Vandaag was het dan zover. Om negen uur reed Heiko weg uit Ödarp, om koers te zetten naar Linköping. Naar het kleine vliegveld welteverstaan. Dat ligt naast een fabriek van Saab, waar onder andere de militaire vliegtuigen worden ontwikkeld. Ongeveer 1,5 uur van tevoren was hij in de vertrekhal aanwezig en checkte hij in. Dat wil zeggen, hij had zich gisteren al online ingecheckt en hoefde nu alleen nog het digitale document, een QR-code te laten scannen en klaar. Bagage? Nee, alleen handbagage. Heiko had namelijk geen zin, om op Schiphol (lang) te wachten bij de bagageband, met het risico op grote vertragingen door stakingen van grondpersoneel. Nog even langs de douane en dan…. “Ho, ho, ho, meneertje. Ik zie dat u een spuitbus in uw koffer heeft met meer dan 100 milliliter vloeistof”. Een spuitbusje met AXE-deodorant zat er inderdaad in en was volgens de spelregels te groot. Eruit en weggooien of de koffer in het bagageruim. “Gooi maar weg.” Jammer, totaal geen rekening mee gehouden… Heiko kan een vervanger (van niet meer dan 100 milliliter) gelukkig wel in Nederland kopen.
Gisteren had ik de app Flightradar geactiveerd. Zodoende kon ik vandaag de vluchtgegevens bekijken. Toen ik het programma vanochtend startte zag ik het vliegverkeer van dat moment. Boven Zweden? Daar kon ik ze tellen. In Europa? Nee, tellen ging daar niet. Daarvoor waren er daar gewoon te veel. Net een mierennest! Flightradar liet me ook de gegevens van het vliegtuig zien en de duur van Heiko zijn vlucht. Dat gebruikte ik onder andere voor het doorgeven van informatie aan Heiko zijn ouders.
Na de douane kon Heiko in de vertrekhal plaatsnemen en wachten tot het vliegtuig naar Amsterdam zou landen. Er zaten vlak voor vertrek uiteindelijk ongeveer 35 mensen in de hal te wachten. In het vliegtuig waren 23 rijen met vier stoelen. Er was daarom plaats voor 92 personen. Het vliegtuig kwam lang niet vol! Uiteindelijk landde het vliegtuig even na half twaalf. Boarden mocht Heiko nog niet, omdat er vanzelfsprekend passagiers uitstapten, bagage werd uitgepakt en het vliegtuig schoongemaakt werd. Tien minuten voor vertrek kon hij plaatsnemen in een comfortabele stoel in de Cityhopper. Precies om vijf voor twaalf steeg het vliegtuig op.
Nog geen twintig minuten later (Heiko had de afstand in 1,5 uur afgelegd) vloog het vliegtuig over Ödarp! Neef Sietse belde me even ervoor en met de mobiele telefoon aan het oor, liep ik naar buiten. Ik stond op de trap naar de keuken in de lucht te staren. In de hoop dat ik iets zag. Natuurlijk: het was volledig bewolkt! Samen met Sietse liep ik weer naar de kamer, waar we een heel gezellig gesprek hadden.
Tot de landing had Heiko zijn mobiele telefoon uitgezet. Meteen daarna kreeg ik foto´s vanuit de lucht genomen. Schitterend! En liet hij mij zien, wat hij onderweg had gekregen: twee kopjes koffie met een broodje! Wat is het leven toch ongelijk verdeeld: terwijl hij daarboven relaxed zat, stond ik in het washok druk te strijken! De vlucht was heel goed verlopen. Zo goed, dat ze zelfs tien minuten eerder dan gepland konden landen op Schiphol.
“Hoor wie klopt daar, Ebba!” Een beetje geschrokken, omdat ik geconcentreerd aan het werk was, deed ik de voordeur open. Daar trof ik buurman Lennart aan. Op zijn vraag aan Heiko, wat het hem koste voor het snoeien van hun fruitbomen tot nu toe, had hij “Niets” als antwoord gekregen. Dat wilde hij niet en bracht daarom een schitterende hortensia en een kruisbessenstruik. Dacht ik. Nadat we even gebabbeld hadden en hij vertrok, maakte ik de doos open. Hij was nogal zwaar en dat vond ik vreemd. Tot mijn verbazing trof ik een fles witte wijn aan! Wat zeggen ze nog maar over muizen als de kat van huis is…
Boven trof ik een bloeiende kerstcactus aan. Of is het nu een Påsk-cactus? Hoe dan ook: hij bloeit weer! Wat een ouwe taaie zeg! Dit is alweer de tweede keer dit jaar en we zitten nog maar net in het eerste kwartaal! Dat belooft nog iets! Ja, meer “pril geluk”. Drie sanseveria’s of vrouwentongen vertonen sporen van bloei. In diverse stadia overigens. De ene is volledig in bloei (van de keuken), de tweede laat net vele kleine knopjes zien (van de fitnesskamer) en de derde is alleen nog maar een klein stengeltje met proppies (van de overloop). Toch hebben ze er alle drie zin in, want ze staan er florissant bij!
Wat was het op Schiphol anders dan in Linköping! Honderden mensen liepen daar af en aan. Druk! Gelukkig hadden Heiko en Daniëlle duidelijke afspraken kunnen maken waar ze elkaar konden treffen… Op de begane grond van P1, een parkeerdek troffen ze elkaar. Daar werd natuurlijk eerst even flink geknuffeld en gezoend. Vervolgens werd opa Zweden in Rotterdam ook nog eens heerlijk welkom geheten door de kleinzoons Noud en Mason! Er werd genoten van elkaars aanwezigheid en veel bijgepraat. En gespeeld! Opa moest natuurlijk wel overal aan meedoen! Schoonzoon Peter was er op dat moment nog niet bij. Die was nog in Vlissingen aan het werk en zou later op de avond komen. Nadat de kleinkinderen vervolgens samen naar bed gebracht waren en er was voorgelezen door opa Zweden, kwam Peter thuis. Daar werd ook nog even gezellig mee gepraat, waarna het de hoogste tijd was om het bed op te zoeken. Ook in Ödarp. Het was een “enerverende dag”, door velen op de hoogte te houden van Heiko zijn avonturen en mijn eigen dingetjes. Slaap lekker en tot morgen!
