Dinsdagochtend reed Heiko met de Hyundai naar de MECA- garage in Aneby, om het door het apk keuringsstation geconstateerde gebrek te laten repareren. Die reparatie zou ongeveer een uurtje in beslag nemen en om die reden had Heiko gezegd, dat hij geen leenauto hoefde deze keer. Het heen en weer rijden zou immers ook ongeveer een uur in beslag nemen. Om even voor tien uur melde hij zich aan de balie en niet veel later reed een monteur de Hyundai naar binnen. Heiko had vanochtend ook maar meteen de zomerbanden in de auto gedaan. De reparatie vond namelijk plaats bij het rechtervoorwiel. Die band moest er toch al af. Het wisselen van de andere drie banden zou dan vast en zeker ook geen probleem zijn. En zo was het. Zodoende bespaarde Heiko zich die klus. De Volvo staat op all-weather banden en daar rijden we het hele jaar mee door, waarmee die niet gewisseld hoeven te worden.
Terwijl de auto op de brug stond speelde Heiko een aantal spelletjes Wordfeud met Jan. Die zat op dat moment niet in Assen, zoals wij zondagmiddag nog dachten, maar een paar kilometers verderop in het dorpje Bunn. Die verrassing zit me nog steeds in de benen en in het hoofd. Het uur vloog om, mede doordat Jan de spelletjes Wordfeud meteen beantwoorde met zijn gelegde letters. Om elf uur werd de Hyundai weer uit de garage gereden. Bij de man achter de balie kon Heiko vervolgens even afrekenen, de sleutels weer in ontvangst nemen en op huis aangaan. De auto was ook meteen weer afgemeld voor de Apk-keuring, dus we kunnen wat dat betreft weer een jaar vooruit. Binnenkort, nou ja in de maand juni, is de Volvo weer aan de beurt. Telkens wederom een spannend bezoekje aan het apk-keuringsstation van Besikta in Tranås.
Na de middag kwamen Jan en Dietske bij ons. Heiko had voorgesteld om met hen de Pukaberg op te gaan, om eenmaal boven van het uitzicht te genieten. Daar waren we nog niet met hen geweest en de reacties van gasten die hen voorgingen waren altijd heel enthousiast. Het is feitelijk slechts een korte wandeling van ongeveer twintig minuten. Het pad loopt omhoog, maar niet extreem. Alleen het laatste stukje is stijl, dat is gelukkig slechts een heel kort stukje. Even later volgt de beloning voor de inspanningen in de vorm van het uitzicht.
Je moet daar overigens na de middag zijn, omdat je dan de zon in de rug hebt en die dan voor je uit schijnt op het geweldige uitzicht met vele bossen, bergen, weilanden en water. Deze keer hadden ze ook een prachtige zonnige dag en het uitzicht was dan ook weer geweldig. Het enige nadeel was, dat het boven op de berg enorm waaide. Tijdens de wandeling liepen ze in de luwte van de berg en tussen de vele sparrenbomen. Daar vernamen ze in het geheel geen wind. Het was er juist warm en de jassen konden uit! Vanwege de stevige wind bleven ze niet lang boven. De afdaling werd al snel weer ingezet, maar wel nadat er een aantal foto´s waren gemaakt!
Terug bij de auto besloot Heiko om nog even door te rijden naar de bierbrouwerij in Nääs, om de schapen met de vreemde, gekrulde hoorns te laten zien en de negen lammetjes. De schapen en lammetjes waren echter ver van de weg af in het weiland en lieten zich niet zo duidelijk zien. Jammer. Op de terugweg naar huis reed Heiko het rondje Ödarp met Jan en Dietske, om hun te laten zien in welk dorpje wij nu feitelijk wonen. Op die route kwamen ze drie huizen tegen, die ook tot het dorpje Ödarp behoren. Een vierde werd via een wegbewijzeringspaal aangeduid. Ons huis is het vijfde huis van het dorp en dan zijn er nog twee. Op de zandweg die ze reden liep op een gegeven moment een kraanvogel. Recht voor ze uit. Die werd uiteraard op de foto gezet, waarna Heiko zei: “Heb je wel eens een opstijgende kraanvogel gezien?” Hij gaf gas en inderdaad vloog de kraanvogel weg. Wát toch een mooie grote vogel. Tegen half vier kwamen ze weer terug in Ödarp, waar ik de koffie klaar had staan en een versgebakken rijstevlaai.
Die rijstevlaai had ik ´s morgens gemaakt voor onze gasten. Omdat Dietske er niet van houdt, had ik voor haar een semla gemaakt. Die viel goed bij haar in de smaak, evenals de rijstevlaai bij Jan en Heiko. Zelf vond ik die trouwens ook heerlijk hoor. Na de koffie gingen Heiko en Jan naar de kelder, of moet ik nu zeggen “mancave”, om te darten. Jan had zijn eigen pijlen meegenomen en wilde uiteraard revanche op de partij die ze samen in Assen hadden gespeeld. Wij dames praatten gezellig door!
De vijf partijen die ze gespeeld hebben gingen steeds gelijk op en het kwam er telkens op neer, wie de laatste pijl als eerste in de juiste dubbel gooide. Dat was, helaas voor Heiko, Jan! Hij won dan ook glansrijk met 4-1 in sets. Met die eindstand lijkt het erger dan het in werkelijkheid was. Als je de stand in legs bekijkt, valt het wel mee. Maar ja, dat telt niet! Jan was deze keer gewoon de betere gooier. Tijdens het spel sleep Heiko zijn pijlpunten nog even, omdat hij te vaak een bouncer had, waarbij de pijl tegen metaal komt of domweg niet in het bord prikte. Dat hielp wel, maar leverde geen hogere punten op. Het mocht niet baten… “Gefeliciteerd, Jan!”
Op dat moment werd Heiko gered door Dietske. Zij kwam naar beneden om te melden dat het eten klaar stond. Ik had een hartige taart met gehakt en spinazie gemaakt en die kwam toen net heet uit de oven. De beide mannen voegden zich weer bij ons en er werd lekker in de paj gegeten. Jan had de eer om de hartige taart aan te snijden. Tijdens het eten werd er gewoon verder gebabbeld. Plezierig hoor, zo´n bezoek!
Na het toetje in de vorm van ijs met vruchtjes, stelde Heiko voor om nog even een rondje te gaan rijden door de bossen. Het begon inmiddels een beetje te schemeren en dan heb je immers de meeste kans om reeën en elanden te zien. Dietske had er niet zoveel zin in en bleef zodoende bij mij. Heiko en Jan vertrokken met de Volvo om hun geluk te beproeven. Garanties op een eland krijg je nooit, maar wie niet waagt… Ze waren amper vijf minuten van huis, toen ze de eerste ree zagen. Een bokje. Vanaf dat moment begon de teller te lopen. De teller die uiteindelijk op 23 bleef steken. Drieëntwintig!
Drieëntwintig reeën hadden ze in anderhalf uur tijd gezien. En als je nu denkt, dat het daarbij bleef? Nee! Ze zagen ook twee elanden! Op twee verschillende plaatsen op hun route hadden ze een ontmoeting met een eland. Wát een bofkonten! Het was ze ook gelukt om de dieren scherp op de foto te krijgen. Leuk hoor. Vooral voor Jan uiteraard. Als “toerist” hoop je zo´n dier tegen te komen in het wild en dat is nu gelukt!
Terug bij huis werd er nog een kop koffie genuttigd, terwijl ze uitgebreid vertelden over de route en de ontmoeting met de vele dieren en specifiek met de Koning van het bos! Hierna trokken onze gasten zich weer terug in hun vakantiehuisje. Buiten was het op dat moment roetduister. Morgen gaan we ieders onze eigen gang en donderdagmiddag treffen we elkaar weer. Niet lang na hun vertrek waren wij ook vertrokken…
Deze foto´s werden aan het einde
van de rit van Heiko en Jan genomen.
Een zonsondergang met schitterende kleuren!
