“Verlate huwelijksreis”: deel IV – IJshotel!

Toen vrijdag 27 oktober mijn ogen voor de eerste keer opengingen, dat was zo rond half vier, voeren we bij de plaats Vardø. Aan het begin van een fjord, boven de plaats Vadsø. We waren al redelijk in de buurt van de plaats Kirkenes en dat was meteen het eindpunt van de postboot. Kirkenes ligt in deze fjord en nagenoeg op de grens tussen Noorwegen en Rusland. Ik meende me te herinneren, dat die grens hemelsbreed op slechts vijf kilometer afstand ligt. Via de weg zo´n kleine vijftig kilometer. Ook het “drielandenpunt”, waar Noorwegen en Rusland de grens van Finland raken, ligt niet ver van Kirkenes vandaan.

De boot legde om negen uur ´s morgens aan. Precies op het moment, dat wij klaar waren voor vertrek! We hadden ons lekker gedoucht, een heerlijk goed ontbijtje gehad, dit keer met scrambled eggs (verrukkelijk!) en we hadden ons weer goed warm aangekleed. De temperaturen waren nog steeds beneden nul. Niet eens zoveel, alleen die wind: een stevig windje, die de gevoelstemperatuur flink liet dalen. In Kirkenes bleef de boot, net als in Honningsvåg (Noordkaap), ook drieënhalf uur in de haven liggen. Om te laden en te lossen. Daardoor hadden wij als passagiers tijd voor onder andere een excursie. Er waren drie opties: naar de Russische grens, naar een groep Sami of naar het ijshotel.

Wij kozen voor het laatste. Twee bussen vol toeristen reden vanaf de kade door het dorp Kirkenes, met ongeveer 3.500 inwoners, en daarna de bergen in. Onderweg vertelde de reisleidster, overduidelijk afkomstig uit Duitsland, in twee talen wat er allemaal te zien was. Kirkenes is best een grote plaats met vele winkels, autodealers, scholen en een eigen ziekenhuis. Vooral met dat laatste waren ze vanzelfsprekend erg blij. De eerstvolgende plaats met een ziekenhuis was vierhonderdvijftig kilometer en zes uur rijden van Kirkenes vandaan. Met het risico dat de eindbestemming in de winter niet (op tijd) gehaald werd vanwege besneeuwde wegen…

De bus bracht ons binnen een half uur naar de plaats waar het ijshotel staat. Wat ons tijdens de korte rit opviel was, dat het in het dorp en in de omgeving behoorlijk “anders” was dan bijvoorbeeld in Tromsö. Het was daar schoner, netter, meer opgeruimd. En het was niet te vergelijken met Honningsvåg. Daar was het immers behoorlijk wit van meer sneeuw. Het was “anders”. We konden de vinger(s) er niet meteen opleggen. Later dachten we eraan terug en meenden we te hebben opgemerkt, dat het er rommeliger was en verre van schoon. De woningen waren niet of nauwelijks goed onderhouden en konden zeker een likje verf gebruiken. Had men daar geen geld voor? Tegenwoordig leeft men daar nagenoeg van het toerisme, terwijl eerder een heel groot deel van de bevolking in de mijnen werkte (ijzererts). De natuur daar was schitterend! Dat was zeker weer genieten!

We kwamen zogezegd ruim een half uur later bij het sneeuwhotel, waar eveneens een huskyfarm met 152 honden was. Die hondjes trekken met veel liefde en plezier een slede door de sneeuw. Daar mogen maximaal twee personen op zitten, plus de “reisleider”. We kregen tekst en uitleg over de farm en konden langs de honden lopen. Een aantal medereizigers kozen voor een sledetocht. Zelf zou ik dat niet snel doen, uit “medeleven” voor de honden. Nou kreeg ik van alle kanten meteen te horen, dat die diertjes het rennen fantastisch vinden en “ervoor leven” de sledes te trekken. Hmmm… Toch keken niet alle hondjes even blij. Hadden die dan toevallig een hoofdpijntje die dag?

Wij liepen hierna door naar het ijshotel. Eigenlijk is sneeuwhotel een betere benaming. Niet alleen noemen ze in Kirkenes het hotel ook “Snowhotel”, het is ook nog eens van gecomprimeerde sneeuw gemaakt. De meubels waren overigens van helder ijs. Ja, uit de fjord naast het hotel. We kregen ook hier de nodige uitleg. Zo weten we nu, dat het hotel 365 dagen per jaar open is. In de zomer is het altijd een stressvol leven daar, want ook daar, in het hoge noorden, kan het boven de 30 graden worden. In de zomer wordt de sneeuw en ijs tegen de hogere temperaturen beschermd via een groot wit viltdeken, die over het hotel heen wordt getrokken. Om het ijs tegen regen te beschermen worden er houtsnippers overheen gegooi. Die moeten het regenwater absorberen, zodat het niet in het ijs trekt.

Via de kelder van het restaurant liepen we het ijshotel in en konden we alle ruimtes bekijken.
Mooi hoor! Er waren ijssculpturen in elke ruimte, welke allemaal een ander thema hadden.
In de acht slaapkamers stonden overal tweepersoonsbedden. Gemaakt van ijs!
Brrr… Wij moesten er niet aan denken, om daar (in minus vier graden) te gaan slapen. Je krijgt dan wel hele dikke, warme slaapzakken van het hotel, maar het hoofd pas er niet in: koude neus!
In de centrale ruimte werd ons een bessendrankje aangeboden.
En ohhh… Die schitterende sculptuur van een ree (of hert) in de wand van die ruimte!
We zijn door het hele hotel gelopen: alle kamers gezien (de ene nog mooier dan de andere), de prachtige receptie met een gigantische beer, de sculpturen uit ijs, met als een van de hoogtepunten daar, het plaatsnemen in een arrenslee van ijs en dan ook nog het geluk hebben, dat dit moment op de gevoelige plaat werd vastgelegd!

Nadat we alles hadden gezien, liepen we terug naar het restaurant van het hotel. Daar stond een warme wafel en een warme bessensap op ons te wachten. We voegden ons bij de groep en zaten toen tegenover een echtpaar uit Texas! Veel tijd om te praten hadden we jammer genoeg niet. Wij waren nét iets te lang in het hotel geweest en daarmee was de tijd in het restaurant al snel over.

De reisleidster nam ons dan ook nagenoeg meteen mee: we hadden nog een ontmoeting met rendieren op het programma staan! Die liepen vlak bij de parkeerplaats van de bussen. Vanzelfsprekend in een, met hoge hekken, afgesloten ruimte. Mooi om te zien, alhoewel we die ook in Zweden al een keer in een park achter het gaas hadden gezien. Toch blijft het dier je fascineren en stonden we ruim een kwartier met alle andere passagiers dapper mee te kijken. Naar die prachtige dieren. Naar die ene met zijn gigantisch gewei. Wat zal dat wel niet wegen? Hierna was het echt tijd om in de bus te stappen en terug te rijden naar het dorp.

De reisleidster liet de chauffeur nog even een kleine omweg maken,
via een bijzonder hoog punt in het dorp.
Daar werd de bus aan de kant gezet en
konden we vijf minuten foto´s maken van het uitzicht.
In de verte, in de haven van Kirkenes, zagen we de boot van Hurtigruten liggen.
En met een uitzicht als dat, met die schitterende bergen op de achtergrond,
dan moet je toch wel even een selfie nemen?

Terug bij de boot trakteerden we ons, in alle rust, op koffie bij lange Frans en trokken ons daarna terug in onze hut. Even bijkomen van alle indrukken. Ondertussen vertrok de boot weer richting het zuiden, richting Tromsö.

Het was half vier, dat we de fjord bij Vadsø weer verlieten.

We hebben die avond zelfs nog met Heiko zijn ouders gebeld! Terwijl we heerlijk lui op het hoge bed lagen, spraken we met ze in Hoogezand. Als we via de E4 door Zweden waren gereden was het 2.838 kilometer rijden geweest en hadden we 32 uur moeten rijden.
Nu drukten we op een paar knoppen op de mobiele telefoon en we konden Heiko zijn ouders niet alleen horen, maar ook zien! De techniek… Het is allemaal voor ons onbegrijpelijk hoe het kan. Maar het kan en we hebben even gezellig met z´n viertjes gepraat!
Tegen acht uur vervoegden wij ons naar het restaurant, waar dit keer een heus “Nära Ryssland Erfarenhet”, vrij vertaalt “Dicht bij Rusland Ervaring” werd geserveerd. Het diner was wederom uit de kunst. Heiko had rendier en ik vis! Dit keer maakten we kennis met wederom twee mensen uit Australië. Een jongeman en zijn vrouw vertelden, dat ze uit Melbourne kwamen. Ook, net als de beide dames waar we mee hebben gesproken. Na het heerlijk diner en het gesprek met de Australiërs waren we moe. We sloten ons op in onze hut en sliepen nog voor tienen…