20 Augustus weer thuis!

Zaterdagochtend draaiden we de luifel in en pakten we alles in, om ons klaar te maken voor vertrek vanaf de camping. Het was weer geweldig gezellig bij Derk Johan en Hilly! Na een laatste kop koffie met de eigenaren van de mini camping reed Heiko met de camper naar zijn ouders en ik met de Renault Modus. Daar aangekomen zorgde Heiko nog even voor een volle tank en parkeerde de Renault daarna in de garagebox van zijn ouders.

Eenmaal in de flat werden we getrakteerd op koffie met gebak!
Natuurlijk was die heerlijk!
Alleen zat er een “smaakje” aan: het smaakte naar “tot ziens”…

We hadden ook nog een leuke uitdaging: in de keuken maakten we van gips een handafdruk van de handen van Heiko zijn ouders. Die hebben we ook van ons twee en we wilden die ook heel graag van hun beide. Het was even een gedoetje hoor: eerste mengsel klaarmaken, wat een soort rubber was. Daar moesten de handen zó in, dat ze precies in het emmertje pasten. Toen het rubber uitgehard was konden de handen heel voorzichtig teruggetrokken worden. Gelukt! Er kon gips gemaakt worden, die even later in de mal gegoten werd. “Effe wachten nog…” En ja hoor! Het gips was hard geworden. Zo namen we het emmertje mee naar huis. Heel voorzichtig werd hij in de camper gezet…

Uiteindelijk kwam er een einde aan deze vakantie van bijna twee weken. En hoe konden we die nou beter afsluiten, dan met een stamppot snijbonen met zelfgemaakte, overheerlijke gehaktballen van Heiko zijn moeder? Oh, dat was lekker!

Toen kwam toch echt weer het moment om te vertrekken, maar eerst nog even een foto.
Het afscheid van Heiko zijn ouders was extra emotioneel.
Misschien wel meer dan de vorige keren.
Heftig hoor!

We wilden vandaag graag in de buurt van Travemünde een camperplaats zien te vinden, zodat we zondagochtend op tijd bij de boot konden zijn. Die vertrok namelijk om half tien en vanaf half negen konden we erop rijden. Mooi op tijd en om het risico van files bij Hamburg te vermijden, wilden we die grote plaats die zaterdag in ieder geval achter ons hebben gelaten. Via de app Park4Night vonden we een camperplaats in een dorpje, op slechts een half uurtje van de haven van Travemünde! Daar lazen we beiden nog eventjes in onze boeken, maar we waren moe. Moe van de emoties, moe van de reis, moe…

Zondagochtend waren we op tijd reisklaar en konden we in alle rust naar de haven rijden. Ruimschoots op tijd. Bij de incheck poortjes konden we vrij snel doorrijden en daarna even kort in de rij wachten tot we de boot op mochten rijden. Deze keer de “Nils Holgersson” van TT-Line. Eenmaal aan dek zochten we meteen onze hut op. Even douchen en slapen! De nacht was toch uiteindelijk kort geworden, doordat we niet konden slapen. De overtocht duurde ruim acht uur en uitgerust kwamen we aan in Trelleborg. Op de boot hadden we trouwens ook nog even lekker gegeten.

Zondag 20 augustus waren we ´s avonds weer terug in Ödarp. En daar was me toch eentje blij! Tjonge jonge! Wát een ontvangst! Ons dametje Ebba schreeuwde de longen uit haar lijfje toen ze onze stemmen na 16 dagen weer hoorde. Zó blij hadden we haar nog nooit eerder meegemaakt. Wat een schat van een kat!

Ze mocht de volgende dag natuurlijk na ons geknuffel naar buiten.
Dat was iets wat ze ruim twee weken had gemist.
En waar liep ze op een drafje heen?
Naar “onze achtertuin”, het stuk land achter onze vijver.
Want wat liep daar voor vreemds?
Wat wat dat voor groots?

We hadden nu daadwerkelijk achterburen gekregen! De koeien stonden in het afgerasterde stuk land achter ons huis. Daar waar Ebba met veel belangstelling naar keek! Uiteraard heb ik me meteen even aan de vijf dames en de stier en de vijf kalfjes voorgesteld. Wát leuk! Ik geniet daar zo van! Het doet me meteen denken aan mijn, veel te vroeg overleden, broertje. Hij was boer in hart en nieren en hield ontzettend van koeien. Van “zien wichter”. Van hem heb ik die liefde voor dit dier meegekregen. Dagelijks liep ik deze week even naar het schrikdraad om “ze”, “Willem” (de stier) en zijn kudde te begroeten en telkens kwamen ze naar me toe. Dan werd er even met ze gepraat, de koe die dichterbij durfde te komen werd geaaid, ze kregen soms een plukje gras… Geweldig!

De week na onze vakantie begon daarna met het onder andere zoveel mogelijk leeghalen van onze camper. We hebben besloten om deze weer te verkopen. Erg jammer, omdat het feitelijk voor ons een hele mooie camper is. Het is een compact exemplaar, die je met zijn lengte van 6 meter 30 ook nog gewoon op een parkeerplaats kunt neerzetten. We missen echter een ding en dat is het vaste bed. Tijdens de vakantie hebben we een aantal nachten in de alkoof geslapen, maar dat geklim en geklauter is verre van ideaal. De rest van de vakantie hebben we de eethoek met al zijn kussens gebruikt, waar het matras bovenop kwam te liggen. Dat sliep uitstekend, maar elke dag moest het weer opgeruimd worden. Om die reden gaan we deze camper weer verkopen en op zoek naar eentje met een vast bed.

Natuurlijk was het gras gegroeid en in de afgelopen twee weken niet te zuinig! Dat moest vanzelfsprekend weer gemaaid worden. De overvloedige regenbuien hadden in Zweden de nodige ellende veroorzaakt. Naast de vele overstromingen, waar wij gelukkig van verschoond zijn gebleven dankzij de hulp van onze vrienden Rob en Marijke, was door de hevige regenbuien het gras en het onkruid overal flink gegroeid. Na het grasmaaien werd de trimmer gepakt om het hoge gras op het waterzuiveringsdijkje kort te maken en ook werd alles op het talud naast de veranda weggemaaid. Dat leverde een paar volle kruiwagens met hooi op. “Hé!”, dacht Heiko. “Dat leg ik bij de koeien neer.” Niet veel later was het al weg…

Heiko ging in deze week met de tweede versie van de mini waterkrachtcentrale aan de slag. De diverse onderdelen die schoonzoon Peter met zijn 3D-printer had gemaakt, werden erbij gepakt. Er moest goed nagedacht worden over de volgorde van alles, op het lange draadeind dat in de grote buis zou verdwijnen. Onderaan kwam uiteraard de propeller, waar al het water tegenaan moet komen en die het draadeind rond moet laten draaien. Daarboven kwamen nog diverse onderdeeltjes en tenslotte werd helemaal bovenaan het draadeind de elektromotor vastgeschroefd. De drie draadjes daarvan staken uit een, speciaal door Peter ontworpen, omhulsel. Alles paste perfect! Alles verdween in de lange buis die achter het dammetje in de vijver is ingemetseld.

De volgende stap was het aansluiten van de draden van de elektromotor op een omvormer. Vervolgens gingen er daarvandaan weer draden naar een ander kastje. Die werd van stroom voorzien, waarna we op een “stroommeter” konden zien, dat we 22 Watt stroom opwekten. Jaha! Het werkt! Uiteraard werd het teruggekoppeld naar schoonzoon Peter. Die was ook blij dat het werkte, maar had zelf meer opbrengst verwacht. Het had minstens 200 Watt moeten zijn volgens hem. Er wordt verder nagedacht over de mogelijkheid om het op te krikken. Wij zijn in ieder geval blij dat er stroom opgewekt wordt uit ons beekje!

In onze vakantie kregen we beelden van een overstromende vijver te zien van Rob en Marijke. Door die beelden werd Heiko eraan herinnerd, dat hij de “overloop-buizen” nog moest aanbrengen in de opgehoogde wand van de vijver. Daarvoor had hij al twee buizen gekocht. Die buizen werden deze week op de juiste hoogte en op afschot in de dijk gegraven. Via die buizen moet het te veel aan water wegstromen. Richting het land waar de koeien nu staan. Daarvandaan zal het via een eigen gekozen weg naar het beekje stromen, dat achter ons vijvertje stroomt. We zijn benieuwd of het voldoende is. Na het ingraven stroomde het water al lekker weg…

Ergens in deze week had Heiko een afspraak bij de garage staan. Er moest iets vervangen worden aan de Volvo, wat een betere vering en dus betere wegligging tot gevolg zou hebben. Nadat de auto bijna drie weken had stilgestaan, reed Heiko tegen acht uur uit Ödarp. Hij vernam, dat de auto naar rechts trok. “Ach, daar kijken ze in de garage wel naar.” Ze zouden namelijk ook alle wielen uitlijnen. Halverwege de slingerweg tussen Bordsjö en Blå Grindar trok de auto nog meer naar rechts en hoorde Heiko een “vreemd geluid”. Hij stopte toch maar even, om te kijken naar de rechtervoorband. Nee hè? Zo plat als een dubbeltje!

Hij belde de garage om te melden, dat hij later kwam en belde daarna met mij. Of ik met de camper even kon komen om een winterband en de garagekrik te brengen! Ondanks het negatieve van de lekke band vond ik het wel weer positief: ik reed weer eventjes in de camper! Een kwartiertje later was ik daadwerkelijk bij Heiko. De band werd uit de camper gehaald, alsmede de krik: er kon verwisseld worden! Het gat was niet te missen: die was zo groot, dat je je vinger er volledig in kon steken! De Volvo werd een uurtje later dan gepland bij de garage in Aneby geparkeerd en met de leenauto kwam Heiko thuis. De lekke band bracht hij naar de bandenhal in Aneby. Later op de dag werd de Volvo weer opgehaald en merkte Heiko meteen het verschil in rijcomfort. Mooi!

Ook oogsten we in deze week de rode bieten! Drie rijen hadden we gezaaid en dat heeft best veel opgeleverd. Uiteraard zat er verschil in diktes, maar we zijn zeer tevreden over de opbrengst. Overigens werden we op de vingers gekeken toen we met het rooien bezig waren: de koeien, pinken en de stier stonden ons, van achter het schrikdraadje, aan te kijken! Daar moest ik toen uiteraard wel even naar toe. Oh, oh, oh, wat vind ik dat toch geweldig, dat die elf dieren bij ons “in de achtertuin” staan. Koeien zijn van zichzelf erg nieuwsgierig en komen dan ook snel dichtbij, om te kijken wat er gebeurt. Uiteraard maakte ik een paar foto´s van deze mooie dames. En heren, want bij de pinkjes zitten ook jongetjes! Over jongetjes gesproken: zie je op de eerste foto de verhouding tussen hoogte van de stier en hoogte van onze deur? Het is echt een grote meneer hoor!

Na een gesprek op niveau ging ik verder met de rode bieten. Het loof werd eraf gesneden en de bieten deed ik in de grote wasmand. Die was meteen zwaar en daarom bracht Heiko die voor mij naar de keuken. Daar werden de bieten verder behandeld. Uiteindelijk kwamen er maar liefst 13 zakjes à 500 gram in de diepvries. Een opbrengst van bijna 7 kilo! We zijn hier heel blij mee voor de komende winter!

Je raadt vast wel, wat we die avond aten…

Toen ik op een middag de kraan in de keuken opende, vernam ik dat er geen water uitkwam!
Heiko was toevallig net beneden in het stookhok en hoorde dat de waterpomp een erg vreemd geluid maakte. En dat er water lekte!
Daarom had hij de stekker van de pomp uit het stopcontact getrokken.
Hij liet de pomp zichzelf even resetten en deed de stekker er daarna weer in. Geen verschil!
De pomp bleef dat vreemde geluid maken en bleef water lekken uit het omhulsel van de pomp.
De hulplijn werd ingeschakeld en, aangezien het reeds laat in de middag was, zou er de volgende dag iemand van een loodgietersbedrijf uit Tranås komen. Op basis van eerdere storingen én de leeftijd van de pomp zou dit wel eens het einde kunnen zijn. Dat betekende dat we ons niet konden douchen, niet naar het toilet konden, geen eten konden koken, geen koffie kunnen zetten… Wat? Geen koffie?

Heiko reed daarop naar onze buren Jörgen en Martina, om daar een jerrycan met water te halen.
Die jerrycan hadden we in de camper altijd mee en kwam nu uitstekend van pas.
Daarmee konden we bijvoorbeeld koffie zetten, eten koken, Ebba water geven en onze tanden poetsen.
Het toilet spoelden we door met water uit het 1.000 liter watervat, dat gevuld is met schoon regenwater.
We redden ons snel hoor.
De volgende ochtend kwam er daadwerkelijk een monteur, die de oude pomp weghaalde en een nieuwe plaatste.
De monteur constateerde inderdaad, dat de maximale levensduur van de oude pomp was verstreken.
Heiko had nog een mooi “vlondertje” voor de nieuwe pomp gemaakt, zodat die van de grond af kwam te staan.
Nu kunnen we vast weer vele jaren met deze nieuwe pomp vooruit!

Er werd nog meer geoogst deze week: boontjes! Voor het eerst werd in Ödarp een kruiwagen vol bonenplantjes uit de groentetuin gerooid en begonnen Heiko en ik met de klus om de boontjes eraf te halen. Wat was dat super werk om te doen! Het waren namelijk stuk voor stuk mooie boontjes! Goed van lengte en dikte en zonder “enge ziektes”! Geweldig!

Ook deze opbrengst vanuit onze groentetuin was heel goed. Jammer, dat we niet meer hadden gepoot. Achteraf… Nou ja, deze oogst werd in ieder geval “vol liefde” ontdaan van de uiteinden, een aantal keren gewassen, in kokend water geblancheerd, waarna er vier zakjes, met elk ruim 500 gram boontjes, in de diepvries verdwenen. Blij mee!

Je kent ons al goed genoeg, om te weten wat we die avond aten!
Heerlijk afwisselend!

Vrijdagsavonds verraste Heiko mij! Eind oktober zijn wij 12,5 jaar getrouwd. Dat wilde hij niet ongemerkt of met een “eenvoudig” etentje voorbij laten gaan. Nou, dat wordt het ook niet. Speciaal voor die gebeurtenis heeft hij een reis samengesteld, die op 22 oktober in Stockholm begint. Vanaf daar vliegen we 23 oktober naar Oslo, waar we twee nachten in een hotel verblijven en de stad gaan bekijken. Vorig jaar moesten we halverwege de autorit rechtsomkeert maken, vanwege mijn rugklachten. Deze keer gaan we met het vliegtuig. Maar dat is het nog niet helemaal, want Heiko heeft nog meer geregeld en vastgelegd: vanaf Oslo vliegen we door naar Tromsö, verder noordelijk gelegen in Noorwegen! Daar aangekomen gaan we met een taxi van het vliegveld naar de haven en stappen we meteen op de boot “Polarlys” van Hurtigruten en gaan we een vierdaagse cruise maken naar de Noordkaap! Onderweg zullen we hopelijk het noorderlicht te zien krijgen. En een deel van de gigantische Noorse fjorden!

Ook het monument en het infocentrum op de Noordkaap gaan we bekijken. Dat doen we via een extra bus excursie vanaf een bepaalde aanlegplaats van de boot. Dat zijn in ieder geval al drie dingen van onze bucketlist: fjorden, noorderlicht en de Noordkaap. Wát een verrassing! De boottocht eindigt in Kirkenes, aan de Russische grens. Daarvandaan varen we terug naar Tromsö, waar we twee nachten in een hotel verblijven en op de 29e oktober ons 12,5 jarig huwelijks jubileum vieren. Vervolgens vliegen we terug naar Stockholm en gaan we daar overnachten, om de volgende dag (als de gezondheid het nog toelaat) het Abba museum en het Vasa museum bekijken. Nóg twee dingen van onze bucketlist. Ongelofelijk! Volledig overrompeld! Wát een mooie reis! Wát een mooi vooruitzicht! Dat is iets waar ik de komende twee maanden erg naar uit zal kijken. “Hier zijn geen woorden voor, om uit te drukken hoe blij ik hiermee ben: ontzettend bedankt, lieve Heiko!”