Deze week begint goed: met een bezoekje aan de tandarts. Nu moest ik niet naar de mondhygiëniste, want die verwees me tijdens het laatste bezoekje door naar de echte tandarts. Ik had een gaatje in een kies! Dat is zeker in tien jaar (of langer) niet voorgekomen. Mijn gebit is verre van mooi, maar wat dat betreft wel sterk.
Om even voor acht pakte ik de auto en reed in een rustig tempo naar Aneby. Daar aangekomen kon ik me meteen digitaal aanmelden via een zuil. Persoonsnummer intoetsen en klaar! Ondanks het feit dat ik aan de vroege kant was, werd ik vrijwel meteen opgeroepen. Een half uur eerder dan de geplande afspraak. Mooi! Alleen in de wachtkamer een beetje hangen en rondkijken is uiteindelijk ook maar niets. Wat me wel meteen opviel is, dat ze de ruimte nieuwe kleuren hadden gegeven. Dat groen lijkt lekker fris!
Uit de foto´s die ik te zien kreeg, bleek dat de eerste kies, linksboven een gaatje vertoonde. Net onder de rand van het tandvlees. Die kies lijkt toch net op een paardenhoef? De betreffende kies is dood en daarom mochten ze wat mij betrof beginnen te boren zonder verdoving. Dat ging allemaal goed, zonder pijn. Maar omdat een soort ringetje aangebracht moest worden rond de kies, om de vulling in te kunnen maken en de vulling niet bij de andere tanden en kiezen langs te laten lopen, duurde het langer dan verwacht. De ringetjes pasten niet meteen goed. Na vier pogingen en een behoorlijk pijnlijke stijve kaak van het openhouden van de mond, lukte het en werd de kies opnieuw gevuld. Ik kan hiermee weer een paar jaartjes vooruit!
Op de terugreis reed ik even een beetje langzamer toen ik in de buurt kwam van de hoogste waterval van zuid Zweden: Stalpet. Gewoon omdat ik wilde zien in hoeverre er nog water uit de twee stromen kwam. Niet veel dus. De rechter leek nagenoeg droog te staan, terwijl uit de linker nog een heel dun straaltje liep. Van een water vál is dan momenteel eigenlijk geen sprake meer. Het is duidelijk, dat ook hier de droogte zijn impact laat zien.
Nagenoeg in elk bos of elke bomenstrook waar maar een beetje water is (beekje of stroompje) kom je ze wel tegen: lisdodden! Het gaat hierbij om de grote lisdodde. Deze plant bestaat uit twee aren, die dicht tegen elkaar aanzitten. De mannelijke aar is strokleurig, bestaat uit meeldraden en bevindt zich boven de veel langere, vrouwelijke aar die groen tot lichtbruin is. Tijdens het bloeiseizoen verkleurt de vrouwelijke aar. Het resultaat is een dikke, donkerbruine “sigaar” die veel pluis bevat. Het zaadpluis, dat ontstaat uit de vrouwelijke bloemen, kan je in het najaar, in de winter en tot in het vroege voorjaar nog aan de aar zien hangen. De wind helpt het pluizige zaad verspreiden in de omgeving.
De grote lisdodde is een woekeraar. Daar hebben de lange levensduur en de hoge zaadproductie alles mee te maken. De grote lisdodde is namelijk een van de weinige meerjarige planten met deze combinatie van eigenschappen. Planten die veel zaad produceren leven echter meestal niet zo lang. Wist je trouwens dat de grote lisdodde eetbaar is? 30.000 Jaar geleden zetten onze voorouders al grote lisdodde, van wortels en stengels tot zaden, op het menu. De jonge stengels kan je in maart en april plukken, schillen en rauw opeten. De smaak doet je vast denken aan komkommer. Het stuifmeel kan je dan weer verwerken in pannenkoeken. Hmmm… Nee, bedankt. Ik zal ze niet verwerken in onze maaltijden, maar er naar kijken blijf ik zeker doen!
En toen was de vakantie voorbij! Want het was maandag geworden en om half zes vanochtend ging de wekker. Heiko ging vandaag weer aan het werk voor Örtengren in Tranås! Na vier weken. Eerst twee weken ziek thuis met corona, daarna bijna twee weken naar Nederland. Om zeven uur meldde hij zich in de kantine, waar op dat moment al twee andere collega´s waren en waar zich even later nog twee bij voegden. Ze vroegen uiteraard hoe de vakantie geweest was en vooral hoe het met mij was gegaan. Heiko legde uit, dat het best wel zwaar was geweest en dat vonden ze erg vervelend om te horen. Ze vestigen nu, net als wij, alle hoop om de afspraak van aanstaande woensdag, in het ziekenhuis te Eksjö. Heiko ging vandaag met Anton op pad. Er moest een lange, oude heg verwijderd worden. De heg was feitelijk niet eens zo heel lelijk, maar de bewoners waren er zat van. Kan gebeuren. Een heg van ongeveer 25 meter lang, die keurig geknipt en nu nog ruim een meter hoog was. Een voor een werden de oude planten van de heg rondom los gespit en met behulp van een touw om de stam en aan de trekhaak van de auto, eruit getrokken.
De heg had de vervelende eigenschap, dat de dikste wortel recht naar beneden was gegroeid en dat er slechts weinig worteltjes opzij gingen. De dikke wortel die omlaag was gegroeid kon namelijk met de schep niet bereikt worden. Met voldoende kracht op het touw lukte het om de stammen eruit te krijgen. Wel knapte het touw een fors aantal keren, waardoor die steeds korter werd! Gelukkig nog steeds lang genoeg voor het klusje van vandaag. Dat zo´n klus slecht is voor de koppelingsplaten van de auto is bekend, maar het graven met de hand is slecht voor hun ruggen. Koppelingsplaten kunnen vervolgens vervangen worden, de ruggen van Heiko en Anton niet. Zo hebben de beide mannen geredeneerd. En gelukkig maar! Het verwijderden en afvoeren van de heg naar de stort kostte de beide mannen de gehele dag. Vier ritten met een overvolle aanhanger werden naar de stort gebracht. Op een later moment zal er een andere soort heg, van spirea planten, terug gepoot worden.
Na de rustdag van gisteren ging ik aan het eind van de middag weer in de kelder, in de tvättstuga, om het schone wasgoed aan de kant te maken. Het moest er nu toch maar van komen. Veel kon gelukkig zo opgevouwen worden, maar er lag ook voldoende strijkgoed, waaronder vele nieuwe zakdoeken voor Heiko. Strijken… Mijn hobby… Dit klusje hoort er nou ook eenmaal bij. Net op het moment, dat ik daarmee bezig was kwam Heiko thuis en legde dit “heuglijk feit” vast op de zeer gevoelige plaat… Na in totaal ruim anderhalf uur was het alweer aan de kant. Toen het weer schoon en gestreken in de kasten lag, was het net alsof er niets was gebeurd. De vakantie is daarmee definitief afgesloten!
Rinske schreef:
“Strijken…brr.
Ik heb een collega gehad die strijken als hobby had. Ze streek zelfs voor anderen, je bracht de schone was en twee dagen later kon je alles weer ophalen. Ik ben al blij dat ik mijn eigen bij kan houden.”
Jammer, dat die collega in Nederland woont, Rinske. Anders had ze er nu een klant bij!