Week 8 tot en met 16 september

Vanwege de herfst, met als gevolg dat er veel blad valt, moest er iets verzonnen worden voor de invoerbuis van de mini-waterkrachtcentrale. Het vele blad zou de buis kunnen doen verstoppen en daarmee het opwekken van stroom blokkeren. Dat is uiteraard niet de bedoeling. Net voor de invoer, maakte Heiko daarom een stukje gaas. Dat zou de blaadjes wel tegenhouden! En dat was inderdaad het geval. Toen we de volgende dag keken, zat er heel veel blad voor het gaas. Zelfs zoveel, dat het helemaal dicht zat! Er kwam geen water meer in de buis. Niet goed niet! Het gaas werd er weer voor weggehaald en de speciale invoer, die Peter eveneens op zijn 3D-printer had geprint, werd voor de aanvoerbuis geplaatst.

Dát was de oplossing. Nu wordt het water onder het waterniveau door de buis geleid, waardoor het blad niet meegaat. “Mooi bedacht Peter!” De zogenaamde zwanenhals is tegelijkertijd een waterregelaar. Als het waterniveau te laag is, stroomt er slechts weinig water door de buis en draait het asje niet krachtig genoeg. Dat betekent, dat er geen stroom wordt opgewekt. Het water stroomt echter wel langzaam weg. Dat is zonde! Om dat te voorkomen is deze zwanenhals bedacht. Die zorgt ervoor, dat het water niet doorstroomt als er te weinig is, om de elektromotor mee aan te sturen. Dat stopt het wegstromen totdat het waterniveau in de vijver weer voldoende is gestegen. Simpel en zeer ingenieus!

Vorige week schreven we al, dat de Volvo een lekke band had. Die lekke band werd naar de bandenhal in Aneby gebracht. Helaas hadden ze daar op dat moment niet het juiste model op voorraad. Die moest besteld worden. “Maar” zei de man “Eigenlijk moet je alle vier banden vervangen, omdat je een vierwiel-aangedreven auto hebt”. “Ja, ja…” dacht Heiko, alleen gaan we dat niet doen! Hij besloot om alleen de beide voorbanden te laten vervangen. Die werden besteld en na het weekend werden ze dan ook daadwerkelijk vervangen. Dankzij de ene winterband, die Heiko tijdelijk onder de auto had gezet, konden we tussentijds gewoon blijven rijden. Het verwisselen van de banden was bij de bandenhal trouwens een fluitje van een cent. Met zijn ruime ervaring zorgde de monteur ervoor, dat de nieuwe band om de velg kwam en dat die werd uitgelijnd. Top!

Je gelooft je ogen niet, maar de dropplant bloeide nogmaals! Voor de tweede keer! Niet dat wij daar moeite mee hebben. Vorig jaar kregen we van Rob en Marijke en ieniemienie stekje van deze plant. Het was volgens Marijke een eenjarige plant. Wij verzorgden het kleine plantje eerst in een potje op de vensterbank in de keuken en nadat de plant groot genoeg was geworden plaatsten we die in de groentetuin. Daar had hij het naar de zin en groeide die uit tot een geweldig groot gewas. Tot ieders verrassing kwam de plant het jaar daarop gewoon weer op! En nog groter dan het eerste jaar! Marijke had zelf ook een stekje gekweekt en in de tuin gezet, maar aan het einde van het jaar uit de grond getrokken en weggegooid. Het was immers een eenjarige plant. Nee dus! Onze grote dropplant had ondertussen voor nageslacht gezorgd. Daarvan gaven we twee stekken terug aan Marijke, die ze bij hun vakantiehuis hebben gepoot. Ook kregen ze een paar stekken van de muntplant mee. Leuk om elkaar zo van planten te voorzien. En insecten vinden de dropplant ook nog steeds lekker!

Soms moet je er even uit. Even iets anders dan tussen de vier muren zitten. Ons doel werd de plaats Vetlanda. De plaats waar ons Zweeds emigratie-avontuur is begonnen. Net buiten die plaats, in Hällaryd naast het dorpje Skede, hadden we in 2014 een vakantiehuis gekocht. Daar verbleven we tijdelijk, nadat we op 5 mei 2017 emigreerden. De plaats Vetlanda kennen we zodoende redelijk goed. We reden trouwens met een reden daarheen. We waren op zoek naar een diepvries-ladenkastje. De grote diepvrieskist waar we veel van de opbrengst uit de groentetuin in hadden gedaan, was al een hele oude en daarmee niet zo energiezuinig. Ook zagen we ijsvorming aan de buitenkant bij de deksel, omdat een rubber niet meer goed afsloot. De hoogste tijd voor een andere. Met het idee, dat we wel met een kastje terug zouden komen, werd de aanhanger achter de Volvo gekoppeld.

De route daarheen was ook niet onbekend!
We hadden dan ook vaak momentjes van
“Ja, kijk dat dan!” en
“Oh, herken je dat nog?”

Bij de winkel El-Giganten in Vetlanda hadden ze geen keuze, ondanks het grote aanbod op hun website. “Nee, niet op voorraad” was het meest wat de medewerker zei… We reden zodoende door naar een vestiging van Elon. Ze hadden er twee exemplaren in de winkel staan en daar slaagden we! Want precies het diepvries-ladenkastje dat we in gedachten hadden stond er! Dat was een snelle koop! We kregen zelfs nog 10% korting, omdat het kastje in de winkel had gestaan. Onze aankoop kwam op de aanhanger, beschermd door karton van Elon. Achteraf gezien had het ook wel achter in de Volvo gepast.

Tegenover de winkel van Elon staat de grote ICA-vestiging. ICA Stormarknad. Stor is groot en marknad is markt. Het is de grootste versie van de ICA winkels. Daar stapten we ook nog even naar binnen. Het was niet alleen voor een paar boodschapjes, maar er werden ook herinneringen opgehaald. Hier hadden we al vaak onze boodschappen gehaald. We keken onze ogen uit toen we een paar doosjes met tulpenbollen zagen staan. Dit waren behoorlijke grote jongens! Dat zouden vast supertulpen worden!

In het restaurantje trakteerden we ons op een kop koffie
met een goed belegd, lekker broodje.
Terwijl Heiko een nieuwe variant probeerde,
brie met bacon, hield ik het bij de vertrouwde gehaktballetjes.
We hebben er beide van genoten!

We waren geslaagd en reden met onze aanwinst terug naar Eksjö.
De weg over, die we in 2017 vele keren hadden gereden.
Toen gingen we een aantal weken lang, dagelijks ´s ochtends met inventaris en gereedschap naar Ödarp.
Om in het huis te verbouwen, alles netjes te maken, te behangen en schilderen. En in te richten.
´s Avonds reden we vervolgens met een lege aanhanger terug naar Hällaryd.
De omgeving vinden we beide nog steeds erg aantrekkelijk!

Bij de eerste rotonde als je Eksjö vanaf Vetlanda binnenrijdt is de vestiging van Erikshjälpen.
Die, waar ik vrijwilliger ben geweest en ooit nog weer hoop te worden.
Die is op de zaterdagochtend open. “Even kijken?” “Gewoon even neuzen?” “Doen we!”
Geheel onverwachts vonden we daar een leuk kastje voor aan de wand in de keuken.
Tegelijkertijd kregen we hem in de gaten.
Tegelijkertijd zeiden we tegen elkaar, dat “daar wel een heel leuk kastje hangt!”
Dan is het geen toeval meer!
Het is een blank eiken kastje, maar uiteraard gaat die wit worden…
Het kastje kwam eveneens in de aanhanger te liggen en daarmee reden we rustig aan naar huis. Eenmaal thuis was het lampje uit. We hadden een paar hele mooie uurtjes beleefd!

De laatste drie dagen had ik geen kind aan Heiko: die was bezig om alle stammen te zagen. Eerst de “gewone stammen”. De kleinere gingen uiteraard van een leien dakje. Iets moeilijker gingen de stammen van de esp. Die had een doorsnee, die te groot was voor de zwaardlengte van de kettingzaag. Die stam werd op meerder plaatsen, op dezelfde afstand, ingezaagd, waardoor het uiteindelijk wel lukte! De blokken werden allemaal opgestapeld. Wát een stapel!

En wat te denken van de stapel kaartjes!
Die groeit nog steeds!
Bedankt allemaal!
Zo lief! Zo welkom!

Nou, nou! Die worteltjes moeten nu toch ook echt geoogst worden hoor! Voor onze tuin zijn deze wortels van een mooie grootte. Eerder waren ze van hetzelfde formaat en daarom: in de diepvries! Heiko hielp mee, want die deed het werk in de tuin. Ook maakte hij ze even een beetje schoner. Daarna kon ik boven ze van het kontje en lontje ontdoen, waarna ze geblancheerd werden. Uitlekken, afkoelen en in zakjes. Er konden zowaar zeven zakjes naar beneden, naar de nieuwe diepvrieskast! We aten die avond worteltjes (hoe verrassend weer…) met puree en een gebakken pangasius vis. Heerlijk! Blij met de opbrengst!

“We geven geen enkele kroon meer uit aan de ontwikkeling van nieuwe verbrandingsmotoren” zo stelt het bekende autobedrijf Volvo. In augustus werd bekend, dat Volvo in Zweden zou stoppen met de verkoop van auto’s zonder laadpunt. De enige uitzondering is de XC40 B3 met benzinemotor, die nog steeds rondrijdt. Voor het overige gelden alleen elektrische auto’s en plug-in hybrides, wat ook betekent dat de populaire Cross Country-modellen niet meer nieuw te bestellen zijn. Op de, in New York georganiseerde, klimaatweek stelt Volvo Cars nu dat het laatste model met dieselmotor begin 2024 gebouwd zal worden: “Binnen een paar maanden zal de laatste Volvo-auto met dieselmotor gebouwd zijn, waarmee Volvo Cars een van de eerste traditionele autofabrikanten is die die stap zet”. Volvo heeft door de eeuwen heen grote bedragen geïnvesteerd in de ontwikkeling van motoren en zijn eigen viercilindermotoren-familie ontwikkeld. Op de Zweedse markt zijn dieselauto’s dit jaar verantwoordelijk voor 15 procent van de nieuw geregistreerde Volvo-auto’s. Vijf jaar geleden was dat nog ruim 60 procent.

Nadat alles op blokken van ongeveer 30 centimeter was gezaagd begon Heiko te kloven! Erling had aangeboden, dat Heiko zijn klover kond gebruiken. Die is namelijk nóg ietsje krachtiger dan onze eigen en gaat op krachtstroom. Die klover werd met een lange krachtstroomkabel naast de blokken opgesteld. Ook met het kloven was Heiko een aantal dagen “van de straat”.

Vrijdags begonnen en de dinsdag erop was hij klaar. Uiteraard werd er geen acht uur per dag gekloofd, echter halve dagen. Het gekloofde hout werd meteen in een kruiwagen naar houtstek 2 gebracht. Dat was redelijk dichtbij. Toen daar ongeveer vijf kuub was gestapeld was de houtstek vol. Op dat moment had Heiko het idee opgevat, dat de Volvo met aanhanger achter de klover werd opgesteld en de gekloofde stukken hout meteen in de aanhanger moesten.

Dat scheelde hem veel sjouwwerk met de kruiwagen. Volgens hem waren het namelijk vijf volle aanhangers die naar houtstek 1 vervoerd zijn, waar het hout in het achterste vak verdween. Stel je voor, dat Heiko dat met de kruiwagen had gedaan… Een week nadat Erling de vracht had gebracht was er niets meer van te zien, behalve dan dat de houtstekken allemaal weer vol zijn. Mooi, de houtvoorraad is weer op niveau!

Aan de E6 in Stenungsund is zaterdag vroeg een groot stuk grond ingestort, verschoven. Verschillende voertuigen reden het gat in en drie mensen raakten lichtgewond. Om 01.45 uur kwam er bij de hulpdiensten een alarm binnen, dat een groot deel van de E6 ter hoogte van Stenungsundsmotet was ingestort. In totaal gaat het om een ​​oppervlakte van ongeveer 140.000 vierkante meter. Honden en speciaal opgeleid personeel waren ter plaatse aan het zoeken en om ervoor te zorgen, dat er geen mensen meer in de afgrond waren. Meerdere gebouwen in de omgeving zijn getroffen, maar in welke mate is volgens de reddingsdienst nog niet duidelijk. De politie is een vooronderzoek gestart naar “ernstige vernieling van openbare eigendommen”. Dit komt doordat op een nabijgelegen bouwplaats onlangs explosies hebben plaatsgevonden. Maar de aanleiding voor zover men nu kan aangeven is de langdurige regenval. De weg zal naar verwachting nog enkele maanden afgesloten zijn.

De aardverschuiving is begonnen boven de E6, waar enige vorm van bouwwerkzaamheden plaatsvond. “We gaan nu onderzoeken of alles goed is gegaan en of er verbanden zijn te leggen” zegt politiewoordvoerder Stefan Gustafsson. Momenteel wordt echter niemand verdacht van een misdrijf. De weg is in beide richtingen afgesloten en het zal naar verwachting enkele maanden duren voordat deze weer open kan. “De werkzaamheden zullen tijd vergen en het is een groot gebied dat moet worden gecontroleerd”, zegt de politiewoordvoerder. Bij het publiek wordt erop aangedrongen, om niet naar het gebied te komen (sensatiezoekenden). Het verkeer wordt omgeleid en volgens Olsson kun je nog wel een tijdje rekenen op langere reistijden. De perswoordvoerder van de politie waarschuwt, dat het niet kan worden uitgesloten, dat er nog meer aardverschuivingen zullen plaatsvinden. “We vragen nieuwsgierigen om niet naar dit gebied te gaan, omdat we niet weten of er een risico bestaat op nieuwe aardverschuivingen”.