Het is winter in Ödarp! Op 16 november kwam de eerste sneeuw en sindsdien is er regelmatig iets bijgekomen. Daarbij vriest het zowel ´s nachts als overdag, zodat het niet meteen weer verdwijnt. Zo mooi! Vanwege die vorst lukt het nog steeds niet, om de sneeuw aan elkaar te laten bakken voor het maken van een sneeuwpop! De sneeuw is daar te droog voor. Veel te droog! We doen het niet, maar de oprit kan bij wijze van spreken met een bladblazer schoongemaakt worden.
Heiko veegde het paadje voor ons huis eventjes en dat ging heel gemakkelijk met een bezem. Op het moment dat hij daar bezig was, kwam de grote sneeuwschuiver vanuit de richting van Aneby er ook net weer aan en schoof de weg schoon. Veiligheidshave deed Heiko een paar stappen achteruit, richting de voordeur. Dat was heel verstandig! Alhoewel de chauffeur van de tractor gas terug nam toen hij Heiko in zijn geel reflecterende jas zag. Toen de schuiver voorbij was, kon Heiko het paadje opnieuw vegen…
Terwijl Heiko zich wederom met het sneeuwvegen bezighield ging ik met een kruiwagen het pad aan de overkant van de weg op. Voor het halen van een aantal takken van een omgewaaide boom. Er moest wel even een ladinkje sneeuw weggehaald worden, want “Waar lagen die takken nou?” Toen ik ze eindelijk had gevonden veegde ik de sneeuw weg en knipte ik hier en daar een paar takken af. Eenmaal de kruiwagen vol ging ik terug naar huis. Daar legde ik een paar takken bij de stoep naar de voordeur en bij de stoep naar de keukendeur. Door de ruwheid van de dennentakken kunnen wij en gasten hun schoenen een beetje schoonvegen en glijden we niet meer uit in de sneeuw. Het leggen van takken is iets wat we bij onder andere onze buren Erling en Britt en Lennart en Irene hebben gezien.
Het is heel erg praktisch.
Tegelijkertijd legde ik een aantal takken onder het vogelvoederhuisje bij de keukendeur.
Wij voeren de vogels met veel liefde en “als dank” poepen ze ons bordes er onder.
Die vogelpoep is best agressief en moeilijk weer van het beton te krijgen.
Zodoende liggen die takken daar nu tot april, ter bescherming van de betonverf.
Het was bij daglicht dat ik daar naar boven ging voor de takken.
En dat terwijl het grauw in de lucht was door de bewolking.
Op een bepaald moment kwam het zonnetje er toch nog even bij
en dat leverde fantastische beelden op!
Alsof er naar een zonsopkomst gekeken werd!
Sinds we hier wonen stoken we ons huis voornamelijk warm met hout en pellets. Dat laatste overigens al bijna niet meer nu we zoveel hout hebben. Alleen als wij in een koude, winterse periode een paar dagen weg zijn stoken we op pellets. Die worden vanuit een reservoir automatisch ingevoerd, zodat je er niet elke dag bij hoeft te blijven om ze aan te vullen. Op de ketel zat een draaiknop waarmee je de temperatuur van het water, dat door de leidingen naar de radiatoren gaat, regelt. Boven, in de kamer of keuken hadden we geen thermostaat. Telkens als het te koud werd, moesten we naar de kelder om die draaiknop iets te verzetten, zodat er hete water door de leidingen ging en de temperatuur in het huis hoger werd. Als het vervolgens te warm werd, moest de trap weer afgedaald worden, om diezelfde draaiknop de andere kant op te draaien.
Toen we een keer een elektricien op bezoek hadden voor iets anders, hadden we het daar bij toeval over. Hij vertelde, dat op de ketel een “motortje” geplaatst kon worden, die communiceerde met een thermostaat boven. Zodoende zouden we de temperatuur boven kunnen regelen en hoefden we niet telkens de trap af naar de kelder. Natuurlijk wel om hout in de kachel te gooien, maar de temperatuur zou, na juiste instelling, automatisch geregeld worden. “Nou ja zeg! Kan dat? Regel dat dan maar!” De benodigdheden moesten besteld worden en binnenkort zou hij langskomen. Dat duurde een fors aantal maanden. Heel toevallig kwamen we de elektricien tegen bij de pizzeria in Aneby. We vroegen hem toen weer naar de thermostaat en hij keek ons aan, alsof hij het in Keulen hoorde donderen. Hij schreef “het “iets” in zijn aantekeningenboekje en zou binnenkort contact met ons opnemen. Niet dus. Vele sms-jes later hoorden we van een collega dat hij ziek was. Overspannen! Niet leuk voor de beste man. De collega zou wel even langskomen. Die kwam inderdaad langs, alleen zonder de benodigde spullen. Deze beste man beloofde vóór de winter, zelfs voor september nog, terug te komen met de juiste spullen. Niet dus. Op sms´jes werd wederom niet meer gereageerd. Misschien ook overspannen geworden? Van ons?
Heiko besloot zelf eens op het internet te kijken wat voor spullen ervoor te koop waren. De elektricien zou het tenslotte ook ergens moeten kopen. De website van de ketelbouwer, Baxi, werd opgezocht. Even zoeken en hé! Er werd een zogenaamde “shuntautomatik” gevonden. Die moesten we waarschijnlijk hebben. Er werd met het bedrijf gemaild en inderdaad: het gevondene was het juiste. Heiko bestelde het apparaatje en kreeg ook nog eens een flinke Black Friday korting! Geweldig! Twee dagen later kon het pakketje in Tranås opgehaald worden. Het zwarte kastje werd op de kachel gemonteerd en het witte kastje, de thermostaat, aan de wand in de kamer. En… Het werkt! De twee apparaatjes communiceren draadloos met elkaar en als de thermostaat in de kamer hoger gezet wordt, gaat het motortje beneden draaien en zorgt er zo voor, dat de ketel heter water door de leidingen stuurt. Super! Nu kunnen we, na zes jaar (!), heel eenvoudig de temperatuur regelen in de kamer. Alleen de actie om hout in de kachel te gooien krijgt ons nu nog naar de kelder!
De eerste zaterdag van december was Heiko uitgenodigd voor het kerstdiner bij zijn oude werkgever Örtengren. Ik was overigens ook uitgenodigd hoor. Heiko was er om drie uur in de middag en er waren op dat moment al enkele ex-collega´s aanwezig. In een grote ruimte, in een van de hallen was een lange rij met fraai gedekte tafels opgesteld met voldoende stoelen. Er waren zelfs een paar terrasheaters geregeld, om de temperatuur een beetje aangenaam te maken. Buiten vroor het zes graden en zodoende was het binnen in de garage ook niet erg warm. Dankzij de heaters ging het gelukkig mooi.
Er was wederom voldoende eten en drinken, zoals een traditioneel Julbord (kerstdiner) eruit hoort te zien. De stemming zat er al snel in. Veel ex-collega´s vroegen Heiko hoe het met hem en mij ging. Het was voor hem erg leuk, om de oud-collega´s weer even te spreken. Later op de avond kwam ook zijn directe collega Håkan nog binnen, waar Heiko heel veel mee had samengewerkt. Daar werd uitvoerig mee gesproken. Toen hij weer thuis kwam had hij een heel goed gevoel aan het bezoekje overgehouden en was hij blij dat hij was gegaan. Örtengren had tegen hem gezegd, dat hij een paar bakjes met eten voor mij mee moest nemen en dat kreeg ik dan ook overhandigd. Heel attent. Dit zal waarschijnlijk zijn laatste Julbord bij Örtengren geweest zijn. Hoe dan ook: Heiko heeft over het algemeen hele goeie herinneringen aan het werken bij Kenth Örtengren en zal hem zeker in de toekomst nog vaak eventjes gaan bezoeken.
Vorig jaar hadden we geen tijd voor het maken van een Julbock. Van de zes winters die we hier nu hebben meegemaakt, hadden we zeker vier keer een traditionele Zweedse Julbock in de tuin staan. Meestal was ik degene die de bok maakte. Dit jaar nam Heiko de honneurs waar. Als eerste zaagde hij de onderste takken van de grote sparrenboom in onze tuin eraf. Die grote spar willen we binnenkort helemaal omzagen en ter voorbereiding daarop zaagde Heiko de onderste takken dus alvast weg. De eerste acht meter van de stam werd daarmee zo goed als kaalgeschoren! De takken werden op een stapel gegooid en vervolgens werden daar kleinere takken afgeknipt. Twee kruiwagens vol werden daarna naar de garage gebracht en op de betonvloer gegooid.
Daarna begon het “aankleden” van het geraamte van de Julbock. Dat geraamte is inmiddels alweer vijf jaar oud. Heiko begon met de voorpoten gevolgd door de achterpoten. Daarna de kop en tenslotte het lijf. Als laatste werden twee hoorns gemaakt en een staart. Het eindresultaat staat nu in de tuin, bij de eerder versierde kerstboom! Even onder ons… Wij weten dat het een Julbock is, maar eerlijk gezegd lijkt het meer op een hondje. Vind ik… Geen kritiek op Heiko hoor, want ook mijn eerdere Julbocken leken soms op iets heel anders dan op een kerstbok. Misschien is ons geraamte niet helemaal in de juiste maten gemaakt. Maakt helemaal niets uit: er staat weer “iets” groens in de tuin, wat een Julbock voorstelt. Leuke traditie toch?
Later gaf ik de bok nog een mooie rode neus.
Een kerstbal werd in de takken gedrukt.
Ook kregen de hoorns een rood lintje en kreeg de bok een halsband van rode lint.
Daarna paste het heel mooi bij de versierde kerstboom die ernaast staat!
Zo langzamerhand komen we steeds een stapje verder met de wc/ douche voor campinggasten. Eerder schreef ik al, dat we nog op zoek waren naar een kastje. Die vonden we onlangs bij Erikshjälpen in Eksjö.
De volgende stap was onze speurtocht naar een wasbak. Daarvoor werd bijna dagelijks op Marketplace gezocht. Er werden vele wasbakken aangeboden, maar allemaal eentje waar de kraan op vast gemonteerd moest worden. Dat paste ons niet, omdat we de kraan vast aan de wand hebben zitten. Geduld was een schone zaak. Uiteindelijk vonden we eentje, precies die we zochten.
Een vrijstaande wasbak, in dit geval van glas, werd aan het begin van de week aangeboden in Huskvarna. Helemaal perfect! Om een extra reis van een uur te voorkomen, combineerden we de rit met het sowieso al geplande uitstapje naar Jönköping/ Huskvarna op die zekere vrijdag. De verkoper vond het geen probleem om de wasbak zo lang voor ons vast te houden.
In de weekend daaropvolgend installeerde Heiko de wasbak op het kastje. Dit deed hij door een rond gat in de bovenkant van de kast te zagen, waar de afvoer van de wasbak doorheen kwam. Hierna werd de, eerder aangelegde, afvoerbuis (die door de betonvloer is gelegd) aangesloten op de sifon van de wasbak. De bodem van het bovenste laadje werd zó uitgezaagd, dat die gewoon open en dicht kan. In dat laadje kan nu echter niets meer gelegd worden: de bodem moest uiteindelijk deels weggezaagd worden, in verband met de sifon wat daar zit. Gelukkig blijven er nog drie laadjes over. Nee, nog eens twee en twee kastjes! Meer dan voldoende opbergruimte in het kastje! En zo is ook het wasbakje weer klaar voor de eerste gasten. Nu alleen nog een deur voor de wc, waarna het laatste stukje wand ook geplaatst en behangen kan worden.
Toen we die dag naar Huskvarna gingen om de wasbak te halen, combineerden we dat met het bezoeken van een aantal winkels in Jönköping. Die twee plaatsen, Huskvarna en Jönköping liggen trouwens aan elkaar. Net zoals Hoogezand-Sappemeer. Onder andere haalden we een paar huishoudelijke dingen bij Rusta. De winkel zit nagenoeg vast aan andere winkels in een bedrijvencentrum. Daar waar ook Biltema, Granngården, Jysk, Mediamarkt, Lager 157 (kleding) en nog veel meer winkels gevestigd zijn. Overigens heet de Mediamarkt bij ons nu “Power”. In heel Scandinavië trouwens. Waarom? Geen idee. Zal eens kijken of er informatie over te vinden is. Wordt vervolgd.
Gezien het tijdstip reden we aan het eind van die middag
naar een Chinees restaurant, genaamd “Chop Chop”.
Dat staat tegenover McDonalds en dicht bij het grote overdekte Asecs winkelcentrum.
Het was voor ons de tweede keer dat we daar aten
en we moeten eerlijk zeggen, dat het uitstekend smaakte!
Voldaan reden we vervolgens naar het concerthuis in Jönköping voor een muziekoptreden.
Concerthuis? Nou…
Een paar maanden geleden kreeg Heiko via de mail een melding van het concerthuis van Jönköping, dat er weer een programma voor het najaar/ winter was vastgesteld. Waarschijnlijk kregen we die, omdat we eerder naar het concerthuis waren geweest voor een optreden van Abba en Smokie. In het programma vond Heiko een optreden in het theater van Jönköping van de “Johnny Cash Roadshow”. Dat werd nader bekeken en we besloten twee kaarten te bestellen voor het optreden op vrijdag 1 december. We reden naar het concerthuis en kwamen voor een dichte deur: het concerthuis was gesloten! We hebben vast heel beteuterd gekeken… Toen werd op de digitale kaarten gekeken en bleek, dat het inderdaad plaatsvond in het “theater” van Jönköping. En die stond midden in het centrum! Dankzij de navigatie reden we er feilloos heen, alleen was het vinden van een parkeerplaats nog een dingetje. Maar… Eind goed, al goed!
Het pand van het theater bestond overigens sinds 1904 en daarmee is het bijna 119 jaar oud!
Vele oude delen van het theater waren gelukkig behouden gebleven.
Zoals de prachtige balkons en de mooie boog voor het podium.
Volgens ons waren zelfs de grote rode gordijnen nog van toen.
En de vloeren: die liepen geen van alle recht! Fantastisch!
Eerlijk gezegd had ik wel van de Amerikaanse countryzanger Johnny Cash gehoord, maar ik kon er slechts een liedje opnoemen: “My name is Sue!” Verder eigenlijk niets meer.
Tot die avond!
De zanger van deze tributeband bleek nagenoeg hetzelfde stemgeluid te hebben als de echte Johnny Cash, die in 2003 op 71 jarige leeftijd overleed. Ik was met een neutrale instelling naar het theater gekomen en kwam er uiteindelijk heel erg enthousiast weer uit!
Wát een stem! Wát goeie muzikanten! Wát mooie liedjes!
Achteraf kende ik er toch wel een heleboel van hem: “Ring of fire”, “I walk the line”, “Ghost Riders in the sky”, “A thing called love” en meer. Herken je ze?
Het werd een heel leuke avond!
We waren er vroeg bij dit jaar: op 29 november hadden we de kerstboom al in de kamer staan en de dag erna was hij opgetuigd! Ik had zo´n zin, om het huis weer om te toveren in die heerlijk warme kerstsfeer. Dat brengt zoveel meer kleur en gezelligheid in huis! Buiten lag al een tijdje sneeuw en omdat we op de 10e december voor tien dagen naar Nederland zouden gaan, zouden we een tijdje “Kerstsfeer in Ödarp” missen. Daarom maar op tijd dit jaar begonnen! Nadat de kerstboom stond, volgde twee dagen later de rest. Heiko haalde alle boxen met kerstspullen van de zolder en zette ze voor mij klaar in de hal. Daarvandaan pakte ik die dingen, die dit jaar een plekje mochten hebben in de kamer, keuken, hal en toilet. Volgens Heiko heb ik “grootser uitgepakt” dan vorig jaar, maar gelukkig vindt hij het minstens zo behaaglijk en knus als ik.
De verschillende hoeken van de kamer werden omgetoverd in kerstsfeer.
De vele kleine kerstmannetjes kregen weer een plekje.
Ik houd van die mooie grote kerstmannen
en kan tegelijkertijd erg genieten van de zogenaamd bungels.
En wat te denken van die “slungelige elanden”? Toppie!
We zijn tevreden over het eindresultaat en gaan vol vertrouwen de kerstdagen tegemoet!
Ook buiten kwam het een en ander in kerstsfeer. In een, drie jaar geleden, zelf gepote kerstboom voor het trollenhuisje, werden een aantal rode ballen gehangen en een rode strik in de top als piek. De kerstboom was in de drie jaar dat die er nu staat flink gegroeid en volwassen genoeg om gedecoreerd te worden.
Het idee werd geboren toen we vorig jaar de weg Bordsjö – Blå Grindar reden en we daar werkelijk in een stuk niemandsland, midden in het bos, een versierde kerstboom zagen staan. Een leuk idee voor de passerende verkeersdeelnemers.
Nu onze kerstboom vlak bij de weg zo groot is geworden, kopieerden wij dat concept. Tezamen met de verlichting aan de veranda een mooie aanvulling op het buitengebeuren. Nu hebben we niet alleen kerst binnen, maar ook buiten. Met meer ledverlichting, deze kerstboom en een Julbock.
Op een ochtend zei Heiko, dat hij wel zin had om kniepertjes te bakken. Ehhh… Ik geloof dat het Nederlandse woord “wafeltjes” is. Kniepertjes bakken is in ieder geval een typisch traditie rond de jaarwisseling in Groningen, Drenthe en Twente. Maar op een ander tijdstip in het jaar smaken ze ook goed hoor… Heiko verzocht mij het deeg te maken volgens het recept van mijn moeder. Feitelijk erg eenvoudig te doen: 500 gram meel, 500 gram suiker, drie zakjes vanillesuiker, boter, drie eieren en een snufje zout. Dat mengsel kwam in de koelkast, zodat het stijf kon worden, waarna er beter bolletjes van gedraaid konden worden. ´s Middags pakte Heiko het wafelijzer en begon te bakken.
Bolletje na bolletje werd onder de hete delen van het ijzer gelegd en er na een minuut weer uitgehaald. Wij houden van de platte kniepertjes, maar je kunt ze ook oprollen. In de opgerolde vorm kun je ze overal in Nederland in de supermarkt kopen van Bakker Vegter uit Hoogezand. In die rolletjes kun je dan slagroom spuiten, waardoor ze best te eten zijn. Persoonlijk vind ik het recept van mijn moeder beter… Ha, ha… Ruim tachtig rolletjes werden over drie trommeltjes verdeeld. Eigenlijk waren er negentig, maar die andere tien werden door bakker Heiko “voorgeproefd”.
Jaarlijks wordt twee keer onze schoorsteen en rookkanalen geveegd. Daarnaast worden de kachels schoongemaakt. Die beneden in de stookruimte, die in de kamer en die in de keuken. Dit najaar kwam de schoorsteenveger op een donderdagochtend tussen 08:00 en 12:00 uur. Althans zo was het in een brief aan ons gemeld. Terwijl ik boodschappen deed in Tranås, bleef Heiko thuis op de beste man wachten. Op een gegeven moment zag hij het witte autootje van het schoorsteenveegbedrijf op de oprit staan. Daarop opende Heiko de achterdeur van de kelder. Die biedt toegang tot de stookruimte met daarin de grote cv-ketel. Op zolder was alles al voorbereid, zodat de man meteen via het luik het dak op kon, om de schoorsteenkanalen te vegen. Na een kwartier zat de man nog steeds in zijn auto en even later reed de auto weer weg! Nou ja zeg! We wachtten de dag af in de hoop dat hij terug zou komen. Helaas. Al dat kwam… Na het weekend schreven we maar een berichtje aan het bedrijf, waarna de melding kwam dat ze vrijdagochtend opnieuw langs zouden komen. Dat gebeurde en uiteindelijk werd het werkje daadwerkelijk een week later alsnog uitgevoerd en kunnen we weer een half jaar met garantie stoken.
Die schatten van vogeltjes! Wat geweldig, dat ze Ödarp Björkhaga weer gevonden hebben om lekker te eten.
Wat is de nieuwe vet-bollen-houder een succes! Een groot, rond succes!
Er kunnen in één keer zeker tien stuks in en daarmee kunnen meerdere vogeltjes op meerdere plekken tegelijkertijd zich tegoed doen aan de bollen.
“Nee Ebba! Mondje dicht! Nee, de vogeltjes zijn niet voor jou! Jij hebt in huis genoeg te eten. Meer dan genoeg!”
Ebba is echt een heel lief dametje hoor…
