Kleinzoon Jelte had zijn koffertje weer eens ingepakt. Nee. Dit keer helaas niet voor een logeerpartijtje, maar voor iets “meer serieus”. Zijn neus- en keelamandelen werden vandaag operatief verwijderd. Jelte had er veel last van. Was het niet een stevige verkoudheid die hem velde, dan was het wel behoorlijke keel- en/of oorpijn. Wat dat betreft zal hij blij zijn dat ze verdwenen zijn. Maar daarvoor moest hij nog wel even geopereerd worden. Het ging middels een poliklinische ingreep. In verband met zijn leeftijd kan het wel twee weken duren, voordat de pijn bij Jelte weg is. Sneu voor het kereltje, maar wel beter voor hem. “Heel veel beterschap en sterkte, lieve Jelte!”
Nadat ik er gisteren voor gezorgd had, dat de website weer helemaal bij was gewerkt, kon ik vandaag met een gerust hart beginnen met het gebruiksklaar maken van de nieuwe laptop. Om voldoende ruimte te hebben voor twee laptops, nam ik de keukentafel in beslag. Rechts zette ik de oude laptop, de Lenovo Ideapad 320 en links, voor mij, de nieuwe laptop, de Acer Aspire 5. Ehhh… Waar begin je dan hè? Alle programma´s, die ik ooit een keer op de Lenovo had geïnstalleerd moesten opnieuw geïnstalleerd worden op de Acer. Bijvoorbeeld het programma van Albelli voor het maken van fotoboeken, het programma TeamViewer, om de computer van Heiko zijn ouders over te kunnen nemen of WhatsApp op de laptop en Bank-ID en nog veel meer. Verder moest er een nieuwe directory aangemaakt worden voor al deze programma´s…
Ik begon echter met het instellen van het netwerk via ons Wifi. Daarna startte ik de app Bredbandskollen, om de snelheid te meten. Joepie! Dát ging snel! Op de oude was het rond de 25 Mbits/ sec en op de nieuwe was de snelheid gemiddeld bijna 250 Mbits/ sec. Zowel uploaden, als downloaden. Wát een verschil! Wat heerlijk! Heel fijn, dat kan ik je wel vertellen. Op een kladblokje hield ik voor mezelf bij wat moest gebeuren, wat ik had gedaan, waar ik eventueel wachtwoorden voor had aangemaakt of gewijzigd, enzovoort. En verder alles wat me nog te binnen schoot aan programma´s, die ook overgezet moesten worden en die ik niet moest vergeten.
Nadat het internet operationeel was werden alle privé bestanden gekopieerd van de Lenovo naar de Acer. Al die gegevens waren tijdelijk op een externe harde schijf gezet. Het plakken op de nieuwe laptop ging daarmee heel eenvoudig: hij maakte zelf de nodige mappen aan, waaronder de juiste bestanden kwamen. Toen waren de diverse programma´s aan de beurt. Deze klus nam de rest van de dag bijna in beslag. Heiko had meteen vanochtend al in de gaten, dat dit een klus was waar hij niet bij aanwezig wilde zijn. Ik weet van mezelf, dat ik dan soms een “beetje geïrriteerd” kan raken als iets niet meteen lukt… Heiko bleef zodoende uit mijn buurt (klinkt erger dan het is hoor), maar voorzag me wel af en toe van een kopje koffie of spoorde me aan tot het nemen van een pauze. Dan vroeg hij op dat moment ook naar de voortgang. De nieuwe laptop is trouwens vijf centimeter smaller dan de oude en daardoor zitten de toetsen iets dichter bij elkaar en is het beeldscherm ook iets kleiner. Op zich geen probleem, maar wel even weer wennen uiteraard.
Af en toe moest ik vanzelfsprekend even achter de twee beeldschermen vandaan. De hele dag zitten en met de computer bezig zijn is totaal geen optie. Af en toe zie je het ook niet meer zo helder. Daarom even met eten aan de slag. Mijn tweede grote hobby. Of derde… Gisteren hadden we twee spitskolen meegenomen en voor de broodnodige variatie in de werkzaamheden, dacht ik die maar even te gaan snijden. Deels konden we het vanavond eten en deels konden er porties van in de diepvries. Dat werden er drie, zoals berekend. Het snijden nam het meeste werk in beslag. Wat heb je dan een gigantische hoeveelheid! Maar als het eenmaal is gekookt blijft er niet zoveel meer over. Net als met spinazie. Een groot nadeel is wel de geur. Ik vind kool gewoon erg sterk “ruiken”. De hele keuken ruikt ernaar als je de afzuigkap niet meteen aanzet. Zoals ik niet deed…
Omdat Heiko me toch niet kon helpen met de nieuwe laptop, ging hij naar buiten. De grote stapel met houtblokken, die er na de “ketting-zaag-dag” lagen, wilde hij kloven. Dat moest aan de kant voordat de winter invalt. Zodra het begint te vriezen wil hij de klover namelijk binnen neerzetten, vorstvrij, in de garage/ schuur. In de gebruiksaanwijzing stond, dat je het apparaat niet in de vorst buiten moest laten staan, wilde je de machine meerdere jaren kunnen gebruiken. Heiko wilde voorkomen, dat de klover al binnen stond en dat die grote stapel met blokken nog gekloofd moesten worden. Dan zouden die blokken via de kruiwagen naar de garage gebracht moeten worden, om daar te kloven. Om ze vervolgens weer terug te brengen naar de houtstek. Erg omslachtig. Nee, het was maar beter om die blokken, vóórdat er vorst komt, aan de kant te maken.
Dat verliep voorspoedig, het ene blok na het andere werd gekloofd. Al waren de werkomstandigheden misschien niet helemaal ideaal. Het was af en toe namelijk een beetje… Vochtig. Een schoolvoorbeeld van een herfstdag. Het was flink bewolkt, de zon kreeg geen kans om door het grauwe wolkendek heen te komen en het miezerde af en toe. Niet genoeg om met het kloofwerk te stoppen, maar je werd er wel “vochtig” van zeg maar. Heiko koos er deze keer voor, om de gekloofde blokken iets groter te laten, omdat het alleen berkenhout betrof en sparrenhout. Dat brandt vrij gemakkelijk en hoeft zodoende niet in al te kleine deeltjes gekloofd te worden. Dan blijf je namelijk aan het invoeren in de houtkachel. Met een pauze tussendoor om een broodje te eten, was hij er na vijf uurtjes wel klaar mee. Er lagen nog een paar stammen, maar het overgrote deel was klaar. Top!
Helaas kon het niet meteen gestapeld worden. Om die reden werden de blokken eerst op een groot dekkleed gegooid. Dat scheelde uiteraard veel tijd, net als het kloven in grotere stukken, waardoor Heiko meer in een uur kon doen dan normaal. Om vier uur begon hij met opruimen en vond hij het meer dan welletjes voor vandaag. Als we zo blijven stoken zoals we nu doen, komt er vrij snel ruimte in een van de vier houtstekken. Dan kunnen we de stammetjes van vandaag alsnog opstapelen. Tot die tijd leggen we er een tweede kleed over, zodat het beschermd is tegen neerslag. In welke vorm dan ook. We proberen hetgeen we aan hout verstoken zo snel mogelijk ook weer aan te vullen met nieuw brandhout, om de voorraad op peil te houden. In ons eigen bos staan/ liggen nog een paar bomen die daarvoor in aanmerking komen. Maar dat doen we mondjesmaat. Te veel in een keer hebben liggen is ook niet fijn.
Wat Heiko nog wel even deed was het vervangen van de batterijen voor de wildcamera. Die camera werd daarna weer opgehangen aan een dikke boom, net achter het beekje. Vlakbij de witte deur, die daar zo mooi artistiek “staat te staan”. Heiko zijn moeder zag overigens de deur liever weggezet worden. Die vindt het maar helemaal niets. Jammer, maar hij blijft wel staan hoor. Naast en achter die deur gooien we de half opgevreten of verrotte appels van de grote appelboom.
Daar mogen allerlei dieren ze weghalen of ter plekke opeten.
En dat gebeurt!
De appels zijn vrij snel verdwenen!
Omdat we graag willen weten welke dieren we aan het voeren zijn, hebben we nu de camera daar opgehangen.
Binnenkort hopen we beelden te kunnen tonen van…
Reetjes? Dassen?
Of misschien van een eland?
Oh ja, nog even het eindresultaat laten zien van onze twee in gips/ beton gemaakte rechterhandjes. Het gips, dat gisteren nog een beetje vochtig was, gaf een roze kleur. Vandaag was het helemaal gedroogd en is het meteen ook helemaal egaal wit. Wat mooi! Je ziet echt alle kenmerken van elkaars hand terug in het “beeldje”. Op deze manier zijn onze handen vereeuwigd. Nu nog een mooi plekje voor vinden, waar de kans op omstoten het kleinst is… Ehhh… Nou…
Een van de dingen die Heiko gisteren nog snel even had gedaan was het inpakken van de laurierstruikjes. Die struiken hadden we drie jaar geleden via Jan en Dietske gekregen en uiteraard meteen gepoot. Maar ieder jaar (twee jaar op rij), na een lange winter met veel sneeuw en vorst, gingen de planten dood! Alle uiteinden vroren af en moesten in het voorjaar steeds afgeknipt worden. Gelukkig is laurier een sterke plant en kwam die ieder jaar wel weer op. Maar veel groter werden de struiken daardoor niet. Ze moesten ieder jaar opnieuw beginnen met groter groeien.
Om ze betere overlevingskansen te geven tegen een pak sneeuw, vorst of een ijskoude wind, bouwde Heiko er nu een bescherming omheen. Een klein, eenvoudig hekwerkje werd gebouwd en daaroverheen kwam plastic. Hij zette niet alles dicht, want de planten moeten uiteraard wel kunnen ademen. Het ziet er wel grappig uit moet ik zeggen. Hopelijk werkt het afdoende en kunnen de planten nu gewoon verder groeien, in plaats van steeds opnieuw te moeten beginnen.
Voor de laurier is het een goeie oplossing. Het beschermen van andere bomen en struiken zit er toch echter niet in. De bladeren die hier aan zitten worden schaarser en schaarser. Vanuit de keuken heb je bijvoorbeeld zicht op de twee seringenstruiken. En vanaf daar gezien lijken ze nog behoorlijk vol blad! Maar ohhh… Eenmaal beneden bij de achterdeur… Toen zag ik pas, dat de herfst toch al verder zijn intrede heeft gedaan dan gedacht. De struiken zijn van onderen nagenoeg kaal! Een nachtvorst zit er de komende dagen nog niet in, een stevige wind wel. Dan zal (ook) de seringenstruiken snel leeg zijn. Ook, want de populieren achter het vijvertje zijn al kaal. Niet zo leuk niet…
