Weet je nog? In de week voordat Heiko naar Nederland ging had ik mijn schildersezel op de keukentafel gezet. Ik wilde eindelijk eens een keer tijd voor mezelf, tijd om te schilderen. Het was al héél lang geleden, dat ik een schilderijtje had gemaakt en ik wilde die hobby graag weer oppakken. Het werd echter elke dag weer uitgesteld. “Misschien vandaag…” “Misschien morgen…” “Misschien in het weekend…” De schildersezel ging op een gegeven moment maar weer naar beneden. Er waren doorlopend andere dingen en de dagen vlogen om. Tot vandaag! Eindelijk had ik het goede gevoel, de energie en de tijd om aan een schilderij te beginnen. Een paar weken geleden dacht ik een matkopmees te gaan schilderen, maar dat idee heb ik laten varen. Voorlopig althans. Via het internet vond ik een leuk tafereeltje met een grote maan, een uitstekende zwarte klif en een boom. In een aantal stappen werd uitgelegd hoe je dat schilderijtje kon maken. Erg leerzaam én leuk.
De schildersezel stond inmiddels weer in de kelder op mijn knutseltafel. Dat werd komende paar uur mijn “werkplek”. Ik begon met grote kwast en maakte het hele witte doek in drie verschillende kleuren donkerrood en paars. Op het rode gedeelte van het canvas moesten “sterren” komen. Dat werden een paar kleine druppels dunne witte verf. Toen dat droog was, maakte ik er een maan bij. De omtrek van de maan werd met behulp van een plastic bordje gemaakt. Dat ronde deel moest vervolgens wit geschilderd worden. Daarna moest er even een (koffie-)pauze ingelast worden, omdat de maan moest drogen. Na de pauze kon ik verder met de zwarte klif. Zienderogen kwam er een schilderij op het canvas. Weer een goed gevoel bij!
Naast mij in de kelder was Heiko bezig met hout. We hebben sinds een aantal maanden naast de grote bak met hout, ook nog een krat met aanmaakhout. Soms kost het wat meer moeite, om de houtkachel ´s morgens aan de praat te krijgen. Dat wil zeggen, dat de vlam er wel in komt, alleen dat het vuur niet doorzet. Waarschijnlijk omdat de blokken hout te groot zijn. Zodoende hebben we nu voor een andere aanpak gekozen. Een aantal gekloofde stukken sparrenboom pakt Heiko uit de houtstek en gaat die in vele kleinere stukjes kloven. Als we nu ´s morgens de houtkachel opstoken, leggen we eerst een lading papier op de bodem. “Lang leve de vele folders!” Als we toevallig een doos van karton hebben gaat dat er ook bij. Op het papier worden een aantal aanmaakhoutjes gelegd en daaroverheen spuiten we, met name op het papier, een beetje aanmaakvloeistof.
Met de aansteker steken we het papier in de brand en meteen vatten de aanmaakhoutjes, die overigens kruislings gestapeld worden, vlam. Dan leggen we daar grotere blokken hout op en in 9 van de 10 gevallen slaat het meteen aan. Zo af en toe moeten er wel even weer aanmaakhoutjes gemaakt worden. Dat deed Heiko vanmiddag. Op een gegeven moment hoorde ik hem ook een beetje timmeren. Om mijn nieuwsgierigheid te bedwingen liep ik even naar de garage en zag, dat hij met het oude deurtje van de houtkachel bezig was. Een paar maanden geleden hebben we daar een nieuwe voor gekocht via Marketplace. De oude heeft Heiko nu gedemonteerd en schoongemaakt. Hij weet nu precies welke isolatie er tussen de beide ijzeren platen moet, dus dat deurtje wordt hergebruikt.
Vanochtend was ik overigens begonnen met het foto jaarboek over het jaar 2022. Ja, best wel al vroeg hè? Het jaarboek over het jaar 2021 had ik eind vorig jaar pas gemaakt en dat was voor mijn doen erg laat. Ik weet nog, dat ik het jaarboek 2020 al in januari 2021 besteld had. Het maken van een fotojaarboek is tijdrovend, omdat je vele fotomappen door moet lopen, om daar een aantal “foto´s met herinneringen” uit moet selecteren. Tegelijkertijd is het erg leuk, omdat je alle fotomappen door moet kijken. Dan zie je alles weer voor je en komen de herinneringen weer boven. Het is echter geen klus waar je een hele dag bij moet zitten. Dan wordt het gewoon te veel. Daarom ging ik na de middag aan het schilderen.
Op de keukentafel hebben we een klein, hartvormig bloembakje staan. Ooit een keer bij Örtengren gekocht. Het is een samengesteld bakje met drie verschillende plantjes. Heel vaak gaat een van de drie plantjes dood en zo ook hier. Die dode heb ik vervangen door een andere en nu zag ik opeens dat er leuke bloemetjes in komen. En dat terwijl ik dacht dat het een groen vetplantje was! Een heel lief klein rood bloemetje komt erin. Of nee. Er komen twee! Drie! Zelfs vijf kleine rode bloemetjes in! Is het dan toch lente aan het worden? We doen in ieder geval alsof, terwijl buiten de wind om het huis giert en de sneeuw van de daken wordt geblazen.
Het gaat hier trouwens om het plantje met de naam kalanchoë. Het is een sterke, bloeiende vetplant die behoort tot de Crassulaceae familie. Van oorsprong komt dit plantje uit Madagaskar, Zuid- en Oost-Afrika, Zuidoost-Azië en China. Het is een populaire plant, dankzij de makkelijke verzorging en lange bloeiperiode. Je kunt de plant zowel binnen, als buiten plaatsen, mits de temperatuur minimaal 12 °C is. De vetplant houdt veel voeding vast in de dikke, vlezige bladeren, waardoor deze best even zonder water kan. Qua verzorging is het dan ook een makkelijke plant. Je schaadt de kalanchoë eerder door te veel water te geven, dan door het een keer te vergeten. Oh… En ik dacht juist dat hij veel water moest… Nu ik dit weet krijgen we misschien die vijf bloemetjes wel te zien!
Vanwege die koude wind vonden we dat de vogeltjes toch nog maar weer bijgevoerd moesten worden. De vetbollen aan en het zaad in het hokje waren op en zo af en toe kwam er een koolmeesje in het hokje zitten en leek ons recht aan te kijken, terwijl wij een broodje aten. Dan kun je toch niet blijven eten zonder dat zij iets te eten hebben? Het bijvoeren zal echter wel zijn langste tijd hebben gehad. Het wordt zo langzamerhand weer iets eenvoudiger voor de vogeltjes, om voedsel uit de natuur te halen. De vliegen zijn in ieder geval alweer “wakker”.
“Kijk nou! Daar zit meneer Leugs hoor!” Lekker relaxed en in de spotlights. De zon staat inmiddels weer iets hoger aan de hemel en zodoende scheen die tegen zes uur vanavond heel mooi door het voorste raam in de kamer. Precies op de plek waar Heiko op de bank zat. Overigens was hij weer aan het strijden met Jan uit Assen. Deze keer niet met dartspijlen, maar met Wordfeud. Ebba lag later op de avond heerlijk te slapen op de stoel, meteen onder het voorste raam. De zon was al ondergegaan. Zij lag in de stralen van de gloeilamp. “Trusten, lief dametje!”
