In de week van 27 augustus tot 1 september verbleef ik na mijn hartinfarct in het ziekenhuis in Eksjö. Daar was ik in goede handen! Mijn situatie werd zeer frequent gecontroleerd, de verpleegkundigen waren kundig en vriendelijk, het eten was goed, heb ik een boek uitgelezen en zo kropen de zes dagen voorbij. Heiko kwam mij twee keer per dag bezoeken en stuurde foto´s van bijvoorbeeld Ebba of zijn eten of de omgeving. Op die vrijdag, de eerste september mocht ik tegen de middag naar huis. Toch wel blij, die afdeling achter mij te kunnen laten. Toen begon “het echte leven” weer. Ik moet erg wennen aan de nieuwe situatie. Met mijn hart die een flinke opdonder heeft gehad, op de plaats van de stent en met mijn hart, dat nog slechts voor 40% het bloed rondpompt…
Omgaan met de vele medicijnen is ook een dingetje: potverpielekesnogaantoezeg! Het zijn er nu in totaal 17 soorten, een paar staan niet op de foto, waarvan ik er 21 op een dag mag eten, gebruiken. Het was zeker even anders, letterlijk en figuurlijk even slikken… Het is uiteraard om me op de been te helpen, te houden. Misschien als ik goed mijn best doe gaan er nog weer een paar af! Samen moesten we de eerste paar keer het bakje voor de hele week vullen. Even goed opletten hoor!
We werden trouwens nog aangenaam verrast, toen we bij thuiskomst voor de deur langs reden. We zagen daar in het portiek een boeket bloemen liggen! Prachtige rozen en asters! Op het moment dat we in huis waren snel het boeket gepakt en de bloemen op een vaas gezet. Ze kwamen van onze buren van Västorp: Roy en Maria en beide zonen en Lennart en Irene. Is dat lief of lief? Daar word je toch blij van?
Maar… Op de dag dat wij zo blij waren, dat we samen weer naar huis konden, kregen we bericht uit Hoogezand. Daar konden ze op hun beurt nu een paar dagen niet samen naar huis, want Heiko zijn moeder was gevallen en had haar heup gebroken! Ze werd naar het ziekenhuis gebracht, maar opereren konden ze haar die dag niet. Dat zou de volgende dag rond vier uur worden… Gelukkig ging Elise met opa naar haar toe. Met prachtige tekeningen en andere kunstwerkjes. Ze is sinds de maandag na de operatie weer thuis. Helaas gaat het herstel niet zo heel snel. Heiko zijn vader was toen ook nog ziek: voorhoofdsholteontsteking. Na meerdere kuren (medicatie) gaat dat weer redelijk. Hij is er nu ook nog mantelzorger bij…
Er was gelukkig uiteraard ook goed nieuws.
En dit keer kwam er een deel van dat mooie nieuws uit Rotterdam!
Nadat Peter en Daniëlle twee jongetjes hebben gekregen, Noud en Mason,
zijn ze nu in verwachting van een meisje!
Eind van dit jaar, rond de Kerstdagen, wordt “ze” verwacht.
Beide jongens hebben er zeer positief op gereageerd!
Opa en oma Zweden reageerden er uiteraard ook zeer positief op. “Fantastisch!”
Daniëlle vragen of ze blij is met de komst van een meisje is overbodig: die straalt! “Nogmaals gefeliciteerd jongens (en meisje)!”
Ja, natuurlijk moest deze week de emmer leeg met rubber en gips. We waren uiteindelijk ontzettend nieuwsgierig of “de handen van pap en mam” de reis hadden overleefd. Zo te zien hadden ze dat! Heel voorzichtig werd de alginaatrubber uit het emmertje verwijderd. Zo, dat niet het gips aangeraakt werd. Spannend hoor, want je weet immers niet hoe de handen, vingers in de rubber zitten. Langzamerhand kwamen de handen tevoorschijn en onbeschadigd! Vanaf nu is het een kwestie van het netjes maken van het gips. En dat vergt veel geduld. Daar gaan we binnenkort mee aan de slag.
Een pakje voor mij! Oh, wat altijd een heerlijk moment! Er zat een kaartje bij en daarin stond een lieve tekst van Martin en Marijke uit Apeldoorn. Het was een verrassing voor ons beide! Marijke had namelijk voor ons samen koffie gekocht (als niet koffiedrinker) en die had ze moeten kiezen uit een wand vol soorten! Dat was even stressen geweest… Daarnaast zat er voor mij persoonlijk een body mist in. Een heerlijk rustgevend geurtje. Wat een onwijs cadeautje! Alles komt van pas! “Bedankt, lieve vrienden!”
Oeps! Grasmaaier op de “schop”? Nee, maar wel op de tafel. De motor van de loopgrasmaaier die we vorig jaar hadden gekocht liep niet goed. Het motortje liep eigenlijk alleen maar stationair en daarmee in een heel rustig tempo. Dat was Heiko vanzelfsprekend niet snel genoeg en zodoende verdween de loopgrasmaaier naar de garage. Er zit een gashendel aan de duwstang, alleen maakte het niets uit of je die nu vol openzette of bijna dicht. Dat moest anders! De motor werd deels gedemonteerd en het probleem werd geanalyseerd. Ergens aan het einde van de gaskabel moest er iets niet goed zijn. Hmmm… Op een gegeven moment zag Heiko iets, wat volgens hem niet juist was. Er moest een veertje geplaatst worden. Nadat dat gedaan was werkte het nog niet naar tevredenheid. Het veertje werd een stangetje en daarmee functioneerde het wel weer. Jahoe! De gashendel van de grasmaaier werkt weer normaal. Fijn, dat Heiko zo handig is!
Op de valreep voor hun terugreis naar Nederland, na een verblijf van ruim vier maanden kregen we bezoek uit Flisby!
Rob en Marijke vereerden ons met een paar onderhoudende uurtjes. En niet alleen was het zeer onderhoudend: het werd ook nog eens zeer “vullend”. Ja, want ze hadden heerlijk gebak meegenomen van dé bakker van Aneby! Daarnaast werd de “slechte voeding” gecompenseerd met “goede voeding”, in de vorm van een tasje met fruit. Mandarijnen, druiven en meloen: lekker!
Het weer was zo goed vanochtend, dat we zelfs lekker buiten konden zitten! En natuurlijk kwam daar ter sprake, dat zij onze auto naar Jönköping hadden gebracht.
Heiko was immers met mij mee gegaan in de ambulance. Die ook nog eens met 150 kilometer per uur (!) van Aneby naar de grote stad reed.
We hebben zoals gezegd weer een paar heerlijke uurtjes gebabbeld tijdens dit ziekenbezoekje!
We hadden ook graag met deze gulle gevers op het terras willen praten. Dat duurt jammer genoeg nog een poosje voordat dat weer gaat gebeuren. Klaas en Reinie gaven ons in de vakantie een stuk kaas. Fenegriek. Wij hadden er nog nooit van gehoord en Reinie at zich er zo ongeveer bijna ziek in. Om eerlijk te zijn, weet niet meer of Klaas er ook van at trouwens… Ik deed het op een smörgas, een nagenoeg neutraal witbroodje en in combinatie met de kaas (of andersom) was het me toch een traktatie! WoW! Ik weet wel, dat ik er heel zuinig op ben, het niet te snel zal willen opeten en het meteen op het boodschappenbriefje voor Nederland schrijf.
In deze week kregen we van buurman Erling een lading boomstammen. Hij had Heiko gebeld met de vraag, of wij belang hadden bij een volle kar met dikke stammen van berken, esp en een paar sparren. Heel mooi stookhout! Vooral de esp: het mooiste en zuiverste stookhout dat je kunt krijgen. Nadat de vracht was bekeken en gemeten bleek het om in totaal elf kuub hout te gaan. Dat wilden we wel hebben. Erling vroeg een kleine vergoeding voor zijn verbruikte diesel en dan werd het thuis afgeleverd. Net als voorgaande jaren. Deze keer kon hij de stammen gelukkig vanaf de weg op ons grasveld leggen, zodat onze grasmat niet werd vernield. Het was een grote stapel, met ook een paar “joekels” van stammen. Oei! Komt Heiko daar wel doorheen met de zwaardlengte van onze kettingzaag?
Nog bloei in de tuin!
Natuurlijk wel!
Ondanks het feit, dat de bladeren van bomen en struiken
hier en daar alweer verkleuren,
is er ook nog kleur in de tuin te vinden hoor!
En op de veranda…
In Nederland hadden we nog een fotolijstje gekocht. Daar liepen we bij toeval tegenaan. Het lijstje had namelijk precies de juiste afmetingen voor een kunstwerkje. Het was een van de eerste “Diamond Painting” exemplaren, die Heiko zijn moeder heeft gemaakt. Het was een fiets. En die vonden Heiko en ik wel zo mooi, omdat die heel erg op onze fiets bij de oprit lijkt. Toen die nog jonger was. Prompt kregen we de fiets toegestuurd. Nu heeft het dan eindelijk een lijstje en mag die op het bureau staan pralen!
Deze week hebben we de peren van de boom langs de oprit geplukt. De boom hadden we eerder nagenoeg kaalgeplukt, omdat er een ziekte in de blaadjes zat. Kenth Örtengren zei toen, dat we alle zieke blaadjes moesten plukken en verbranden. Dat deden we, maar de peren lieten we uiteraard hangen. Die groeiden nog een beetje door, alleen bleven het kleintjes. Nu was de tijd toch aangebroken om ze te oogsten. We hebben verzuimd om het aantal peren bij te houden. Dat het er veel meer waren dan vorig jaar is absoluut waar. Volgens ons rond de 20 stuks! Het lijkt erop, dat deze boom nu eindelijk vruchten begint af te werpen. De vorige eigenaren van ons huis, en boom, hebben die boom gepoot, maar zij hebben nooit vruchten gekregen. Inmiddels is de boom ongeveer acht jaar oud en komt die eindelijk op gang. Althans zo lijkt het. Hopelijk gaat die ziekte volgend jaar niet verder en kunnen we nog vele jaren genieten van deze heerlijke peren!
