Het heeft vele uurtjes gekost deze week, maar het heeft zich geloond! Het vierde boek van Heiko is in concept naar de uitgever! Wat een heerlijk gevoel. Natuurlijk hebben we er de afgelopen dagen veel tijd aan gespendeerd. Maar daarvoor ook al. Heiko met het bedenken en schrijven van de hoofdstukken. Die werden door hem nog eens nagelopen. Daarna was ik aan de beurt, om het geschrevene te redigeren. We wilden het graag voor Heiko zijn week in Nederland verzonden hebben en het is gelukt! Nu zijn we uiteraard benieuwd wat de uitgever ervan vindt…
We waren gisteren zo druk met andere dingen, dat we volledig vergaten om nog meer te vertellen. Zo hadden we namelijk op de terugreis een hele mooie zonsondergang. Een beetje mysterieus. Voor de zon gleed een kleed van wolken langs, welke het een bijzondere “look” gaf. Het kwam ineens opzetten, want daarvoor hadden we geen wokje aan de hemel. Vreemd en tegelijkertijd heerlijk om te zien!
En wat te denken van deze schoonheden? Ook deze zagen we gisteren toen we naar huis terugreden. Eerst twee. Net na het dorp Hestra. Ze stonden nagenoeg bij mensen in de tuin. Niet veel later op onze route stonden er maar liefst vijf bij elkaar. Ze waren in eerste instantie zo druk met het eten, dat ze ons niet meteen doorhadden. Om ze toch onze kant op te laten kijken riep ik een keertje “Hallo jongens en meisjes!” Daarmee kregen we hun aandacht. Hun volledige aandacht, want ze stonden echt een tijdje helemaal verbouwereerd te kijken.
Als kers op de taart kregen we net voor de afslag naar de weg 1047, onze weg, nog eens vijf reetjes te zien. Die hadden ons wel meteen in het vizier. Ondanks dat waren ze net zo nieuwsgierig als wij en bleven ze ons aanstaren. Tot wij genoeg indrukken van deze prachtige, vredelievende dieren hadden gekregen. Ze volgden ons naar de driesprong. Eenmaal op de 1047 keken we nog een keer om, maar er was geen spoor meer van deze vijf te herkennen. Foetsie!
Oh, zie je al die stenen op het land liggen. Dit was inderdaad het land waar de eerste twee reetjes stonden te eten. Dat ze tussen de stenen nog iets eetbaars konden vinden! Men moet hier als landbouwer toch wel andere apparatuur hebben dan de landbouwer in bijvoorbeeld Nederland. Waar nagenoeg een stenen in de grond zitten. En als die er wel zijn? Dan zorg je ervoor, dat een personeel op zijn buik op een kar gaan liggen, die door een tractor langzaam voort getrokken wordt. Zo kan de persoon in kwestie de stenen oprapen. Dat is mijn broertje Eddy eens overkomen. “Eenmaal maar nooit meer!” waren zijn woorden na een dag “steentje-zoeken”. Zwaar werk! Dat soort werk zou hier beslist overbodig zijn. Er blijft niets over!
Het is weer te koop hoor: de Påskmust. Nee ik vergis me niet. Er is inderdaad ook Julmust. Maar zijn ze niet exact gelijk?
Het recept voor het mustextract, dat door de fabrikant wordt doorverkocht aan de brouwerijen, is volgens bronnen geheim. Er wordt gezegd, dat slechts drie mensen de exacte ingrediënten van het extract en de hoeveelheid ervan kennen.
In totaal zijn er ongeveer 30 ingrediënten inbegrepen. Onlangs heeft men een vergelijking gemaakt van ingrediëntenlijsten van 12 verschillende soorten Julmust en Påskmust van dezelfde fabrikant en concludeerde dat ze grotendeels identiek zijn.
Alleen op één van de merken stond een ingrediënt in een andere volgorde vermeld. Dan moet het toch hetzelfde zijn?
Om een definitief antwoord te krijgen, belde men een brouwerijgroep, die ook de beide musten produceert. “Wat de musts scheidt, is gelegenheid en ervaring. We maken ze op dezelfde manier. Toch is het zeker, dat we de smaak als anders ervaren.” Maar hoe kan het toch hetzelfde smaken? Het antwoord is, dat het hetzelfde is (!), alleen dat het als anders wordt erváren. Smaakervaringen zijn namelijk gebaseerd op zintuiglijke indrukken, zoals onder andere gelegenheid, gezelschap, geluid, licht, kleuren en stemming. Zo houden we onszelf voor de gek, door te denken dat de must anders smaakt naargelang het Kerstmis of Pasen is. Nu kunnen we in ieder geval stoppen met nadenken over de verschillen en gewoon genieten.
Dat ze in Zweden zo populair zijn geworden, komt waarschijnlijk doordat de smaak goed samengaat met de traditionele feestmaaltijden. Elk jaar drinken de Zweden ongeveer 50 miljoen liter must. En hoewel de Julmust nu al eind september begint te verkopen, wordt er in december 40 miljoen van deze lekkernij verkocht. Zelfs Coca-Cola kan hier niet tegenop. En de verkoop van Påskmust moet in de afgelopen tien jaar meer dan verdubbeld zijn. De eerste must die aan het begin van de 20e eeuw werd geproduceerd, werd gemaakt als een alcoholvrij alternatief voor bier en cognac. Påskmust wordt in Zweden gedronken sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog, hoewel het vroegste bewijs dateert uit april 1938.
Als je even niet goed oplet ben je zomaar het haasje. Heiko werd namelijk gebeld door 3, dat is de leverancier van onze breedbandinternet en vaste telefonie. Niet zo vreemd, dat je dan eens gebeld wordt. Toch? Mis! De mevrouw wilde Heiko een nieuw abonnement verkopen. “Vreemd, dat is toch altijd ergens in november?” Hij hoorde het verhaal aan en sloot het gesprek af, zonder dat er nieuwe afspraken waren gemaakt. Prompt kreeg hij een sms van Tre (3). “Wat een leuk gesprek was dat. Klik op onderstaande link, om jouw order verder af te handelen. “Order? Er is geen order geplaatst.” Toen begonnen de alarmklokken af te gaan…
Het betreffende link-adres zag er wel heel vreemd uit. Dat was het tweede teken van “Oppassen!” Nadat Heiko het internet raadpleegde wist hij het zeker: Op meerdere plaatsen vond hij informatie. Ook bij Tre zelf. Die vertelde, dat als je de link had aangeklikt werd gevraagd om in te loggen met Bank-ID, de Zweedse DigiD. Zou je dat doen, dan werd gegarandeerd de rekening leeggehaald. Tre zou beslist niet bellen! Ze raden iedereen aan, als je de link had aangeklikt en ingelogd met Bank-ID om bij de politie aangifte te doen. Je kunt dus heel eenvoudig slachtoffer worden van criminelen…
Het is natuurlijk overbodig om te zeggen, dat ons beekje weer een woeste rivier is. Door het smeltwater in combinatie met de regen van de laatste dagen wil dat al heel snel. Nee, ik ga er verder niets over zeggen. Wel worden de plaatjes hier neergezet, want het lijkt zo mooi! Vooral het ingezoomde: kunst! Dit soort taferelen gaat Heiko de komende acht dagen vast niet zien. Hij heeft vandaag nagenoeg alles ingepakt wat hij mee wil nemen. En mee kan nemen. Hij neemt namelijk alleen een kleine koffer mee als handbagage. Dit om te voorkomen, dat hij lang op Schiphol moet wachten voordat zijn koffer van de band rolt. Nog één nachtje slapen, Heiko…
