, dan gaan ze als vrienden uit elkaar. Ebba naar haar hoge krabpaal. Daar is ze “veilig” voor haar broertje. Sune op de schommelstoel. Even later zijn ze beide in diepe slaap… Sssttt…

Wát een contrast. Terwijl Elise in Onstwedde al voor de derde keer dit jaar (!) het gras had gemaaid, lag er bij ons nog sneeuw op het gras. Het is nog geen centimeter gegroeid. Maaien is hier dan ook nog lang niet aan de orde. Naast de camper was het bijna een zwembad (voor Sune). Heiko haalde het kleed van de kampeerwagen, om hem van binnen te kunnen luchten. Even de deuren en ramen open om er frisse lucht in te laten. Alleen lag er op het dak “een beetje water”… Dat viel met bakken van de camper! De deuren en ramen werden opengezet en nu hopen we, dat het ´s nachts niet meer gaat vriezen, want dan heeft iemand een ijsbaantje!

Een paar dagen later was de sneeuw volledig weg, waardoor we zagen, dat de knoppen van de seringen groter worden en de katjes van de boswilgen hier in de buurt alweer bloeien. Ook de “miljoenen” bosanemoontjes versieren de bermen en tuinen overal voorzichtig. Dat wordt nog veel erger. Ieder jaar weer genieten, want dit is voor de Zweed mede een teken van de komst van de lente. Wij genieten mee!

We hebben zelfs al een keertje buiten zitten koffiedrinken.
Oh kee, daarvoor ging het windscherm dicht
en trokken we een jas aan, maar toch!

De camper kwam in de verkoop! Een dag voor Heiko zijn verjaardag. Aan het einde van het vorig jaar hadden we de camper ook al een poosje te koop staan via Blocket. Dat was in de maand oktober. We kregen zeggen en schrijve drie reacties.

Dit keer werd de camper via Marketplace van Facebook te koop aangeboden. De belangstelling was deze keer overweldigend! In totaal kregen we ruim 40 (!) reacties. Heiko bleef aan het reageren op de vragen en biedingen via Messenger!

Een aantal vroegen of ze langs konden komen. Een aantal deden een ongezien, maar “uiteraard” veel te laag bod. Weer een andere wilde ruilen tegen een caravan en twee anderen wilden ruilen tegen een boot.

De eerste die reageerde werd uitgenodigd voor de zondagmiddag.

Om zeven uur ´s morgens belde een man met de mededeling, dat die serieus belangstelling had. Hij wilde meteen langskomen en de camper kopen, voordat die andere mensen kwamen. We hielden voet bij stuk en wilden de gemaakte afspraak van ´s middags afwachten. Toen het half drie was en er nog niemand was geweest, stuurde Heiko een berichtje naar die potentiële kopers. Reactie: ze kwamen niet, ze hadden zich bedacht. Zo langzamerhand lijkt dat een hele gewone werkwijze te zijn bij de Zweden: niets van je laten horen en gewoon wegblijven. De beller van zeven uur werd ingeseind en die kwam later in de middag langs. Helaas was het toch niet helemaal wat ze zochten en reden onverrichte zake weer weg.

Een aantal anderen die gereageerd hadden werden ingeseind en uiteindelijk werd met één daarvan een afspraak gemaakt. Aan het eind van de donderdagmiddag. De camper werd van alle kanten zeer grondig bekeken en we deden zaken! Ze wilden de camper meteen die avond meenemen, omdat ze anders nog eens in totaal ruim drie uur moesten rijden. Zodoende werd er aan de keukentafel ingelogd op de website van Transportstyrelse en werd de camper overgeschreven op naam van de nieuwe eigenaar. Het geld werd overgemaakt en klaar! Ruim een uur later zagen we de achterlichten van de camper steeds kleiner worden, toen die richting Bordsjö wegreed. Onze camper… Wij gaan nu rustig op zoek naar een andere camper met een vast bed.

Er is weer bezoek in de vijver! Dit keer mannetje en vrouwtje “Brileend”. Donald en Katrien hebben we nog niet weer gezien… “De brileend heeft een eigenaardig profiel. Let op de puntige kopvorm, de driehoekige snavel en de korte nek. De vlucht is snel en de vleugels werken koortsachtig. De vrouwtjes zijn asgrijs op het lichaam, wit op de buik en nek en hebben een bruine kop. De jonge vogels lijken op de vrouwtjes, maar missen de witte halsband en hebben over het algemeen een doffere bruine kleur op het hoofd. Bovendien is het oog niet goudgeel, zoals bij volwassenen.

De mannetjes hebben een donkergroene glanzende kop met een witte vlek achter de basis van de snavel. De zijkanten van het lichaam zijn eveneens helder wit. Je kunt een mannetje echter onderscheiden doordat het witte veld aan de bovenzijde van de vleugel ver naar voren loopt, richting de voorrand van de vleugel. De “knipan”, zoals de brileenden hier genoemd worden, komen, in tegenstelling tot veel andere eenden, voor in paren of kleine koppels. Het stel is relatief verlegen. In het vroege voorjaar voeren de mannetjes een speciaal paringsspel uit. Het hoofd wordt achterover tegen de rug geworpen en vervolgens de lucht in gestrekt.” Grappig, dat wij ze in de vijver hebben!

Afgelopen woensdag was onze Sune 12 weken oud! Dat betekende tijd voor een volgende vaccinatie. De 12-weekse vaccinatie. Daarvoor en voor de rabiësinenting hadden we een afspraak gemaakt bij de dierenarts, de “veterinair” in Tranås. Daar zijn we bekend met onze vorige hond Pantro en onze Ebba. Nu kwamen we daar voor het eerst met Sune. In de wachtkamer was Sune wel een beetje zenuwachtig, maar dat kwam misschien ook wel van de autorit. Zo vaak heeft hij nog geen ritje in de auto meegemaakt, wat het voor hem uiteraard wel spannend maakte. Er werd mooi gezongen achter in de auto…

Sune werd in de administratie doorgevoerd en gewogen. Toen wij hem ophaalden na acht weken, woog hij 5,6 kilogram. Nu, na twaalf weken weegt hij 8,1 kilogram! Door een assistente werden we naar een behandelkamer gebracht, waar onze Sune even later van een dierenarts een injectie kreeg. Dat was gelukkig slechts één. De dierenarts had bij vaccinaties samengevoegd in één injectie, om het dier niet onnodig te plagen met twee injecties. Heel attent. Sune had er overigens heel weinig van vernomen. De volgende vaccinatie is na twaalf maanden. Er werd ook nog even kort naar zijn hartje geluisterd en dat was helemaal oké volgens de dierenarts. We gingen tevreden terug naar Ödarp, terwijl Sune achter in de auto sliep…

En wie hebben we daar? Donald en Katrien!
Gelukkig zijn ze toch weer teruggekomen, onze vaste “vijvergasten”! We kunnen nu dus met een zuiver geweten zeggen, dat de Donald en Katrien ons elk jaar met een bezoekje vereren! Weet je, dat het mannetje, de woerd, de enige eenden soort is, die twee gekrulde staartveren heeft? Het mannetjes heeft verder de bekende glanzende groene kop met een witte nekband en een paarsbruine borst. De rest van de veren zijn lichtgrijs.
Opvallend is de donkerblauwe “spiegel” (is een vlek aan de zijkant) met witte randen. Deze vallen vooral op tijdens de vlucht. De stuit en de middelste gekrulde staartveren zijn zwart. Een opvallend verschijnsel! Het vrouwtje is daarentegen nogal saai: lichtbruin-beige van kleur met donkerbruine vlekken en strepen. Evenals het mannetje heeft het vrouwtje een blauwe spiegel. “Välkommen tillbaka!”

Een dag deze week werkte Heiko voor Örtengren. Opnieuw samen met zijn twee collega´s Fredde en Jimmy. Een aantal fruitbomen werden gekortwiekt. Nog een week of twee en dan is het snoeiseizoen voorbij. Dan zijn de knoppen van de fruitbomen te ver ontwikkeld en kun je niet meer snoeien, zonder de bloeiknoppen te beschadigen. Op de terugweg naar huis zag Heiko bij het bedrijf Ydre Ved een groot aantal bigbags vol met gekloofd hout. Jeetje, een gigantische hoeveelheid kuub lag daar te drogen. Iets meer dan onze eigen voorraad. Over een half jaar is alles daar weg en is het hele terrein weer leeg.

Er even tussenuit. Even tussen de vier muren weg. Even een andere omgeving. Even mensen kijken. “Waar willen we dan heen?” Alweer naar Jönköping, naar het Asecs winkelcentrum en Ikea? Nee, Heiko stelde voor om eens naar Linköping te rijden. Qua afstand bijna gelijk. En daar is ook een mooi groot overdekt winkelcentrum genaamd “i-Huset”, oftewel “in huis” of “onderdak”. We waren er al eens eerder en vonden dat best een aardige locatie met vele winkels. Ergens halverwege dat overdekte winkelcentrum is zelfs een ingang naar een grote Ikea.

Gezien het tijdstip van aankomst waren we wel toe aan een kopje koffie met iets erbij. Waar kun je dan beter naar toe gaan dan het restaurant van Ikea? Het kopje koffie werd echter een warme maaltijd, de traditionele gehaktballetjes die we na vele jaren nog steeds lekker vinden. Nadat de inwendige mens was bevredigd liepen we de winkel door. We wilden een leuke, iets grotere knuffel voor Sune kopen. Verder eigenlijk niets. Toch liepen we even verder door de winkel en zagen en kochten nog een paar andere dingen. Superhandige dingen. Uiteraard… De rit van een uur en het geslenter door Ikea en een aantal andere leuke winkeltjes in het winkelcentrum was vermoeiend en na ruim twee uur hielden we het voor gezien. Blij dat we weer in de auto zaten, terug naar Ödarp. Bij de plaats Mjölby stopten we nog even bij de winkel DollarStore voor een grote mok. We hadden twee dezelfde mokken, maar ik had per ongeluk eentje stuk gegooid. Stom hè? Ik vond eenzelfde en we waren helemaal klaar met winkelen voor die dag en klaar voor het laatste stukje van de rit naar huis.

Totdat ik een vestiging van KFC zag: “Hé, die hebben toch van die emmertjes met gepaneerde kip? Die heb ik nog nooit gegeten!” Ik wilde die wel eens proberen. Heiko zei gelukkig geen nee tegen mijn voorstel en zodoende bestelden we via de drive-in een “Chicken meal”. Inclusief een emmertje met kip!

Bij het afrekenen en ontvangen van onze bestelling, bleek dat het een menu voor twee personen was. Oh jéé! Een dubbele portie…
Achteraf maar goed ook, want wát was dat lekker! Met een zéér goed gevulde maag bereikten we ruim een half uurtje later ons mooi dorp Ödarp.

Daar begroetten we onze jonge, grote vriend Sune! Die werd meteen uitgelaten, waarna hij lekker eten kreeg. Wat tijd betrof waren we “slechts” een half uur achter op zijn schema. Nadat hij zijn bakje leeg had kreeg hij zijn cadeautje! Een knuffel, ook een hond, werd met grote dankbaarheid in ontvangst genomen. Eerst beet hij er veel in, maar later ging hij er heerlijk mee in zijn mand slapen. Een geslaagd cadeautje! Niet alleen dat. De middag was ook geslaagd, want het was een gezellig uitje!