Sune thuis!

Het enige waar we de laatste dagen aan dachten was “Sune”. Gelukkig was er nog de nodige afleiding:
Heiko was dinsdag naar een groot agrarisch bedrijf in Linnekulle, om met twee collega´s de daar aanwezige fruitbomen te snoeien. Niet voor de eerste keer. Heiko meende, dat het nu het vierde jaar op rij was, dat ze daar hun kunstje mochten uitvoeren. En het worden steeds meer bomen! Niet alleen op en rond deze goed georganiseerde grote boerderij, maar ook bij de broer van de eigenaar. Én bij het permanent verhuurde huis, vlakbij! Het is altijd een feestje om daar te mogen werken, omdat het eerste huis op een prachtige locatie staat met een vrij uitzicht. De beide collega´s, Fredde en Johnny namen de grote, breed vertakte appelboom voor hun rekening, omdat daarvoor vanaf een hoge ladder gewerkt moest worden. Heiko doet alleen de kleineren fruitbomen, die vanaf de grond of vanaf een trapje gedaan kunnen worden. In verband met zijn polyneuropathie kan hij niet meer op een ladder staan. Althans geen uren achtereen. De vrouw des huizes bood tussen de middag een warme keuken aan waar de heren konden lunchen, terwijl er gezellig werd gepraat. Volgende week zullen ze vast nog een dag of twee daar terugkeren, omdat het werk op alle drie adressen nog lang niet klaar was.

Achter Heiko zijn luie, elektrische stoel zit onderaan de wand een stopcontact. Daarop is een stekkerdoos aangesloten, waarin een stekker voor een tweetal lampjes zit en eentje van Heiko zijn stoel. Soms komt er ook nog een stekker bij voor zijn laptop.

Zolang de stoel ervoor staat valt het nauwelijks op, dat er zoveel stekkers en snoeren op de grond liggen. Alhoewel het feitelijk wel rommelig is. Met de komst van Sune leek het ons verstandig, om de snoeren een beetje weg te werken. Het zou de aandacht kunnen trekken van de jonge hond, die nog nergens gevaar in ziet.

Om te voorkomen, dat hij het in zijn kleine koppie krijgt, om in een van de snoeren zijn tandjes te zetten, hadden we bedacht dat er een kistje omheen moest komen. Die zou Heiko wel even in elkaar timmeren: “Plankjes genoeg in de garage”. Nadat hij me had verteld, dat hij ermee aan de slag ging, kwam hij vijf minuten later alweer boven. “Klaar!” riep hij triomfantelijk. Wat was nu het geval? Het kistje moest 20 centimeter breed zijn en 40 centimeter lang. Wat vond Heiko in de kelder? Een leeg kistje voor twee flessen wijn. Tja… Wie iets bewaard… Even passen en… Perfect! Er werden een drietal sleufjes in de deksel gezaagd, waar de kabels in en uit kunnen en daarmee was de klus al geklaard. Mooi, nu is het veilig voor de “bijtgrage Sune”.

Eindelijk was het dan zover. We gingen naar Eksjö. De laatste twee nachten hadden we slecht geslapen. Waarom? Onbewuste spanning voor de komst van Sune? De woensdagochtend was een lange ochtend, omdat we beiden al op tijd wakker waren. En toch ging tijd gelukkig weer snel. Nog even dit, nog even dat. Is alles Sune-veilig? De afspraak was, dat we ons puppy om 12 uur op zouden halen en het was een half uurtje rijden. Om half elf uur reden we echter al weg: we zouden van tevoren nog even een zak voer voor hem kopen. De kennelhouder/ fokker had ons al laten weten welk voer zij aan de pups gaven en hun advies was om daarmee door te gaan. Eerst zou het “natvoer” moeten zijn, wat bij hen te verkrijgen was. Later bleek, dat droogvoer beter door hem verdragen werd. Met die informatie reden we naar de winkel van Granngården in Eksjö.

Daar troffen we een aantal grote stellingen met hondenvoer aan. Wát een keuze en wát een gigantisch verschil in prijzen! De kennelhoudster had ons al gewaarschuwd voor hondenbrokken waar veel graan in zit. Dat was absoluut verkeerd voor de maag en darmen van puppy´s en dat moesten we hem dus zeker niet geven. Het liefst gaven zij de honden vers vlees, wat in de diepvries bewaard moet worden. Dat is echter niet handig, als je bijvoorbeeld op vakantie gaat. Of zoals wij, als pensionado’s, meer met de camper wilt rondtoeren. Dan heb je immers geen grote diepvrieskast mee! Het voorstel was om te kiezen voor Bozita Robur voer voor “Mother & Puppy”.

Met een zak vol voer op de achterbank (en nog een speeltje…) reden we door naar kennel, die zich aan de rand van de plaats Eksjö bevindt. Vlak bij de Fin Pentti, waar Heiko ieder jaar een aantal kuub hout van krijgt. Zoals eerder geschreven ligt het huis aan een doodlopend straatje, tegen de bosrand aan en biedt zodoende een ideale omgeving voor honden. Nadat we de auto op de parkeerplaats achter het huis hadden geparkeerd, hoorden we de oudere retrievers al blaffen. We waren dus opgemerkt en de honden zijn waaks. Dat is mooi!

Eenmaal via de achterdeur naar binnen werden we enthousiast begroet door de zeven volwassen Retrievers. Net als de vorige keer. Wát een gezellige drukte! De moeder van de acht pups, Mercedes, kwam bij mij… Even apart van de andere zes en het voelde alsof ze even wilde aanvoelen of wij de juiste opvoeders voor een van haar baby´s zouden zijn. Oef! Blijkbaar genoot ik haar vertrouwen, gebaseerd op het feit dat mijn hand werd geslikt en ze me verder mijn gang liet gaan bij de puppy´s. Ook Heiko werd “gekeurd” en goed bevonden.

Hierna ging Mercedes, samen met twee andere huisgenoten van haar, onder de tafel ging liggen. De puppy´s sliepen ondertussen gewoon door. Ook Sune. Er waren nog zeven in het nest. Eentje was die ochtend om 10 uur al gehaald. ´s Middags zou nummer drie gehaald worden. Daarna was het afhalen verspreid over donderdag, vrijdag en zaterdag. Fijn voor moeder Mercedes. Maar wat ook een verdriet, dat ze straks haar puppy´s moet missen. Niet aan denken, Joke…

Wij kregen koffie met koeken aangeboden, waarna de officiële papieren op tafel kwamen. Die werden een voor een duidelijk toegelicht. De eerste betrof het verslag, het keuringsrapport, van de dierenarts. Die was gisteren geweest en had alle acht pups gecontroleerd en goedgekeurd. Ook kregen ze allemaal een inenting. Sune was, net als de rest van zijn broertjes en zusjes, gechipt door de dierenarts. Het nummer van de chip kwam op alle officiële formulieren terug en dat moesten we goed controleren. Het ontvangen keuringsrapport moesten we ondertekenen. Verder kregen we een registreringsbewijs, de complete stamboom van Sune. Belangrijk was verder het koopcontract en de daarbij behorende voorwaarden. Die moesten we goed doorlezen en uiteindelijk tekenen. Als laatste werd het geld overgemaakt.

Toen haalde Carina, de eigenaar van de kennel, Sune op.
Heiko filmde het moment, dat ik Sune kreeg overgedragen.
Eindelijk konden we hem echt in onze armen sluiten en meenemen.

Wat een speciaal moment… Onze eerste pup en dan ook nog eens eentje van het ras, dat we al heel lang heel graag wilden hebben: de Labrador-Retriever. Dit was Heiko´s verjaardagscadeau voor mij en ik kan hier melden, dat ik er heel erg blij mee ben. Net als Heiko zelf trouwens hoor! Sune is nu acht weken en kan nog niet zover wandelen. Tien minuten, twee keer per dag. Maar als hij straks groter is, weet ik zeker dat er veel door “de jongens” gewandeld gaat worden. En als mijn gezondheid het toelaat, ga ik uiteraard mee! Van de eigenaar kregen we nog twee tassen mee. Eentje met voer en eentje met informatie en de getekende contracten en formulieren. Buiten werd nog een foto gemaakt van ons met Sune, waarna we in de Volvo stapten en Sune ontvoerden van zijn familie. Nee, we namen Sune mee naar huis!

Tijdens de eerste autorit van zijn leven gedroeg Sune zich voorbeeldig. De eerste meters vond hij heel erg vreemd. De wereld om hem heen ging zó ontzettend snel aan hem voorbij. Toch gaf hij zich eraan over en was er van angst of onrust geen sprake. Pas op het laatste stukje, de laatste vijf minuten werd hij een beetje ongeduldig. Ik had hem op schoot in een grote plaid. Stel dat hij onderweg nog een “ongelukje” zou hebben, dan had ik niet meteen een natte broek.

Blij dat we thuiswaren met onze jonge (hopelijk) trouwe viervoeter, dachten we dat onze vermoeidheid spreekwoordelijk gezegd “van ons af zou vallen”. Niets was minder waar! We waren beide bekaf van de slechte nachtrusten van eerder en van de spanning voor vandaag natuurlijk. Tegelijkertijd zielsgelukkig met Sune, die we hopelijk de komende 12 jaar bij ons mogen houden!

Eenmaal binnen gingen wij op de grond zitten en gunden we Sune uitgebreid de tijd, om zijn nieuwe woonomgeving te verkennen. Alle hoekjes in de kamer werden bekeken en alles wat er stond werd besnuffeld. Wellicht rook hij de aanwezigheid van Ebba, maar te zien kreeg hij haar deze eerste dag niet. Ebba was naar de benedenverdieping gegaan en liet zich niet zien.

Sune begreep al vrij snel,
dat de grote rode mand zijn plekje was.
Daar nam hij dan ook dankbaar bezit van.
Een aantal speeltjes werden getest en
er werd voor het eerst in de mand geslapen!

Op enig moment begon hij te piepen en licht te jammeren. “Wat is er aan de hand? Zou hij naar buiten moeten?” Gewoon proberen. Van de kennelhouder hadden we gehoord, dat hij nog niet zindelijk is en dat er zodoende rekening mee gehouden moest worden, dat er links en rechts een plasje of een drolletje op de vloer zou komen te liggen. We namen hem echter snel mee naar buiten en wat schetste onze verbazing: hij ging plassen in het gras! Het piepsignaal werd ´s middags en ´s avonds een aantal keren herhaald en slechts één keer ging het mis in huis. Onze schuld, omdat we een piepsignaal niet serieus hadden genomen. Dit alles was voor ons een enorme meevaller en we waren dan ook super trots op kleine Sune!

Met de grote aanwinst van de kleine Sune, vonden wij dat we wel een gebakje bij de koffie verdiend hadden.

“Een lekkere slagroomsoes!”

Om te vieren dat we eindelijk, vier en een half jaar na het overlijden van Pantro, een nieuwe trouwe viervoeter in huis hebben.

Natuurlijk zijn we ook erg blij met Ebba, ik een beetje meer dan hij. En ik hou van ons dametje!

Toch kun je de liefde die je van een kat krijgt niet vergelijken met de liefde van een hond. Zo voelt het vaak…

Terwijl Sune rustig in zijn mandje lag te knorren, letterlijk, genoten wij van de koffie en de soes en veroorloofden wij ons een tevreden gevoel.

De post bracht ons vandaag zelfs nog twee kaartjes met felicitaties. Vrienden feliciteerden ons met de komst van Sune. Wat ongelofelijk lief! Later op de avond stuurde ik de eerste foto´s en video´s van Sune naar familie en vrienden. Hetgeen resulteerde in een heleboel lieve reacties. Nog even een stukje op Facebook en daarmee was het geen geheim meer, dat Sune bij ons is gekomen en dat we er erg blij mee zijn. Méér dan blij!

Terwijl wij later op de avond op de bank zaten en de tv nog even aanhadden, zagen we dat Sune interesse toonde in de televisie! Zoiets had hij volgens mij ook nog nooit gezien. Wát een ontdekkingsreis voor zo´n hondje zeg! Wat moet die veel verwerken in zijn kleine koppie… Even later viel hij (weer) in slaap. Of toch niet?

En toen volgde de eerste nacht voor Sune in zijn nieuwe huis en voor ons met een puppy in huis. We spraken af, dat we om de beurt naar buiten zouden gaan als hij zou gaan piepen, wanneer hij aangaf, dat hij moest plassen of poepen. Dat deden we dan ook. Om de drie kwartier, uur. Totdat het half twee was en mijn beurt. Meteen nadat ik met hem naar buiten was geweest ging ik weer naar bed, maar zodra ik lag piepte hij alweer. Tot drie keer toe was dat het geval en telkens moest hij ook daadwerkelijk “iets” doen buiten. Toen besloot ik om maar beneden in de kamer op de bank te gaan liggen. Sune sliep overigens in zijn “kooi” met de deur open, in de hal. Hij kan er zodoende uit lopen, maar kan verder nergens heen. Die nacht volgden nog een paar uitstapjes, waarna Heiko het om zes uur van me overnam en ik naar bed ging. Ik sliep vervolgens tot half negen…

De rest van de dag waren we beiden erg moe, maar konden we gelukkig wel voldoende genieten van Sunes aanwezigheid. We denken, dat hij al een klein beetje begint te wennen aan zijn naam. Soms reageert hij erop en soms niet… Nog een paar dagen, dan zal het wel bij hem tussen de oren zitten. Denk je niet?

Vandaag hebben we ook Ebba een paar keer in de kamer gehaald, om ze aan elkaar te laten ruiken en daarmee aan elkaar wennen. Voor Sune geen enkel probleem. Die keek heel vreemd naar dat “andere ding op vier poten”, maar ging niet naar ons dametje toe. Wel even heel kort snuffelen toen Ebba dichterbij werd gehouden, wat Ebba meteen enorm deed blazen. We lieten haar daarna weer lopen. Ze ging echter niet meteen weg. Stond nog even te kijken, lag zelfs nog even op “haar vensterbank” en verdween vervolgens door het kattenluik naar beneden. Toch waren de drie ontmoetingsmomenten een stuk meer gecontroleerd dan met de grote herder Ferris. Het beeld dat we zagen geeft ons goede hoop op een vredige samenleving onder het dak van “Huize Leugs”.