Vanochtend gingen we verder met de computer. Althans, ik ging verder met het installeren van de laatste programma´s en de instellingen daarvan. De “oude laptop” had ik daar niet meer bij nodig, zodat Heiko die in beslag kon nemen. Heel fijn, want nu kon hij het verslag van de afgelopen twee dagen maken voor onze website! Behalve de teksten, moesten er uiteraard ook foto´s bij geplaatst worden. Dat alles nam hij deze keer voor zijn rekening en het enige wat ik er daarna nog aan moest doen was de “eindredactie”. Zo kwam het, dat we én de beide computers georganiseerd, respectievelijk gereorganiseerd hadden én de website up-to-date. Best wel gezellig zo samen achter de laptop. En weet je? Heiko noemde geheel vanuit het niets ineens, dat hij misschien weer zou beginnen met een vierde boek! Wel zo handig, dat hij dan zijn eigen laptop weer heeft. Waar zou het boek over gaan?
Het dromen van een witte kerst is begonnen. De eerste sneeuw van het jaar is gevallen, althans de sneeuw die kon worden gemeten bij de weerstations van SMHI (Zweedse KNMI). Gisterochtend vroeg viel er vijf millimeter sneeuw bij het meetstation in Katterjåkk. In de noordelijkste bergen van Lapland, slechts een paar kilometer ten westen van Abisko. Het is afgerond op 1 centimeter, wat de limiet is voor meetbare sneeuwdiepte bij het Zweedse meteorologisch instituut. In de afgelopen vier jaar is de eerste sneeuw al in september gemeld. De laatste keer dat de sneeuw zo laat viel, was volgens SMHI in de zachte herfst van 2000. Het was te zacht geweest op de plaatsen waar vaak de eerste sneeuw valt. De bergtoppen zijn de hele tijd al bedekt met sneeuw, maar de sneeuw die nu kwam was het eerste meetbaar. De sneeuwdiepte in Katterjåkk duurde niet lang. Later op de ochtend werd het weggeblazen en was de sneeuwdiepte weer nul. Dit weekend wordt onstabiel weer verwacht en tegen het einde van het weekend zal de temperatuur in de bergen dalen, waarmee waarschijnlijk ook de sneeuwgrens van de bergtoppen zullen gaan dalen. Wanneer er sneeuw in Ödarp valt?
Vrij laat in de middag ging Heiko nog eventjes naar buiten. Hij wilde vandaag het meeste blad bij elkaar harken. Ja, Ja! Het blad werd met de zitgrasmaaier opgezogen en daarna op de houtwal gegooid! Daarvoor moest het gras en het blad uiteraard wel voldoende droog zijn. Anders kan de grasmaaier het verzamelde gras en blad niet door de grote buis omhoog blazen, richting de twee opvangbakken. Het was denk ik al wel drie uur toen Heiko toch nog zijn overal aantrok en een oranje werkjasje van Örtengren. De grasmaaier werd gestart en hij begon daadwerkelijk zijn rondjes te draaien.
Het lukte volgens plan, om alle blad “te maaien”. Dat wil zeggen te vermalen en op te zuigen, waarna het via de buis in de opvangbakken terecht kwam. Super! Dat scheelt een hoop werk. Stel je voor, dat je het hele grasveld moet aanharken. De bakken konden vrij snel, na twee rondjes om de tuin, geleegd worden. Het is vast nog niet het laatste blad dat gevallen is, maar dit is in ieder geval alvast weer aan de kant. Het schijnt namelijk niet goed te zijn voor het gras, als er langere tijd zoveel blad op ligt.
Vorig jaar kregen wij voor het eerst een kaartje vanuit Nederland met een cijfer-lettercode erop geschreven. Daar keken we heel vreemd van op, maar nadat we daarover informatie hadden opgezocht, vonden we het een perfecte oplossing! Het probleem van het “niet in huis hebben” van postzegels is daarmee opgelost! Of het in Zweden ook bestond wisten we eigenlijk niet eens en hebben er ook niet naar gezocht. We wisten het niet tot vandaag! In de huis-aan-huis-krant van Tranås, Tranås Tidning, zag ik ineens een advertentie staan van Postnord, die het bestaan van “Portokoder” onder de aandacht bracht. Hetzelfde systeem als in Nederland. Fijn!
Dagelijks eten we nu beiden een lekker, sappig, fris appeltje uit eigen tuin. Of beter gezegd uit eigen boom. We laten er zoveel mogelijk hangen, in de hoop dat ze dan vers blijven. Binnen bewaren is denk ik geen echte optie. Nadat ze zijn geplukt moeten ze zo snel mogelijk, doch binnen een week opgegeten worden. Van sommige appels snijden we veel weg, omdat er een kleine worm doorheen heeft gewandeld. Anderen zijn een beetje verrot of aangevreten door vogels. Voor iedereen wat wils zeg maar, want waarom zouden alleen wij ervan mogen genieten? De appels die flink gekneusd of aangevreten zijn, worden aan de vierpoters gevoerd, nabij de wildcamera. Zo hebben verschillende mensen en dieren profijt van de opbrengst van deze appelboom.
Vanavond waren deze twee mensen in Jönköping! In het konserthus om precies te zijn. Een paar weken geleden hadden we via Facebook reclame voorbij zien komen over deze voorstelling. De “1974 Tribute to ABBA Band” zou in verschillende grote plaatsen in Zweden optreden. Het gaat om een Engelse band, die al vele jaren door Europa en daarbuiten op tournee is en de onvergetelijke hits van ABBA live speelt en zingt. Ze traden vanavond om half acht op in het konserthus in Jönköping, nabij het Elmia beurscomplex. Dat wilden wij niet missen! Het grote succes van ABBA hebben wij natuurlijk in onze jeugd meegemaakt en sinds we hier in Zweden wonen, het land waar de leden van ABBA geboren zijn en nog steeds wonen, is de bewondering voor de band alleen maar groter geworden. Zo staat een bezoekje aan het ABBA-museum in Stockholm bijvoorbeeld nog op ons wensenlijstje. De zaal ging om zes uur open. Omdat het ongeveer drie kwartier rijden is, reden we om half zes uit Ödarp. Mooi op tijd arriveerden we bij het Elmia beurzencomplex en parkeerden we de auto.
We waren ruim voor aanvang van de show binnen en hadden zodoende de mogelijkheid om een kopje koffie met een kanelbulle te nuttigen in de foyer. Onze jassen hadden we beneden afgegeven bij de garderobe, op de knaapjes met de nummers 917 en 918. Ongeveer een kwartier voor aanvang gingen de deuren van de zaal open en konden we naar binnen. Op ons kaartje stond dat we het beste via deur B naar binnen konden gaan (er waren vier verschillende toegangsdeuren). Wij zaten op rij 20 en op stoelen met de nummers 17 en 18. Rij 20 was de eerste rij van het balkon en de twee stoelen zaten nagenoeg in het midden van de zaal. Voor ons de perfecte plaatsen met extra beenruimte en een goed zicht. De toegangsbewijzen hadden we digitaal op onze telefoon staan en die werden bij de ingang van deur B gescand door een vriendelijke dame. Vooraf, toen we aan het koffiedrinken waren, werden we via een stem uit de luidsprekers allemaal welkom geheten. Er werd verder gezegd, dat de voorstelling snel zou beginnen en dat het maken van foto´s en filmopnames verboden was…
Het optreden begon om iets na half acht en de stemming zat er vanaf het eerste nummer in. Er werd live gespeeld en gezongen en alle nummers waren uiteraard bekend. Niet alleen bij ons, maar bij alle aanwezigen. Het viel ons op, dat de aanwezigen nagenoeg allemaal de leeftijdsgrens van 50 jaar al enkele jaren geleden hadden overschreden. Voor die categorie was het dan ook een feest der herkenning. Alle grote hits, zoals bijvoorbeeld Waterloo, SOS, Ring Ring, Mamma Mia en Fernando kwamen voorbij. Wat een fantastische band zeg! Het geluid was prima en de show werd ondersteund met allerlei lichteffecten. Geweldig! We hebben genoten van deze vier kopieën van Agnetha, Björn, Benny en Anna-Frid, aangevuld met een hele goeie bassist en dito drummer. Na ongeveer drie kwartier was er een pauze en verlieten we de zaal, voor opnieuw een kopje koffie in de foyer. “Ehhh Heiko… Hoe kan het dat je hier een foto plaatst terwijl het verboden was om foto´s te maken?” Er is hier duidelijk sprake van een beetje burgerlijke ongehoorzaamheid. Het moest “stiekem” gebeuren, want de supposten keken er nauwlettend op toe.
In de tweede helft werd door de band naar een hoogtepunt toegespeeld. Op enig moment was het afgelopen, maar uiteraard kwamen de muzikanten nog een keer terug op het podium na hun “laatste” nummer. Er volgde een toegift in de vorm van de liedjes Dancing Queen en Thank you for the Music. Fan-tas-tisch! De stemmen van de “echte” en deze “on-echte” zangeressen lagen heel erg dicht bij elkaar! Na deze nummers nam de band echt afscheid van het publiek en liep de zaal langzaam leeg. Bij de garderobe was het daarna een grote invasie, echter na ruim een kwartier hadden we onze jassen terug en verlieten we het pand. In de duisternis van de avond zochten we de auto op en reden we rustig naar huis. Met een cd van Abba in de cd-speler van de auto. Wát een fijne avond, wat hebben we genoten! Dit was sinds lange tijd een uitje op een avond, omdat we ´s avonds niet meer weggaan vanwege mijn lichamelijke klachten. Morgen en overmorgen krijgen we de naweeën van deze avond, maar het nagenieten van de heerlijke muziek, zang en show zal overheersen!
Wat ons opviel was, dat terwijl we de jassen aantrokken, ongeveer een kwartier na het optreden, de posters al uit het concertgebouw werden verwijderd.
Met twee personen haalden ze de posters naar beneden en werden ze vervangen door nieuwe.
De bandleden waren nog maar nauwelijks klaar met hun optreden en waarschijnlijk nog niet eens omgekleed!
Het gaat hier waarschijnlijk om de commercie zullen we dan maar denken…