Geen widgets gevonden in de zijbalk

Vier weken geleden melde Heiko zich officieel ziek via de huisarts. De eerste keer sinds we hier in Zweden wonen. Hij was wel vaker ziek, maar dat heeft hij nooit gemeld. Nu wilde hij die procedure wel doorlopen. Het blijkt in drie stappen te gaan. De huisarts had hem als eerste ziekgemeld bij de Försäkringskassan (hierna FK), vergelijkbaar met het UWV. Daarna kreeg Heiko een berichtje van FK, dat zijn werkgever hem vervolgens ook ziek moest melden. Dat gebeurde na twee weken, omdat de werkgever de eerste twee weken aan ziektegeld zelf moet betalen. Tenslotte moest Heiko zichzelf ziekmelden en dat kon via de website van Försäkringskassan. Nadat dat was gebeurd kreeg Heiko gisteren een telefoontje van een medewerkster van de Försäkringskassan. Ze had een paar vragen over Heiko zijn contract en de hoogte van zijn inkomen.

Ze wilde graag een kopie van het arbeidscontract hebben en kopieën van zijn salarisstroken van dit jaar. Dat was natuurlijk geen probleem, we hebben immers alles digitaal. Maar nee, digitaal wilden ze het niet graag. Ze moest het op papier hebben. Zodoende hebben we al het gevraagde uitgeprint en via de post verstuurd. Weer met een digitale postzegel! Je weet wel, zo´n cijfers- en letters combinatie. De dame van Försäkringskassan had het adres ge-sms’t. En wat bleek? Het gaat naar Östersund, naar de “inläsningscentral”, oftewel het bedrijfsonderdeel waar alle binnenkomende post wordt gescand… Onze uitgeprinte digitale Pdf-documenten worden daar dus opnieuw gedigitaliseerd, maar dan in hun eigen programma en dan wordt het vervolgens in hun eigen systemen ingelezen. Binnenkort horen we er waarschijnlijk wel meer van.

Alle goede dingen komen langzaam. Zo ook het stukje betonvloer in de garage, meteen achter de grote toegangsdeuren. Sinds we hier wonen was het al erg ongelijk. Vele gaten en “hobbels en bobbels”. Vanmorgen ging Heiko naar die “plek des onheils”. De klus werd afgemaakt. Eerder had hij de stukken beton weggehakt die te hoog waren en boven de rest van de vloer uitstaken. Daarna had hij gisteren met de hogedrukspruit alles goed schoon gespoten. Vandaag was het moment van de waarheid aangebroken: het stuk werd zo vlak mogelijk gemaakt. Vier zakken gemengde beton werden een voor een aangemengd met water. Dat deed Heiko in een specieton. Toen kon hij het beton uitgieten en uitsmeren.

Met een plank (kom er maar op!) werd het zo recht mogelijk gemaakt. Een uurtje later kon hij de gebruikte gereedschappen schoonmaken en met tevredenheid constateren, dat dit klusje geklaard was! Nu kunnen we veiliger in en uit de garage gaan, zonder het risico te lopen, dat je een enkel verzwikt. Eveneens was dit nodig, om gemakkelijker met de zitmaaier in en uit de garage te kunnen rijden. Het maaidek onder de zitmaaier stootte namelijk steeds tegen de betonuitsteeksels aan. Nu is het nog een kwestie van drogen. Ongeveer 24 uur.

Mijn eerste actie vanochtend zag er heel anders uit: ik ging beeldbellen met mijn vriendin Froukje! Dat hadden we twee dagen eerder afgesproken en we zaten er rond negen uur beide klaar voor. Wat toch geweldig, dat we nu kunnen beeldbellen met WhatsApp en dan via het scherm van de laptop. Echt top hoor. Ondanks het feit, dat we wekelijks (soms meerdere keren) contact hebben, hadden we weer vele onderwerpen om over te praten. Ze vertelde me onder andere over een aantal plannen voor verbetering van het huis. Ze gingen een aantal ramen vervangen en er komen begin volgend jaar (over een paar weken al) nieuwe, geglazuurde dakpannen op het dak. En hun oprit wordt aangepakt. Daar komen andere stenen in. Wat super allemaal! In principe gaan we in december een paar dagen naar Nederland en dan verblijven we bij Geert en Froukje. In hun “B&G”, Bed en Gezelligheid. Of ons tripje door kan gaan is nog onzeker. Ik ondervind erg veel extra pijn na de spuiten in de rug. Onder de huidige omstandigheden is zo´n reis en verblijf geen optie. Hopelijk wordt het binnenkort beter en kunnen we onze familie en Geert en Froukje weer in levenden lijve ontmoeten.

Voordat Heiko in de garage bezig ging met de betonvloer, had hij de vloer van de voorste overloop al voor de tweede keer geverfd. Nadat de klus in de garage af was, kon de vloer aansluitend voor de derde keer geverfd worden. Het droogde erg snel, want de verf is op waterbasis. Daardoor was het dan ook mogelijk, om de derde laag op dezelfde dag te doen. Doordat het zo snel droogt, konden we er vanavond ook weer overheen lopen, om naar de slaapkamer te kunnen. Het lijkt erop, dat de drie lagen voldoende gedekt hebben en de bruine parketvloer er niet meer doorheen schijnt. Mooi, dan kunnen we die ruimte morgen misschien weer inrichten!

Toen we laatst een bordje ovenpatat namen wilde ik daar wel een paar bitterballen bij. Helaas, helaas: ze waren op. Meestal heb ik wel een voorraadje in de diepvries. Niet meer dus! De hoogste tijd om nieuwe te maken. In de diepvries had ik nog wel een paar karbonades en die kookte ik in de snelkookpan overgaar. Daarna werd het zachte vlees van de botten gehaald en fijn gemalen. Daaropvolgend maakte ik een roux van boter en meel, waarna de bouillon er door kon. De karbonades en peterselie werden hier voorzichtig doorgeroerd, gevolgd door kruiden en Worcestershire saus. Even proeven. Ja, goed van smaak!

De ragout moest een paar uur in de koelkast staan om af te koelen. Dan wordt het namelijk steviger en kunnen er makkelijker balletjes van gedraaid worden. Doe je dat niet is de ragout ten eerste veel te heet om te verwerken en ten tweede plakt het heel erg. Toen de tijd van wachten voorbij was draaide ik er balletjes van, welke meteen door eigeel (dient als plaksel) en paneermeel gerold werden. Ik had dit keer 44 bitterballen. Meestal ligt dat aantal rond de veertig. Ook dit keer weer. De bitterballen gingen eerst een poosje op de schaal de diepvries in. Dan zijn ze stevig en kun je ze beter aanpakken. Er verdwenen vier zakjes van 11 stuks de diepvries in. “Heiko, morgen patat met bitterballen?”

Bij het sorteren van de foto´s voor het album kwam ik deze tegen. Nee, eigenlijk had ik hier even naar gezocht om eerlijk te zijn. Buurvrouw Britt zie laatst, dat ze vroeger lang haar had gehad. Ik ook. Dak kon ze niet geloven. Ik wist dat ik er nog foto´s van had en ik vond ze. Een daarvan heb ik haar toegestuurd ten bewijze van mijn lange blonde haren.

Het grappige van deze foto is, dat ik hier verkleed ging als Pippi Langkous. Compleet met twee ongelijke kousen, twee vlechten en een veel te groot hemd. Het kostuum was door mijn moeder gemaakt.

Hoe vreemd kan het lopen, dat we nu in het land van Pippi wonen! Op slechts een uurtje afstand van de geboorteplaats van Astrid Lindgren, de schrijfster van onder andere de verhalen over Pippi en haar vriendjes. De plaats Vimmerby, waar op het marktplein een standbeeld van Astrid staat en waar tevens het grote Pippi Langkous amusementspark gevestigd is…

Het zoeken naar foto´s van mij met lang haar deed ik in digitale fotoalbums. Van vroeger. Een paar albums zijn er nog met kiekjes van mij als baby tot en met de lagere school. Een ander album van de lagere school tot en met de middelbare school, enzovoort. In een van die eerste vond ik nog een prachtige foto van Eddy en mij. Elk jaar werden op de lagere school (net als nu nog) foto´s gemaakt. Eddy zat nog op de kleuterschool en die kinderen werden niet apart gefotografeerd. Hij mocht “bij hoge uitzondering” wel samen met mij op de gevoelige plaat vastgelegd worden. En het plaatje zit inderdaad vol gevoelens. Deze dag, 25 november was het 22 jaar geleden, dat Eddy overleed. Dan is het toch geen toeval, dat ik juist vandaag deze foto van ons samen terugvond?

Een paar weken geleden had ik bezoek van twee oud-collega´s van Erikshjälpen. Helen en Irene. Van Irene kreeg ik een amaryllisbol. Die hadden we meteen gepoot en ondertussen komen er twee grotere stengels uit. Het lijkt er verdacht veel op, dat uit beide een of twee rode bloemen lijken te komen. We moeten het potje dagelijks een beetje draaien, omdat de stengels naar het licht toe groeien. Dat “sprietje” is volgens ons een blad. Een zielig blaadje eigenlijk, wanneer je het vergelijkt met de grote en dikke stengels. Maar… “Wie het kleine niet eert…”

En langzaam smelt de sneeuw van de eerste winterse periode. Vorige week zaterdag begon het serieus te sneeuwen en dat zette zondag en maandag door. Vandaag is het daarmee precies een week geleden en het ziet er nu zo uit. Het gras is weer grotendeels zichtbaar geworden. Hier en daar ligt nog een klein beetje sneeuw. Het zal niet lang duren voordat het allemaal verdwenen is. De temperaturen blijven nog rond het vriespunt. Het zonnetje krijgen we een poosje niet te zien. Wel zeggen de weersvoorspellingen, dat we 4 en 5 december, over ruim een week, weer sneeuw kunnen verwachten.

2 gedachten over “Ziekmelding gedaan”
  1. Inderdaad Joke, toeval bestaat inderdaad niet. Sneu dat jouw broertje zo jong is gestorven. Maar hij houdt zeker van boven een blik op jullie huis en doen en laten daar.

    Mooie Amarylis trouwens. Mijn vader was hier ook zo gek op.

    Dat heb je weer snel gedaan, die bitterballen. Komt ook dat je het vaker hebt gedaan. Lekkerder dan die kant en klare!

    Jouw rug dus nog steeds te pijnlijk. Duimen dat het straks echt weer wat beter gaat, als jullie richting zuiden reizen. Ik ga voor je duimen! Wie weet, helpt het.

    1. Heel sneu van Eddy. Hij zag het leven niet meer zitten… Bedankt voor de lieve woorden, Wilma!
      Was je maar dichterbij, dan mocht je de bitterballen proeven!
      We zitten echt te wachten op verbetering qua rugklachten. Binnenkort moet de knoop van wel of niet reizen doorgehakt worden. Een moeilijk moment…
      Fijne avond!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *


CAPTCHA Image
Reload Image

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.