“Oma, oma, OMAAAA! Hier liggen allemaal dennenappels!” riep Noud vanmiddag. Vanochtend hadden ze met het hele gezin een wandeling gemaakt met opa en waren er een paar dennenappels meegenomen. Bij opa en oma in de tuin lagen er nog véél meer. De kruiwagen werd erbij gepakt en samen met zijn jongere broertje Mason, werden de dennenappels uit het gras gezocht en in de kruiwagen gegooid. Toen alles daar in lag vond mama Daniëlle het niet zo´n goed idee, om die allemaal mee te nemen naar hun vakantiehuisje.
De kruiwagen werd op een andere plaats, in de grote pan bij de grill, geleegd. Deze kunnen we vrijdag gebruiken voor het aanmaken van de grill! “Fijn jongens! Nu de dennenappels weer weg zijn kan opa weer grasmaaien zonder dat alle dennenappels onder de messen van de zitmaaier komen. Dank jullie wel, lieve Noud en Mason voor jullie hulp!”
Voor de wandeling van vanochtend had Heiko Daniëlle en Peter voor de keuze gesteld: “Wil je een wandeling op nagenoeg vlak terrein door het bos of een wandeling met hoogtes en laagtes en uitzichten?” Resoluut werd de voorkeur voor de tweede optie uitgesproken. Daarna kwam van Heiko de vraag of ze stijl omhoog wilden beginnen of stijl omlaag wilden eindigen. Dat werd de eerste optie. “Oké, doen we dat!” Heiko stelde vervolgens voor om met twee auto´s te rijden en om dan één auto ergens op de route neer te zetten.
Hij vermoede dat de hele wandeling voor de jongens wel eens iets te ver zou kunnen zijn. Zo geschiede en tegen half tien parkeerden ze de Volvo tegenover een huis in de berm en reden ze met z´n vijven een klein stukje verderop met de VW. Daar, onderaan de steile helling, startte de wandeling. Mason zag die helling en gaf meteen al aan, dat hij bij papa op de schouders wilde. De slimmerik. Dat deed Peter een tijdje, echter halverwege de helling werd het hem te zwaar. Toen nam opa Heiko de jongste kabouter op de arm. Eenmaal boven liep hij zelf.
Boven konden ze meteen al genieten van mooie uitzichten. Het was overigens prachtig weer met zon. Af en toe kwam er even een wolkje voor de zon en dan was het meteen frisjes. Zodra de zon terug was, was het erg aangenaam. Op het hoogste punt had men een houten schietstoel gebouwd. Die zagen de beiden jongens natuurlijk meteen en daar wilden ze inklimmen. Ze liepen een klein stukje van het pad af en zagen in het hoge gras op diverse plekken de bekende elandkeutels liggen!
Daniëlle noemde ze “paaseitjes zonder zilverpapiertje”.
Daar lijken ze inderdaad wel op: paaseitjes. De schietstoel werd door Noud en Mason beklommen.
Zelfs mama Daniëlle klom erin, om te kijken
of ze ergens om hun heen een eland kon spotten.
Die hebben ze helaas niet gezien op dat moment, zodat de wandeling werd voortgezet.
Noud had meteen bij de start al een wandelstok gevonden en liep daar de hele route mee. Mason kon natuurlijk niet achterblijven en vond ook een wandelstok(je). De stokken moesten zelfs achter in de auto mee naar huis. Toen Heiko en papa Peter even ergens stonden te kijken en te praten, verstopten mama en Noud zich achter een paar dennenbomen. Nadat ze gevonden waren moest opa zich verstoppen. Opa had echter zijn geel reflecterende werkjas aan en dat viel uiteraard erg op tussen de bomen en struiken. Hij werd dan ook heel snel ontdekt achter een te smalle boom. Ruim een uur later waren ze terug bij de VW en reed het “Rotterdams kwartet” terug naar hun huisje en Heiko naar Ödarp. De jongste, Mason, ging meteen naar bed en zou ruim drie uur slapen! Moe van de wandeling en van alle indrukken.
Later in de middag, nadat Mason uitgeslapen was, kwamen ze weer bij ons. Vanwege het mooie weer konden we op de veranda plaatsnemen. Daar was het zeer aangenaam vertoeven. Koffie, thee, fris en een stuk glutenvrije chocoladecake. Lekkerrr! Noud genoot van de pepparkakor. Vooral nadat hij er van mij een “drupje” honing op kreeg.
Hierna gingen we naar buiten. Daar zagen de beide jongens de grasmaaier al klaarstaan, met een kar erachter. Noud klom in de aanhanger en kleine Mason van bijna twee jaar oud klom achter het stuur! Toen opa zei dat hij zonder rijbewijs niet mocht rijden, was hij hevig teleurgesteld. Net als met de andere kleinkinderen maakte opa Heiko een ritje met de grasmaaier en de kids in de aanhanger. Eerst een klein rondje over het grasveld om te kijken of ze het leuk vonden. Dat was zeker het geval, maar eigenlijk moest mama ook mee. Dat paste precies met z´n drieën en daarna reden ze een rondje naar de overkant van de weg, de heuvel omhoog en terug. Dit was een succes. “Nog een keer, opa?”
Heiko en Peter zouden aan de slag hun project en zodoende werd er nog even met Mason een balletje geschopt. Oh, oh! Mason trapte zó hard, dat de bal in het vijvertje belande! Eerst probeerden Daniëlle en ik om hem zo uit het water te halen, maar dat lukte niet. Wel met de stok met een bak eraan! Die bleek zeer geschikt voor dit klusje! Om niet nog vaker naar de bal de moeten vissen gingen wij viertjes, Daniëlle, Noud en ik naar binnen. Een beetje drinken, fruit eten en… “Kleuren!” De kunstwerkjes worden binnenkort als ze droog zijn in de “trofeeënkast” bewaard!
Zoals gezegd, gingen beide mannen verder met het in elkaar zetten van de waterkrachtcentrale. Heiko had al enig voorbereidend werk gedaan. Het asje draaide al flink in het rond. Totdat het elektromotortje er opgezet werd. Toen kreeg het asje te veel weerstand, waardoor die niet meer in het rond ging. Er moest meer water door de buis volgens Peter. Dat betekent dat de ijzeren bak, waar de buis ingelegd is, beter afgesloten moet worden. Er stroomt nu nog te veel water langs de buis. Dat wisten de beide heren al en daarvoor hadden Peter en Daniëlle gisteren twee zakken beton meegenomen van een bouwmarkt. De tijd draaide echter door en er was afgesproken, dat we gezamenlijk naar de Aneby Grill & Pizzeria zouden gaan rond half zes. Stoppen dus en een andere keer verder. Het gereedschap werd weer in de kruiwagen gedaan en onderdak gereden.
In Aneby reden we langs de pizzeria en zagen we geen licht branden en geen mensen in de zaak zitten. Jeetje! “Hij zal toch niet gesloten zijn? Het is woensdag vandaag, dan zijn ze toch wel open?” We begonnen enorm te twijfelen. Op het moment dat we de auto op de parkeerplaats zetten, liep er iemand naar de deur van de pizzeria en… De man ging naar binnen Gelukkig! We stonden niet voor een dichte deur! Buiten speelden de kinderen nog eerst eventjes in het speeltuintje met een super glijbaan! Daarna gingen we met z´n zessen naar binnen en bestelden we onze pizza´s en kipschotel. Zelf even je bestek pakken, het drinken, de glazen en servetjes en daarna smullen van het lekkers op de grote borden.
Mason at lekker in de kip met patatjes, waarbij hij nog het meest van de saus genoot! Hetzelfde patatje werd meerdere keren in de saus gedoopt en afgelikt. Die saus werd op een gegeven moment maar weggepakt. Noud at een paar stukjes patat en kip van Mason en pizza van papa. Ook kreeg hij een paar stukjes van de glutenvrije pizza van mama. De kwaliteit van de pizza´s werd goedgekeurd en het etablissement ook. Fijn!
Peter had overigens geprobeerd om zijn auto aan de laadpaal te koppelen. Terwijl wij aan het eten waren, kon de accu immers mooi bijgeladen worden. Jammer genoeg moest voor deze paal echter een app gedownload worden, een account aangemaakt, geld gestort en nog veel meer handelingen gedaan worden. Véél te omslachtig. Bij de “normale” oplaadpalen kan hij simpelweg zijn chip voor een sensor langshouden en na de bliep is het klaar. Helaas bij deze niet. Gelukkig had hij nog meer dan voldoende stroom om terug te rijden en het morgen elders te proberen.
Op de terugweg naar Ödarp genoten we na van het eten en van de ondergaande zon. Die gaf de omgeving weer een “extra dimensie”. Terwijl we rondkeken zag Heiko plotseling in een weilandje een eland staan! Hij stopte en deed de dieselmotor uit. Peter stopte ook en was meteen geruisloos. Een elektrische auto hè. De eland bleef gelukkig een poosje staan, zodat er voldoende tijd was voor een paar foto´s. Ook Peter en Daniëlle en Noud zagen de “Koning van het Zweedse bos!” Voor hen was dat voor de eerste keer in hun leven. Later op de avond kregen we van Daniëlle een seintje, dat ze onderweg en bij hun huisje nóg vier elanden hadden gezien! Wat een mazzel en geluk!
Hiermee werd deze dag toch wel weer
op een bijzondere (mooie) manier afgesloten.
We hebben allemaal wederom genoten!
Van elkaar, van het samenzijn, van de natuur,
van het eten en van de elanden!
