Om vijf voor acht werd er aan de voordeur geklopt. Ebba schoot meteen onder de bank: “Bezoek? Nu al?” Jazeker! Dit bezoek was van tevoren aangekondigd. Vandaag zouden we een nieuwe stroommeter krijgen van E.On. Heiko vroeg de monteur van Montico hoe lang het werkje in beslag zou nemen en de man gaf aan, dat het ongeveer een half uurtje zou duren. Voor alle zekerheid hadden we wel een volle thermoskan met koffie gemaakt… In de vooraankondiging stond namelijk, dat er een monteur zou komen tussen acht en elf uur. Ehhh… Drie uur zonder koffie is natuurlijk een hele opgave! Na het verwijderen van de oude meter was er een “uitdaging” voor de monteur. Zekerheidshalve had hij nog even telefonisch contact met anderen, maar uiteindelijk lukte het hem toch zelf, om het weer voor elkaar te maken.
Door deze “uitdaging” duurde het uiteindelijk ruim een uur, maar dat was nog steeds sneller dan de eerst vermoedde drie uur. De nieuwe slimme meter, of moet ik zeggen “nóg slimmere meter”, kan ook eventueel terug geleverde stroom meten, dat bijvoorbeeld door zonnepanelen of een waterkrachtcentrale wordt opgewekt. De vorige meter was ook al slim en werd op afstand uitgelezen door E.On. Via hun app kunnen we ons verbruik dagelijks bijhouden. Dat kan met deze nieuwe meter uiteraard ook weer.
Nadat alles afgemonteerd was en de monteur zijn benodigde gereedschappen weer naar de auto bracht, kwam Ebba heel voorzichtig onder de bank vandaan. Ik zat net achter de laptop toen ze me aankeek: “Is hij weg?” leek ze me te vragen. “Ja hoor meisje, kom maar gerust verder de kamer weer in. Het bezoek is weg!” Even later hoorde ze de auto wegrijden en wist ze het zeker. Het is weer veilig! Heiko en ik reden kort daarna samen weg richting Tranås om boodschappen te halen. We zouden vanmiddag namelijk bezoek krijgen en daarvoor wilde ik nog een beetje inkopen!
Morgen gaat de Volvo eventjes naar de MECA-garage in Aneby voor een paar kleine dingetjes. Waaronder het aansluiten van de extra led-verlichtingsbalk. Die hadden we op de vorige Volvo en voordat we die inruilden, had Heiko die lichtbalk eraf geschroefd. Op de nieuwe Volvo wilden we namelijk ook weer extra verlichting en dan is het zonde om er een nieuwe voor te moeten kopen. De lichtbalk was eenvoudig aan de auto gemonteerd via een extra metalen plaat achter de kentekenplaat en gelukkig wist Heiko nog precies hoe dat de vorige keer gedaan was. Zodoende kon hij de led-balk er zelf aanzetten, opdat een monteur van de garage die morgen kan aansluiten, op de grootlicht-schakelaar van de Volvo. Is dat ook alvast maar geregeld voor de komende herfst en winter.
Ik was ondertussen in de keuken bezig met de voorbereidingen voor het warm eten. We kregen namelijk mee-eters! De vakantie van onze vrienden Klaas en Reinie was vanochtend om kwart voor vier begonnen. Op dat tijdstip waren ze van huis weggereden en aan het einde van de middag werden ze hier verwacht. Ze verblijven opnieuw in het huisje Slogebo, waar ze vorig jaar ook al een weekje waren. Bekend terrein voor ze. Verspreid over de hele dag had ik contact met Reinie via WhatsApp, zodat ik ongeveer wist waar ze waren en om hoe laat ze hier konden zijn. Ik had aangeboden, dat ze hier met ons warm konden eten, omdat ze na zo´n lange reis vast geen zin meer had om eten te koken. Dat aanbod werd zonder aarzelen aangenomen! Fijn! Ik had al bedacht om iets met een hele kip te doen. Die kookte ik in de snelkookpan en zocht ik daarna af. Alle botjes werden verwijderd. Het malse kippenvlees werd gekruid, zodat het alvast klaarstond voor vanavond. Voldoende nieuwe (!) aardappelen werden in de schrapmachine geschrapt en boontjes werden uit de diepvries gehaald.
Toen ik uit het keukenraam keek zag ik Heiko in de vijver staan! Hij was weer een klein stukje aan het uitgraven. De bodem was na de regendag van gisteren een klein beetje drassiger geworden, maar nog voldoende stevig om op te kunnen staan. Zonder heel ver met de schoenen weg te zakken. Zowel aan de overkant als aan de tuinkant werden een fiks aantal scheppen met “slik” op de oevers neergegooid. Na een uurtje was hij er wel weer klaar mee. Het is zwaar werk en dat werk verspreid hij liever over een paar dagen. Het blijft de komende week toch weer nagenoeg droog en daarmee is het risico op een overstroming in het beekje nihil. De verhoging van de oevers is nodig, om de hoeveelheid water dat in de vijver kan komen te staan, te vergroten. Daarmee kunnen we meer stroming creëren in de buis van de mini-waterkrachtcentrale. Slim bedacht!
Onderweg terug naar binnen
viel me het oog op een kleine libelle.
Het was een gewone oeverlibel.
Wat een schitterend beestje.
Het zien van deze libelle deed me denken aan de libellen,
die we tijdens ons uitstapje hadden gezien.
Dat waren twee parende bosbeekjuffers!
Mooi van kleur!
Wat toch een verschil met de eerdere libelle.
En ze zijn nog wel familie!
Binnenkort maar eens op zoek naar meer info over deze vreemde verwanten.
Nadat hij zijn werkkleding weer had verruild voor zijn gewone kleren, wilde Heiko nog even buitenverlichting ophangen. Verlichting op zonenergie.
Bij de Lidl hadden hij twee weken geleden een doosje met die verlichting gekocht, met de bedoeling om die aan de (rozen-) boog te hangen. De boog waar de twee clematis plantjes tegenaan groeien. Met kleine tie wraps werd de bedrading vandaag daadwerkelijk aan de boog vastgezet en werd het paaltje, waarop de zonnecellen geplaatst moesten worden, in de grond gezet.
De schakelaar werd op “aan” gezet en daarna was het afwachten hoe het eruit zou zien ´s avonds. Er zit een schemerschakelaar op, zodat de verlichting automatisch aangaat als het donkerder wordt.
´s Avonds tegen elf uur, toen we naar bed gingen, zagen we de verlichting daadwerkelijk branden. Geinig! Misschien moeten we nog een paar van die setjes kopen en op andere plaatsen in onze tuin plaatsen. Dat brengt sfeer!
Om kwart voor vijf kreeg ik een seintje van Reinie: “We zijn bij het huisje!” Dertien uur waren ze onderweg geweest, inclusief pauzes uiteraard en inclusief de beide boten: Putgarden-Rødby en Helsingør-Helsingborg. Wát een rit! Ze pakten snel de auto uit en zouden dan naar ons toekomen. Het vakantiehuis Slogebo ligt op acht minuten rijden van ons huis, zodat ze vrij snel na dat seintje al bij ons waren. Onze vrienden waren in Ödarp!
Zij hadden op ons verzoek een aantal dingen uit Nederland meegenomen, zoals twee dozen met koffiepads, die Heiko meteen overhandigd kreeg. Ook een aantal blikjes alcoholvrije Radler bier (met citroen). Daarnaast verrasten zij ons nog met onder andere droge worsten, een lekkere leverworst en notenkoek! Wat lief, wat fijn! Die eerste twee gingen meteen de koelkast in, omdat ze al een poosje onderweg waren. Wel gekoeld trouwens hoor.
We verplaatsten ons naar de veranda, omdat het daar nog aangenaam was qua temperatuur. Wij ontvingen ze met koffie en een lekkere koek met de Zweedse vlag erop! Is die niet grappig? Na de eerste verhalen ging ik naar de keuken om het eten op te zetten. Ze hadden best wel trek en ze waren ook best wel moe. Logisch, ze waren om kwart voor vier vanochtend gaan rijden en om drie uur hun bed uitgestapt! Ondertussen waren ze zodoende al vijftien uur in touw.
Het eten was een goede keuze: ze vonden het prima. Ondertussen werd er zoveel bijgepraat, dat ik eindigde met koud eten…
Na het toetje en nog een kop koffie kreeg Klaas nog een cadeautje van ons! Hij is een paar maanden geleden zeventig jaar geworden en dat vroeg om een… Eland-trekhaak-kop! Wat was hij daar blij mee! Hierna was het voor hen echt de hoogste tijd om naar het vakantiehuisje te rijden en daar het bed op te zoeken. Morgen een volledige rustdag om bij te komen van de reis. “Fijne vakantie, lieve Klaas en Reinie!”
Heiko en ik namen samen ook nog een kop koffie, waarna ik nog een tijdje plaatsnam achter de laptop. Er viel alweer het een en ander te scannen en dat heb ik maar liever aan de kant. Post van de Transportstyrelse, de Zweedse RDW, wilde ik onder andere scannen en archiveren. Daarnaast nog wat andere administratie gedaan en “ineens” was het elf uur geworden! Toen stelde Heiko voor om naar bed te gaan. Daar lazen we beiden nog een paar hoofdstukjes van onze eigen, spannende boeken, alvorens te gaan slapen. Buiten hadden we de zon onder zien gaan, wat leuke kiekjes opleverde. Donker werd het vannacht echter weer niet. Nog een paar dagen en dan worden de dagen weer korter, dus hiervan genieten we met volle teugen!
