Vanochtend werd er weer druk gesleept en gesloopt in de werkplaats. De chaos in de garage nam nog grotere vormen aan dan gisteren. Kon het nog erger dan? Ja, zekers! Ha! Laat dat maar aan Heiko over! Het is te hopen, dat alles straks weer een plekje krijgt, want op dit moment kun je in de garage nog nauwelijks een stap verzetten. De werkplaats is daarentegen nu aan een kant, de wand van de kastjes en zo, nagenoeg helemaal leeggehaald. Er hangt nog een laatste kastje aan de wand. Of die hergebruikt gaat worden is nog de vraag.
De voorheen werkplaats is een mooie grote ruimte, uitstekend geschikt voor het maken van een wc en douche voor campinggasten. Voordat het echter zover is, zullen er nog vele werkdagen en -weken over verstrijken. Alle wanden zullen bijvoorbeeld geïsoleerd moeten worden. En er moet een extra binnenwand met gipsplaten in gemaakt worden, waarop tegeltjes gelijmd kunnen worden. Voor alles aan moet er een rioleringsbuis aangelegd worden en dat gaat met de huidige weersomstandigheden niet lukken. Het vriest hier nu ongeveer 5 graden overdag en voor de komende nacht gaat de temperatuur nog verder omlaag. Geen ideale omstandigheden, om een gat in het beton te hakken en om buiten een sleuf te graven.
Heiko heeft uiteindelijk het besluit genomen, om het oude aanrecht over te plaatsen en de antieke werkbank weg te doen. Het aanrecht met de kastjes eronder is veel praktischer in verband met de vele bergruimte. De nieuwe opstelling achter in de garage is trouwens ongeveer 80 centimeter korter geworden. Er stond namelijk een betonkolom in de weg. Zodoende zijn de twee losse kasten nu aan elkaar geschoven en is er 80 centimeter van het lange blad afgezaagd. Morgen wil hij de kastjes een kleurtje geven en proberen weer een beetje orde in de schuur te scheppen. Het is nu al heel anders geworden en ziet er tot zover goed uit!
Na de middag maakte Heiko weer een wandeling. Deze keer zette hij zijn voetstappen in de sneeuw op de weg naar het huis dat Ödarp heet. Om verder te lopen via het huis dat Esperödjan heet. Het vroor vier graden, waardoor de sneeuw mooi droog was en onder zijn schoenen knisperde. Af en toe was het even glibberen, omdat hij in een spoor liep waar autobanden overheen waren gereden. Daar was de sneeuw aangereden tot ijs. Zijn pad werd diverse keren gekruist door sporen van reeën. Heel veel sporen deze keer. Fantastisch, dat je dat zo goed in de sneeuw kunt zien. Het zonnetje was er vandaag bij en dat leverde een heerlijke wandeling op, die ongeveer 5 kilometer lang was.
Vaak zeggen plaatjes meer dan woorden, vandaar deze zes foto´s. Wat is de natuur toch prachtig… En vooral mooi is, dat het aan onze voeten ligt. We hoeven slechts ons huis uit te stappen en de weg over te steken, om er middenin te zitten. Het mooie van dit gebied in Zweden vind ik, dat we alle seizoenen zo overduidelijk voorbij zien komen en de winter niet té lang duurt. De herfstperiode was behalve triest, omdat de bomen langzaamaan hun blad verloren en het vaak mistig was, eveneens bijzonder kleurrijk. Ook dat leverde mooie plaatjes op. Nu doet de winter er een schepje bovenop met sneeuw, vorst en heldere luchten. En die winter duurt voor ons precies lang genoeg in dit deel van Zweden. Noordelijker zouden we niet willen gaan, omdat de winters daar voor ons te lang duren. Als vakantieplekje is dat uiteraard geen probleem, maar voor permanente bewoning hoeft dat voor ons niet.
Na de wandeling kregen we telefoon. Via WhatsApp op de laptop. Heiko zijn moeder was met haar laptop en de twee luidsprekerboxen naar een computer-ondersteuning gegaan. Afgelopen zondag werkten de op de laptop aangesloten luidsprekers niet en konden ze het gesprek niet zo heel goed horen. Ze wilden graag, dat de luidsprekers het voor komende zondag wel deden. Ze hadden ze geprobeerd met een filmpje via YouTube en toen werkte het goed. Alleen niet via WhatsApp. Vreemd! De mannen van de ondersteuning vonden het probleem en losten het meteen op. Het werkt! Nu is het helemaal voor elkaar en kunnen we elkaar zondag én goed zien én goed horen!
Meteen na dat beeld-telefoongesprek, belden we met Elise. Uiteraard kwamen ook twee kabouters voorbij, al moeten we wel bekennen, dat voor de oudste, kleindochter Merle, qua lengte de benaming kabouter niet meer past. Wat gaat die in de lengte! Elise vertelde ons op enig moment, dat ze blij was dat de periode van de extra uren op twee scholen binnenkort voorbij is. Vanuit haar enthousiasme had ze na de zomervakantie ingestemd met een verzoek, om een klas over te nemen op haar oude school. Terwijl ze net begonnen was op een andere school in Stadskanaal. Met de twee scholen had ze een volledige werkweek, naast het huishouden, haar man en de drie kinderen. Doe daar haar eigen (sport-) activiteiten bij en dat van de kinderen en je kunt je voorstellen dat ze helemaal volgeboekt zit. Ze ziet er dan ook echt naar uit, dat degene die ze vervangt, na de kerstvakantie terug is. Heel begrijpelijk…
Kleinzoon Jelte kwam ook nog in beeld en die was het er meteen mee eens, om morgen “even naar opa en oma Zweden te gaan”: een stukje met de auto en een stukje met de boot… Hij had er duidelijk wel zin in. Lief toch? Hij heeft natuurlijk geen benul van afstanden en tijd en dat is heerlijk! Een uurtje later beëindigden we het gesprek, omdat wij aan deze kant niet langer konden zitten. We hadden ons al een paar keer verplaatst. Daarnaast moest Elise snel aan de slag met de voorbereidingen voor het sporten van Merle en Daan. Eerst moest Daan worden opgehaald van een vriendje, dan moest ze Merle naar volleyballen brengen, daarna moest Daan naar het voetbalveld, dan Merle weer ophalen, eten koken en eten met vier, dan Daan weer ophalen, die dan nog moest eten. Vervolgens kon meteen de wasmachine aan, omdat Daan altijd met erg vieze kleren van het voetbalveld afkomt. Een drukke echtgenote, moeder en onderwijzeres. Veel respect voor de manier waarop zij alles onder controle heeft! Het was heerlijk, dat we elkaar weer gezien en gesproken hebben!
Ik zie nu de deur weer staan in het bosperceeltje. Misschien een bordje ophangen met “välkommen”?
Heerlijk die winterse taferelen. Bij ons gevroren en dan zie je dat het wat wit is op de daken en planten.
Maar, ook wij zullen niet zonder sneeuw komen te zitten.
Dat wordt voor ons ook “aan de bak”. Achter onze tuin ligt een pad, waar ook de buurvrouw gebruik van maakt. Ze heeft een scootmobiel en dan moet dat pad wel begaanbaar zijn en blijven. We wachten het nu stilletjes af.
Helaas…… vandaag ook weer een jaartje ouder geworden, hoewel dat heel erg langzaam ging. En het mooie is, het deed geen pijn!! ;=)
Ha! Als je door die deur gaat, ga je juist ons erf af, Wilma! Misschien is “Vi ses!” inderdaad nog een leuk idee!
Wie weet krijgen jullie dit jaar ook een witte kerst. Volgens mij gaat het hier weer eens lukken.
Alsnog Van Harte Gefeliciteerd, Wilma! Hoop, dat je een hele leuke dag hebt gehad!