IJsbloemen op de ramen!

Gezien de ochtendkleuren aan de westkant van ons huis,
meenden we te kunnen oordelen,
dat het een mooie dag zou worden.
“Wat doe je dan?”

Een paar keer deze week had ik het er over gehad: naar de kapper gaan. Telkens kwam er iets tussen, had ik geen zin, geen tijd, geen… Vrijdagochtend sprak ik er met Heiko over en besloten we om meteen na de middag naar Tranås te rijden. Mijn kapper aan de Storgatan (de hoofd-winkelstraat), een van de tien kappers in die straat alleen al geloof ik, begint elke werkdag om een uur. Om de eerste klant te zijn, reden we om half een van huis. Het landschap om ons heen was weer fantastisch, met veel sneeuw en veel zon. Om precies een uur stonden we voor het pand van de kapper. Ik stapte uit, liep naar de deur en vroeg of hij mij meteen kon knippen. Ja, dat kon, waarna ik Heiko een seintje gaf, dat hij mij een half uurtje later weer op mocht halen. Dat werd ietsje later, omdat ik na de knipbeurt eerst nog even contant geld moest pinnen. De meeste kappers hier worden het liefst contant betaald. Geen probleem, om de hoek van het blok met winkels zat een flappentapper. Hierna gaf ik Heiko een seintje dat ik klaar was. Gezien het feit, dat hij niet snel reageerde, liep ik alvast richting de apotheek ergens halverwege de Storgatan. Later bleek dat Heiko zijn telefoon in de auto had laten liggen, terwijl hij een bezoekje aflegde.

Heiko was ondertussen namelijk naar zijn oude werkgever Kenth Örtengren gereden. Kenth had hem twee weken geleden gebeld met de vraag, of hij langs wilde komen. Hij had net twee grote aanbestedingen gekregen en mag in het voorjaar en zomer van 2024 de beplanting regelen. Bij twee nieuwe scholen in Tranås. Twee klussen, waarvoor veel planten, struiken en bomen aangekocht moeten worden en dan daadwerkelijk allemaal de grond in gestopt moeten worden. Ook moet er een paar honderd vierkante meter kant en klaar gras uitgerold worden. Kortom: veel werk! Het meeste plantgoed wil hij bestellen bij de firma Spaargaren in Boskoop in Nederland. Kenth heeft een jarenlange relatie met Spaargaren, maar spreekt geen Nederlands. De vertegenwoordiger van Spaargaren, Frank, spreekt geen Zweeds. Dat communiceert zodoende een beetje lastig. Nu wil het toeval dat Heiko beide talen spreekt. Zodoende vroeg Kenth aan Heiko of hij contact op wilde nemen met Frank voor deze bestelling en of hij contactpersoon wilde zijn/ blijven gedurende het gehele proces. Ja hoor, geen probleem. Leuk om op deze manier toch nog een beetje bij het bedrijf betrokken te zijn. Nadat ze samen de sociale contacten weer een beetje hadden aangehaald, verliet Heiko de zaak. Maar niet met lege handen! Kenth gaf hem als dank voor de hulp een mooi boeket bloemen mee voor mij en een pot met een amaryllis met drie knoppen. Hoe lief?

Daarna reed Heiko de Storgatan in op zoek naar een parkeerplaatsje nabij de apotheek. Dat lukte en bij de balie van de apotheek ontmoetten we elkaar weer. Ik moest daar een behoorlijke tijd wachten, omdat er zes personen voor mij aan waren. Toen ik aan de beurt was en mijn recept doorgaf meldde de mevrouw achter de balie, dat ze dat medicijn op dat moment niet meer op voorraad hadden! Ze ging het bestellen en dan konden we over twee of drie dagen terugkomen. Hè bah! We wonen niet in de stad, maar “på landet” en komen niet elke dag in Tranås. Moeten we nu echt terugkomen? Ze keek daarop in de computer bij andere apothekers in de stad en vertelde, dat de apotheek bij de ICA het medicijn nog wel op voorraad had. Super! Dan gaan we daar heen. Dank. En zo kreeg ik toch nog mijn medicijn. Erg handig, dat je gewoon bij elke apotheek in heel Zweden terecht kunt voor je medicijnen en dat ze ook nog eens bij elkaar in het voorraadbestand kunnen kijken. Érg klantvriendelijk!

Hierna liepen we naar modezaak Kappahl, aan de overkant van de straat. Terwijl we daarnaartoe liepen, zagen we een volle vrachtauto met sneeuw voorbij rijden. Dat was niet de eerste die we zagen rijden, maar deze kon ik op de foto krijgen. Er is zoveel sneeuw gevallen, dat ze het niet meer aan de kant kunnen schuiven. De sneeuw moet zodoende met een shovel op vrachtauto´s worden geladen en buiten de stad gebracht worden. Ergens in de vrije ruimte worden de vrachtauto´s geleegd, om snel weer terug te keren voor de volgende vracht. Wát een gedoe zeg en wát bijzonder! En nog steeds genieten wij van die grote hoeveelheid sneeuw. Ook weten we dat er veel Zweden zijn die er een hekel aan hebben. Die zouden het liefst emigreren naar een warmer land. Heiko heeft in ieder geval twee oud-collega´s, die het liefst morgen nog naar Frankrijk of Spanje zouden emigreren…

Op de terugrit zagen we net buiten de stad een auto in de berm liggen. Hangen eigenlijk. Die had waarschijnlijk de afslag naar rechts willen nemen, maar was rechtdoor gegleden. Er stond een andere auto bij, op de weg, en we zagen twee personen lopen. De bestuurder van de auto in de berm en de bestuurder van de andere auto, die zijn hulp probeerde te verlenen. We stopten en vroegen of we konden helpen. Er werd ons gemeld, dat ze hadden geprobeerd de auto uit de besneeuwde greppel te trekken, maar dat het niet was gelukt. De verongelukte auto was behoorlijk ver van de weg gegleden en omlaag in de greppel terecht gekomen. Die moest behoorlijk omhoog getrokken worden en daarvoor was er voor de auto op de gladde weg te weinig grip. Die zijn wielen gingen slippen en ook die auto ging glijden. Met onze auto zou het waarschijnlijk ook niet gelukt zijn. Wij rijden op all weather banden. Misschien had het met spijkerbanden gekund, maar helaas. De onfortuinlijke bestuurder had ondertussen al een sleepdienst in Tranås aan de telefoon. Ik kan me voorstellen, dat het de laatste weken drukke tijden voor de sleepdiensten zijn.

Een stuk verderop moesten we opnieuw op de rem! Nee, geen auto in de greppel, maar een eland in het bos. Yes! Eindelijk zagen we weer zo´n imposant dier, de koning van het Zweedse bos! Hij stond aan Heiko zijn kant van de weg, de bestuurderskant, waardoor hij het dier als eerste zag. Een eerder dat we hier reden zeiden we al tegen elkaar, dat we in dat stukje bos ooit een keer drie elanden tegelijkertijd hadden gezien. Dat “ooit een keer” zal zeker iets van vier of vijf jaar geleden geweest zijn. Het grappige is dat op die plek, vlak bij de plaats waar die elanden toen stonden, een schietoren staat. Daar zijn de elanden dus duidelijk niet van onder de indruk! Automatisch kijken we iedere keer als we over die weg rijden die kant op, alsof die elanden daar elke dag gewoon op ons staan te wachten. Nee hoor. Behalve vandaag. Eén van de drie stond er! Zou het inderdaad één van de drie zijn? Maakt niet uit. Heiko stopte en gaf mij de kans om uit te stappen om foto´s te maken. Het dier bleef staan, maar stond een eindje van de weg af. Tussen de bomen. En waar stelde de camera zich op scherp? Natuurlijk op de takken van die bomen. Niet mooi op de foto gekregen, maar we hebben de koning in ieder geval weer een keer in levenden lijve gezien!

Thuis namen we eerst een kop koffie en moest ik eerst even uitrusten van dit uitstapje. Ik was bekaf. Na de koffie werden er pinda´s voor de vogeltjes geregen. Dat heb ik deze winterse periode al een aantal keren gedaan. De vogels smullen ervan, ondanks het feit, dat ze er wel een beetje werk voor moeten verrichten. Voor de specht is het een koud kunstje. Die is het hakken wel gewend. Ook de boomklever heeft er geen moeite mee met zijn spitse snavel. Voor de kool- en pimpelmeesjes kost het iets meer tijd. Toch verkiezen ze een pinda boven de vetbollen. De pinda´s van de streng die ik vorige week had opgehangen waren inmiddels alweer leeg en die streng met lege doppen kon in de kachel. Ik denk dat de nieuwe streng met pinda´s na het weekend eveneens weer leeg is. Overigens gaan de temperaturen volgende week omhoog. Het wordt dooi! We krijgen, zoals het nu lijkt, temperaturen van maximaal plus zes. De eerste winterse periode van deze winter lijkt daarmee voorbij.

Sinds een paar weken zijn we samen weer aan de Zweedse les gegaan. Zes jaar geleden waren we naar de SFI-cursus in Aneby gegaan. SFI staat voor “Svensk för Invandrare”, Zweeds voor immigranten. Drie halve dagen in de week gingen we trouw naar de lessen, die verzorgd werden door een uit Rusland afkomstige docente. Toen Heiko begon te werken en ik meer en meer problemen kreeg met mijn gezondheid, bleven we steeds vaker weg en uiteindelijk stopten we met de SFI-cursus. We hadden gelukkig in Nederland al een goede basis voor het Zweeds gelegd en konden zodoende hier op niveau C instromen. Dat hebben we dan ook positief afgesloten. De boeken voor niveau D hadden we net gekocht, waarna het voor ons echter ophield. Die boeken pakken we er nu dagelijks even bij. Elke dag een uurtje, anderhalf. We lezen verhalen, doen opdrachtjes en zo leren we saampjes verder. Dat gaat erg leuk en geeft mij in ieder geval weer meer zelfvertrouwen in de gesprekken met Zweden.

Via het keukenraam richting het oosten zag ik het raam van de serre. Ze zaten van “top tot teen” met ijsbloemen bezaaid. De serre heeft oude ramen met enkel glas en zodoende komen daar ´s winters, als het ook maar een beetje vriest, bloemen op. Vooral toen de zon opkwam en door die ramen scheen, waren ze heel goed zichtbaar. Hele mooie ijskristallen zaten op de ramen en allemaal verschillend. Grappig toch?

Zondagmiddag maakten we een wandeling. Toen we ons afvroegen wanneer we de laatste wandeling hadden gemaakt, voelde het als twee of drie dagen geleden. In werkelijkheid bleek het een week geleden te zijn. Oeps! Toen hadden we de “elandkop-route” gelopen. Jeetje wat vliegt de tijd! Het was vandaag wel koud trouwens. Een hele gure wind blies over het sneeuwlandschap en nodigde niet echt uit om een wandeling te gaan maken. Echter, zoals de Zweden zeggen: “slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding”. Daarmee trokken we de juiste kleding aan voor deze weersomstandigheden en gingen we aan de loop! Met beiden een warme skibroek aan en thermo-ondergoed, een dikke trui met een warme winterjas, Heiko een muts en ik de oorwarmers en beiden een extra halsdoek om die je ook voor de mond kunt doen. Oh ja! Uiteraard handschoenen aan. De app van Strava werd gestart en zo gingen we op pad. Het rondje “Emiel” was ons doel. Het eerste stuk richting het noorden langs de weg en terug door het bos, waar het lekker beschut zou lopen.

Nog geen vijftig meter vanaf ons huis
zagen we sporen in de sneeuw van elanden!
Twee elanden waren van rechts naar links de weg overgestoken.
Dat het nog niet zo lang geleden was
konden we duidelijk zien.
Het waren verse sporen. Oh! Zó dicht bij ons huis.

We liepen een paar meter verder en keken steeds in de richting waar de sporen naar toe waren gegaan. Ineens zegt Heiko “Joke! Dáár!” Hij zag, ongeveer 200 meter (!) vanaf de weg, een hele donkere vlek tussen de groene sparrenbomen en warempel: het was een eland! Met het blote oog zag ik hem of haar, echter via de camera niet. Die stelde uiteraard scherp op alle sparrenbomen die tussen ons en de eland stonden. De eland zag of hoorde ons ook en ging even later aan de wandel. “Hompie-dompie-dom” de heuvel op en verdween tussen de bomen. Een mooi begin van onze wandeling! Gisteren al een eland gezien en vandaag opnieuw. Als we thuis waren gebleven hadden we deze niet gezien. Dus… Er op uit! Er op “verder”!

We liepen verder richting het huis van Emiel, gingen daar de heuvel op en zagen in het veld twee reeën wegspringen. Kijk! Dát maakt deze wandelingen nóg leuker-der. De natuur is al geweldig leuk, de sneeuw geeft er een extra dimensie aan en als we dan ook nog wild zien rondhuppelen is het helemaal perfect. Na de helling die toen volgde hielden we ons een tijdje stil, omdat we wisten dat een klein eindje verderop een voederplaats was voor wilde zwijnen. Daar komen ook reeën op af en we dachten dat die daar misschien zouden staan vandaag. Zo stil als mogelijk liepen we verder. En ja hoor. Twee reeën stonden daar te eten. Toen we dicht genoeg bij hen waren gelopen voor een foto, zagen we de twee witte kontjes net in het bos verdwijnen. Ze hadden ons gehoord…

We genoten van de wandeling en vergaten de koude wind, door al het moois dat we zagen. Takken van de sparrenbomen, die doorbogen onder het gewicht van de sneeuw. Kleine waterstroompjes, die half bevroren langs de berm liepen. Vele sporen van reeën en elanden in de sneeuw. Het aantal sporen van reeën tellen we niet meer. Wel de grote pootafdrukken van een eland. In totaal hebben we op zes verschillende plaatsten op deze route elandsporen gevonden. Ze zijn hier dus nog voldoende. Via het huisje, dat de kern van het dorpje Ödarp is liepen we terug naar de weg.

Daar hadden we nog een ontmoeting met ree nummer vijf. Dat zou de laatste zijn voor die keer. Het was ook genoeg wat ons betreft. We waren meer dan tevreden. Op het allerlaatste stukje van de wandeling, van in totaal ongeveer vijf kilometer was het koud, omdat het recht in de wind op was. Koud in de zin van, het gezicht werd koud. De rest niet. Dat was goed ingepakt. Thuis was het echter warm en begonnen we meteen te gloeien. De gewone kleding kwam weer aan en even later gingen we aan het stokbrood! Een warm stokbroodje met tonijn, tomaat en een gekookt ei. Lekker om warm van te worden. Tijdens het eten waren we samen aan het nagenieten van deze lichaamsbeweging. Heerlijk!