Zaterdag 28 oktober voeren we door allerlei besneeuwde fjorden. De bergketens gleden aan ons voorbij en verveelden ons totaal niet. Wat een tegenstellingen in die bergen: hoog, hoger, hoogst, met en zonder sneeuw en ijs, wel en niet bewoond: we kregen het te zien. Het schip deed weer meerdere havens aan. Onder andere Mehamn (rond half twee vannacht), Kjøllefjord (tegen de klok van half vier) en Honningsvåg om ongeveer acht uur. Daar waar we op de heenreis van het schip gingen, om de Noordkaap te bezoeken. We kregen op dit stukje van de route nog eens twee grote zussen van “ons schip” Polarlys te zien. Wat zijn ze groot. Dan voel je je ineens heel klein.
Vlak voordat we de boot in Hammerfest even konden verlaten werden we uitgebreid geïnformeerd over het eiland “Sneeuwwitje” dat iets ten noorden van Hammerfest ligt. Daar wordt ontzettend veel gas gewonnen. Dat gas wordt vloeibaar vervoerd naar onder andere Europa. Snøhvit, het Noors voor “Sneeuwwitje”, is een aardgasveld in de Barentszzee, op 140 kilometer ten noordwesten van Hammerfest. Het is ook de naam van het project om dit gasveld te ontginnen. Het is het eerste offshore project in Noorwegen, dat zich volledig onderzees bevindt. Een indruk van het eiland: “de gasvelden werden ontdekt in 1984 en de ontginning begon op 21 augustus 2007. De geschatte reserves zijn: * 193 miljard m³ aardgas * 17,9 miljoen m³ condensaat (zeer lichte vorm van aardolie) en * 5,1 miljoen ton NGL (Natural Gas Liquids). De ontginning bestaat uit 21 boorputten. Het veld zal volgens verwachting tot 2035 in productie blijven. Vanaf het eiland Sneeuwwitje wordt het gasveld automatisch gecontroleerd en bestuurd! De ontginning van de drie boorputten, op een waterdiepte tussen 250 en 345 meter, gebeurt met drie installaties. Het gas, met een druk van 260 bar, wordt samen met sediment, water en lichte olie via een 143 kilometer lange pijpleiding naar de verwerkingsinstallatie gepompt op Melkøya.
Hier worden de verschillende componenten gescheiden. Doordat er steeds water bij het opgepompte gas zit en de pijpleiding door de ijskoude Barentszzee loopt, moet er vanaf de bron een antivriesmiddel worden toegevoegd, dat er nadien weer moet worden uitgefilterd. Om het gas vloeibaar te maken (lng) wordt het tot −163°C gekoeld. De installatie heeft een capaciteit van 4,3 miljoen ton lng per jaar. Dit staat gelijk aan 5,6 miljard m³. Vier 300 meter lange en speciaal voor arctische omstandigheden gebouwde gastankers transporteren het gas daarna over de hele wereld. Deze schepen leggen elke 5 à 6 dagen aan, om een nieuwe lading gas van 145.000 m³ te laden. Stuk voor stuk onvoorstelbare aantallen! Waarschijnlijk omdat we dicht bij de gasbel van Slochteren hebben gewoond, dat dit voor ons nog steeds zo interessant is?
Deze uitleg kregen we overigens op het dek. Buiten. In de koude wind.
Maar met een kop koffie! En wat voor koffie: met chilli en kaneel!
Niet te drinken…
Die prachtige bergketen zien? Oh kee, vooruit dan maar…
In de plaats Hammerfest, ´s werelds meest noordelijke stad, konden we ongeveer een uurtje van boord. Nou schrijf ik wel, dat deze stad “de meest noordelijke stad van de wereld” is, maar dat beweert de stad Hammerfest zelf. En dat, terwijl de titel wordt betwist door de nabijgelegen Noorse stad Honningsvåg, welke de status van “stad” bereikte in 1996. De geldigheid van de bewering hangt af van iemands definitie van een stad. Hoewel Hammerfest zuidelijker ligt dan Honningsvåg, heeft het meer dan 10.000 inwoners, wat volgens de Noorse wet (van 1997) vereist is, om de status van stad te bereiken. Achteraf oordeelde het parlement, dat een stad in een gemeente met minimaal 5.000 inwoners moest liggen. Maar de bepaling is niet met terugwerkende kracht gemaakt. Honningsvåg is wel tegenwoordig de noordelijkste stad van Noorwegen…
Wij hadden wel zin in een wandeling en verlieten daarom het schip.
In ons eigen tempo en met z´n tweetjes liepen we een stukje langs de kustlijn.
Hammerfest leek ons een “oude” stad.
Vele oude woningen, met achter de bergen nieuwbouw!
Er wonen toch maar even 10.000 mensen!
Tijdens ons diner waren we al een keer onderbroken door de aanwezigheid van het Noorderlicht. Helemaal goed! Dit keer zaten we aan de lunch terwijl we werden afgeleid! Ineens kwam er een oranje reddingsboot in beeld: men had met de reddingsboot geoefend! In de haven van Hammerfest, waar wij rustig aan de wandel waren geweest. We hoorden van een van de vriendelijke bediening, dat ze dat met grote regelmaat doen. Zelfs één keer in de week! Wat goed! We gingen dan ook met een veilig gevoel weer verder met onze lunch.
Toen we goed en wel weer op zee waren en de eerste grote besneeuwde bergen weer hadden kunnen bewonderen, klonk in de gang op het schip de opgewonden stem van de kapitein: “Naast het schip, aan bakboordzijde (links), zwemt een familie orka’s!” Gevolgd door de melding, dat er aan stuurboordzijde (rechts) twee walvissen zwommen! Waarschijnlijk bultruggen. Zo snel als we konden trokken we onze schoenen en jassen aan en renden we naar het achterdek op de zevende verdieping!
Daar stonden verrassend weinig mensen. Wilden die de orka’s niet zien?
Die er wel stonden waren net zo getroffen als wij.
“Zullen we ze daadwerkelijk te zien krijgen?”
We merkten het niet direct, maar op een gegeven moment hadden we door, dat het schip zelfs stil lag.
Zo! De kapitein liet hiervoor het schip dus stoppen!
Hoe bijzonder!
Wij hebben de orka’s inderdaad in het koude water van de Barentszzee zien zwemmen.
Sensationeel!
Hoe vaak krijg je de kans, om orka’s “in het wild”, in hun eigen leefmilieu te zien?
Jeetje! Wat gaaf!
Een heel emotioneel moment…
Het knopje op het fototoestel bleef maar ingedrukt, om te proberen op het juiste moment, nét wanneer de orka´s boven water kwamen, een foto te maken. Samen waren we goed voor ongeveer 200 foto´s. Heel veel van opspattend water, omdat er nét te laat werd geklikt. We waren dan ook zeer opgelucht toen we zagen, dat er wel degelijk een paar foto´s bij zaten, waar de orka´s goed op staan. Zelfs de rug en grote staart van die enorme bultrug staat op de foto!
En op een aantal foto´s staat hij ontzettend onduidelijk,
terwijl hij juist net op dat moment boven het water uitspringt.
Je bent er niet op bedacht, dat het dier gaat springen.
Dan denk je er al helemaal niet aan,
om de camera in de verte scherp te gaan stellen…
Wel was redelijk duidelijk te zien, dat het dier naar het wateroppervlak kwam, om uit te ademen en de lucht krachtig uit het spuitgat stuwde. “Er ontstond een pluim van gecondenseerde waterdamp. Deze witte pluim, waarvan de vorm vergelijkbaar is met een fontein of geiser, kan ook gedeeltelijk veroorzaakt worden door water dat boven het spuitgat zit. Dit is een opening bovenaan het hoofd van een walvis, waardoor deze dieren ademen.” Wat een kolossaal dier! Wat een reusachtig moment! Met eigen ogen hebben we het dier gezien: onbeschrijfelijk, zo mooi! Koude rillingen gingen over het hele lichaam! Echte walvissen! Eveneens in hun eigen omgeving! Oh! Wat een geluk, dat we die ook nog te zien kregen, op deze toch al zo fantastische reis! Een ware bonus!
Helemaal in de wolken liepen we terug naar onze hut.
De walvissen en orka´s waren weggezwommen en het schip kwam weer op gang kwam.
Wel was er een beetje twijfel: “Zijn ze echt weg?
Misschien komen ze nog wel even terug!”
Teruggaan naar het dek was voor ons echter geen optie. We waren behoorlijk koud geworden, ondanks het feit, dat de emoties ons wel af en toe behoorlijk opwarmden hoor.
We besloten om even tot rust te komen.
En waar kon je dat nou beter doen, dan op dek zeven?
In het restaurant van “lange Frans”? Nergens!
Het was tijd voor koffie met een gebakje!
Waar het gesprek over ging? Dat is denk ik wel duidelijk:
over orka´s en bultruggen!
Oh, wat was het daar in het noorden mooi! Nou is een berg een berg, maar elke berg is weer anders. Niet alleen met of zonder sneeuw en ijs: we zagen ze met en zonder bomen. Dat laatste het meest. En zelfs op die bergen woonden onderaan bij de zee mensen. Hier en daar zagen we namelijk een paar huizen staan…
De maan stond alweer hoog aan de hemel tegen de tijd, dat wij aan ons “laatste avondmaal” konden beginnen. De laatste op het schip Polarlys wel te verstaan! Het thema van het eten was “het licht van het Noorden”. Ons voorgerecht bestond uit voor Heiko “iets met rendier” en ik koos voor de bloemkoolsoep. Beide namen we het hoofdgerecht met varkensvlees, met gekookte aardappelen en lekkere groenten. En toen…
… werd eveneens dit diner onderbroken door een mededeling van de kapitein: “Vanaf het achterdek is het Noorderlicht heel duidelijk te zien.” Snel de jassen opnieuw uit de kast gehaald en naar buiten! En ja hoor! Opnieuw speelde het groene licht langs de hemel! Nu ook nog eens langer en duidelijker dan de eerste avond. Een van de twee dames uit Melbourne bood aan, om ons het met noorderlicht op de achtergrond op de foto te zetten. Helemaal top! Vele foto´s werden van het Noorderlicht genomen en nadat we terug waren in het restaurant werden er ook weer foto´s uitgewisseld.
Dit keer kregen we ze niet alleen van Jan, een van de dames uit Melbourne,
maar ook zelfs van de jongelui uit diezelfde Australische stad!
Die hadden dit keer prachtige foto´s kunnen nemen.
Weer terug in het restaurant namen we ons dessert nog tot ons.
Deze bestond uit cheesecake: kaastaart met aardbeiensaus. Heerlijk!
Met een zéér voldaan gevoel over deze dag
zochten we onze hut op.
Voor de laatste keer…
Het duurde nog bijna drie uur en het schip deed nog drie havens aan alvorens in de haven van Tromsø aan te leggen. Het was toen kwart over twaalf ´s nachts en een half uur later dan gepland. Niet dat die tijd veel uitmaakte hoor. Veel medepassagiers gingen evenzo van boord, om een concert in een kerk in Tromsø te gaan bezoeken. Daarna zouden zij terugkeren naar het schip en verder varen. Wij gingen echter definitief van boord. Vlak bij de aanlegplaats in de haven bevond zich het Clarion Hotel The Edge, waar Heiko een kamer had geboekt. Voor twee nachten! Binnen tien minuten stonden we ons in te checken en nog eens tien minuten later stonden we in onze hotelkamer. Binnen de volgende tien minuten lagen we in Tromsø, in een hotelbed en wensten we elkaar een goede nacht…
