Gistermiddag was Heiko naar Tranås gereden en had hij een paar pakken isolatiemateriaal gekocht bij een bouwmarkt. Dat was voor mij een verrassing, omdat hij er niets over had gezegd. De ruimte waar ik altijd zit te roken, de serre, is in deze tijd van het jaar een heuse koelcel. Er ligt sneeuw op het dakje, gemaakt van metalen golfplaatjes, en met de vorst erbij is het daar erg koud in die ruimte en blijft de kou ook hangen. Soms is het op de veranda alweer een paar graden warmer, maar blijft het in de serre nog steeds als in een koelcel. Omdat volgens Heiko de meeste warmte uit de ruimte wegtrekt via het dak en tegelijkertijd de meeste koud naar binnen komt via de ijzeren plaatjes op het dak, wilde hij het plafond gaan isoleren. Dat was al eerder eens bedacht, echter had ik dat steeds tegengehouden. Nu wist ik van niets en ging Heiko er gewoon mee aan de slag. Eigenlijk was hij bezig met de verplaatsing van alles vanuit de werkplaats naar de schuur, maar dit moest er even bij tussendoor, volgens hem.
Als eerste maakte hij de ruimte een beetje leeg, zodat hij beenruimte en armslag kreeg. Toen begon hij met het op maat snijden van een strook dikke bouwplastic. Tussen de balken van het plafond niette hij die strook plastic vast aan de balken, zodat het winddicht werd. Eveneens dient die laag als damp remmende laag, zo vertelde hij mij. Daaronder maakte hij de isolatieplaten van tempex. Die werden op maat gesneden en klem tussen de balken gedrukt. In totaal moesten er vier vakken op deze manier aangepakt worden. Onder de tempex platen timmerde Heiko een latje aan de balken, zodat de platen nooit zouden kunnen vallen. Die latjes had hij in de garage gezaagd van schroten. Eerst had hij de messing en de groef er afgezaagd met de cirkelzaag en daarna het schrootje doormidden gezaagd. Een stuk of 10 schrootjes werden daarvoor opgeofferd. Toen twee vakken klaar waren moest hij het werkje eerst even onderbreken, omdat de Hyundai opgehaald kon worden van de garage.
Vanochtend was namelijk de Hyundai naar een garage in Aneby gebracht. Ter reparatie. Als we ermee door een kuil reden gaf het achter een bonkend geluid. Oftewel er was mis iets met de vering. Om half negen stond de auto bij de garage en net toen Heiko met de leenauto thuis was, werd er al gebeld. Ze hadden de oorzaak van het probleem gevonden. Linksachter was de grote spiraalveer op twee plaatsen gebroken! Die wilden ze gaan vervangen, maar vooraf gaven ze een prijsindicatie door. Keurig geregeld! Omdat ze toch bij de achterwielen moesten zijn had Heiko de winterbanden achter in de auto gelegd en meegenomen naar de garage. Of ze nu de zomerbanden terugplaatsen na reparatie of de winterbanden, dat maakte immers niets uit. Dat was inderdaad geen enkel probleem en de auto kon dan ook aan het einde van de middag weer opgehaald worden. Gerepareerd en op winterbanden. De zomerbanden hadden ze in de auto teruggelegd. Eenmaal weer thuis was het inmiddels “zwart voor de ogen” en was het geen optie om nog verder te gaan met het isoleren van het plafond in de serre. Morgen zal dat klusje vermoedelijk worden afgemaakt.
In onze voorraadkast vond ik een zakje met marshmallows. Die hadden we een keer gekocht, om boven het vuurtje bij de grillplaats te verwarmen en op te eten. Het was er echter nog nooit van gekomen. Begin deze week vroeg ik me af, wat je verder met die zoete lekkernijen zou kunnen doen. Ik googelde een beetje en vond een recept voor een marshmallows-taart. Oh? Zou ik dat eens proberen? “Ja, natuurlijk! Waarom niet?” was Heiko zijn spontane reactie. Hij zou ook eens “nee” zeggen tegen gebak… Ik bekeek de ingrediënten. Alles had ik in huis, dus aan de slag!
Conform het recept zette ik de juiste hoeveelheden ingrediënten klaar en begon. De bodem maakte ik van Digestive biscuits en boter. Zij hadden iets anders daarvoor op papier staan, maar uit ervaring weet ik, dat deze biscuits ook heel goed in een bodem verwerkt kunnen worden. Intussen stond een koekenpan op het vuur met de marshmallows en een scheutje slagroom erin. Die spekjes, want dat zijn marshmallows eigenlijk, moesten gesmolten worden. Toen dat het geval was ging er witte chocolade bij, die met de spekjes gingen samensmelten. De bodem was inmiddels gestijfd in de springvorm in de koelkast. Op het moment, dat de spekjes met chocolade ook een beetje gestold waren, kon er geklopte slagroom voorzichtig doorgeroerd worden. Dat was net kauwgom: de verwarmde marshmallows hadden zich hier en daar tot sliertjes gevormd. Alles kwam op de koekjesbodem, waarna de springvorm met de taart teruggezet werd in de koelkast. Het moest een uurtje opstijven.
Tegen vier uur, Heiko was net terug met de Hyundai, werd natuurlijk de taart aangesneden en daarmee zaten we samen in de kamer met een stukje marshmallow-taart. Ik wilde ons koffie inschenken. Heiko had een beter idee: hij nam een glaasje warme glögg! Toe maar zeg: om vier uur in de middag al achter de glögg! Het moet niet gekker worden. Maar ja, mijn tante zei een paar jaar geleden tegen ons, dat het weekend wel ingeluid moest worden op de vrijdag! Dat heeft Heiko goed onthouden.
Overigens was Heiko net na de middag ook nog even weer aan de wandel gegaan. Hij wil voorkomen, dat de app die zijn stappen telt, hem maandag aanstaande opnieuw op de vingers tikt. Bijna iedere dag loopt hij nu een rondje van ongeveer een half uurtje, zodat hij nagenoeg aan de ingestelde 6.000 stappen per dag komt. Hij wil de app laten schrikken, zegt hijzelf. Wát een verschil. Hopelijk valt het de app op, dat Heiko goed zijn best heeft gedaan deze week…
Om acht uur vanavond zaten we voor de buis. Correctie: zat Heiko voor de tv en ik achter de laptop. Hmmm… Waarom zit je eigenlijk vóór de tv en zit je áchter de laptop? Maar goed, terwijl ik het fotoalbum over 2021 nog eens kritisch doorkeek en de laatste correctie doorvoerde, genoot Heiko van de voetbalwedstrijd tussen Nederland en Argentinië. Of “genieten” nu het juiste woord was weet ik eigenlijk niet helemaal zeker. De eerste helft was niet spectaculair, vertelde hij mij en de ruststand was 0-1 in het voordeel van Argentinië. Vooraf schatte Heiko de overwinningskansen voor Nederland erg laag in, maar je weet het maar nooit. Met een supercoach, als Louis van Gaal is alles mogelijk. In de tweede helft werd de wedstrijd pas spannend en werd er veel aanvallender gespeeld door de Nederlandse elf. Ondanks dat kwamen ze op een 0-2 achterstand, omdat de scheidsrechter het nodig vond om de Argentijnen een penalty te geven. Redelijk eenvoudig toegekend, vond Heiko, maar oké. Na een slimme wissel kwam Nederland terug naar 1-2, kreeg tussentijds geen cadeautje in de vorm van een penalty toen er een Nederlander onderuit ging in het strafschopgebied, toch wist het elftal in de allerlaatste minuut van de 10 minuten reservetijd alsnog de gelijkmaker te scoren. Heiko zat toen op het puntje van de bankkussens! Jeetje, wát een spanning!
De wedstrijd was overigens geen sportieve strijd. Over en weer werden vervelende overtredingen gepleegd en verbale onzuiverheden uitgevoerd, die niets met voetbal te maken hadden. Oh ja! Volgens Heiko kwam de scheidsrechter bij wereld-voetbalster Messi op zijn verjaardagsfeestje en andersom. Een overduidelijke handsbal van Messi werd namelijk niet bestraft met een gele kaart. Heel vreemd, terwijl de scheidsrechter verder erg royaal was met gele kaarten. Hij deelde er 18 uit in deze wedstrijd. In de 1e en 2e verlenging werd niet gescoord, waarna de wedstrijd via strafschoppen beslist moest worden. We weten allemaal wel hoe dat in voorgaande wedstrijden ging… Drama! De eerste twee penalty’s werden gestopt door de keeper van Argentinië, waarna er uiteindelijk slechts drie goed gingen. Argentinië miste er slechts een, waardoor dat elftal een ronde verder ging in de WK. Jammer voor het Nederlands elftal. Er valt hun volgens Heiko niets te verwijten. Een scheidsrechter die dergelijke beslissingen neemt in het voordeel van Argentinië of nog sterker, voor Messi: daar valt niet van te winnen.
