Vandaag was een rustdagje. Voor Heiko. De laatste dagen had hij een aanslag gepleegd op zijn rug, armen en benen. Daarom nam hij de tijd, om in de zon te zitten en te genieten van alles wat er zich achter zijn gesloten oogleden afspeelde. Op het terras was het met 26 graden best goed vertoeven. Even bijkomen van de lichamelijke inspanningen in en rond de vijver en de spieren rust geven. Logisch en verstandig! Gewoon net zo doen als de grote zanglijster: relax… Ook voor mij gold rustig aan doen, vanwege het verwijderen van het onkruid in de groentetuin. Lijf en leden deden pijn. Ik zat vanochtend zodoende grotendeels weer achter de laptop. We worden oud…
Daar gaan ze…
Heiko en HuBi rijden de oprit af, richting het noorden.
Richting Tranås.
Daar had hij een afspraak staan bij een Apk- keuringsstation om tien minuten voor een. Hij meldde zich ter plekke digitaal, door het kenteken van HuBi in te toetsen en wachtte buiten op zijn beurt. Precies volgens planning kon hij de camper op het afgesproken tijdstip naar binnen rijden en liepen er meteen twee gediplomeerde mannen van het bedrijf Besikta onder en rond de camper. Hoe goed ze ook zochten en hoe ze ook aan de wielen trokken en hoe hard ze ook remden: ze konden niets vinden! De eenendertigjarige camper werd dan ook zonder een enkele opmerking goedgekeurd! Even afrekenen, het keuringsbewijs meenemen en terug naar Ödarp. Mooi! We mogen er weer mee rijden. Het rijverbod is opgeheven! Waar gaan we naar toe volgende week? Het wordt immers warm, met temperaturen variërend tussen 26 en 29 graden!
Om half twee was Heiko alweer thuis en maakten we ons op voor een bezoekje aan onze vrienden Rob en Marijke in Flisby. Zij hebben hun wandeltocht vanaf Leer volbracht! Zelfs eerder dan ze zelf hadden verwacht. Ze hadden hun route van tevoren nagenoeg volledig uitgestippeld, nagenoeg, want je weet uiteindelijk nooit hoeveel er daadwerkelijk op een dag wordt gelopen. In eerste instantie dachten ze op 10 juni aan te komen. Op 30 mei pakten ze echter voor het laatst tijdens deze tocht hun spulletjes in, want later op deze dag kwamen ze op hun eindbestemming aan. Wat een geweldige prestatie zeg! Na 51 dagen waren ze aangekomen bij hun vakantiehuis. Een wandeltocht van ongeveer 750 kilometers! Volgens de stappenteller van Rob hadden ze ruim 1 miljoen stappen gezet! 1.000.000 stappen! De foto´s van hun zege vind ik wel zó fantastisch! Achter hun huis, de champagne in hun beekje laten koelen, alsook de voeten, en vervolgens te proosten op de overwinning!
Jeetje, wat een prestatie. “Gefeliciteerd vrienden! Met het volbrengen van deze monstertocht!” Overigens hebben ze niet alle dagen gewandeld. Om de vier à vijf dagen hadden ze een rustdag ingepland. Dan sliepen ze niet in hun tentje ergens in de natuur of op een camping, maar in een hotel, Bed & Breakfast of vandrarhem. Soms werd er op die dagen even de kleding gewassen of van een stad genoten. Eveneens was er dan af en toe de kans, om in een restaurant lekker en uitgebreid te eten! Trouwens ze hebben tijdens de wandeltocht goed gegeten hoor. Dat zeiden ze vanmiddag zelf!
Omdat ze te voet zijn gekomen hebben ze op dit moment geen auto tot hun beschikking. Hun dochter komt de volgende week hun auto brengen en tot die tijd moeten ze alles op de fiets doen. Richting de winkels in Aneby is dat nog wel te doen, maar richting Eksjö was het erg tegengevallen. Die weg loopt bij wijlen behoorlijk omlaag. En omhoog! Met 35 kilometers per uur waren ze ergens naar beneden geroetsjt. Omhoog lag de snelheid ietsjes lager… Tijdens de koffie en een zelfgebakken appelkruimeltaart vertelden ze ons delen van hun fantastische ervaringen. Hele leuke ontmoetingen hebben ze gehad, helaas ook vervelende. En uiteraard hebben ze onderweg van alles gezien. Plekjes die wij nooit te zien zullen krijgen, omdat je dat vanuit de auto nooit kunt zien. Dat kan alleen maar als je te voet dwars door de uitgestrekte Zweedse bossen loopt. Nu is het belangrijk om het wandelen langzaam af te bouwen. Plotsklaps stoppen na 51 dagen intensief bewegen is niet goed voor de spieren en de rest van het lichaam.
We zaten gezellig buiten, half onder het driehoekige tentzeil, dat ze vanaf de dakgoot van hun huis naar het tuinhek hadden gespannen. Dat bood voor een paar personen schaduw. Heiko koos voor een plekje in de zon, wij drieën voor een plekje in de schaduw. Het was wederom bijzonder gezellig om daar te zijn en om hun belevenissen aan te horen. Marijke vertelde, dat ze dagelijks aantekeningen heeft gemaakt van de dingen die ze gezien en/ of meegemaakt hebben. Ook hebben ze vele foto´s gemaakt. We adviseerden hen, om een boek te gaan schrijven van hun pelgrimstocht. Dat wordt vast een zeer interessant verhaal! Alleen al de voorbereidingen zijn erg leerzaam voor degene die er ook aan denken om zo´n lange voetreis te gaan maken. Het is, zoals Rob zei al bijzonder dat de wandeling nog mogelijk is. Dat je “overal” nog kunt lopen. Op dit idee werd een beetje terughoudend gereageerd, terwijl het hen tegelijkertijd toch ook wel leuk leek. We wachten het af. Afspreken doen we vast de komende tijd nog een keer, want ze blijven nog een paar maanden hier. Rob kan namelijk vanuit Zweden blijven werken. “Vi ses!”
We vernamen vandaag, dat er ondertussen een aantal broedhokjes bij ons in de tuin weer leeg zijn. De jonge vogeltjes zijn al uitgevlogen! Het hokje aan de boswilg met “de familie matkop” is in ieder geval leeg. Ook het nestje van de kwikstaartjes in houtstek 1 wordt niet meer bezocht door de twee ouders, om de jongen te voeren. We kunnen dat nestje niet zien, maar trekken wel de conclusie, dat ook de jonge kwikstaartjes zijn uitgevlogen. Op het broedkastje met de koolmeesjes wordt nog wel druk aan- en afgevlogen. Daar worden nog een paar kuikens verzorgd. Erin met voer, eruit met poep. Ook de bonte vliegenvanger is nog aan het voeren in het hokje ernaast, in de andere berk. Fijn dat er meer leven is gekomen in Ödarp. Het was er immers zo stil de afgelopen jaren…
Nog meer jong leven! Op onze terugrit vanaf Flisby zagen we in een grasland jonge kraanvogels! Twee kuikentjes dartelden rond papa en mama. De grote kraanvogels zagen we het eerst en toen we nog eens beter keken ontdekten we de jonkies. Die zie je niet zo vaak en dus een momentje om te stoppen en te proberen ze goed op de foto te krijgen. Kraanvogels zijn, net als reeën, erg schuw en lopen meteen van je af, op het moment dat je op de weg stopt. Gelukkig hebben we dan nog de lens op de camera die we in stelling kunnen brengen. Ik had helaas niet de grote camera mee. Wel de Canon PowerShot. De kleintjes zijn redelijk goed in beeld gekomen. Kraanvogels worden overigens tussen de 30 en 40 jaar oud en zijn gemiddeld ietsje groter dan een ooievaar. “Welkom op deze wereld, kleine gevleugelde vriendjes!”
Toen we laatst weer eens de weg Blå Grindar – Bordsjö reden, zagen we bij het slot van Bordsjö een zestal auto´s in het gras geparkeerd staan. Dat trekt vervolgens meteen onze aandacht, want het is daar nooit zo druk! Een eindje verder van de weg af zagen we een aantal, voornamelijk oudere, mannen aan het werk. Het dak van het bijgebouwtje bij het grote landhuis Bordsjö wordt gerenoveerd! Het oude dak was inmiddels verwijderd en op ambachtelijke wijze worden nieuwe houten shingles aangebracht als dakbedekking. Zeer waarschijnlijk zijn de mannen afkomstig van de vereniging in Askeryd. Die vereniging houdt oude ambachten in ere en de mannen hebben eerder al het traditionele hekwerk rondom de tuin hersteld. Dit was wel even leuk om te zien. Hoe doen ze dat nu precies? Zo te zien komen er vier lagen van die dunne houten shingles over elkaar heen te liggen. Daarmee zal het vast wel waterdicht worden. Het dak heeft een piramidevorm, waardoor het op de hoeken uiteraard lastig is. Hoe ze dat oplossen hebben we nog niet gezien. Wat ook bijzonder was, was de gebruikte “steiger”. Twee verticale planken met klossen, waar een andere dikke balk horizontaal opgelegd wordt. Wordt (waarschijnlijk) vervolgd!
