Vandaag was de dag, dat ik me ging bezighouden met de bessenstruiken! De jonge, nog groene besjes hangen in groten getale in de bosjes, alleen hangen er te veel blaadjes voor. Die houden de zon tegen en daarmee de groei. Ook de meeste nieuwe scheuten moeten verwijderd worden. Die ontnemen te veel energie van de struik en remmen daarmee de ontwikkeling van de bessen. Er waren nog maar een paar bladeren geknipt. Toen kreeg ik een schrik, want ik vond de eerste luizen op een paar bladeren. Je-ig! Het begon me spontaan overal te jeuken. Ken je dat? Je ziet iets, in dit geval die groene beestjes, en je lichaam reageert daarop met jeuk! Nou, ik bleef krabben: het waren er veel! Heel veel!
Op de site van Biobest.com vond ik deze tekening van de diverse stadia van de luizen. Er stond ook, dat de ontwikkeling van nieuwe nakomelingen onmiddellijk na de geboorte van de bladluis begint, waarbij een volwassen vrouwtje tot 100 bladluizen produceert gedurende haar 20 tot 40 dagen durende levensduur… Ik vroeg me af, waarom de bladeren eigenlijk zo plakken. Dit is de reden: “bladluizen zuigen plantensap op om zich te voeden met suikers en eiwitten. Ze verminderen de groeikracht van de bessenstruik, maar kunnen ook visuele vervorming en schade aan bladeren en groeipunten veroorzaken. Bladluizen scheiden suikerhoudende honingdauw uit, waardoor planten en/ of vruchten kleverig kunnen worden”. Een voordeeltje is, dat je de bladeren er meteen uithaalt, doordat de suikers op de bladeren glimmen in de zon. De meeste uiteinden van de nieuwe scheuten van de bessenstruik waren de dupe: bladeren waren daadwerkelijk vervormd, waardoor ik de luizen snel kon ontdekken. Die takjes werden meteen verwijderd.
Er staan ook nog een paar bessenstruikjes langs het beekje. Die werden ook meteen gesnoeid. Gelukkig hadden die (nog) geen “ongewenst bezoek”! Dat zou ook jammer zijn, want het zijn nog kleine stuikjes. Ze zitten echter wel vol met jonge besjes! De grootte van een struik maakt dus niets uit! Nadat alle struiken waren gesnoeid en ontdaan van de luizen werden ze behandeld met een bestrijdingsmiddel. Een natuurlijk bestrijdingsmiddel hoor. We deden namelijk groene zeep (een derde deel) en water (twee derde deel) in een drukspuit, waarmee we ze besproeiden. De bladluis houdt namelijk niet van sterke geurtjes en zeep. Zo kun je onder andere ook lavendel, munt, ui of knoflook bij de bessenstuiken poten om ze te bestrijden. We houden de bessen- en ook rozenstruiken vanaf nu goed in de gaten!
Heiko ging het onkruid in de borders wieden! De border bij de oprit was zo mooi geworden, dat hij het werkje wilde voortzetten. Zo werd de grond onder de jonge fruitbomen langs de oprit schoongemaakt. De grond onder de grote appelboom werd van onkruid ontdaan, alsook onder de bessenstruiken. Als laatste was de border bij de vlonder aan de beurt. Het ziet er door deze actie weer gelikt uit! Eveneens is het duidelijk dat de grond ontzettend droog is…
Het was door de bladluizen niet alleen kommer en kwel in de tuin hoor! Want weet je wie er bij ons ook een nest heeft (gehad)? De boomklever! Wist je trouwens, dat dit vogeltje zich zowel opwaarts, neerwaarts, achterwaarts als zijwaarts langs de stam van de boom kan voortbewegen? Dat is altijd super om te zien! Het broedseizoen van de boomklever begon al in april. Het vrouwtje nam tijdens het bouwen van een nest de leiding. Ze ging op zoek naar verlaten boomholten, meestal oude spechtennesten. Zoals bij ons achter houtstek 1, op het land van de buurman. Daar hadden spechten in de populieren nestjes achtergelaten.
Het vrouwtje raapte houtsnippers, gras en veren bij elkaar om het “zo gezellig mogelijk” te maken. Zodra het broeden ging beginnen, kwam de ware metselaar in haar naar boven: ze bepleisterde de overbelichte toegangsopening met modder, waardoor ze zelf ook in het nest gevangen zat. Op die manier werden de eieren en de jongen beschermd! Hoeveel eitjes ze heeft weten we niet. Het vrouwtje kan vijf tot negen eieren leggen, welke ze uitbroedt gedurende 13 tot 18 dagen. Tijdens die periode is het volwassen mannetje volledig verantwoordelijk voor het voedsel, voor zowel zijn vrouwtje als zijn jongen. We vinden het fijn, dat er jonge boomklevertjes komen. Of al zijn!
Na het snoeien van de bessenstruiken gingen Heiko en ik samen
de eerste rabarber oogsten!
Heiko scheurde de stengels eraf, waarna ik ze van het blad ontdeed.
Er zaten hele dikke stengels bij en ook een fors aantal dunne.
Een mooie eerste opbrengst.
Een aantal van de afgesneden bladeren legden we terug bij de drie planten.
Daar schijnt voedsel in te zitten voor de plant.
We hebben daarna samen de schillen van de stengels verwijderd en ze in stukken gesneden.
Ze werden gewassen en gedroogd, waarna ze tenslotte in zakken van ongeveer een pond in de diepvries kwamen. Wat gaan we daar te zijner tijd van maken? Rabarbertaart!
Vijf zakken! Een goede eerst oogst!
Toen dat klaar was gingen we nog weer een keer naar de groentetuin. De maggiplant was ook al zo gegroeid, dat het tijd werd hem uit te dunnen. Er waren jammer genoeg al te dikke stengels bij, die niet meer gebruikt kunnen worden. Daar is de smaak al uit. De kleinere, jongere stengels met blaadjes werden apart gelegd. We hielden een boeket over! Die werden gewassen. Nadat ze droog waren kwamen ze in twee zakjes eveneens in de diepvries. Leuk hoor, zo´n groentetuin!
Er zijn in houtstek 1 twee kwikstaartjes geboren. Sinds twee dagen zien we de jongen in de tuin aan het “spelen”. Moeder is drukdoende met het zoeken naar voedsel, want de twee worden nog door moeder gevoed. Moeder bracht op een bepaald ogenblik “iets” naar een jong, die op het dammetje zat. Je kon duidelijk zien, dat het jong het grote stuk voedsel niet in een keer kon opeten. Moeder besloot het terug te pakken!
Poging twee! Ondanks het feit, dat het jong heel graag wilde eten, lukt het hem dit keer ook niet om de prooi naar binnen te werken. Halverwege bleef het ergens in zijn bekje steken. Moeder pakte het dier, wat leek op een libelle zonder vleugels, weer uit het bekje van haar jong…
Poging drie! Ja hoor! Eindelijk wist het jong het voedsel naar binnen te werken. Daarna keek het trots in het rond. Alsof het iedereen wilde laten weten, dat het zo´n dier opgegeten had. Zijn broertje of zusje zag dit alles aan, op een paar steentjes verderop. Die kreeg de keer erop van moeders een insect toegespeeld. Moeder heeft goed in de gaten wie wat moet hebben. Wat prachtig om te zien!
Wat een heel ander beeld gaf, waren laadpunten voor elektrische auto´s! Op de grote parkeerplaats bij het winkelcentrum Asecs in Jönköping stonden zeker twintig op een rij. Alleen kon niet iedereen daar zijn auto opladen. Ze waren alleen voor auto´s van het merk Tesla! Onvoorstelbaar! En een ander oplaadpunt was er op dat gedeelte van de parkeerplaats niet. In de buurt van de ingang van het winkelcentrum stonden een paar “algemene” oplaadpunten. Ik wist niet, dat er zoveel Tesla´s rijden, waardoor er zoveel oplaadpunten moeten staan…
“Lager 157” is een grote kledingzaak in Jönköping. Daar mag ik graag even naar binnenlopen. Zo ook gisteren. De aangeboden kledingstukken zijn goedkoop en daarmee gewild. Niet alleen bij mij: het was er dan ook weer druk. Wat meteen opviel waren de enorme stapels dozen. Op meerdere plaatsen in de winkel stonden tientallen dozen opgestapeld. Hoog opgestapeld. Je kon daardoor sommige kleding niet of moeilijk bereiken. En de paskamers lagen vol met gepaste kleding, die niet teruggehangen waren. De diverse aanbiedingen lagen ook erg rommelig op en in de vele stellingen. De dozen zullen wellicht nieuwe kledingstukken bevatten, die op enig moment in de winkel aangeboden moeten worden. Alleen lijkt het zo van geen meter! Alsof er een windhoos door de winkel was gegaan. Jammer, maar door deze rommelige indruk is de grap er voor mij snel af… Na een paar minuten stonden we alweer buiten.
De akelei, aklej in het Zweeds, staat volledig in bloei! Op drie plaatsen hebben we plantjes staan en die kleuren hun omgeving nu paars. Bijen en vlinders zullen ons hopelijk dankbaar zijn, nu de plantjes bloeien. Het zijn namelijk nectarrijke en mooie bloemen. Daarmee is het een waar feestmaal voor ze! De punt van de kroonblaadjes wordt gevormd door een honingklier en daar kan geen bij of hommel weerstand aan bieden. “Bijen en hommels van Ödarp: aan tafel!”
