Vandaag even geen onkruid wieden, geen hele dag achter de laptop, geen huishoudelijk werk, geen stenen sjouwen, geen grasmaaien, niet met de auto weg: helemaal niets van dat alles. Vandaag was het relaxen! De ligstoelen in de tuin op het gras en bruin bakken. De zon stond opnieuw heerlijk hoog aan de hemel en daar wilden we vandaag maar eens van genieten. En van onze tuin, die er naar onze maatstaven geweldig mooi bij ligt. Deze zondag werd zodoende een echte rustdag. Heerlijk.
Nu vergeet ik bijna te noemen dat er in de vroege ochtenduren nog wel even een mailtje gelezen werd op de laptop. De uitgever had ons het binnenwerk van Heiko zijn vierde boek toegestuurd en dat moest bekeken worden. Het zag er goed uit, maar hoe vreemd ook, er sluipen toch altijd nog een paar foutjes in de tekst. Eveneens vond Heiko na het lezen, dat een bepaald hoofdstuk een beetje rommelig was. Dat gaat hij herschrijven. Hopelijk kan er deze week een lijstje met de correcties worden verstuurd en komt het boek binnenkort op de markt!
Later in de middag maakte Heiko een wandeling. Vanaf huis richting Tranås en bij het huis met de naam Äsperödjan, dat ook onder het dorp Ödarp valt, richting het westen. Langs de weg naar Tranås werd hij een stukje begeleid door een kuddetje koeien. Het weiland is langgerekt en loopt langs de asfaltweg. De dames stonden aan het begin van het weiland. Dat wil zeggen aan de kant waar Heiko vandaan kwam. Hij praatte met ze en vervolgens liepen ze met hem mee naar het einde van het weiland. Zo´n twee kilometer verderop. Bleef Heiko staan, bleven de dames ook staan. Liep Heiko verder, liepen ze met hem mee. Leuke beesten zijn het toch hè? Zo nieuwsgierig!
De weg naar Äsperödjan loopt een beetje omhoog. In de brandende zon met een temperatuur van 23 graden en met het stof van het gortdroge zandpad wordt van de wandelaar een extra inspanning gevraagd. Ook na het huis met de naam Äsperödjan gaat het zandpad verder omhoog, wat uiteraard, als je je eventjes omdraait, een fantastisch mooi uitzicht biedt. Op het moment, dat je op het hoogste punt staat heb je een hoogte van 54 meter overbrugd. Je staat dan 54 meter boven de asfaltweg naar Tranås. Vervolgens gaat de route weer verder via een afdaling.
Het pad neemt je vervolgens mee langs een hoge rotswand en maakt even verderop een scherpe bocht naar links. In die bocht staat een huis genaamd Källehult, dat eveneens onder het dorpje Ödarp valt.
Vlak voor het huisje maakte Heiko nog een foto van de bermen, waarin het fluitenkruid op dit moment weelderig tiert. Ook zie je een paar varens op de foto, paardenbloemen en een blauw klokje (rechts onderin op de foto). Een klein stukje terug nam hij een foto waarop te zien was, dat die berm helemaal dichtgegroeid was met wilde varens. En in de bermen langs de asfaltweg naar Tranås was het een paarse zee van wilde boerengeraniums en bloeiende klaver, dat er ieder jaar weer opnieuw opkomt. Prachtige bermen, die slechts een keer per jaar gemaaid worden gelukkig.
Het huis Källehult was weer bewoond, getuige de auto die op de oprit stond. We hadden al eens kennis gemaakt met deze mensen van ongeveer onze leeftijd. Ze wonen vanaf oktober in Husqvarna en vanaf mei in Ödarp. Het huis bestaat uit een hoofdgebouw en twee stugor (meervoud voor stuga) voor bezoek. Naast het huis aan de linkerkant ligt een werkelijk magnifiek mooi en idyllisch meertje. Rechts is een klein weiland, zodat ze daar een vrij uitzicht hebben. Het huis staat daar op fantastisch mooie plek, maar slechts als vakantiewoning vinden wij. Voor permanente bewoning woon je er heel erg afgelegen en zul je er niet snel een mens ontmoeten.
De weg loopt vervolgens een paar kilometers door en eindigt op een driesprong. Daar staat een bord met de namen van de drie zandpaden. De zandpaden hebben de naam gekregen van de huizen die er ergens aan staan. Het pad waar Heiko net uit kwam lopen gaat naar het huis Källehult, dus heet de weg Källehultsvägen. Logisch. Overigens spreek je Källehult als “sjellehult”. Als je op de kruising naar rechts gaat, loop je naar het huis met de naam Hallastugan, dat eveneens onder het dorp Ödarp valt. Heiko ging op dit punt naar links en liep naar het centrum van het dorp Ödarp. Ja! Via de Ödarpsvägen!
Bij het leegstaande huis dat Ödarp heet, graast een kudde koeien. Van deze kudde waren vorige week twee dames ontsnapt. Ze stonden meteen naast het zandpad en keken Heiko heel rustig en nieuwsgierig aan. Twee dames poseerden even mooi naast elkaar voor de foto. Toen Heiko gewoon doorliep, gingen de dames ook maar gewoon verder met grazen. Ze waren nog lang niet klaar. Oh! Wat is het toch mooi om te zien hoeveel ruimte een kudde koeien hier heeft. Op een gebied van vele vierkante kilometers staan, in dit geval, slechts twaalf koeien! Overigens moest er twee keer over een hek geklommen worden om het pad te kunnen vervolgen. Logisch, want de koeien lopen uiteraard in een, door prikkeldraad omsloten, gebied en over de doorgaande zandweg kom je twee hekken tegen.
Bij vertrek vanuit huis had Heiko de app Strava aangezet op zijn mobiele telefoon en die vertelde hem bij terugkomst, dat hij 4,82 kilometer had gelopen in 56 minuten. Oftewel, hij had een snelheid van ongeveer 5 kilometer per uur gelopen. Op zich klinkt dat niet zo veel, want hij vertelde me, dat hij toch stevig doorgestapt had. Slechts af en toe even stilstaan voor een foto en ja, natuurlijk was de weg niet vlak: er moest een heuvel van 54 meter beklommen worden. Dat haalt de snelheid er natuurlijk wel uit. Tijdens de wandeling was hij niemand en niets tegengekomen en kon hij in alle rust genieten van de natuur.
Na zes weken zonder een drup regen en ondertussen wel veel zon en warmte, ziet ons grasveld er op dit moment zo uit: dor en bruin. Na de laatste maaibeurt is dat alleen maar erger geworden. We willen het gras echter niet sproeien, omdat we niet weten hoe de zomer eruit komt te zien. Blijft het een hele hete droge zomer, zoals in 2018, dan moeten we zuinig aan doen met het water uit onze bron. Extra verbruik van water voor de tuin, auto wassen en zwembad vullen is dan uit den boze. We kunnen op dit moment ook niets meer uit het beekje of onze vijver pompen, want die staat ook he-le-maal droog! Ach, het gras overleeft het wel. Dat is uiteindelijk net onkruid. Het lijkt alleen niet zo mooi. Dat accepteren we gewoon. We zijn veel te blij met dit mooie weer.
Uiteraard werd tegen zes uur weer met Heiko zijn ouders gebeld. Dat ging wel een beetje anders dan anders. Het bellen via de laptop ging niet goed. Er kwam wel beeld, maar geen geluid. Het probleem zat aan onze kant, maar wat we ook probeerden: we kregen het niet opgelost. Zodoende werd via het kleine schermpje van de telefoon gebeld en dat ging verder prima. Ze vertelden, dat ze gisteren opgehaald waren door kleindochter Daniëlle en haar man Peter. Tezamen met de achterkleinkinderen Noud en Mason reden ze naar het strand aan het Zuidlaardermeer. De kinderen speelden in en rond het water en “de oudjes” zaten in de schaduw onder de bomen. Fijn, even van het balkon af. Vrijdagmiddag hadden we via WhatsApp een foto toegestuurd gekregen, waarop Heiko zijn vader stond en waarop we konden zien, dat ze op hun balkon zaten. Ze hadden een Zweeds koekje bij de thee! Wij hadden namelijk aan mijn neef Sietse en zijn vriendin Annet een doosje meegegeven voor Heiko zijn ouders. Daarin zat onder andere een pak koeken, chocolaadjes, drie Dvd´s van Sissi en een project Diamond Painting. Die doos had Sietse donderdag even langsgebracht. De koeken smaakten hun prima! In het weekend waren de temperaturen gestegen en konden ze alleen ´s morgens nog even op het balkon zitten. Na de middag werd het er 50 graden volgens de digitale thermometer! Wegwezen daar! Zondagmiddag waren ze daarom naar een vertrouwde plek gereden: Gasselte. De omgeving waar ze jarenlang een vakantiehuisje hebben gehad. Daar konden ze opnieuw de schaduw van de bomen opzoeken op een dagcamping. Comfortabele stoelen, koffie en koeken mee. Perfect!
