De Zweedse overheid gaf vandaag groen licht voor een definitieve opslagplaats van verbruikte splijtstof van de kerncentrales in Zweden. Daarmee is een lang aanvraagproces voorbij en kunnen de plannen voor de vestiging in Forsmark worden gerealiseerd. Forsmark ligt ongeveer 150 kilometer ten noorden van Stockholm, aan de kust. Volgens de Minister van Klimaat en Milieu zijn de Zweden met het besluit van vandaag, samen met Finland, nu wereldleiders op dit gebied. Het akkoord betekent, dat de aanvraag van het Svensk Kärnbränslehantering AB – SKB (Zweeds kernbrandstofbeheer) voor een definitieve berging werkelijkheid kan worden. De berging gebeurt op 500 meter diepte in het gesteente van Forsmark. SKB heeft ook een aanvraag ingediend voor een inkapselingsfabriek in Oskarshamn. Daar zou 12.000 ton radioactief afval moeten worden ingekapseld in 6.000 koperen containers, voordat het afval naar Forsmark wordt getransporteerd. De minister zegt, dat deze toepassing het resultaat is van meer dan 40 jaar onderzoek en dat het een ontwikkeling is van een methode, die tot 100.000 jaar veilig zal zijn. Volgens haar zal de beslissing het gebruik van de bestaande kernenergie veiligstellen en bijdragen aan het beheer van de overgang van Zweden naar ’s werelds eerste fossielvrije welvaartsstaat. “Het is een belangrijke stap om op lange termijn de Zweedse elektriciteitsvoorziening veilig te stellen. Alsook het veiligstellen van de Zweedse economie en banen”, aldus de minister.
Uiteraard is er ook wel kritiek op dit besluit. Een kamerlid noemt het een “onverantwoorde beslissing”. De kwestie heeft de partijen dan ook behoorlijk verdeeld. GroenLinks heeft zich onder meer kritisch uitgelaten over de bouw van de bergingsinstallatie. Vooraanstaande onderzoekers wijzen erop, dat de capsules nog geen honderd jaar meegaan. En dat terwijl het afval echter in de toekomst honderdduizend jaar geïsoleerd moet worden gehouden… De directeur van SKB is echter verheugd, dat het bedrijf nu verder kan. Het bedrijf heeft, zowel theoretisch, als praktisch onderzoek gedaan, waarvan de resultaten door derden zijn bevestigd. Hij voelt zich veilig bij het systeem van koperen capsules. “Het is een systeem van barrières, zowel de koperen capsules, als ook de bentoniet-klei en het gesteente zelf (bentoniet is een in de natuur voorkomende natrium-kleisoort met deeltjes die zo klein zijn, dat ze de grond waterdicht kunnen maken). Samen bouwen we aan een systeem dat ons zal beschermen”, zegt de directeur. Het bouwproces wordt nu geleid door de Mark- och Miljödomstolen, vrij vertaald de Grond- en Milieurechtbank. Deze moet onder andere de voorwaarden van het bouwen opstellen en bewaken. Er zal eveneens een test worden gestart door de Zweedse Strålsäkerhetsmyndigheten, autoriteit voor Stralingsveiligheid. Zal vast worden vervolgd…
Heiko was vandaag, voor de derde dag op rij, een dagje aan het werk voor Örtengren. Hij begon om negen uur, maar trof geen Örtengren aan bij de zaak. Dat was op zich vreemd, want die is er (bijna) altijd. Op zich was dat geen probleem, want gisteren had hij instructies gekregen over de klus waar hij en collega Urban mee zouden kunnen beginnen. Rond de zeven fruitbomen, die ze vorig jaar hadden gepoot bij een groot appartementencomplex, moest antiworteldoek en boomschors gelegd worden. Met een auto en aanhanger reden ze naar de plek waar de boomschors lag, maar daar konden ze niets beginnen. Het bergje boomschors was een groot blok beton. Alles zat zo vast aan elkaar gevroren, dat het onmogelijk was, om er iets vanaf te scheppen. “Oké. En nu?” Heiko had gezien dat er niet zoveel zakken met potgrond meer bij de winkel lagen en op de plek waar de boomschors lag, stonden 6 pallets met zakken potgrond. Zodoende vulden ze de aanhanger met die zakken en brachten ze die naar de winkel. Daar was op dat moment nog steeds geen Örtengren. Heel vreemd. Toch maar eens bellen. Wat bleek? Hij was ziek! Dat was de eerste keer in de vier jaar dat Heiko nu voor hem werkt. Örtengren had erge last van zijn keel, vertelde hij Heiko en wat andere klachten. Voldoende reden om er rekening mee te houden, dat het misschien corona zou zijn. Daarom wilde hij niet naar de zaak komen. Zo kon hij het risico vermijden de collega´s eventueel te besmetten. Hij bleef thuis en zou na werktijd een test doen. Die lag op kantoor…
voor 
na
In plaats van schors leggen mocht Heiko zijn eigen gemaakte boom-snoei-lijst erbij pakken. Hij kon een klant uitzoeken en bellen, of het akkoord was dat hij vandaag langs kwam, om de fruitbomen te snoeien. “Yep!” was de reactie van de klant “Je bent welkom!” Vorig jaar had Heiko diezelfde fruitbomen ook gesnoeid en op zijn lijst had hij ook genoteerd hoeveel tijd het kost om die bomen te snoeien. Er stond vier uur voor de drie grote fruitbomen. Het afval, alles wat uit de boom geknipt werd, kon blijven liggen. Dat zou de klant zelf opruimen. Ook dat was terug te vinden op de lijst. Om tien uur begon hij bij die klant en om half drie, precies vier uur én een half uur middagpauze later, was het klaar. Er werd overigens geknipt onder het toeziend ook van Donald Duck! Eerst kwam er namelijk een eend, Donald, onder de boom langslopen. Net op het moment, dat Heiko daarmee aan het knippen was. Even later kwam Dagobert Duck ook mee. Gezellige hoor! Heiko meldde zich af bij de klant en benoemde het opruimen van de afgeknipte takken nog even. Daarop zei de klant, dat hij liever had dat Heiko dat bijeen zou harken en meenemen. De man had te veel problemen met de rug om het zelf te doen. Oké, geen probleem. Alleen toen werd het een half uurtje langer werken. Meteen ´s avonds de Excel lijst aangepast. “Takken opruimen: Ja. Benodigde tijd: 4,5 uur”. Overigens werd er gewerkt in overtrekkende regenbuien, met lichte wind. Niet de meest ideale omstandigheden, maar soms heb je dat.
Na het snoeiwerk reed Heiko naar een adres in Tranås, waar hij ook al meerdere keren was geweest. Deze klant had, redelijk in paniek, naar Örtengren gebeld. Een deel van zijn dak was er afgewaaid en de rommel lag in grote en kleinere delen in de tuin, op de weg en bij de buren. Dat moest opgeruimd worden. Toen Heiko daar aankwam, zag hij inderdaad de chaos in de tuin. Overal lagen stukken dakleer verspreid in het gras, op de oprit, in de heg en daadwerkelijk bij de buren in de tuin. Op de foto is het niet duidelijk te zien, omdat het ook heel veel kleine stukjes betrof. Het huis stond inmiddels al helemaal in de stijgers. De bouwvakkers waren al begonnen met het vernieuwen van het dak. Met de kruiwagen van de klant liep Heiko het grasveld rond en pakte overal de stukjes dakleer op. Het was erg dun en oud materiaal. Het was slechts een kruiwagen vol, maar de tuin kreeg een erg chaotische uitstraling. Ook lagen er nog een aantal afgewaaide takken. Die kwamen meteen op de aanhanger bij het snoeiafval van de fruitbomen. Een uur later was het eerst weer zover netjes en klaar en wees de klok vier uur aan. Nog gauw langs de stort, om de aanhanger te legen en daarna ging Heiko nog naar de zaak. De auto met aanhanger werd bij de zaak geparkeerd, uren werden invullen en tenslotte ging hij nog de wekelijks boodschappen halen. Toen hij thuis was nam hij als eerste een lekkere warme, zeg maar hete douche, want hij was door de regenbuien nat en koud geworden. De douche deed wonderen. Evenals het warme eten. Dit keer stond falukorv met gebakken aardappelen en gekookte boontjes op het menu.
Vandaag had ik mezelf beloofd iets meer in de benen te zijn. Meer te bewegen dan gisteren, voor zover de rug het toe zou laten. Aan het einde van de dag voelde mijn rug en de benen namelijk iets stijf aan en dat wilde ik vandaag voorkomen. Een klusje had ik ook al: een aantal keukenkastjes en -laden schoonmaken! Daarbij had ik de mogelijkheid om bij veel van dat werk rechtop te kunnen staan. Wanneer dat even niet kon, boog ik met een rechte rug voorzichtig naar beneden. De bovenste kastjes en de onderste laden heb ik niet gedaan, dat was te veel van het goede. Voor de rest wilde het best. In een heel rustig tempo en met de nodige pauzes. En toen werd ik natuurlijk weer te enthousiast… De koelkast werd nog even schoongemaakt en een beetje van de inhoud van de diepvries werd hier en daar verhuisd. De laden kwamen er niet uit hoor. Uiteindelijk was ik heel tevreden over de kwaliteit, maar tegelijkertijd heel ontevreden over de kwantiteit… Wanneer leer ik nou eens op tijd te stoppen?
In Onstwedde nam juf Elise, na vele jaren daar les te hebben gegeven, vandaag afscheid van haar school, haar collega´s en haar kinderen. Voor alle kinderen en voor haar collega´s had ze presentjes gekocht. Het werd een erg emotioneel afscheid, want de school had er werk van gemaakt! Elise moest door een lange erehaag lopen, die gevormd werd door alle kinderen van de hele school. Ze had natuurlijk aan bijna al die kinderen lesgegeven. Ze heeft er met heel veel plezier gewerkt, maar vond het na ruim tien jaar tijd voor iets anders. Volgende week maandag begint ze op een school in Stadskanaal. Een school voor moeilijke lerende kinderen, die erg veel begeleiding nodig hebben. Kleinere klassen en altijd met twee personen voor de klas. Dat Elise door de jaren heen erg gewaardeerd werd, bleek uit de organisatie van het afscheid en uit de kadootjes die ze meekreeg. Hartverwarmend en erg ontroerend! Gelukkig waren er twee collega´s van Elise die een heleboel gefilmd hadden en die filmpjes stuurde ze ons door. Oef! Zelfs hier moesten we een paar keer slikken hoor.
Ook was het slikken voor Daniëlle. Die ligt nu ziek in bed en heeft corona. In een “mildere vorm”, in de zin van geen ziekenhuisopname. Dat ze er ziek van is, is een feit… Beterschap!
