Cardioloog is tevreden!

Wat was het heerlijk weer, toen we dinsdag naar Eksjö reden!
Zonnetje, strakblauwe lucht: wat wil je nog meer?

Deze week stond behoorlijk in het teken van de zorg. Veel “zorgconsumptie” zoals dat zo mooi heet. Maandag werd bloed afgegeven voor de cardioloog en een afspraak voor de volgende week. Dinsdag gingen we naar die cardioloog in het ziekenhuis in Eksjö. Er werd een nieuw hartfilmpje van mijn hart gemaakt. Dat is sinds augustus bijna maandelijks gedaan. Na mijn infarct werd vastgesteld, dat de pompfunctie van mijn hart behoorlijk verminderd was: hartfalen. Normaal is een waarde boven de 50, bij mij was het 40. Nu, ruim een half jaar later en na ondertussen vele medicijnen geslikt te hebben, maakten ze er opnieuw eentje. Ter controle of de medicijnen goed aanslaan en of de pompfunctie weer iets is verhoogd.

´s Morgens werd het filmpje eerst gemaakt en aansluitend hadden we een gesprek met de cardioloog.

Die kon ons gelukkig vertellen, dat het er allemaal goed uitzag!

Een “bepaalde waarde” die iets zegt over het hartfalen was meteen na het infarct 4.000 geweest en was nu nog slechts 200.

Daaruit konden ze aflezen, dat de pompfunctie verbeterd was!

Ook de uitslag van het bloed werd besproken. Daar kwamen eveneens geen bijzonderheden uit: wederom zeer positief!

Met een super goed gevoel verlieten we het ziekenhuis, maar niet nadat we een kopje koffie in het restaurant hadden gekocht.
Alleen koffie? Nee, uiteraard met een lekkere koek erbij! Om het goede nieuws te vieren.

Heiko was uiteraard mee tijdens de bezoeken in het ziekenhuis, maar daaromheen heb ik hem in de garage bezig gevonden. Met onder andere het slijpen van een aantal kettingen voor de kettingzaag. Tijdens het zagen van de bomen bij de buurman had hij al een aantal kettingen gewisseld, omdat ze stomp werden. De laatste keer moest hij noodgedwongen twee kettingen wisselen, omdat er plotseling een stuk prikkeldraad tussen het groen bleek te liggen. En daar kwam hij natuurlijk net met de zaag langs, respectievelijk in vast te zitten… Tja, dan kun je die ketting net zo goed meteen verwisselen. Ook de aanraking met een dikke kei staat garant voor het verwisselen. “De vonken vlogen eraf!” aldus Heiko. De te slijpen kettingen legt hij eerst in een bakje in de garage en als daar voldoende in liggen gaat hij er weer even voor zitten. Er konden nu weer een tiental geslepen worden. Met de handige speciale slijpmachine! Volgens Heiko een perfect apparaatje. Tandje voor tandje wordt geslepen onder de juiste hoek. De vonken vliegen er ook tijdens het slijpen vanaf! Het resultaat is een ketting met zeer scherpe tandjes, die als een botermesje door de boter gaat. En door bomen en stammen! De komende tijd kan hij weer even vooruit.

Spelen, spelen, spelen… Sune slaapt veel, maar als hij wakker is heeft hij erg veel energie!
Dan wil hij graag even ravotten met een of ander speelgoedje.
Soms ook met iets anders. Iets wat eigenlijk niet voor hem bedoeld is.
Laatst ging hij er met de blauwe dweil vandoor.
Die ligt normaalgesproken op de mat achter de voordeur.
Daar maken we zijn pootjes mee droog, nadat hij buiten is geweest.
Om de dweil terug te krijgen ruilde ik die in tegen een oude, gevulde sok.
Zo te zien leek het niet (helemaal) goed te gaan, echter in de praktijk ging dat prima.
Wat een heerlijk kereltje! We zijn er enorm blij mee!

Nu de winter op zijn eind loopt, gaan onze gedachten weer een beetje naar de groentetuin. “Wat willen we dit jaar in de grond stoppen, in de hoop dat er een heleboel groenten weer uitkomen?” Vorig jaar hadden we een hele goede opbrengst. Dat was erg fijn en dwong ons er zelfs toe om een extra diepvrieskastje te kopen! Toen hadden we overigens geen ruimte meer in de groentetuin voor aardappelen. Die willen we nu eigenlijk wel weer poten. We denken er dan ook over na, om de groentetuin een beetje uit te breiden. Dan kunnen op die nieuwe plek het eerste jaar aardappelen gezet worden. Om de grond te reinigen, mocht dat al nodig zijn. Toen bedachten we ons dat het al enkele jaren geleden is, dat we er koeienmest doorheen hadden geschept. Waarschijnlijk was dat drie jaar geleden.

Tijd voor een nieuwe bemestingsronde! Toevallig hadden we het eind vorig jaar met buurman Erling over paardenmest gehad.

Hij kent iemand die paarden heeft en zodoende paardenmest verzamelt. Erling werd deze week gebeld en gevraagd of hij tijd had om mee te gaan naar die kennis.

Dat was helemaal prima, waarna ze samen die kant opreden. Met de aanhanger achter de Volvo.

Ter plekke gooide de kennis, die Hasse heet, een laadbak van de trekker vol met paardenmest in onze aanhanger, waarna via de landelijke weggetjes teruggereden werd naar Ödarp.

Thuis werd de inhoud van de aanhanger meteen over de groenentuin verspreid. Nu maar hopen op een beetje nattigheid, zodat de droge keutels een beetje “smelten” en gemakkelijker door de grond verwerkt kunnen worden.

Deze week had Heiko een middagje hulp bij het zaagwerk bij de buurman! Martin (van Slogebo) kwam helpen! Hij had zaterdag tijdens de kraamvisite voor Sune aangegeven, dat hij in Nederland een cursus had gedaan in bomenzagen en het werken met een kettingzaag. Praktijkervaring ontbrak echter nog. Daarop vroeg Heiko hem of hij zin had, om een keer mee te helpen bij de buurman. Dat werd meteen enthousiast aangenomen en zodoende stonden ze dinsdagmiddag samen te werken. De laatste twee grote bomen van het “trosje” gingen eraan! Terwijl Martin aan het touw trok, zaagde Heiko de eerste boom om. Dat ging zwaar, omdat de boom overhing naar de verkeerde kant. De boom moest eerst over het dooie punt heengetrokken worden en dat viel niet mee. Gelukkig waren ze met de kleinste boom begonnen. Bij de allerlaatste en de grootste van het “trosje” werd een veiligheidsmaatregel getroffen. Een soort wig van de, zojuist omgezaagde, boom werd als steunpunt tegen de grotere boom gezet. Zo werd voorkomen dat die laatste boom, die eveneens de verkeerde kant ophing, in de ongewenste richting zou vallen. Nadat de boom voldoende was ingezaagd hielp Heiko Martin mee aan het touw te trekken. Samen kregen ze de boom op de juiste plek! Oef, dat was nog best even spannend. Het zou niet fijn geweest zijn als de boom op de kas van de buurman was gevallen…

Hierna werden een tiental bomen achter de garage van buurman Jörgen omver gehaald. De meesten vielen van zichzelf de juiste kant op. Bij een paar werd het touw weer gebruikt en trok Martin de boom in de juiste richting terwijl Heiko zaagde. Samen versleepten ze vervolgens de kleinere afgezaagde takken. Die kwamen op een stapel op het weiland te liggen. Naast anders stapels die er al lagen. De dikkere takken kwamen op de aanhanger, evenals de stukken van de stam. De samenwerking verliep prima en zodoende kon er bijna twee keer zoveel werk verzet worden, dan wanneer Heiko er alleen was geweest. Toen de aanhanger vol was werd de rest van de stammen aan de kant gelegd, zodat Heiko die de volgende dag zou kunnen ophalen. Tegen half vijf kwam buurman Jörgen thuis en hij sprak zijn waardering uit voor het verrichte werk. Hij is erg blij met de openheid! Overigens werd het werk gedaan met een motorzaag die het niet meer perfect deed. De ketting liep er regelmatig af en de bout van het kapje, waar de rem van de zaag in zit, trilde continue los. Daar moet actie op ondernomen worden, want zo kan de zaag niet gebruikt worden. “Bedankt voor de fijne samenwerking, Martin!”

Sune en Ebba raken steeds meer aan elkaar gewend. Na de snuffeldagen en de aftastdagen komt Ebba nu steeds vaker vanuit zichzelf de kamer binnen! Eerder haalden we haar op en deden we de kamerdeur achter haar dicht, zodat ze niet weg kon gaan. Ze ging dan veilig op haar hoge krabpaal zitten, want daar kan Sune haar toch niet bereiken. Nu ze vrijwillig in de kamer komt, wil Sune soms even met Ebba spelen. Voor Ebba hoeft dat (nog) niet zo nodig, maar ze vlucht in ieder geval niet weg en ze blaast ook niet meer tegen hem. Een mooie ontwikkeling! Hopelijk maken we het nog mee dat ze samen in Sunes mand liggen, net als eerder met Pantro…

De nachten met Sune gaan wonderbaarlijk goed! De eerste nacht moesten we er om het uur zeker uit. De tweede nacht was dat al om de twee uur. En de laatste dagen is het slechts twee keer!

Rond 1 uur gaat Heiko even bij hem kijken en ook meteen met ons kereltje naar buiten. Vervolgens pas om zes uur weer!

Hoe dapper is dat van onze Sune? Heel dapper!

“En dan word je ´s morgens (nadat je uitgelaten bent) beloond met positieve woorden en mag je bij een van ons op schoot.” Op de schommelstoel. Dat is de enige stoel waar we dat doen, zodat hij leert niet op de bank of de andere twee stoelen te gaan liggen. Of ons (en Sune) dat lukt?

Deze week werd het fotoalbum, het “Jaarboek 2022” in de brievenbus afgeleverd. Yeah! Uiteraard wisten we precies wat erin stond, maar in de gedrukte vorm, en in je handen, is het toch veel mooier! We hebben nu al vele mooie jaarboeken en alle harde kaften waren tot nu toe rood. Helaas kon ik het nu niet meer in het rood bestellen en werd het de dichtstbijzijnde kleur: oranje! Hmmm… Helemaal niet mijn kleur, maar het is nou eenmaal niet anders. Nu dit album klaar is en na het een paar keer (samen) bekeken te hebben, ga ik verder met het jaarboek over het jaar 2023. Daarna nog met een speciaal album over onze reis naar de Noordkaap. Verveling is voorlopig niet niet bij! En dat is alleen maar goed. Daar komt bij, dat het wel heel leuk werk is!

Deze week was Heiko wederom een dagje voor Örtengren aan het werk. Toen hij Örtengren belde om door te geven welke dag het deze week zou worden, vroeg Kenth meteen “Één dag of twee deze week?” Het is een man, die je een vinger geeft en daarna langzaamaan je hele hand wil hebben. Heiko hield het bij zijn afspraak en zei “Nee, één dag!” De ochtend was hij op een adresje in Tranås, waar de bewoner specifiek naar Heiko had gevraagd! Die man, een oud dierenarts, is zeer content met de manier waarop Heiko drie jaar geleden voor het eerst zijn bomen snoeide, waardoor hij nu steeds naar Heiko vraagt. Er werden ook nu weer een aantal bomen gesnoeid, coniferen en buxus geknipt en meer. Om half elf werd hem zelfs een lunch aangeboden bij deze mensen. In de keuken nog wel. Heel zeldzaam! Hij kreeg notabene een eitje erbij! Na die uitgebreide lunch voegde Heiko zich bij zijn collega´s Fredde en Johnny. Die waren ergens “på landet” bezig in een grote tuin, waar iets van twintig fruitbomen gesnoeid moesten worden. Variatie in werk en locatie alom! Heiko geniet er zichtbaar van en met één dag per week zijn de lasten vanwege de tenniselleboog en de polyneuropathie onder controle te houden. Naast hetgeen hij thuis nog allemaal doet met het zagen en kloven.

Voor het eerst dit seizoen is er hier in dit hele land een wijdverbreid hoog risico op hoge pollenniveaus! Wat het weer betreft is vooral droog weer met een opwarmende zon nodig en een matige wind. Die zorgen voor gunstige omstandigheden. Voor de pollen welteverstaan… Stuifmeel wordt verspreid met behulp van de wind en als het matig waait, zien we dus over een groter deel van het land een verhoogd risico. De wind zorgt er ook nog eens voor, dat er veel stuifmeel uit de vegetatie vrijkomt en over langere afstanden wordt getransporteerd.
Vervolgens worden de pollenniveaus verlaagd bij een omgekeerd weerpatroon. Dat is wanneer het relatief windstil en kouder weer is met veel bewolking. Daardoor warmt de zon de aarde niet goed op. Regen is het allerbeste. Bovenal is regen het beste medicijn voor mensen met een pollenallergie. De regen helpt de lucht te zuiveren en kan snel een merkbaar effect geven. De regen vangt de stuifmeeldeeltjes op en sleept ze naar de grond. Niet alleen mensen met een pollenallergie merken dit op. Zelfs voor degenen die niet allergisch zijn voor pollen, kan het tijdens het seizoen gemakkelijk opgemerkt worden, wanneer grote hoeveelheden aan bijvoorbeeld auto’s, ramen of andere oppervlakken in onze omgeving blijven plakken. Dan verschijnt de karakteristieke geelachtige oppervlaktelaag, waardoor alles er vuil uit zal kunnen komen te zien. Maar eerst moeten we even uit dit hoge pollenniveau zien te komen…

Donderdag: opnieuw naar het ziekenhuis. Dit keer naar de afdeling pijnbestrijding. Mijn rug is weer helemaal mis. Dit keer zou er, zoals een paar weken geleden afgesproken, langwerkende verdoving tussen de meest pijnlijke wervels worden gespoten. Maar dat werd anders. Om de juiste plek te vinden, om “later” daadwerkelijk de goeie plaats langdurig te verdoven, ging de arts nu over tot kortwerkende verdoving tussen L4 en SI. Daar was het zeker (eveneens) behoorlijk pijnlijk. Er werd na de injecties, zes stuks, een formulier meegegeven, die ik de komende uren moest invullen. Het ging daarbij om de pijn een cijfer te geven. Het was aan het begin heel pijnlijk en hoe zou het zijn na een paar uur?

Helaas kwam het erop neer, dat er geen verschil merkbaar was. Doordat de arts zocht naar de juist plek, had hij op meerdere, zeer pijnlijke, plekken stevig gedrukt, wat de pijn alleen maar verslechterde. Toen dat weer “normaal” was werd het eventjes iets beter. Vervolgens was het de volgende ochtend als vanouds. Het formulier werd met het slechte nieuws op de bus naar de afdeling gedaan. Nu maar hopen, dat de volgende afspraak spoedig komt… Dan zal worden bepaald waar de volgende, waarschijnlijk wederom zes, injecties zullen worden gegeven. Geduld, Joke…

Het is toch wat. Heb je zin in een lekkere rozijnenbol en blijkt dat er niets meer in de diepvries ligt! Te koop zijn ze hier niet, dus aan het bakken! Het beproefde recept kwam weer uit de kast en het deeg rees als vanouds perfect! Het werden weer mooie grote rozijnenbollen (al zeg ik het zelf). Veertien stuks konden er op de bakplaat. Tenminste in deze grootte. Heiko vindt die kleintjes “maar niets”. De smaak is uiteraard gelijk aan kleintjes. Persoonlijk denk ik, dat hij liever een grote heeft, zodat hij er langer van kan genieten. Want twee werden later op de dag daadwerkelijk meteen opgegeten en de rest kwam in de diepvries. Fijn dat we weer een voorraadje hebben!