Na mijn hartinfarct op 27 augustus werd mij verteld, dat ik aan mijn conditie moest werken. Wandelen voor het uithoudingsvermogen en krachttraining voor de spieren. Dat wandelen deden we drie keer in de week totdat het begon te sneeuwen. Nu trekt het mij niet langer om een wandeling te maken over gladde paden, waarbij je niet kunt zien waar je je voeten plaatst. Ik wil niet graag vallen en mijn rug erger maken als dat die is. Een alternatief is fietsen op de hometrainer en dat doe ik dan ook. Af en toe. Om ook iets aan krachttraining te gaan doen, ben ik naar het zwembad in Tranås gegaan. Daar is een mogelijkheid om aan watergymnastiek te doen. In groepsverband. “Aquafitness” als het ware. Op de maandag- en woensdagmiddag van een tot twee uur. Er was ook een groep op de avond, maar ik ga ’s avonds liever niet meer de deur uit.
We zijn eerst een keer gaan kijken en hebben ons laten informeren door een van de medewerksters van het zwembad. Die nam alle tijd en vertelde hoe het een en ander in zijn werk ging. Vanuit het restaurant(-je) konden we de aquafitness-les volgen. De instructrice stond aan de kant en deed de oefeningen voor, die ze op luide (en zeer snelle) muziek uitvoerde. In het water is het doen van die oefeningen een stuk zwaarder: door de weerstand van het water. Toch kocht ik me een tien-baden-kaart en afgelopen maandag ben ik voor het eerst geweest. Helaas was het afgelast. Dat had ik kunnen weten, als ik de Facebookpagina van het zwembad had bekeken. Als ik dat had geweten, had ik het uiteraard gedaan. Met een paar dames toch even een paar baantjes gezwommen en een aantal oefeningetjes gedaan. Het koste behoorlijke inspanningen! Het volledige uur maakte ik dan ook niet vol! Het was wel heel leuk om te doen en daarmee ben ik ervan overtuigd, dat mijn tien-baden-kaart volledig gebruikt gaat worden.
Overigens bijzonder om te vermelden: voordat je het zwembad mag betreden moet er gedoucht worden: met shampoo en douchegel! Iedereen heeft haar/ zijn eigen shampoo en douchegel mee en staat daar uitgebreid te douchen, alvorens een badpak of zwembroek aangetrokken wordt. Er staat een levensgroot bord na binnenkomst, waar je niet omheen kunt. “Duscha före bad. För allas trevnad”: douche voor je in het zwembad gaat. Voor ieders comfort”. Daarnaast viel het eveneens op, dat men een eigen hangslotje meeneemt voor de kledingkastjes. Een verschilletje waar ik geen weet van had. De volgende keer even om denken…
Het had de afgelopen weken heel veel geregend. Eigenlijk moest het gras nog één keertje gemaaid worden alvorens het in een winterslaap kon. Tegelijkertijd kon met die maaibeurt al het blad opgezogen worden in de opvangbakken. Het was een kwestie van goed opletten wanneer dat klusje uitgevoerd kon worden. Op een donderdag was het droog en had het de hele nacht en dag flink gewaaid. Vanwege die wind was het gras droog “geföhnd”, alsmede het blad dat erop lag.
De grasmaaier startte bij de eerste poging en werd even later uit de berging gereden. Daarna reed Heiko zijn bekende rondjes. Dat maaien bleek de moeite waard te zijn! Vele volle opvangbakken werden door de zitmaaier gevuld en door Heiko weer geleegd. Nadat hij alles had gemaaid was het klusje geklaard en kon de zitmaaier weer onderdak gereden worden. Niet voor lang, omdat de eerste sneeuw inmiddels is gevallen. Het sneeuwschuifblad kan er nu voor gemonteerd worden en de sneeuwkettingen kunnen weer om de achterbanden! Tijd voor Koning Winter!
Als we met de auto weg zijn geweest en daarna weer thuiskomen, rijden we de auto altijd achteruit de oprit op. Dan staat de auto met de neus naar voren onder de carport en kunnen we de volgende keer zo wegrijden. Echter… ´s Avonds als we in het donker thuiskomen kunnen we de oprit niet meer goed zien en rijden we wel eens een beetje scheef achteruit. Deels over het gras. Daar heeft Heiko nu een “lampje voor gestoken”. Hij heeft een lampje bij de oprit gemaakt, meteen achter onze antieke, roestige fiets. Dat is nu een markeerpunt, zodat we beter achteruit kunnen rijden. Voor de stroomvoorziening had hij een lange kabel gekocht, die vanaf de carport naar de weg is geleid. Aan het einde van die kabel is een stroomverdeeldoos geplaatst. Niet alleen dit lampje kan daarop aangesloten worden, maar straks ook het verlichte kerstboompje en eventueel nog meer kerstverlichting. In deze donkere maanden erg sfeervol.
Vanwege de lagere temperaturen en het verdwijnen van muggen en andere insecten kunnen de vogeltjes geen of onvoldoende voedsel meer vinden in de natuur. Vergeet als oorzaak zeker ook niet de sneeuwval. We helpen de gevleugelde vriendjes daarom weer graag de winter door. Oftewel het vogelvoederseizoen is begonnen! Ik vond nog een zak met doppinda´s in de voorraadkast. Die werden aan een stuk garen geregen en opgehangen aan het voederhuisje naast het keukenraam. In het hokje deed ik een paar scheppen met zonnepitten en in een handige vetbollenhouder duwde ik een aantal vetbollen en hing dat ding vervolgens ook aan het voederhuisje. Binnen een uur wisten vele kool- en pimpelmeesjes het voedsel alweer te vinden! Net als de zwartkopmeesjes en de boomklevers trouwens: onze vaste gasten.
De grote bonte specht, die we vanaf nu de “grote boze specht” noemen, kwam eveneens op bezoek. Na bestudering blijken er drie verschillende spechten bij ons op bezoek te komen. Eentje heeft een gezondheidsprobleem: die gebruikt zijn rechter pootje niet. De andere twee spechten jagen eerst alle andere vogeltjes weg en dulden tijdens hun bezoek aan het voederhuisje beslist geen gezelschap. Ze zijn ronduit agressief! Dat hebben we nog niet vaak meegemaakt…
De controle van mijn hart via de hartafdeling van het ziekenhuis te Eksjö verloopt tegenwoordig via de telefoon! Blijkbaar zijn de bloedwaarden allemaal zo geruststellend, dat men er voldoende vertrouwen in heeft, om de controle op afstand te doen. Een goed teken vinden wijzelf en het geeft ons dan ook weer vertrouwen. Om de andere dag controleren we zelf de hartslag en de bloeddruk, hetgeen tijdens de telefonische uitslag besproken wordt. Elke drie à vier weken hebben we contact met de arts van de hartafdeling en een dag (of twee) ervoor laat ik bloed afnemen. Tot nu toe krijg ik steeds na elk contact er een pilletje bij en zit ik nog niet op de maximum dosering voor mijn hartfalen. Ondertussen is het aantal medicijnen, inclusief die voor pijn in de rug, wel al opgelopen naar 18 soorten, waarvan er 29 stuks per dag worden ingenomen. “Lang leve medicijnen!”
Zondag de 19e november verbleven we geheel onverwachts toch nog weer een dagje in het ziekenhuis. Al vanaf vrijdag voelde ik mij niet lekker. Een klemmend gevoel op de borst. Het bleef ook zaterdag aanhouden en toen het zondagochtend nog steeds zo nadrukkelijk aanwezig was, besloten we toch maar te belden met 1177. We konden zonder vooraankondiging naar de eerste hulp, naar Akuten of Akutmottagning van het ziekenhuis rijden. Na het aanmelden lag ik binnen vijf minuten op een bed en werd een ECG gemaakt, bloeddruk en zuurstof gemeten, een infuus ingebracht en werd bloed afgenomen. De dienstdoende arts stelde allerlei vragen en de onderzoeken werden regelmatig gedurende de dag herhaald. Aan het einde van de middag was de conclusie, dat de klachten niet werden veroorzaakt door het hart. Gelukkig! Wat het wel was wist men niet te zeggen. We konden naar huis. Als er weer dergelijke klachten werden ondervonden konden we terugkomen. Ik vind het op dit moment (nog) lastig, om dergelijke klachten te parkeren en af te doen als “spierpijn of een griepje”. Daarvoor zit de schrik er nog te veel in. Gelukkig was het dit keer niets ernstigs.
Op enig moment kwam ik in het stookhok, net nadat ik me had gedoucht. Ik riep spontaan: “Wat stinkt het hier!” De riolering bleek verstopt en het vloerputje was overgestroomd. De inhoud van de rioleringsbuis die van de bovenverdiepingen komt, kon niet verder stromen richting de driekamerbron. Ergens zat een verstopping. Het rioolwater (twee toiletten, een douche en twee wasbakjes) geeft uiteraard wel de nodige druk in een buis en als dat niet verder kan stromen, komt het via het voerputje naar buiten. Op een deel van de betonvloer in de stookruimte stond derhalve een beetje rioolwater. En dat stonk! Net op het moment dat ik daar stond te kijken kwam Heiko weer binnen. Die was naar Aneby geweest. Zijn advies was: wachten tot het alsnog een beetje is weggelopen en daarna zou hij aan de slag gaan met dit probleem. Omdat hij die bewuste riolering buiten had opgegraven, om de nieuwe buis vanuit de sanitair ruimte voor campinggasten erop aan te sluiten, wist hij nu precies hoe het in elkaar stak.
Daarmee dacht hij ook precies te weten waar de verstopping zat. Namelijk meteen buiten de gevel. Daar zit een hele vreemde, eigenlijk een hele foute, bocht in de riolering. Het goede nieuws is, dat Heiko de nieuw aangesloten afvoer van de wc en douche van het campinggasten-sanitair net ná die bocht had aangesloten. Oftewel, die had een vrije doorgang naar de driekamerbron. We konden zodoende gewoon naar het toilet in de nieuwe doucheruimte! Wat een geluk bij een ongeluk! Het was uiteraard inmiddels na vier uur. Zoiets gebeurt altijd laat op de dag of in het weekend en een bedrijf die ons zou kunnen helpen was niet meer te bereiken. Bij het oplossen van het probleem was deze keer, dankzij het extra toilet voor de campinggasten, gelukkig geen haast. Heiko begon nog wel met het opgraven van het ontstoppingsstuk buiten de gevel en ging binnen aan de slag met een tuinslang en een ontstoppingsapparaat. Hij kreeg het echter niet los. De volgende ochtend werd dat klusje voortgezet, alhoewel we de telefoon eigenlijk al in onze handen hadden, om Tranås Rörservice te bellen.
Het was echter Heiko zijn eer te na om ze te bellen, omdat hij wist waar de verstopping zat. Met de tuinslag en het eerder aangekochte apparaat moest het toch kunnen lukken! Twee uur later kwam het seintje “Yes! Het stroomt weer!” Beneden trof ik een zeer tevreden en trotse Heiko aan. Het probleem was verholpen! We konden weer naar de “eigen” wc´s en er kon weer gedoucht worden. Dat laatste deed Heiko meteen, nadat alle gebruikte gereedschappen weer waren opgeborgen. Als het dan gelukt is denkt Heiko meteen in euro´s: “Zo!” zei hij. “415 Euro bespaard, want dat heeft het de vorige keer gekost toen deze buis verstopt zat!” En zo is het maar net. Toch wel fijn, zo´n handige man.
Op een zaterdag reed Heiko weer eens met een lege aanhanger naar Eksjö. Met de kettingzaag en bijbehorende spullen achter in de auto. Hij had namelijk een seintje gekregen van de Fin, Pentti. Er lag een omgewaaide boom in een weiland en er stond een grote dode spar in zijn bos. Of Heiko nog belang had bij hout. “Ja, uiteraard!” Samen werkten ze de grote spar tegen de vlakte en die zaagden ze in stukjes. Dat werd mooi langs het pad opgestapeld en zo´n vier uur later reed Heiko met een maximaal beladen aanhanger met blokken hout terug naar huis. Vanaf die dag begon de periode van kloven.
De klover staat inmiddels binnen in de garage en zodoende kan er onder prima omstandigheden gekloofd worden. Het weer maakt helemaal niets uit! De dagen die erop volgden reed Heiko nog een paar keer met lege aanhanger heen en met een volle terug, waarna er meteen weer gekloofd werd. In totaal werd er acht kuub opgehaald. Bij de laatste rit gaf Heiko aan Pentti en zijn vrouw een “kerstpakket”, als dank voor het hout. Dat was niet nodig geweest volgens hen, maar evenzogoed “tack så mycket”, hartstikke bedankt. Voor nu waren er eventjes geen dode of omgevallen bomen meer, maar ik weet haast wel zeker, dat hij volgend jaar Heiko opnieuw een seintje geeft. Wij zijn er enorm blij mee!
Al drie keer hadden we een uitnodiging van onze buren Erling en Britt in Västorp afgeslagen. Dat is natuurlijk niet netjes, maar steeds hadden we iets anders. Dat kan natuurlijk. Toch voelde het niet goed. We besloten om hen het weekend erna bij ons uit te nodigen voor het eten. Dat werd in eerste instantie geaccepteerd, echter een dag later werd het omgedraaid: “Nee, het is onze beurt en jullie zijn hier van harte welkom!” “Oké, dan komen we bij jullie.” Britt had weer erg haar best gedaan en het warm eten stond kant en klaar in schalen opgesteld op het aanrecht. We genoten van hun gezelschap, van het warm eten en van het Tsjechische biertje dat erbij werd geschonken.
Na het eten verplaatsten we ons naar de woonkamer, waar Erling ons een oud, eigengemaakt filmpje op de televisie liet zien, waarop zijn vader stond en een paar andere mensen, die in de buurt hadden gewoond. Helaas was het onderwerp op de film: de elandjacht! Diverse dode elanden kwamen in beeld en daar hoef ik niet zo nodig naar te kijken. Eigenlijk helemaal niet! Na de lördagsgodis, het zaterdagsnoepgoed, kwam de koffie op tafel met appeltaart! Errug lekker allemaal. Met een volle buik en een gezellige namiddag rolden we terug naar Ödarp. De volgende keer bij ons, want nu is het toch ónze beurt!
Volgens mij hebben wij een plant die op de kalender kan kijken! In april heeft de plant gebloeid. Het liep toen tegen Pasen. Nu het zo langzamerhand richting de kerstdagen gaat bloeit deze kerstroos ineens weer heel uitbundig! Wellicht heeft de plant de sneeuw zien liggen en trok hij of zij de conclusie dat het nu winter is geworden en dat het einde van het jaar nadert. Met uiteraard de twee gezellige kerstdagen. Hoe dank ook: wij zijn het plantje dankbaar dat die toch nog weer is gaan bloeien, want alleen die groene leden is niets bijzonders. Het zijn juist de rode bloemen die het ´em doen.
Voor onze reis is er veel gedaan aan de nieuwe ruimte met het sanitair voor campinggasten. De wc-pot was geplaatst en aangesloten op water en riool, net als de douchecabine. De volgende stap was een wasbak. Die moest op een kastje geplaatst worden. Beiden hadden we nog niet, dus gingen we bij Erikshjälpen in Eksjö kijken. Ja! Daar vonden we een kastje van 1 meter 30 lang en dat paste precies aan de wand waar we het gedacht hadden. Dat kastje hebben we gekocht en meteen op de aanhanger meegenomen. Het was oorspronkelijk van blank eiken, maar de vorige eigenaar had deze wit geschilderd. Perfect, want nu hoefden wij dat niet meer te doen! Het kastje is inmiddels geplaatst in de ruimte en rechts van het kastje is nu nog ruimte voor een afvalemmertje. Wat nog rest is een wasbakje dat er bovenop kan komen te staan. Verder werden een paar haken opgehangen, een leuk kastje en een klok. De wc- en douchemat liggen klaar en zo langzamerhand wordt het een echte (bad-)kamer. Op ons lijstje staat nu dus nog een vrijstaande wasbak, een buitenkraan en een deur voor de wc. Geduld is een schone zaak, maar voordat de eerste gasten in april/ mei komen is het zeker klaar!
Yes! De eerste sneeuw van deze winter is gekomen. Net als vorig jaar, maar dan twee dagen eerder. Dit jaar werd het op 16 november voor het eerst wit. Oh, wat is dat toch altijd genieten! Het begon met een dun laagje en die sneeuw was kurkdroog. Een sneeuwpop konden we er niet van maken. Niet dat we dat van plan waren hoor. We vonden het ook niet de moeite waard, om de oprit schoon te vegen, omdat deze sneeuw niet lang zal blijven liggen. Een paar keer met de auto naar de weg toe rijden en weer terug naar de carport was voldoende. Zo hadden we brede sporen waar we doorheen konden lopen en de schoenen redelijk schoon bleven als we naar de weg liepen.
De sneeuwschuiver kwam wel voorbij
en liet een enorme stofwolk achter.
Prachtig plaatje!
Zou de sneeuw blijven liggen tot de kerstdagen?
We hopen het van harte, maar verwachten het niet.
Herken je de ingrediënten? De emmer vol met…
En de gereedschappen voor het bakken?
Natuurlijk! Het gaat om oliebollen!
Facebook herinnerde ons eraan, dat we vorig jaar op de 20ste november oliebollen hadden gebakken.
Nou, ik kan je vertellen, dat daarvan het water ons in de monden liep! Via de beeld-telefoongesprekken met Heiko zijn ouders hadden we het eveneens al vaak over oliebollen gehad en ook dan liep het water ons in de mond. Bij hen in het winkelcentrum staat een oliebollenkraam en daar kunnen ze heel eenvoudig een zakje met oliebollen kopen. Hier is niet zo´n kraam, wij moeten ze zelf bakken. Dat is absoluut geen straf hoor en zelfs niet eens zo heel veel werk! We besloten die ochtend min of meer, om er een traditie van te maken rond de 20ste november de eerste oliebollen te eten. In ieder geval 20 november 2023! ´s Middags waren we naar Tranås geweest en op de terugrit reden we langs Slogebo. Daar stopten we, stapte ik snel uit en liep naar de achterdeur van het vakantiehuisje. Marijke deed open en ik zei vier woorden: “Vijf uur: oliebollen Ödarp!” Toen het bij Marijke doordrong was het antwoord: “Oké!” Daarop reden we naar huis en begon ik met het beslag voor die oliebollen. Het was op dat moment al drie uur geweest en het beslag moest uiteraard nog een tijdje rijzen! Precies om vijf uur stapten Martin en Marijke de voordeur binnen en konden we meteen aanvallen. Ik viste een kwartiertje later de laatste oliebollen uit het frituurvet. En dan zijn ze op het lekkerst: zo uit de frituurpan! De schaal met de oliebollen slonk zienderogen, waaruit je kunt concluderen dat ze goed hebben gesmaakt. Helaas zijn de foto´s van Martin en Marijke niet mooi geworden… Vandaar alleen een paar van ons. De eerste oliebollen van 2023 zijn gebakken en opgegeten. Heerlijk!
Op zondag de 25e november hebben we onze eerste kerstmarkt van 2023 bezocht, tezamen met Martin en Marijke. Die kerstmarkt was in de plaats Adelöv, vlak bij ons. Zes jaar geleden hadden we volgens Facebook die markt ook bezocht. Deze keer lag er sneeuw en vroor het, waardoor we de juiste omstandigheden hadden voor een kerstmarkt. Vinden wij. De afslag naar Adelöv werd door vele auto´s genomen. Jeetje! Wát een belangstelling is er voor die markt. Uit ervaring weten we ondertussen dat dit een van de grotere markten is in onze omgeving. Desondanks is die erg bescheiden qua aantal kraampjes. De sfeer is echter zeer goed.
Met z´n vieren liepen we langs die kraampjes en stapten we op enig moment het gebouw binnen waar koffie geschonken werd. Koffie met een broodje kaas en ham. Dat ging er goed in, mede gezien het tijdstip van een uur in de middag. Terwijl wij hadden rondgelopen en iets gegeten hadden, stroomde het publiek nog steeds binnen en hadden de parkeerwachters voldoende te doen. Na de koffie en broodje liepen we het laatste stukje markt af, om daarna terug te keren naar de auto. Het was een heel leuk en supergezellig uitstapje. Omdat Martin en Marijke ons opgehaald hadden met hun auto, brachten ze ons nu ook terug naar Ödarp. Daar namen nog een kop koffie met een stukje van de banketstaaf die ik gisteren had gemaakt.
