“Zonder pasjes boodschappen doen?”

Negenenvijftig jaar en precies één maand geleden werd ik geboren. Mijn moeder vertelde later (vaak), dat er destijds sneeuw lag. In de jaren daarna kwam dat steeds minder vaak voor. Laat staan een maand ná mijn verjaardag. Vandaag moest ik daar ineens aan denken, omdat het de 27e maart is. Precies een maand na mijn 59ste verjaardag. Vannacht had het opnieuw gesneeuwd en lag er een heel mooi laagje van een centimeter of tien. Toen wij uit bed kwamen scheen de zon al heel fier aan de hemel. Wellicht omdat wij voor ons doen vrij laat uit bed stapten vanochtend. Het was even over acht… De sneeuw was vanwege die zon oogverblindend, maar wel magnifiek!

Vanochtend nam ik een kopje koffie mee naar de serre. Daar was het lekker warm, doordat de zon er al een poosje op geschenen had. Die heeft al wel kracht en warmte! Dan verlang je toch zo naar het voorjaar… Schijnbaar was ik niet de enige met die gedachte. Een roodborstje kwam op een van de planken van de leuning van het terras zitten. Hij schoof een beetje heen en weer, om de juiste houding aan te nemen. Uiteindelijk genoot hij heerlijk van het zonnetje. Hoe mooi!

Gekscherend vroeg Heiko mij vanochtend of hij de kerstboom nog even weer van de zolder moest pakken, in plaats van de paasspullen. Over twee weken is het immers Pasen. Dan denk je aan kleurrijk bloeiende paasbloemen, oftewel narcissen en krokussen. Die heeft Heiko wel al in groten getale in Nederland gezien. Hier zie je ze absoluut nog niet. Ja, gekweekt in kassen en in potjes zijn ze te koop bij tuincentra en uiteraard ook bij Örtengren. Voor ons geldt de bosanemoon als echte lentebloem. Zodra die weer overal (ja werkelijk overal) te zien is, is het lente. Daarvoor moet eerst de sneeuw weer verdwenen zijn en dat is deze week zeker weten nog niet het geval…

Vorige week had Heiko een afhaalbericht ontvangen op zijn telefoon. Ik had namelijk weer online Senseo koffiepads besteld bij het bedrijf Kaffekapslen. Hij had mij het bericht expres niet doorgestuurd, omdat hij dacht dat ik dan meteen in de auto zou springen, om de grote doos op te halen. Vanochtend reed hij daarom zelf naar Aneby. “Ach Heiko. Als je dan toch naar Aneby rijdt, neem dan ook gelijk even wat herhalingsmedicijnen voor me mee?” Geen probleem. Of toch wel? Onderweg naar Aneby maakte Heiko een aantal schitterende foto´s van de besneeuwde wegen en bomen waar de zon op scheen. Adembenemend mooi. Ja, echt, dat vinden wij nog steeds! Bij binnenkomst van de plaats Aneby heb je eerst nog de grootste waterval van Zuid-Zweden, Stalpet. Heiko dacht, dat vanwege de grote hoeveelheid smeltwater die waterval op dit moment wel heel woest moest zijn.

Zodoende stopte hij daar om poolshoogte te nemen. En natuurlijk om een paar foto´s te maken. Hij bleek niet de enige te zijn daar. Er stond nog een man met een selfiestick foto´s te maken. Een keurig geklede man. Hmmm… Is dat relevante informatie? Ja, want de man zocht een praatje. Hij sprak een beetje Zweeds, maar beter Engels. Hij vond die woeste waterval erg mooi en zag er zelfs een regenboog in, vanwege het opspattende water en de zon. Hij vroeg wat het Zweedse woord voor “rainbow” was. Dat wist Heiko niet en legde uit dat hij uit Nederland kwam. Daar bleek deze meneer ook vandaan te komen!

Niet van oorsprong, want hij was geboren en getogen in Engeland. Hij had een jaar in Rotterdam gewoond en gewerkt. Toen Heiko vertelde, dat onze jongste dochter in Rotterdam woonde en dat hij er vorige week nog was geweest was de man verrast. Deze ontmoeting was geen toeval vertelde hij. Hij had bij een Burger King gewerkt, maar was toen tegelijkertijd dakloos geweest. Hij miste de hoge gebouwen van de stad Rotterdam. Ehhh… Wat doe je dan in hemelsnaam hier in Zweden? Dat zou een lang verhaal worden, waar Heiko op dat moment helaas geen tijd voor had. Wel jammer eigenlijk, want het was ongetwijfeld een boeiend verhaal geweest.

Heiko reed door naar het centrum van Aneby en haalde de doos met de koffiepads van het pakketjes-afhaalpunt. Toen ontdekte hij, dat hij zijn etui met pasjes niet mee had genomen van huis. Oh, oh, oh… Alweer! Gelukkig had hij een hele tijd geleden zijn rijbewijs (plastic pasje) al bij zijn telefoonhoesje ingestoken en kon hij zich op die manier legitimeren. Het pakketje kreeg hij dus zonder problemen mee. Maar toen… De volgende stop. Dat was bij de apotheek en daar moet de eigen bijdrage voor de medicijnen betaald worden. Met een positieve instelling liep hij de apotheek binnen en vertelde meteen dat hij zich weliswaar kon legitimeren, maar helaas geen bankpasje bij zich had. Daarbij komt, dat we buiten het dorp wonen en ook niet even snel heen en weer kunnen rijden om het op te halen. De apotheker vroeg toen zonder aarzelen of Heiko Swish op zijn telefoon had. Jazeker! “Nou, dan kunt u het bedrag heel eenvoudig Swishen straks”. Ahhh… Geweldig! Mooi opgelost! Helaas waren niet alle benodigde medicijnen aanwezig en zullen we deze week nog een keer naar Aneby moet rijden. Soms zit het onverwachts mee en soms zit met heel snel daarna tegen…

De volgende stop was bij een installatiebedrijf, net buiten het dorp. In onze houtkachel, in het stookhok, zitten keramische stenen en die zijn aan slijtage onderhevig. Al eerder hadden we het exacte type kachel opgezocht en ook de fabrikant. Dat bleek Baxi te zijn, een Zweedse producent van houtkachels. Via hun website hadden we een offerte gevraagd voor de benodigde onderdelen. Op diezelfde website zagen we, dat Baxi in heel Zweden vele verkooppunten had. Honderden! Waaronder twee in Tranås en eentje in Aneby. Kijk, dat is handig! Bij het verkooppunt in Aneby vroeg Heiko naar die inzet steen, de keramische steen die in het midden van het brandvak van de kachel komt. De man begreep wat er bedoeld werd, maar moest de exacte naam, type, bouwjaar en het vermogen van de kachel weten. Dat had Heiko op dat moment niet (meer) bij de hand. Eerder had hij dat vastgelegd op een foto, maar die was ondertussen van zijn telefoon verdwenen. Hij kreeg het telefoonnummer mee van de man en later op de dag zouden we alle benodigde gegevens doorgeven. Daarmee kon de man de benodigde keramische steen bestellen.

Onderweg naar huis zag Heiko nog twee reeën in het besneeuwde veld staan. In de buurt van Bordsjö. Ze vallen nu wel heel erg op: bruin in wit! Ze waren op zoek naar het gras, onder de sneeuw en krabden de sneeuw met hun poten weg. Toen Heiko te lang met de auto stil stond, verdwenen ze met grote sprongen richting in de bossen. Toch weer twee stuks gezien…

Vanmiddag keken we op zolder naar de paasspullen. We gaan er geen drukte van maken, maar buiten een paar gekleurde veertjes in de seringenstruik is toch wel het minste wat we kunnen doen. Toen zagen we op de grond honderden dode vliegen liggen. Dat gebeurt vaker trouwens. Ergens kunnen de vliegen vanuit het bos in ons huis binnenkomen. Via het dak of via de gevels. Ze overwinteren dan bij ons op de zolder en komen bij hogere temperaturen weer tot leven. De weg waarlangs ze binnengekomen zijn kunnen ze dan blijkbaar niet terugvinden en zodoende vliegen de vliegen doelloos rond op de zolder. Totdat ze volledig uitgeput en uitgehongerd op de grond vallen. De hoogste tijd om de stofzuiger erbij te halen. Dat deden we dan ook en nu ziet het er weer schoon en verzorgd uit. Dit houden we nu wel elke week even in de gaten, want er komen ongetwijfeld nog meer vliegen uit hun “winterslaap”.

Ik was ondertussen met Norton aan het chatten. Om virussen tegen te gaan hebben we een abonnement van Norton. Ondanks dat programma, had ik iets vreemds gesignaleerd. Een paar bestanden, PDF kan ik niet meer van de laptop verwijderen. Zo vreemd. Er komt dan namelijk een pop-up in beeld die zegt, dat het document in COM Surrogate is geopend. Via Google werd ik iets wijzer over dat “programma” en besloot ik toch maar om met Norton te gaan chatten.

We hebben een Nederlands contract bij Norton en daarmee begon de chat in het Nederlands. Twee vragen later ging de medewerker ineens over op het Zweeds. Ehhh… Zullen we gewoon maar in het Nederlands doorgaan? Wel zo handig met dit technische gedoe. Gelukkig deden ze dat ook. Ondanks het feit, dat ze zelfs de laptop hadden overgenomen, om bepaalde zaken te controleren, konden ze het probleem niet vinden. Nu hebben ze een melding in het systeem achtergelaten, zodat ik teruggebeld word. Binnen 72 uur, drie dagen. Hopelijk weten we dan meer. Dit moet gewoon opgelost worden. Wie weet wat het is en doet…

Voor zijn vertrek naar Nederland had Heiko ervoor gezorgd, dat er een (hele) grote hoeveelheid brandhout in de stookruimte lag. Ik hoefde niet met de kruiwagen door de sneeuw om hout te halen. Heel fijn, super! Eveneens had hij een vol aanhangertje onder de carport gezet, zodat ik daar eventueel nog iets weg zou kunnen pakken. Na een week was de voorraad wel op en besloot Heiko nieuwe te halen. Benzine in de benzinetank van de zitmaaier, de aanhanger erachter en door de tien centimeter sneeuw rijden richting de houtstekken. De heenreis was geen probleem.

De aanhanger werd vlak bij de houtstek geparkeerd en volgegooid. Helaas kreeg Heiko de zitmaaier vervolgens niet meer van zijn plaats! De aanhanger was te vol gegooid en de achterbandjes van de zitmaaier slipten slechts in het rond in de sneeuw. Voor zijn vertrek naar Nederland zag het er niet naar uit, dat er nog weer sneeuw zou komen en daarom had Heiko de sneeuwkettingen er alvast weer afgehaald. Er zat vanmiddag niets anders op dan de kruiwagen te pakken en het meeste hout via de kruiwagen naar het stookhok te vervoeren. Met een bijna lege aanhanger kon de zitmaaier alsnog weer bij huis gereden worden. De bak met grijpvoorraad zit weer vol! We kunnen weer een weekje vooruit.