Vandaag begon Heiko waar hij de vorige keer was geëindigd. Namelijk met het opzoeken en ophalen van dikke keien! Bij de kluit van de omgewaaide boom voor ons huis ging hij verder spitten. Hij vond daar nog diverse keien van formaat die prima als “fundering” voor het wandje in de vijver gebruikt konden worden. Sommige keien waren nauwelijks te tillen! Vier zware kruiwagens vol met stenen kruide hij achter het huis. Alle keien kwamen op een, steeds grotere, stapel naast het dammetje, waar ze later op de dag gebruikt zouden worden.
Nog leek de stapel keien hem niet voldoende en zodoende ging hij ook nog aan het spitten bij een kluit van een andere omgewaaide boom. Die stond op het stukje grond dat grenst aan ons erf, richting het noorden. Daar is twee jaar geleden een grote den omgewaaid. Die stond meteen langs de weg en de kluit stond nog steeds omhoog. Die zou ook niet meer terug vallen, dus kon zonder gevaar deze kluit afgezocht worden naar keien. Ook daar werden twee kruiwagens met dikke keien uitgehaald en honderd meter meegenomen naar ons dammetje. Toen leek de berg met stenen wel voldoende en werd gestart met de volgende stap.
Dat was het uitgraven van de wand. De vorige eigenaar, of die daarvoor, had een grote stalen plaat in de grond gedrukt, die het water tegenhield. Aan de zijkant, waar de plaat ophield, was een gat ontstaan. Daar liep het water langs en veroorzaakte een soppig stuk grond, waar je met je voeten in wegzakte als je erop liep. Uiteraard alleen bij een hoge waterstand. Voordat begonnen kon worden met graven, werd de dompelpomp weer aangesloten, omdat er toch nog weer een klein beetje water naar het diepste punt in de vijver was gelopen. Er stroomde nagenoeg niets meer in het beekje. Het water in het vijvertje was waarschijnlijk grondwater dat omhoog gekomen was.
Daarna werd de zware, stinkende zwarte grond weg gegraven en op de wal gelegd. Gelukkig vond Heiko twee dikke keien op de bodem van de vijver waar hij precies op kon staan. Zodra hij met zijn voet van die keien afgleed stond hij in de blubber en zakte hij minstens 25 centimeter weg! Voor dit klusje had hij zijn laarzen dan ook maar aangetrokken. Met zijn gewone werkschoenen had hij absoluut natte en zeer vieze voeten gekregen. Wellicht had hij een of twee schoenen verloren in de vastzuigende modder. Zelfs de laarzen kreeg hij er al moeilijk uit, toen hij een keer naast de steen stapte…
Het lukte om zonder natte voeten (of erger) de zware grond weg te scheppen. Vervolgens werden de grootste keien gepakt en onderin gegooid. Die verdwenen nagenoeg helemaal onder de modder. Ondertussen was er opnieuw water naar het laagste punt gelopen en moest de dompelpomp weer aangesloten worden. Tijdens het pompen kwam er een bruine kikker uit de blubber omhoog en die leek Heiko vragend en eveneens verontwaardigd aan te kijken. Hij leek te denken “Wat flik je me nou?” Zijn woonomgeving was verstoord! Ja, dat is even niet anders. Zodra de wand gemaakt is mag er weer water in de vijver komen.
De dikke keien werden opgestapeld en ondertussen werd een speciekuub gepakt en werd de waterslang uitgerold en aangesloten. Er moest uiteraard wel beton tussen de keien, want anders zou dat wandje niet waterdicht worden. Hopelijk kan het beton tegen een beetje vorst en ontstaat er niet meteen na een winter een spleet tussen de stenen, waardoor het opnieuw gaat lekken. Vanaf dat moment was het een kwestie van een paar stenen leggen, beton er tussen en overheen en opnieuw stenen leggen met beton, enzovoort. Langzamerhand ontstond er een dikke, stevige wand van keien. Vanaf het einde van de stalen plaat naar links, richting het huis. Hopelijk is dat voldoende om het water tegen te houden, zodat het alleen door het sluisje gaat stromen. Of beter nog: door de buis van de mini-waterkracht-centrale!
Nadat dit punt van waterlekkage was opgelost werd een andere punt opgezocht, waar eveneens ergens water lekte. Het uitgraven was daar ter plekke echter “onmogelijk”. Er was geen steen te vinden waar Heiko op kon staan, om vervolgens de zware, vieze en stinkende grond weg te scheppen. Hij probeerde in de blubber te gaan staan, maar de laars zakte zover weg, dat het water over de rand van de laars dreigde te lopen. Daarop kreeg hij een idee! Hij pakte de grote specieton. Die heeft een grote bodem en daarmee een groot drijvend vermogen. Hij legde die in het water en op de blubber en ging daar met beide voeten in staan.
Dat was even voorzichtig balanceren, maar hij vond zijn evenwicht en kon vervolgens vanuit die specieton de grond wegscheppen. Tja, “Wie niet loos is, moet slim zijn” zei zijn opa Pietersen vroeger altijd. Nou, laat dat maar aan Heiko over! Het lukte om op deze manier de lekkage op te graven en ook daar werden vervolgens dikke keien op elkaar gelegd en aan elkaar vastgezet met cement. Dat kon vanaf het dammetje gedaan worden, zodat de specieton weer gebruikt kon worden om cement/ fijne beton in te maken. De lekkage leek veroorzaakt te worden door een smalle spleet tussen de staalplaat en een betonwandje. Het is afwachten of beide lekkages nu voldoende zijn gedicht. Dat weten we pas volgend jaar als het vele smeltwater weer door het sluisje moet.
Er is nu nog één lekkage op te sporen en te verhelpen. Die zit helemaal rechts van het dammetje, aan de overkant van de vijver. Dat lukte vandaag niet meer. Qua tijd niet meer en qua energie niet meer. Het lichaam gaf aan, dat het welletjes was voor vandaag met dit zware werk. Misschien na een paar dagen rust weer verder. Overigens zijn er ook niet meer zoveel keien over, nadat de zijkanten van het dammetje ermee zijn verfraaid. Misschien moet er nog even weer in een kluit gegraven worden voor meer keien. Als ook die lekkage is opgelost moeten de oevers van de vijver worden verhoogd. Met zand uit de vijver. Er moet een hogere waterstand bereikt worden, zodat de buis van de mini-waterkracht-centrale altijd, of in ieder geval een langere periode, onder water staat. Ook moet er nog een “nooduitgang” gecreëerd worden. Begin dit jaar liep het water namelijk over de oevers en richting de houtstek. Ter plekke was de grond zo verzadigd, dat het dreigde weg te spoelen in het beekje. Achter het dammetje. Je hebt niet zomaar een vijver…
Tot zover Heiko zijn avontuur van vandaag. Nadat alle gereedschappen waren opgeborgen stapte hij onder de douche, om alle viezigheid van zich af te spoelen. Ik had ondertussen diverse huishoudelijke taken verricht. Het wasgoed was weer schoon, gedroogd, gestreken en terug in de kasten gelegd. De plantjes hadden weer hun wekelijkse drup water gekregen, Ebba haar toilet was verschoond, evenals onze toiletten. Daarnaast had ik de nodige mail weggewerkt en daarmee de administratie ook weer op orde en sociale contacten onderhouden. Mooi om te doen! Ook werd gewerkt aan de website. Misschien allemaal niet zo spannend en onderhoudend als Heiko zijn klus van vandaag, alleen moest het wel gebeuren. Zo zijn de taken op dit moment bij ons verdeeld. Uiteraard mede, of eigenlijk vooral, vanwege de gezondheid. Heel binnenkort ga ik proberen licht werk in de tuin te doen. Ik mis dat namelijk enorm…
Onze Ebba werd getrakteerd op iets lekkers van haar “oom”! Sietse had voor haar het een en ander meegenomen. Waaronder soep. Soep voor katten! Het moet toch ook niet gekker worden. Toch? Omdat ik nieuwsgierig was of zij dat lustte, heb ik Ebba een bakje soep voorgezet. En warempel! Ze vond het me toch een portie lekker! De soep hoefde niet eens op smaak te worden gebracht met kruiden. Ze at het bakje volledig leeg! Eigenlijk hoefde het bakje niet eens in de vaatwasser: zo schoon had Ebba hem gemaakt! Soep voor Ebba is dus een succes!
Plotseling werd ik opgeschrikt door stemmen. Die hoorde ik via de openstaande keukendeur. Voor ons huis stond een auto met een boot erachter op een trailer en twee mannen liepen op ons gras. Ze riepen iets over twee koeien op de weg! Of die van ons waren! Heiko had ze ook gehoord en was naar ze toegelopen. Heiko en ik liepen meteen naar de weg en zagen inderdaad richting Tranås twee koeien lopen. Het waren twee vaarzen, jonge koeien. We dachten ze te herkennen, als zijnde twee van de kudde van Edhult. Oftewel van Ola´s Lantbruk AB. We verzekerden de beide mannen, dat we de eigenaar zouden bellen en deze “uitdaging” zouden verhelpen. Nu de heren dit hoorden vervolgden zij hun weg.
Gelukkig had Heiko het nummer van de eigenaar van de koeien in zijn telefoon staan en kon hij die meteen bellen. Ondertussen liepen we de koeien tegemoet, om ze tegen te houden. Ze liepen namelijk steeds verder van het weiland af, waaruit ze waren ontsnapt. We hielden de beide koeien daadwerkelijk tegen, want ze keerden om. Weer richting het weiland. Helaas gingen ze ergens van de weg af, in het naastgelegen jonge bos. Gelukkig gingen ze niet al te ver van de weg af. Ook gaven we autorijders een teken, dat er misschien plotseling een koe over de weg zou kunnen lopen. Na een poosje hoorden we in de verte al een tractor aan komen rijden.
Toen die dichtbij was, begon een van de twee koeien te loeien. Als teken van herkenning? Zo hebben Heiko en ik het wel ervaren. Heel erg aandoenlijk! De boer parkeerde de tractor en lokte de koeien met een emmer brokken, waarmee hij schuddend en rammelend voor de koeien aanliep. Dat werkte perfect! Langzaam maar zeker liepen ze met hem mee. Af en toe nog even omkijkend. Na een minuut of tien lopen waren ze terug op “hun weiland”. Spektakel in Ödarp!
